เมื่อโลกเหวี่ยงเราให้มาเจอกัน

บทที่11

ฉันล้วงมือถือจากกระเป๋าขึ้นมาแล้วเปิดหน้าจอให้สว่างเล็กน้อยแล้วเดินไปยังตู้เย็นขนาดเล็กเพื่อหยิบเอาน้ำ ฉันรินน้ำใส่แก้วพร้อมยานอนหลับส่งไปให้หมอนั่นกิน

" จะทำอะไรผมน่ะปล่อยผม ผมจะกลับบ้าน อ่าาา~ "

หมอนั่นปัดป่ายมือของฉันเป็นพัลวัลแล้วพยายามจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งแต่ก็ถูกฉันก็กดลงเตียงหนานุ่มได้อยู่ดี หึๆ

" ก็จะถอดเสื้อให้นายไงล่ะถามได้! "

เสียงหวานของฉันเอ่ยพร้อมกับค่อยๆ ลงมือแกะกระดุมเสื้อนักศึกษาออกทีละเม็ดจนเผยให้เห็นกล้ามท้องลางๆ

ทีนี้ก็เหลือแค่เข็มขัดกับกางเกงเท่านั้น มือนี่สั่นระริก!

" อย่าทำแบบนี้ครับ อ่าาาอืมมม!! "

น้ำเสียบแหบพร่าปฏิเสธการกระทำของฉันอย่างอ่อนโยน

" อยู่เฉยๆ แล้วนายจะสบายตัวเชื่อฉันสิ! "

ฉันดึงสายเข็มขัดออกไปให้พ้นทางแล้วจัดการปลดกระดุมกางเกงซึ่งของที่ซ่อนอยู่ข้างในนั้นดูท่าว่าอยากจะออกมาดูโลกภายนอกแล้ว

" อย่าครับ "

หมอนั่นคว้ามือฉันเอาไว้ด้วยน้ำสายตาที่อ้อนวอน สุดๆ ปกติผู้ชายจะขอให้ฉันทำให้ แต่เด็กนี่กลับขอให้ฉันหยุด

ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของเสียงนุ่มทุ้มที่เวลานี้หน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเห่อ เม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามตัวเหมือนพึ่งอาบน้ำมาใหม่ๆ ยามันคงจะกำลังออกฤทธิ์และบังคับให้ร่างกายหมอนั่นใช้ความป่าเถื่อนกับฉันอยู่สินะแต่ทำไมถึงเอาแต่ปฏิเสธฉันล่ะ

หมอนี่ไม่เคยทำเรื่องอย่างว่าหรือรังเกียจฉันกันแน่!

" ผมไม่อยากให้มีอะไรเกิดขึ้นเพราะความไม่ตั้งใจของเราสองคนเพราะฉะนั้นปล่อยผมไว้แบบนี้เถอะครับ อ่าาอืมมม! "หมอนั่นมองหน้าฉันพร้อมกับพ่นลมหายใจร้อนออกมาค่อนข้างแรง

" ตามฉันมา! "

ฉันฉุดแขนหมอนั่นให้ลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีพยุงร่างสูงมายังห้องน้ำ

ซ่าาาา!!!

พอเข้ามาได้ฉันก็กดหมอนั่นให้นั่งลงแล้วเปิดฝักบัวฉีดน้ำใส่จนเปียกปอนไปทั้งตัว น้ำเย็นๆ ไหลบ่าจากกรอบหน้าหล่อเหลาลงมายังกล้ามท้อง แม้จะไม่ได้กำยำล่ำสันอย่างที่ฉันชอบแต่เจ้ากล้ามเล็กๆ นี่ก็น่าฟัดเป็นบ้าเลย!

" หยุดมองผมได้แล้วครับ ซี้ดดดอ๊าา~ "

หมอนั่นต่อว่าฉันด้วยใบหน้าเหยเกก่อนจะแหงนเงยหน้าหล่อๆ ขึ้นมองฝ้าเพดานพร้อมกับส่งเสียงครางออกมาไม่หยุด ฟันที่เรียงสวยขบเม้มริมฝีปากซีดจางของตัวเองไปด้วย มันเป็นภาพที่ฉันอดมองไม่ได้จริงๆ และสายตาของฉันก็ดันเหลือบไปเห็นเป้ากางเกงที่ตอนนี้ดูท่าว่าข้างในนั้นคงจะอึดอึดจนอยากออกมาเต็มทนแล้ว กางเกงสแลคเวลาที่เปียกน้ำทำให้เห็นรูปร่างชัดขึ้น

แต่การที่หมอนั่นบอกให้ฉันเลิกมองตัวเองด้วยการ "ซี้ดปาก" ยั่วแบบนี้มันใช่เรื่องหรอ!

" ทรมาน...!! ผมรู้สึก อาาาา~!! "

หมอนั่นเริ่มจะนั่งไม่เป็นสุข มือเรียวยาวจับเป้ากางเกงตัวเองที่มันคงจะคับแน่นแล้วแน่ๆ แถมยังลูบๆ คลำๆ เจ้าท่อนนั่นต่อหน้าต่อตาฉันอย่างได้อารมณ์สุดๆ

ซ่าาาา!!!

" อดทนหน่อยนะ! "

ฉันหมุนก๊อกจนสุดแล้วจ่อฝักบัวใส่คนที่กำลังนั่งทรมารตัวเอง คงเพราะเวลานี้มันดึกแล้วบวกกับน้ำที่ค่อนข้างเย็นเฉียบทำให้หมอนั่นเริ่มจะมีอาการหนาวสั่น

" ออกไปก่อนครับ ผมขอวะ...เวลาหน่อย อืมมมม~!! "

หมอนั่นเอ่ยน้ำเสียงขาดช่วง มือข้างหนึ่งก็ล้วงเข้าในเป้ากางเกง!

