ดวงตาวาวหวานที่เขามองมาแม้จะจินตนาการถึงหญิงอื่นอยู่ก็ทำให้พิริมาผู้ไม่รู้อะไรเลยขัดเขิน เธอเลิกผ้าห่มขึ้นนั่งพิงหัวเตียงข้างเขา ประดักประเดิดที่จะพูด แต่นพวินทร์นิ่งเป็นสาก ไม่เห็นทำท่าจะเข้ามา ขย้ำเธอเหมือนเมื่อคืนหรือตลอดสองปีที่ผ่านมาเลย
“เอ่อ คือ...พี่นพ”
“ง่วงแล้วเหรอพริ้ม พี่ก็ง่วงเหมือนกัน”
ชายหนุ่มวางหนังสือลงที่โต๊ะข้างเตียง ก่อนปิดโคมไฟแล้วทิ้งกายลงนอน โดยไม่ลืมดึงตัวภรรยาเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขนด้วย เขาเหนื่อยและเสียน้ำไปเยอะที่โรงแรมจิ้งหรีด ไม่มีน้ำจะรีดให้ภรรยาจริงๆ แม้จะรอคอยวันนี้มานานแค่ไหน
แต่นั่นไม่สำคัญอีกต่อไป...
เพราะเขากำลังหลงใหลวิภา หัวปักหัวปำ!
พิริมานอนนิ่งในอ้อมกอดของนพวินทร์ เธอไม่ใช่คนโง่ที่จะดูไม่ออกว่าชายหนุ่มมีอะไรปิดบัง เขาขอเอากับเธอมาตลอดสองปีที่คบหา กระทั่งคืนแต่งงานยังพยายามจะยัดเยียดความเป็นผัวให้ทั้งกลางคืนกลางวัน
การที่เธอ ‘พร้อม’ ขนาดนี้ แต่เ
