“พี่ว่าไม่หรอกนะ เขาก็อยู่กันมาชั่วนาตาปี”
เปรี้ยง... สายฟ้าฟาดลงห่างไปไม่ไกล เธอยกมือขึ้นปิดหู แล้วซุกหน้าเข้าหาอกอุ่นของหมอเมฆอีกครั้ง
“กลัวเหรอจ๊ะ”
“นิดหน่อยค่ะพี่ แต่คนที่กลัวกว่าเนเน่ก็มีนะคะ”
“ใครจ๊ะ”
“น้องสาวเนเน่ค่ะ รายนั้นหากเจอจังๆ แบบนี้ ร้องไห้คลุ้มคลั่งขี้มูกโป่งไปเลยค่ะ” เธอเล่าถึงน้องสาวที่อายุห่างกันเกือบสี่ปีด้วยความคิดถึง
“น่ารักเหมือนพี่สาวไหม”
“น่ารักสิคะรายนั้น หน้อยแน่เก่งร้องเล่นเต้นรำ ตอนนี้ก็กำลังแสดงละครอยู่ค่ะ พี่เมฆรู้ไหม”
“พี่เคยเห็นไหมคะ ละครที่หน้อยแน่เล่น”
“ต้องถามก่อนค่ะ ว่าพี่เมฆดูทีวีหรือเปล่า” เสียงเมฆหัวเราะเบาๆ
“ไม่ดูจ้ะ”
“ก็นั่นน่ะสิ ไว้กลับไปเนเน่ให้ดูรูปนะคะ” เขาก้มลงจุมพิตที่หน้าผากกว้าง
“เสียดายถ้าอยู่ที่กระท่อมของเราพี่จะทำ...” เขาซุกใบหน้าลงไปบนซอกคอขาวๆ
“ทำอะไรคะ” เธอรู้แต่ก็แกล้งถาม
“ทำรักไง... จุ๊บ” เขาจุ๊บไปที่ปากของเธอ และง
