ตอนที่ 6 เหมือนคนไม่รู้จักกัน
1277 Words
ไม่มีแม้แต่คำทักทาย คนบ้า!! ทำไมใจร้ายขนาดนี้ ฉันได้แต่เม้มริมฝีปากแน่น มองตามเขา ที่กำลังเดินออกไปด้วยความน้อยใจ
เจน : "มึงโอเคเปล่าวะ" เจนมันหันมาถามฉัน
ฉัน : "กลับกันเหอะ ต้องทำรายงานส่งอีก" ฉันเดินออกไปทันที
คิมมี่ : "กูว่ามันไม่โอเคว่ะ"
เมย์ : "ดร. ก็ไม่ทักมันสักคำ หรือว่าเขา.."
พัดชา : "ไป ไป กลับไปทำรายงาน เดี๋ยวส่งไม่ทัน ดร. ให้ส่งก่อน 2 ทุ่มไม่ใช่เหรอ"
พวกเราก็แยกย้ายกันกลับไปทำรายงาน ห้องใครห้องมัน
คอนโดลิสา เวลา 19.15 น.
LINE : กรุ๊ป K^L^P^J^M
เมย์ : พวกมึงส่งรายงาน ดร. กันยัง
เจน : ส่งแล้ว
พัดชา : ส่งตั้งแต่ 6 โมงแล้วย่ะ
คิมมี่ : ไวนะดอกเจน กูใกล้ละ ไม่เกินทุ่มครึ่ง
คิมมี่ : ลิสาเงียบ ส่งยังเนี่ย
ลิสา : กูส่งแล้ว แต่เขาบอกไม่มีเมลกู
เจน : เน็ตไม่ดีเปล่า กูบอกหลายรอบละให้ติดเองเลย เน็ตคอมโดมึงแม่งเน่า
เมย์ : กูส่งให้ไหม มึงส่งมาให้กู เดี๋ยวกูส่ง ดร. ให้
คิมมี่ : เน็ตมันเน่า แล้วมันจะส่งให้มึงได้ไหมอีเมย์ คิดสิคิด
เมย์ : เออกูลืม 5555
ลิสา : เดี๋ยวกูลองส่งอีกที ยังพอมีเวลา
LINE :
ดร.นนท์ : ลลิสา
ฉัน : ค่ะ /มีความไลน์ส่วนตัวไหมละ เรียกชื่อเต็มอีก ชิๆๆๆๆๆ..
ดร.นนท์ : ผมยังไม่ได้เมลของคุณนะ /หึหึ คุณ..
ฉัน : ค่ะ หนูส่งไป 2 รอบแล้วนะคะ
ดร.นนท์ : ยังไม่ได้นะครับ หมดเขต 2 ทุ่มนะ /เชี้ย!!! นี่ทุ่ม 45 ละ
ฉัน : ค่ะ / เดินถือโน๊ตบุ๊คออกมาหาสัญญาณ WiFi อยู่หน้าลิฟท์ ลองส่งไปอีกรอบ
ฉัน : ดร.ค่ะ ได้รับไหมคะ
ดร.นนท์ : ผมกำลังกลับบ้านจะรีบเช็คให้อีกที สักครู่นะ
ฉัน : ค่ะ
โอ๊ยยยยย ทำไมส่งไม่ไป
ติ่ง!! ชั้น 15
ฉัน : "ขอโทษค่ะ" ตามัวแต่มองโน๊ตบุ๊ค ไม่ได้มองไรเล๊ยยยยย เดินชนคนที่พึ่งออกมาจากลิฟท์
... : "ไม่เป็นไรครับ"
ฉัน : "เฮ้ย!!" ฉันยืนนิ่งเป็นหินเลย
ดร.นนท์ : ........
