ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของน้องชายที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสแต่ถึงกระนั้นมันกลับไม่ทำให้ปราวัฒน์รู้สึกดีไปด้วยเลยสักนิด
“นี่คุณปรินทร์คนเก่งของพี่หายไปไหนแล้วล่ะครับ ทำไมถึงปล่อยให้ผู้บริหารใหญ่มานั่งเก้าอี้แทนแบบนี้ล่ะ” ประณัยแกล้งกวาดสายตามองไปรอบ ๆ อย่างอารมณ์ดีเป็นพิเศษต่างจากสีหน้าของปราวัฒน์อย่างลิบลับ
“เรื่องที่เกิดขึ้นที่โคราชเป็นฝีมือแกใช่ไหม” คนสูงวัยกว่าเอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมาเพราะไม่อยากจะอ้อมคอมให้มันเสียเวลา
“เรื่องอะไรกันล่ะ ผมไม่เห็นจะรู้เรื่อง”
“แกอย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าแกส่งคนไปทำร้ายคุณปรินทร์” มือหนาตบลงบนโต๊ะเสียงดังสนั่นแต่ถึงกระนั้นก็ไม่ทำให้ผู้เป็นน้องชายรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย
“ทำไมผมต้องไปทำร้ายเขาด้วยล่ะ” ประณัยก้าวไปประจันหน้าก่อนจะแกล้งเน้นย้ำประโยคที่ปราวัฒน์ได้ยินแล้วถึงกับจุก “คุณปรินทร์เขาไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ไม่ใช่เหรอ
