“กัญพรากพ่อลูกไม่ให้รู้จักกัน พาลูกของพี่มาตกระกำลำบากอยู่ในบ้านเช่าเท่ารูหนู กัญทำได้อย่างไรกัน? ทำได้ยังไงหา กัญชพร!”
กัญชพรนิ่ง ในใจนั้นอดเถียงไม่ได้ว่า ไม่ได้พราก เพราะเมื่อหล่อนมาจากเขานั้น หล่อนเองก็ยังไม่รู้ว่าท้องลูกของเขาซะหน่อย
แล้วเขาก็พูดเกินไป ที่บอกว่าบ้านเช่าของหล่อนที่อยู่กับน้องอ่อนเท่ารูหนู
บ้านนั้นอาจเล็กหน่อยแต่ก็อยู่สบาย ที่แน่ๆ ใหญ่โตกว้างขวางกว่ารูหนูแน่ๆ
ที่สำคัญคือ น้องอ่อนไม่เคยลำบาก แม้ตัวหล่อนเองก็ไม่เชิงว่าตกระกำลำบากอะไรนัก
ความลำบากของหล่อน เป็นเรื่องเกี่ยวกับจิตใจ ความรู้สึก ที่ต้องจากเขา จากฉัตรอรุณที่เติบโตมามากกว่า
“ตอบสิ นิ่งอยู่ทำไม? มีอะไรจะแก้ตัวก็ว่ามาเลย แต่ขอบอกก่อนนะยังไงน้องอ่อนก็ต้องอยู่ที่ฉัตรอรุณ พี่จะไม่มีวันยอมให้ลูกพี่มาอยู่ในบ้านเช่ารูหนูนั่นอีกเป็นอันขาด!”
กัญชพรเหลือบตามองเขา พูดเสียงเฉยๆ ค่อนข้างเรียบร้อยว่า
“ไม่ใช่รูหนูนะคะ แล
