ธามจะไม่ทน
1004 Words
บทที่8
ธามจะไม่ทน
พวกผมหันไปมองแอร์ที่วิ่งมาหากี้จนกี้มันต้องพาออกไปคุยที่รถ คุยตรงนี้ไม่ได้หรือไงวะ กลัวคนอื่นรู้หรือไง
“มึงว่ามีรีเทิร์นไหมวะ” บาสกระซิบถามขณะมองไปที่รถ
“กูว่ามีสิทธิ์มันคบกันมาตั้งนานแล้วมึงก็รู้กี้มันขี้เหงา”
“แล้วพวกมึงจะไปยุ่งเรื่องคนอื่นทำไม ไม่มีเหี้ยอะไรทำเหรอ!!”
“แล้วมึงจะขึ้นเสียงทำไมเนี่ยย!” โต๋ถึงกับตกใจจู่ๆธามก็ปรี๊ดขึ้นมา
"เออใช่!"
//กี้//
“มีอะไรอีกแอร์”
“เมื่อคืนทำไมไม่รับโทรศัพท์ แอร์ขอโทษวันนั้นแอร์หึงกี้มากไปหน่อย ไม่มีกี้แอร์อยู่ไม่ได้ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมแอร์สัญญาว่าจะไม่งี่เง่าเลย”
แอร์พยายามอ้อนวอนกี้ทุกวิถีทางยิ่งได้ยินข่าวว่ากี้กลับมาเป็นที่สนใจของสาวๆก็ยิ่งทำให้แอร์เกิดความหึงหวงมากกว่าเดิม
“แอร์กี้เหนื่อยอ่ะ เหนื่อยที่เราต้องมาทะเลาะกันทุกวัน”
“สัญญาว่าจะไม่งี่เง่า จะมีเหตุผลให้มากขึ้น”
“ไว้ถ้าแอร์ทำได้จริงๆค่อยมาคุยเรื่องนี้กันอีกทีได้ไหม กี้จะขึ้นเรียนแล้ว”
“ก็ได้ แอร์จะทำให้กี้เห็นว่าแอร์รักกี้ขนาดไหน”
ทั้งสองลงจากรถโดยที่กี้ยังมีสีหน้านิ่งๆต่างกับแอร์ที่ยิ้มหน้าบ้าน แอร์เดินมาจับมือกี้พร้อมกับหอมแก้มต่อหน้าทุกคนเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ
“ไปก่อนนะ ตอบไลน์ด้วยล่ะ”
“อื้อ”
กี้เดินกลับมานั่งที่โต๊ะโดยดึงมือของธามมาลองจากนั้นก็นอนฟุบลงไป ธามได้แต่ถอนหายใจเพราะคิดว่ากี้กับแอร์คงจะกลับมาคบกันอีกครั้ง
“ดีกันแล้วเหรอ” ผมกระซิบถามมันทั้งๆที่ใจอยากจะก้มไปหอมมันเหลือเกิน แม่งมาทับที่ผมได้ไงเมื่อคืนผมหอมของผมแล้ว
“เปล่า แอร์มาขอโอกาสตอนนี้เดินหน้าจีบกูใหม่”
“เอาจริงดิ”
“คนอย่างแอร์จะปรับปรุงตัวเองได้เหรอ อีกอย่างตอนนี้กูสบายใจที่มันเป็นแบบนี้แล้ว ถ้าเกิดจะมีใครเข้ามาขอแค่ดีเหมือนมึงสักเสี้ยวนึงกูรักตายเลย”
[แล้วทำไมมึงไม่รักกูล่ะ]
ทั้งสองสบตากันอยู่นานแม้แววตาของธามจะแสดงความรู้สึกออกมาชัดเจนแต่กี้กลับหลับตาลงเพื่อพักสายตา ด้านสองหนุ่มที่นั่งมองอยู่ก็หรี่ตาลงมองด้วยความสงสัยพร้อมกับขนแขนที่ลุกซู่
กลางดึกของคืนนั้น...
ผมออกมาจากห้องน้ำก็เห็นกี้มานอนอยู่บนเตียงผมแล้ว มึงนี่ทำตัวเป็นเจ้าของบ้านขึ้นทุกวันแล้วนะ
“มาทำไม” นี่คือคำถามจากเจ้าของห้อง
“ไม่อยากนอนคนเดียวกลัวผี”
“คนอย่างมึงผีน่าจะกลัวมึงมากกว่า แล้วนี่ซื้ออะไรมา” ผมเดินไปดูถุงมากมายที่วางอยู่บนโต๊ะ
“แอร์ซื้อมาง้อเลยขนมาให้มึง”
พรึบ!
