“อีวิ! กูรู้นะว่ามึงอยู่ในบ้าน!”
ตึ้ง! ตึ้ง! ตึ้ง!
“ออกมาจ่ายค่าเช่ากูเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นก็ขนข้าวของออกไปเลยไป๊ อีกะหรี่!”
สมใจเจ้าของบ้านเช่าวัยกลางคนร่างอวบใหญ่กำลังพยายามทำลายประตูห้องเช่าด้านในสุดด้วยอารมณ์โกรธจนหน้าแดง หล่อนกัดฟันกรอดๆ ทุบประตูไม่หยุด
“ออกมา! กูบอกให้ออกมาไงวะ”
ตึ้ง! ตึ้ง! ตึ้ง!
ประตูห้องถูกเปิดผางออก แต่ไม่ใช่ห้องที่สมใจกำลังเคาะ เป็นห้องข้างกันต่างหาก หญิงสาวนักศึกษาผมสั้นประบ่ายุ่งเหยิงหน้าตายับยู่ยี่ในชุดกางเกงขาสั้นเสื้อยืดหรี่ตามองสมใจอย่างโมโห
“โอ๊ย ป้าสม! เมื่อคืนหนูอ่านหนังสือดึกนะ ขอนอนบ้างได้มั้ยป้า” นักศึกษาสาวหันมองนาฬิกา ก่อนหันมาตวาดต่ออย่างไม่สบอารมณ์ “เจ็ดโมง! พี่วิยังไม่กลับหรอก แปดโมงเก้าโมงโน่นถึงจะกลับ”
สมใจกระฟึดกระฟัด จะเหวี่ยงใส่นักศึกษาสาวก็กลัวเสียลูกค้าชั้นดีจ่ายเงินตรงเวลาทุกเดือนน้ำไฟไม่เคยค้าง เชอะ วันนี้รอดตัวไปนะอีวิภา! อีหน้
