เปลี่ยนที่นอน
1149 Words
บทที่12
เปลี่ยนที่นอน
วันต่อมา
วันนี้เมย์ต้องเดินทางกลับไปนอนคอนโดของตัวเองเพราะเธอยังขวัญเสียไม่หาย สิบทิศเลยต้องพาอลิสามาทำงานด้วยเพราะเธอเหมือนจะไม่สบาย แม้ทั้งสองจะยังไม่ได้เป็นแฟนกันแต่สิบทิศก็ดูแลเธอไม่ต่างจากแฟนเลย จนทีมงานทุกคนต่างแซวไม่หยุด อลิสาเผลอหลับไปในห้องทำงานของสิบทิศ สิบทิศจึงถอดเสื้อคลุมมาห่มให้เธอ
อลิสานอนฝันถึงเรื่องราวหลังจากที่เธอเขียนไว้ล่าสุด เมื่อทศพลได้ยินสิ่งที่คุณหญิงแย้มพูดออกมามันทำให้ทศพลถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
“คุณป้าขอรับ หลานคงทำเช่นนั้นไม่ได้จริงๆ หลานรักแม่อุษาไม่ใช่แม่หญิงอัญชลี”
“ป้ารู้แต่ตอนนี้ป้าสงสารแม่อัญชลีเหลือเกิน ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน ร่างกายซูบผอมฮือออ”
ทศพลมองหน้าผู้เป็นแม่ที่ดูหนักใจไม่ต่างกัน ผู้ใหญ่ฝ่ายชายปล่อยให้ลูกชายได้ตัดสินใจไม่ใช่ว่าผู้ใหญ่จะไม่รู้ว่าแม่หญิงอัญชลีเป็นสาวสวยเรียบร้อยขนาดไหน แต่ทว่าลูกชายกลับไม่เคยคิดหมายปองเลย ผิดกับแม่หญิงอุษาที่เทียวไปเทียวมาจนชาวบ้านรับรู้กันหมดแล้วว่าทั้งสองชอบพอกัน
“หลานคงทำเช่นนั้นไม่ได้ขอรับ หลานรักแม่อุษาเพียงผู้เดียว และไม่อาจรักหญิงใดได้อีกแล้วขอรับ”
อลิสานอนร้องไห้ออกมาทั้งๆ ที่เธอหลับอยู่ สิบทิศจึงรีบเข้ามาปลุกเธอ เพียงแค่ลืมตาเธอก็โผลเข้ากอดสิบทิศจากนั้นก็ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาจนสิบทิศต้องลูบหัวเธอเบาๆ
“คุณสิบทิศคะ ท่านขุนไม่ได้แต่งงานกับแม่อัญชลีค่ะ ท่านขุนบอกว่า หลานคงทำเช่นนั้นไม่ได้ขอรับ หลานรักแม่อุษาเพียงผู้เดียว และไม่อาจรักหญิงใดได้อีกแล้วขอรับ”
“จริงเหรอครับ”
“ค่ะ ฮึก! ฉันเพ้อเจ้ออีกแล้วใช่ไหมคะ”
“ไม่เลย ผมเชื่อคุณ คุณลิสาครับถ้าผมจะขอคบกับคุณ คุณจะว่าอะไรไหม ผมรู้สึกผูกพันกับคุณจริงๆ ชาติที่แล้วผมอาจจะเป็นท่านขุนก็ได้นะ”
รอยยิ้มของสิบทิศทำให้อลิสาต้องรีบปิดหน้าตัวเองเพราะทนความเขินไม่ไหว เธอค่อยๆ เปิดหน้าทีละนิดพอเห็นสิบทิศหัวเราะแถมยังยิ้มกรุ้มกริ่มเธอก็รีบปิดหน้าตัวเองอีกครั้ง
“ผมขี้หึงนะ ขี้หวงด้วย” เสียงกระซิบข้างหูทำให้อลิสาพยักหน้าเบาๆ เธอไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตน ที่ผ่านมาก็คุยๆ แล้วก็หายไป
“คืนนี้ไปนอนบ้านผมไหม”
“หืมม ทะลึ่งอะไรกันชวนผู้หญิงเข่าบ้านเลยเหรอคะ!” ฉันเปิดหน้ามามองคุณสิบทิศแต่เขากลับหัวเราะใส่ฉันเฉยเลยตาบ้า
“ผมแค่อยากให้คุณนอนพักให้เต็มอิ่ม กลับไปบ้านทรงไทยคุณอาจจะกลัวแล้วนอนไม่หลับอีก”
อลิสาทำท่าครุ่นคิดแต่เธอก็อายุ26แล้ว จะมีแฟนก็คงไม่ผิดต่อให้จิ้มกันก็คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง เดี๋ยวลิสาแกคิดไปถึงไหนเนี่ย
“แหนะคิดอะไรอยู่ผมรู้นะ”
“บ้าทะลึ่ง!”