ฉัน : "..... เออ หนูส่งไปแล้วนะคะ ช่วยเช็คให้หนูด้วย" หันหลังเดินกลับห้อง
มีความอยู่ห้องตรงข้าม โชคชะตาเล่นตลกไรวะเนี่ย
LINE :
ดร.นนท์ : ยังไม่ได้รับเมลนะครับ
เรา : เออ.. ขออนุญาตส่งเป็นรายงานได้ไหมคะ หนูจะปริ้นส่งเดี่ยวนี้
ดร.นนท์ : ไม่ได้ครับ /หึ..ทำมาโหด
ฉัน : ขอเวลาอีก10นาทีนะคะ
ดร.นนท์ : 5 นาที / โอ๊ยยยยยย ไรวะเนี่ย
ฉันเลยเปิดประตูจะลงไปหาสัญญาณ WiFi ที่ชั้น1
... : "จะไปไหน ใช้ WiFi ผมก่อนก็ได้"
ฉัน : "เออ....ขอชื่อ WiFi กับรหัสด้วยค่ะ"
ดร.นนท์ : "3BB รหัส l i s a 0 1 0 5 1 9 9 8 รีบส่งมา ผมจะเช็คอีกที"
ฉัน : "ขอบคุณค่ะ" พูดยังไม่จบเขาก็เดินออกไป แต่รหัส WiFi นี่..มันเป็นชื่อกับวันเกิดฉัน
ฉันเดินเข้ามาในห้อง เดินไปนั่งที่โซฟาเหมือนคนหมดแรง ในหัวคิดแต่ว่าทำไมเขาถึงตั้งชื่อกับวันเกิดของฉันเป็นรหัส WiFi มาอยู่คอนโดเดียวกัน แถมห้องยังอยู่ตรงข้ามกันอีก แต่พอเจอกลับทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน พูดจาห่างเหิน หรือพี่นนท์จะหมดรักน้องลิสาแล้วจริงๆ แล้วถ้าหมดรักแล้วทำไมรหัส WiFi...โอ๊ยยยยยยิ่งคิดยิ่งปวดหัว
เจน
เจน : "ตกลงมึงส่งเมลให้ ดร. ได้ไหม"
ฉัน : "ได้แล้ว"
เจน : "เป็นไร เสียงดูเหนื่อยๆ คิดมากเรื่อง ดร. เหรอ"
ฉัน : "เปล่า กูจะไปคิดทำไม มึงก็เห็นที่มหาลัย เขาไม่พูดกับกูสักคำ กูแค่เหนื่อยที่กว่าจะส่งเมลได้น่ะ"
เจน : "มึงแน่ใจนะว่าไม่เป็นไร เราเพื่อนกันนะเว้ย มีไรเล่าให้กูฟังได้"
ฉัน : "ขอบใจมึงมากนะ กูโคตรดีใจเลยที่มีพวกมึงเป็นเพื่อน"
เจน : "เออๆ ไม่ต้องมาทำซึ้ง เหนื่อยก็ไปอาบน้ำนอน"
เวลา 4 ทุ่ม
LINE : กรุ๊ป K^L^P^J^M
พัดชา : พวกมึง!!! ไปร้านพี่บอลเป็นเพื่อนกูหน่อย
คิมมี่ : มึงจะไปทำไรของมึง นี่มัน 4 ทุ่มแล้วนะ
พัดชา : ก็เดี๋ยวนี่พี่บอลมันแปลกๆ อ่ะ กูก็เลย...
เมย์ : จะไปจับผิดผัว
พัดชา : เออๆ นั่นแหละ นะๆ พวกมึงไปเป็นเพื่อนกูหน่อย
ลิสา : ก็ต้องเจอพี่แม็กซ์ดิวะ
พัดชา : กูรู้ว่ามึงไม่อยากเจอ แต่ไปเป็นเพื่อนกูหน่อยนะ นะๆ
ลิสา : ไม่ใช่ไม่อยากเจอ แค่อึดอัดเวลาเขาขอจะเป็นแฟนกับกูให้ได้
คิมมี่ : นี่ก็ใจแข็ง เขาจีบมึงมา 2 ปีละนะ ไม่ใจอ่อนมั่งเหรอ
ลิสา : No!!
เมย์ : หึ พี่นนท์ของน้องลิสากลับมาแล้วนี่
คิมมี่ พัดชา : 55555
ลิสา : กูจะไม่ไปก็เพราะอีเมย์นี่แหละ
เมย์ : เพื่อนขอโทษ
พัดชา : ตกลงไปนะ เย่!!!
