บรรยากาศภายในกระโจมเต็มไปด้วยความอึดอัด ต่างฝ่ายต่างเงียบ จมดิ่งอยู่กับความคิดของตนเอง จนชางเหวินหยวนคิดว่าคนเมาหลับไปแล้ว
“เจินเอ๋อร์ เจ้าหลับแล้วหรือ”
“อื้อ อุบ! อ้วก” แต่จากที่จะได้รับคำตอบ อีกฝ่ายกลับเลือกทิ้งเศษซากอารยธรรมเอาไว้บนอาภรณ์ผืนงามของคนทั้งคู่
“เวียน หัว”
“เห็นหรือไม่ ข้าบอกเจ้าแล้วว่าอย่าดื่มให้มากนัก” แม้จะบ่น แต่ชายหนุ่มกลับอุ้มภรรยาเข้าห้องอาบน้ำ ใช้ผ้าเช็ดคราบเศษอาหาร ที่เนี่ยนเจินอาเจียนออกมาอย่างไม่นึกรังเกียจ
“อุก! มันเหม็น”
“เพราะเจ้าไม่ยอมฟังข้า จึงได้เป็นเช่นนี้ คราวหลังห้ามดื่มแล้วเข้าใจหรือไม่”
“ห้ามบ่น ข้าอยากอาบน้ำ” คนเมาเงยหน้าบอกสามี ซึ่งเหวินหยวนเองก็คิดว่าอย่างไรก็ต้องอาบน้ำอีกรอบ เพราะเนื้อตัวของพวกเขาทั้งคู่เปื้อนเกินไป
“เรียกหลิงหลิงดีหรือไม่นะ” ความคิดในหัว ตีกันจนวุ่นวายไปหมด ฝ่ายหนึ่งก็คิดว่าอย่างไรก็เป็นสามีภรรยา ทั้งยังเคยอาบน้ำด้วยกันมาแล