“ฮ่าๆๆ ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลยทะลึ่งอะไรเล่า สรุปคุณลิสาคิดจริงๆ ใช่ไหมครับ”
“ไม่ได้คิดอะไรเล๊ยยย”
ผมรีบเคลียร์งานเพื่อจะได้พาคุณลิสามาทานข้าว จากนั้นก็มาบ้านของผม ที่บ้านผมอยู่กับแม่บ้านและคนขับรถส่วนคุณพ่อคุณแม่ผมนานๆ จะมาหาผมสักที ท่านทั้งสองอยู่ต่างจังหวัดดูไร่ดูสวนตามประสาคนวันเกษียณ
“บ้านน่าอยู่จังเลยนะคะ” ใช่บ้านสมัยใหม่แต่มีต้นไม้ร่มรื่น บรรยากาศเหมือนคาเฟ่แถมยังมีสระว่ายน้ำอีกด้วย ฉันถูกคุณสิบทิศพามายังด้านในแม่บ้านต่างรีบออกมาต้อนรับฉันราวกับว่าฉันเป็นนายหญิงของบ้านเลย
“นี่ป้าสุเป็นคนดูแลบ้านแล้วถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกผมหรือป้าสุได้เลยนะครับ”
“แฟนคุณสิบทิศสวยจังเลยนะคะ น่ารักจิ้มลิ้มจังเลย”
ฉันได้แต่ยิ้มจนคุณสิบทิศขยับมาจับมือฉันไว้ อะไรกันคบกันวันแรกก็พาเข้าบ้านเลยถามว่าฉันแคร์ไหม ไม่นะคิกๆๆ
“ขึ้นไปดูห้องกันเถอะ” ผมพาลิสาขึ้นมาดูห้องนอนที่ติดกับห้องผม จะนอนห้องเดียวกันก็คงไม่ดีว่าแต่หนีมานอนที่นี่คงไม่มีอะไรตามมานะ
“ห้องสวยจัง”
“อยากให้คุณนอนสบายๆ จะได้ผ่อนคลายบ้าง คุณรู้ไหมอยู่บ้านทรงไทยแล้วคุณดูเหนื่อยมากเลย”
“ค่ะ” ทำไมจะไม่รู้ ฉันอยู่บ้านหลังนั้นแล้วรู้สึกว่าตัวเองใช้พลังงานเยอะมาก เยอะจนบางทีฉันไม่รู้ว่าตัวเองไปโดนอะไรมา เขียวช้ำไปทั้งตัวเลย
คืนนี้ฉันนอนอยู่ในห้องที่มีเตียงขนาดคิงไซส์มันทำให้ฉันได้กลิ้งอย่างเต็มที่ แต่พอแปลกที่กลับนอนไม่หลับหยิบไอแพดมาอ่านนิยายเรื่องเก่าที่กำลังอัพลงในแพลตฟอร์มออนไลน์ก็ต้องตกใจที่ยอดวิวมันสูงมาก รายได้ก็ไม่แผ่วเลยฉากอิโรติกที่ฉันไม่เคยได้ปฏิบัติกลับเขียนบรรยายออกมาราวกับเป็นผู้หญิงช่ำชอง
///สิบทิศ///
ผมแอบเข้าไปอ่านนิยายของคุณอลิสาถึงตอนล่าสุดที่เธอลงเรื่องสื่อรักยัยตัวเล็กถึงฉากที่พระเอกกับนางเอกได้ร่วมเตียงกันแล้วผมใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย ความสยิวมันทำให้อะไรที่ไม่ควรตื่นก็ตื่นขึ้นมาเอาดื้อๆ
“นอนไปลูกนอนไม่มีอะไร” ผมกดให้มังกรยักษ์มันนอนลงแต่มันดื้อเหลือเกินดื้อแบบนี้ผมต้องรักโลกด้วยมือเราแล้วสิ
“ลิสาคุณเขียนอะไรเนี่ย อืออ”
นานแล้วที่ผมไม่ได้ปลดปล่อยพอได้ปล่อยน้ำแรกออกมามันก็ยิ่งเพิ่มความต้องการให้ผมมากกว่าเดิมผมเลยต้องออกไปหายาแพ้อาการเพื่อจะได้กินให้ตัวเองหลับๆ ไป แต่พอหันมาก็เจอคุณลิสาที่เดินลงมาพอดี ลูกจ๋าอย่าพึ่งตื่นนอนไปก่อนนน
“ลงมาทำไมครับหิวหรือเปล่า”
“ค่ะ ลิสาหิวน้ำเลยจะลงมาดื่มน้ำแล้วคุณสิบทิศล่ะคะ ไม่สบายหรือเปล่าทำไมเหงื่อออกขนาดนี้คะ”
มือเล็กๆ ของลิสาอังอยู่บนหน้าฝากของสิบทิศทำให้มือหนาต้องโอบเอวของเธอเอาไว้ ลมหายใจที่สิบทิศพยายามควบคุมแต่มันกำลังจะพังทลายเมื่อดวงตาของเธอสั่นไหวเหมือนเด็กขี้อ้อน
- Writer
