อรวีทั้งเจ็บทั้งอาย เธอขนเสื้อผ้าออกจากบ้าน ออดอ้อนไอ้เสี่ยแก่คนหนึ่งให้รับเลี้ยงจนได้อยู่คอนโดมิเนียมหรูหรา และไม่คิดจะกลับไปตายรังที่บ้านรังหนูหลังนั้นอีก
เธอหาเงินเองได้ จะแคร์พ่อแม่ทำไม เธอไม่ได้ขอมาเกิดสักหน่อย ทำเป็นยิ่งใหญ่คับหัวเธอ เชอะ!
แต่แล้วเสียงของพ่อก็เหมือนตามหลอกหลอน
‘ทำไมไม่เอาอย่างเพื่อนแกบ้าง!’
‘ไม่ใช่อยากจะเป็นแต่กะหรี่!!!’
‘เอาอย่างวาดมันบ้างสิ’
‘รักเรียนรักดีแบบเขาบ้าง’
‘ไม่ใช่อยากจะเป็นแต่กะหรี่!!!’
อีวาดฝันมันดิบดีสักแค่ไหนกัน ก็แค่เด็กบ้านจน วัน ๆ เอาแต่เรียน ไม่คิดจะหาความสำราญใส่ตัว มันก็แค่อีหน้าโง่คนหนึ่ง ทำไมกูต้องลดตัวไปเทียบกับมันด้วย!!!
อรวีเจ็บแค้นอยู่ในอก หลังจากนั้นเวลาเจอวาดฝันที่มหาวิทยาลัย เธอก็ร้อนรุ่มอยากจะทึ้งหัวทุบตีวาดฝันด้วยความพาล แถมยังต้องเจอกันบ่อยด้วยเพราะลงเรียนตัวเดียวกันไปตั้งหลายวิชา เป็นอรวีเองแหละที่ตามลงเรียนตัวเดียวกับว