คิมมี่ : แล้วอีเจนว่าไง เงียบเลยนะมึง
เจน : ไปๆ มารับกูด้วย
ร้านพี่บอล เป็นร้านนั่งชิลว์
พวกเราก็เข้าไปนั่งโต๊ะประจำ จริงๆ พวกเรามาที่นี่บ่อย เพราะเพื่อนต้องมาเฝ้าผัว
คิมมี่ : "ไหนผัวมึง"
พัดชา : "มึงก็ช่วยกูหาดิ"
แล้วก็มีพนักงานเข้ามารับออเดอร์ พวกเราก็สั่งๆ พัดชามันก็หันไปถามพนักงาน
พัดชา : "พี่บอลไปไหน"
พนักงาน : "อยู่ข้างในครับ ให้ผมไปบอกพี่บอลไหมครับว่าพี่พัดชามา"
เจน : "คงไม่ต้องละ มานั่นแล้ว"
พี่บอล : "ทำไมมาไม่เห็นบอกพี่ก่อนเลย" เดินเข้าไปนั่งข้างๆ พัดชา
พี่แม็กซ์ก็เดินมานั่งข้างๆ ฉัน ส่งยิ้มหวานมาเลย เป็นยิ้มที่หวานละลาย เป็นคนอื่นนี่หลงหัวปักหัวปำไปละ
คิมมี่ : "อีพัดมันมา.." ยังไม่ทันที่อีคิมจะพูดจบ พัดชาก็เอามือมาปิดปากซะก่อน
พัดชา : "อีคิม เดี๋ยวตบปากแตก"
ฉัน : "ไม่มีไรหรอกค่ะ พรุ่งนี้วันเสาร์นอนดึกได้ ก็เลยออกมาฟังเพลง หาอะไรกินกัน"
พี่แม็กซ์ : "พี่ก็นึกว่าลิสาคิดถึงพี่ซะอีก" ฉันนั่งเงียบเลย ขี้เกียจตอบ เดี๋ยวจะยาว
พวกเราก็นั่งกิน ฟังเพลงกันไปชิลว์ๆ พัดชากับพี่บอลก็กระหนุงกระหนิงกัน เหมือนโลกนี้มีกันแค่ 2 คน แต่ฉันก็ดีใจนะที่มันคบกับพี่บอลมาได้นานขนาดนี้
พี่แม็กซ์ก็ชวนฉันคุยนั่นคุยนี่ มีแต่คำหวานๆ หยอดฉันไปเรื่อย
ปึก .. ปึก .. เสียงวางแก้วโต๊ะข้างๆ ดังมาเป็นระยะ ไม่กลัวแก้วแตกมั่งหรือไงนะ
คิมมี่ : "เจน มึงว่าผู้ชายที่นั่งโต๊ะติดกับเรานี่ดูคุ้นๆ ไหม"
เจน : "เมย์ มึงช่วยดูดิ คนที่นั่งข้างหลังลิสาอ่ะ"
เมย์ : "เชี้ย!!!!"
คิมมี่ : "ใช่..ใช่ม่ะ.." แล้วพวกมันก็พยักหน้าพร้อมๆ กัน
ฉัน : "เป็นไรของพวกมึงเนี่ย" แล้วพวกมันก็ทำท่าทำทางชี้ไปข้างหลังฉันกับพี่แม็กซ์
ฉันหันไปดูข้างหลัง ทำไมผู้ชายคนนี้ดูคุ้นๆ แล้วจู่ๆ ผู้ชายคนนั้นก็ลุกขึ้น
... : "เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำก่อน" พร้อมกับหันมามองที่โต๊ะพวกเรา
เพื่อนๆ เขา : "เออๆ"
พวกมัน : "เชี้ย!!! ใช่เลย"
พี่บอล : "พวกน้องเป็นไรกัน" ทำหน้างงใส่พวกเรา
พัดชา : "เหมือนจะเจอคนรู้จักอ่ะ ไม่มีไรหรอกค่ะ"
...
- Writer
