เช้าวันต่อมา...
@The hospital A ตึกจิตเวช [11.50.]
“จริง ๆ แล้วผมมาปรึกษาหมอเรื่องพี่ชายผมครับ”
“_”
“เขาไม่กลับบ้านเลยจนแม่ต้องบอกให้ผมมาตามกลับ”
“_”
“งี้แหละครับ พอโตแล้วมักจะลืมครอบครัว”
“_”
“ไม่คิดไม่สนว่าคนทางบ้าน…”
“อาทิตย์หน้า” เสียงทุ้มลึกดังแทรกขึ้นก่อนที่ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาจะพูดจบ เขายกยิ้มเล็กน้อยที่ได้ยินอย่างนั้น
“สักทีเถอะพี่ เหนื่อยที่จะฟังแม่บ่นคนเดียว พี่ควรกลับบ้านไปฟังบ้างนะ” ไทม์มองใบหน้าน้องชายตัวเองนิ่ง ชายหนุ่มตรงหน้ามีหน้าตาที่ละม้ายคล้ายกับเขา แต่ทว่าเขาคิดว่าตัวเองหล่อกว่าอยู่ดี
“ใครบอกให้มึงอยู่ฟัง”
“ใครมันจะใจแข็งปล่อยให้แม่อยู่บ้านคนเดียวได้ล่ะ” ผู้เป็นน้องมองพี่ชายตัวเองด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ถึงจะเป็นแฝดคนละฝา แต่เขาทั้งคู่ก็มีนิสัยที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
“คนเต็มบ้าน” เขากำลังหมายถึงกลุ่มคนที่คอยดูแลบ้านหลังใหญ่ของเขา แต่ประมุขของบ้านก็มีเพี
