โกรธกัน
1024 Words
เวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอวันต่อมาผมต้องไปซ้อมบอลกับเพื่อนมองไปข้างสนามก็เห็นสาวๆมานั่งคุยกับมัน หงุดหงิดแล้วนะเนี้ย
“ไอ้เหี้ยธามมองอะไรนักหนา”
“เออๆ”
ผมหันกลับมาสนใจบอลอีกครั้งจนจบครึ่งแรกผมก็เดินมาหามันที่โต๊ะ พอสาวๆเห็นผมก็ยิ้มทักทาย นี่ผมต้องหึงผู้หญิงที่เข้าหามันแล้วเหรอ
“พี่ธามน้ำค่ะ”
น้องปีหนึ่งส่งน้ำแดงให้ผมแต่ผมรับมาวางไว้แล้วหยิบน้ำกี้มาดื่ม ซึ่งมันก็ไม่ว่าอะไร
“น้องๆนี่ไม่มีเรียนกันหรือไงเห็นมาเฝ้ากี้ทั้งวันเลย”
“ไม่มีค่ะ พี่กี้น่ารักคุยสนุกอยากคุยกับพี่กี้ทั้งวันเลย”
“จ่ะ!”
ผมนั่งพักเหนื่อยโดยพิงมันทำไมต้องพิงก็ไม่รู้ มันเองก็ยื่นผ้ามาให้ผมซับเหงื่อ เหนื่อยอะ ยิ่งเห็นมันมีผู้หญิงมารุมจีบแบบนี้ยิ่งเหนื่อย
“ไปซ้อมแล้วนะเหลืออีกครึ่งนึง”
“เออ กินอะไรไหมเดี๋ยวกูไปซื้อให้”
“ไม่ๆเดี๋ยวรอไปพร้อมกันเลย”
ผมยิ้มให้มันก่อนจะวิ่งกลับมาลงสนาม หันไปมันก็คุยกับน้องๆอะไรวะมึงจะไม่ดูกูหน่อยหรือไง กูเนี่ยหล่อที่สุดใยสนามแล้วนะกี้
หลังจากจบการซ้อมผมก็เดินมาหยิบกระเป๋าเพื่อไปอาบน้ำแต่แอร์ดันเดินมานั่งคุยกับมันผมเลยเดินไปกับเพื่อนปล่อยให้มันได้คุยกันไปก่อน
ติก!
[ธามกูกลับพร้อมแอร์นะ แอร์มันไม่สบายจะพาไปหาหมอ]
ปึ้ง!!
แล้วแต่มึงเถอะ! ผมปิดประตูล็อคเกอร์เสียงดังจนคนอื่นหันมามองด้วยความตกใจ กลับมาถึงบ้านรถมันก็ไม่อยู่คงไปหาหมอกันถึงเตียงแล้วมั้ง ป่วยห่าอะไร สำออยนะสิ
“อ้าวนึกว่ามากับไอ้กี้”
“มันพาแอร์ไปหาหมอครับแม่” ผมตอบแม่มันไปตรงๆเลย โดนด่าก็เรื่องของมันไม่เกี่ยวกับผม
วันต่อมา
เออดีว่ะหายหัวไปเลย มึงแค่สนุกกับกูใช่ไหมกี้ ผมเดินออกมาไม่เห็นรถมันจอดอยู่เมื่อคืนคงไม่ได้กลับบ้านนะสิ ผมขับรถมามหาลัยก็เจอรถมันขับตามผมมา แน่นอนแอร์เดินลงมาจากรถมันด้วย ก็ดีเป็นแบบนี้ก็ดี
“อ้าวธามเมื่อวานไม่ได้ทักกันเลย”
“อื้อ ไม่สบายเป็นไงบ้างล่ะ”
“ดีขึ้นแล้วล่ะ เราไปก่อนนะ”
ผมมองตามแอร์จนกี้มันเดินมาเกาะแขนผมผมเลยแกะมือมันออก
“วันนี้กูอารมณ์ดีเดี๋ยวกูเลี้ยงข้าวมึงโอเคไหม”
“แต่กูอารมณ์ไม่ดี กูไม่อยากแดก!” ผมเดินหนีขึ้นมาบนห้องเรียนเลือกที่นั่งใหม่จนมันเดินตามมาแต่ไม่มีที่นั่งเลยเดินกลับไปนั่งที่เดิม สมน้ำหน้านั่งคนเดียวไปเลยมึงอ่ะ