อย่าบอกนะว่า....!!

" อะอ่าาา ซี้ดดด!! "

เป็นอย่างที่ฉันคิด หมอนั่นรีบหันหลังให้ฉันทันที เท่าที่มองจากด้านหลังคงจะกำลังทำให้มันสงบด้วยนิ้วมือทั้งห้านั่นแหละ กล้ามแขนก็เริ่มสั่นสะเทือนหนักขึ้นพร้อมกับเสียงครางที่ดังขึ้นเช่นกัน

" อืมมม ซี้ดดด~!! "

" งั้นฉันออกไปรอข้างนอกนะ "

ฉันวางฝักบัวไว้ข้างๆ ก่อนจะหมุนตัวออกมาแต่ทว่า.....

" เดี๋ยว อย่าพึ่งไป "

หมอนั่นคว้ามือฉันไว้ทั้งที่ยังนั่งอยู่ในท่าเดิม สายตาเซ็กซี่จ้องมาที่ฉันจนยากจะเดาความหมาย มือหมอนั่นสั่นเหมือนคนเป็นไข้ไม่มีผิด

" อะ...อะไร "

ฉันเอ่ยเสียงสั่นไม่ต่างกันแล้วก็ไม่กล้ามองหน้าหล่อๆ นั่นด้วย ตอนนี้ฉันชักจะทำอะไรไม่ถูกแล้วนะ

" ช่วยไปซื้อยานอนหลับให้ผมได้มั้ยครับ ผมว่ายามันระ...แรงมาก ตอนนี้ผมอาาาอืมมม! "

หมอนั่นพูดยังไม่ทันจบด้วยซ้ำก็ส่งเสียงเซ็กซี่ใส่ฉันอีกครั้ง แถมยังบีบมือฉันเอาไว้แน่นส่วนมืออีกข้างก็กำลังทำให้ป่าน้อยสงบไงล่ะ

" เข้าใจแล้ว งั้นรอก่อนนะฉันจะรีบกลับมา "

หมอนั่นจ้องหน้าฉันก่อนจะพยักหน้า จากนั้นฉันก็รีบออกมาจากห้องทันที ฉันวิ่งมาหยุดอยู่ด้านหน้าถนนที่มีรถวิ่งส่วนเลนไปมาแต่ก็น้อยมาก

จริงสิ! ดึกป่านนี้แล้วร้านยาที่ไหนก็คงปิดหมดแล้วแน่ๆ

ฉันไม่ถอดใจง่ายเพราะคิดว่านี่เป็นวิธีเดียวที่จะช่วยหมอนั่นเอาไว้ได้เพราะดูจากอาการน่าจะเป็นยาที่แรงมาก

ฉันเดินออกมาตามริมถนนเดินมาเรื่อยๆ เพราะไม่มีแท็กซี่ให้ฉันเรียกสักคัน ทีแต่ตึกสูง บ้านคนและเซเว่นที่ไม่มียานอนหลับขาย ระหว่างที่กำลังมองหามินิมาร์ทหรืออะไรก็ได้ที่อาจจะมายาตัวนี้ก็มีรถคันนึงจอดเทียบข้างฉัน

" จะไปไหนคะให้ฉันไปส่งดีกว่า ค่ะ "

ผู้หญิงท่าทางใจดีกดกระจกรถลงมาถามฉัน

" เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะพอดีฉันกำลังจะไปมินิมาร์ทหรือร้านค้าแถวนี้ น่ะค่ะ" ฉันยิ้มให้เธออย่างขอบคุณ

" มินิมาร์ท? แถวนี้มีแต่บ้านคนค่ะ ต้องไปอีกเกือบสามกิโลเลย จะซื้ออะไรคะให้ฉันไปส่งดีกว่า

ดึกแล้วเดินคนเดียวอันตรายมากนะคะ "

สามกิโลเลยหรอ! ฉันเหงื่อตกพลั่กทันที เดินมาตั้งไกลแล้วนะ

" คือว่าฉันจะไปซื้อยานอนหลับน่ะค่ะ "

" อ้อ ฉันมีค่ะ เอาที่ฉันก็ได้ "

ผู้หญิงคนนั้นหันกลับเข้าไปในรถก่อนจะส่งกระปุกยามาให้ฉัน "

" พอดีเหลืออยู่แค่สองเม็ดเอาไปเถอะค่ะ มีชื่อยากำกับชัดเจนไม่ใช่ยาอันตรายแน่นอน "

" เปล่าค่ะฉันไม่ได้คิดแบบนั้น ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะ "

ฉันยิ้มให้เธออย่างนึกขอบคุณจากใจก่อนจะหันหลังวิ่งกลับมา

ฟังไม่ผิดหรอกฉันวิ่งจริงๆ

ฉันกลับมาถึงม่านรูดด้วยอาการที่หอบเหนื่อย ดีนะที่คืนนี้อากาศเย็นไม่งั้นมีหวังลมแดร_ก่อนพอดี แต่พอฉันเปิดประตูเข้ามาก็พบว่าภายในห้องตอนนี้ไฟทุกดวงถูกปิดสนิท ฉันรีบตรงไปยังห้องน้ำทันทีแต่หมอนั่นก็ไม่อยู่ซะแล้ว

หนีไปแล้วหรอ!