โซ่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนจะถอนหายใจยาว ๆ แล้วกดรับสาย
“ว่าไง”
“ผมไม่ว่าง”
“พูดไม่รู้เรื่องรึไงฮะ”
“อื้ม เดี๋ยวไป”
ถึงโซ่จะตอบตกลงเตรียมจะไปหาคนที่โทรมา แต่เขาก็ดูอารมณ์เสียไม่น้อยที่มีคนโทรมาขัดจังหวะ
ฟางที่ยืนอยู่ก็ถอนหายใจ แล้วรีบจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
“ฟางเฮีย..” โซ่เอ่ยอย่างลังเลใจ
“ไปเถอะค่ะ เดี๋ยวฟางให้แก้วไปส่งบ้าน” เธอตอบพยายามข่มอารมณ์ที่ข้างในรู้สึกเจ็บแปลก ๆ
“เฮียจะพยายามไม่ทำให้ฟางเสียใจนะ”
พอเขาพูดแบบนี้ เธอก็เผลอยิ้มออกมาทันที “สัญญาแล้วนะคะ” เธอเดินไปหอมแก้มเขา
“เจอกันที่บ้านนะครับคุณภรรยา” เขาพูดอ้อนเสียงหวานทิ้งท้ายแล้วเดินออกไป
ตอนนี้เหลือแต่ฟางคนเดียวในห้อง เธอกำลังนั่งยิ้มเหมือนคนบ้า
เธอคงคิดถูกแล้วที่ตัดสินใจกินยานั้น รู้สึกเหมือนอะไร ๆ จะดีขึ้นกว่าเดิมมากตั้งแต่วันนั้น
จนตอนนี้ฟางยังดีใจไม่หาย คงเป็นเพราะเธอเฝ้ารอเวลานี้มานาน มันเลยรู้สึกดีใจมาก