จบคลาสเรียนผมก็เดินหนีมันลงมานั่งกินข้าว ผมเดินไปนั่งกับรุ่นพี่ปล่อยให้มันนั่งกับไอ้โต๋ไอ้บาสไป เรื่องของมึงนะไม่ต้องมาง้อกู กูจะโกรธมึงให้เกิน24ชั่วโมง ไอ้โต๋กับไอ้บาสมันก็มองผมหลายรอบเพราะพวกมันก็ไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร วันนี้ผมไม่คุยอะไรกับใครเลย
“ธามมึงกับกี้เป็นเพื่อนกันมานานยัง” รุ่นพี่คนนึงถามผมทำให้ผมหันไปมองหน้า
“นานแล้วเกิดมาก็เจอมันเลย”
“กูอยากจีบกี้ว่ะ ช่วยหน่อยดิ”
จีบเหี้ยอะไรเดี๋ยวกูต่อยแม่ง ผมไม่ตอบอะไรแต่ลุกหนีเลยทำให้ทั้งโต๊ะมองตาม เรื่องของพวกมึงเลยครับจะจีบจะอะไรกันก็เรื่องของพวกมึงเลย
“อ่ะลูกชิ้นทอด”
“กูไม่กิน!”
“มึงเป็นอะไรธาม มึงไม่คุยกับใครเลยทุกคนเป็นห่วงนะ”
“กูไม่ได้เป็นอะไร” ผมหันหน้าหนีไม่อยากคุย ไม่อยากมองหน้า
“มึงโกรธอะไรกูหรือเปล่า”
“กูจะไปโกรธมึงทำไม” ผมมองหน้ามันที่เหมือนจะร้องไห้ มันไม่เคยถูกผมเฉยชานานแบบนี้
“วันนี้วันเกิดไอ้โต๋ มึงอย่าลืมนะผับเดิม”
“อือ!”
ผมหันหน้าหนีมาอีกทางจนมันต้องเป็นฝ่ายเดินหนีผม ตกเย็นก็ต่างคนต่างกลับ กลับมาก็บ้านใครบ้านมัน ผมรีบออกมาหาไอ้โต๋เพราะพวกมันเป็นห่วงที่วันนี้ผมไม่ยอมคุยกับใครเลย
“มึงทะเลาะอะไรกับกี้หรือเปล่า กี้มันบอกมึงไม่ยอมมองหน้ามัน มันมาแอบร้องไห้กับพวกกู”
“ร้องไห้เลยเหรอ”
“ใช่ มันบอกมันกลัว กลัวมึงไม่ต้องการมันแล้ว พวกมึงก็โตมาด้วยกันทำไมไม่คุยกันดีๆ”
ผมไม่ตอบอะไรแต่ไปเตรียมตัวกันที่ผับเลย ไอ้บาสมันสั่งเค้กกี้ไว้กี้เลยต้องมามืดหน่อย ผมนั่งอยู่กับสาวๆที่ถูกจ้างมาเอนเตอร์เทน
ผับอโคจร
“น้องอลิสช่วงนี้ไอ้ธามมันของขาดไปต่อกับมันนะแล้วมาเอาเงินที่พี่” บาสชวนสาวที่นั่งอยู่ข้างกายผม ซึ่งผมก็ไม่อยากขัดอะไร
“พี่ธามจะยอมเหรอคะ”
“จะไปไหมล่ะ” ผมหันไปถามน้องอลิสที่กำลังเขินจนหน้าแดง เขินทำไมแค่ถามแค่นี้บ้าหรือเปล่านั่งยิ้มอยู่ได้
“ก็ได้ค่ะ”
ถึงเวลาที่กี้มันเข้ามาไฟก็ปิดลงพร้อมกับเสียงเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ แต่ผมมีน้องอลิสเกาะอยู่กี้มันยิ้มให้ผมผมเลยพยักหน้าให้มัน มึงไม่ได้รู้สึกอะไรเลยเหรอวะ
"ธามเด็กมึงน่ารักนะ" เพื่อนในกลุ่มแซวผมที่เห็นน้องอลิสยังเกาะแขนผมอยู่
"อืม"
- Writer