ผมรวบลงโต๊ะเลยเกะกะคนจะอ่านหนังสือ กี้มันก็ไม่ได้สนใจปล่อยให้ผมกวาดลงโต๊ะส่วนมันก็เปิดทีวีจอใหญ่ดูหนังผี และมึงบอกว่ามึงกลัวผี ย้อนแย้งจัง
“อีธามมม”
“อะไร” มึงทำไมชอบทำเสียงอ้อนนักวะ
“มานอนด้วยกันกูอยากกอดมึง”
แล้วผมขัดได้ไหมล่ะ ผมยอมเดินไปนั่งพิงหัวเตียงเพื่อให้มันกอด นี่มึงดูหนังเรื่องอะไรร่างทรงเหรอน่ากลัวไหม ดูมาครึ่งเรื่องกูงงมาก
“ธามกลัวอ่าาา”
ผมเลื่อนตัวลงมานอนหมอนเดียวกับมัน ตอนนี้ความกลัวทำให้มันทั้งกอดทั้งกายผมเลย แบบนี้ดูแม่งทั้งคืนไปเลย
“ทำไมมึงหอมจังวะธาม”
“ชอบไหมล่ะ” ผมมองหน้ามันทำให้มันมองหน้าผมเหมือนกัน ใบหน้าของผมกับมันห่างกันไม่ถึงคืบ
“อืมก็ชอบกลิ่นนี้มันหอมดี”
“ชอบก็หอมดิ หอมทุกวันเลยก็ได้ไม่หวง”
“อีธามมึงอย่ามาอ่อยกูนะ”
“กูเปล่าอ่อยเลย กูกำลังขายของเผื่อมีสาวเข้าใกล้กู กูจะได้มั่นใจตัวเองไง”
“อืม”
แล้วมันก็ดูหนังต่อเมื่อกี้มึงควรจูบกับกูสิกี้ ผมไม่กล้าที่จะพูดขัดมันแล้วเมื่อกี้ฟิวกำลังได้เลย เมื่อหนังจบมันก็ลุกขึ้นมาผมเลยต้องลุกตามมัน มันโกรธอะไรผมหรือเปล่าหรือผมคิดไปเอง
“มึงจะไปไหน ” ผมรีบถามมันเพราะมันกำลังจะลุกจากที่นอน
“ไปฉี่จะไปด้วยกันไหมล่ะ”
“แหวะ ล้างด้วยนะ” เดี๋ยวผมพูดอะไรออกไปผมออกจะเป็นคนใสๆแต่ทำไมพูดแบบนั้น ผมไม่ได้มีเจตนาอะไรแอบแฝงเลยนะครับ
“แหมมึงนี่เนอะ” ดูไม่มีพิรุธเลยนะมึง แต่ก็นะล้างด้วยสบู่ล้างน้องหอมๆก็ดีเหมือนกัน
เวลาผ่านไปหนังเรื่องใหม่ก็ถูกมันเลือกอีกครั้ง หนังผีอีกแล้วแต่ผมขยับตัวเพื่อให้มันกอดผมอีกเฮ้อออ ทำไมเป็นคนหื่นจังนี่จิตนาการไปไกลแล้วนะเนี่ย
“มึงรอยที่มึงดูดกูแอร์มันถามว่าใครเป็นคนทำ กูเลยบอกไปว่าเล่นเป่ายิงฉุบกับมึงเลยโดยมึงดูดคอ”
“เป่ายิงฉุบ คิดได้เนอะ” ผมบ่นมันเบาๆคนกำลังมีใจพูดถึงแฟนเก่าทำไมหมดอารมณ์ แล้วนี่มึงจะมานอนดูหนัง เปิดแอร์บ้านคนอื่นแบบนี้มันเปลืองไฟนะโว้ย
“คืนนี้มึงจะให้กูนอนด้วยไหม” กี้เงยหน้าขึ้นมาทำให้สายตาของทั้งสองจ้องมองกันอีกครั้งแต่ครั้งนี้ ธามจะไม่ทน
- Writer
