มินรดานั่งรถแท็กซี่มาลงที่ปากซอยแห่งหนึ่งย่านสลัมริมแม่น้ำเจ้าพระยาหลังจากที่เพิ่งบินมาถึงประเทศไทย เพราะไม่ได้จองตั๋วล่วงหน้า มันจึงทำให้หญิงสาวต้องรอด้วยการอาศัยนอนที่สนามบินซึ่งกว่าจะได้บินเวลาก็ปาไปกว่าเจ็ดสิบสองชั่วโมง มาถึงประเทศไทยก็เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มเศษ
ฝูงสุนัขเจ้าถิ่นพากันเห่าต้อนรับการกลับมาของหญิงสาวทันทีที่ได้กลิ่นแสนคุ้นเคย เพราะมินรดามักจะซื้ออาหารเม็ดมาฝากพวกมันอยู่เป็นประจำ
“ไง คงคิดถึงฉันมากล่ะสิ แต่วันนี้ฉันไม่มีอาหารมาให้พวกแกหรอกนะ” มือเรียวลูบหัวของจ่าฝูงเบา ๆ ทำให้พวกมันหยุดเห่าแล้ววิ่งตามมินรดาไปยังบ้านที่อยู่สุดซอยก่อนที่หญิงสาวจะตะโกนให้คนข้างในออกมาเปิดประตู “น้าหลันจ๊ะ น้าหลัน มีใครอยู่ไหมคะ”
“ใครมาน่ะพี่ ดึก ๆ ดื่น ๆ ” เสียงประตูไม้ถูกเปิดออกพร้อม ๆ กับร่างของบุหลันและมาโนช
“มุกเองจ่ะน้า”
“อ้าว ! มุก ไปไงมาไงล่ะเนี่ย ทำไมมาซะดึกเลย” บุหลันรู้สึกแปลกใจไม่
