“ผมว่าไปกันเลยดีกว่านะครับ นี่ก็เกือบจะเที่ยงแล้ว หนูหน้อยแน่หิวหรือเปล่า” คุณหมอดิลกหันไปถามหญิงสาว
“พอทนได้ค่ะคุณอาหมอ” เธอให้ความสนิทสนมเป็นพิเศษ เพราะเมื่อวานนายแพทย์ดิลกก็เป็นเจ้าภาพเลี้ยงอาหารค่ำที่ร้านอาหารริมน้ำแห่งหนึ่งในตัวอำเภอ
“ยังไงวันนี้ก็คงจะทราบข่าวดีบ้างนะครับ” คีรีบอกกับคุณหมอ
“แน่นอนครับ” ผอ. ดิลกรับปากไป เพราะอย่างไรพอคณะที่ทำงานลงมาคงจะทราบข่าวคราวของสองคุณหมอแน่นอน
นายแพทย์ดิลกใช้รถตู้ของโรงพยาบาลในการเดินทาง
หน้อยแน่กับหมอกจึงไปนั่งด้านเบาะหลัง เพื่อให้คุณคีรีได้นั่งคุยกันกับหมอดิลก
หญิงสาวไม่แม้แต่จะปรายตามามองเขา ได้แต่สนใจอยู่กับมือถือ และวิวข้างนอกหน้าต่าง หญิงสาวยังยกมือถือมาถ่ายรูปเซลฟีตัวเองเป็นระยะ หมอกหัวเราะให้กับกิริยาเหล่านั้นเบาๆ
หน้อยแน่หันมามองเขาทำตาเขียว และเผลอตัวทำจมูกย่นใส่ เหมือนกับไม่ชอบหน้า
“ผมถ่ายให้ก็ได้นะครับ ถ้าเจอวิวสวยๆ” เขาทำ
