“ทำไมลงมาช้าจังคะ”หน้อยแน่ชักสีหน้าใส่พี่สาวและว่าที่พี่เขยที่จูงมือกันเดินเข้ามาหาหน้าตาเบิกบานกันทั้งคู่
“ทำไมไม่เรียกกันมั่งเล่า” พี่เนเน่ยิ้มให้ เดินเข้าไปนั่งใกล้ๆ กับน้องสาว
“เคาะจนมือจะหักอยู่แล้ว” เธอยังทำงอนไม่เลิก
เก้าอี้ตรงกันข้ามมีหมอกนั่งอยู่ เมฆจึงนั่งลงไปใกล้ๆ เขา
“นอนหลับสบายดีไหม” เมฆถามน้องชาย
“ยิ่งกว่าดีเสียอีก เตียงนอนที่นี่นุ้มนุ่ม” ปากพูดแต่สายตาและหางเสียงตวัดไปมองใบหน้าของแม่ดาราสาวที่นั่งเชิดไม่ยอมคุยกับเขามาตั้งแต่เช้าแล้ว
“กินอิ่มกันแล้วเหรอ” เนเน่ถามเพราะเห็นจานเปล่าตั้งซ้อนกันอยู่หลายใบ
“ของคนบางคนน่ะค่ะ ไม่รู้ตายอดตายอยากมาจากไหน” เธอว่ากระแทกเข้า ก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่ง
“หน้อยแน่ไปรอพี่ที่ห้องนะคะ ตรงนี้อากาศเริ่มไม่ค่อยดีแล้ว” เธอทำท่าว่าเหม็นหน้าของหมอกอยู่พอสมควร
พอหญิงสาวเดินลับตาไป
“อย่าไปถือสาหน้อยแน่เลยค่ะ เธอเป็นลูกคนเล็ก อยู่บ้านมีแต่คนคอยเ
