พออาบน้ำเสร็จฉันก็เดินออกมาข้างนอก เขากำลังนั่งทำงานอยู่ตรงโซฟา ตาจ้องมองโน๊ตบุ๊ค เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉันตาไม่กะพริบเลย " หนูขอตัวเข้าไปนอนก่อนนะคะ" "ผมลืมไปว่าห้องเล็กแอร์เสีย" "ไม่เป็นไร หนูนอนได้ เดี๋ยวอีคิมก็ไปแล้ว" "ไปนอนห้องผม" เสียงโหดมาเลย ปิดโน๊ตบุ๊ค แล้วเดินมาดึงมือฉันเข้าไปในห้อง "ก็หนูบอกว่าหนูนอนห้องเล็กได้ หรือไม่ก็โซฟาก็ได้" "ทำไมเดี๋ยวนี้ถึงได้ดื้อนัก เมื่อก่อนออกจะเป็นเด็กว่าง่าย" เมื่อความอดทนฉันหมดลง "ใช่สิหนูมันดื้อ คุณถึงได้ทิ้งหนูไป พอมาเจอกันอีกครั้งก็ชอบดุหนู เย็นชากับหนู ทำเหมือนคนไม่เคยรู้จักกัน" น้ำตาค่อยๆ ไหลลงมาอาบแก้ม "เดี๋ยวนะ พี่เนี่ยนะทิ้งหนู เท่าที่พี่จำได้ หนูเป็นคนขอให้พี่ออกไปจากชีวิตหนูเองนะ แล้วยังบล็อกช่องทางติดต่อพี่ทุกทาง" "ก็ตอนนั้นหนูยังเด็ก หนูก็เลยพูดไปแบบนั้น แต่พี่ก็ทิ้งหนูไปจริงๆ หายไปตั้งหลายปี ไม่เคยติดต่อหนูมาอีกเลย ถึงหนูจะบล็อก