บทที่ 13
“ชิริน...เธอจะกลับก่อนก็ได้นะ ฉันรับช่วงต่อเอง”
นีน่าเอ่ยขึ้นก่อนเดินเข้าไปที่หลังเคาน์เตอร์และวางกระเป๋าสะพายลงที่ชั้นวางของ พนักงานสาวกะดึกมองเพื่อนพนักงานอย่างพินิจพิเคราะห์ หลังจากที่หายไปกว่าสัปดาห์ชิรินก็กลับมาทำงานตามปกติ เป็นเวลากว่าเดือนแล้วแต่ท่าทางเธอไม่เหมือนเดิม ชิรินดูไม่ร่าเริงอย่างเคยและเหมือนมีเรื่องให้คิดอยู่ตลอดเวลา
“ไม่เป็นไรหรอก” ชิรินว่าพลางเหลือบมองนาฬิกาจวนเวลาเที่ยงคืน
“อีกห้านาทีก็ครบเวลาทำงาน”
“เธอดูเหนื่อย ๆ นะชิริน...กลับไปนอนก่อนก็ได้ ฉันไม่บอกเจ้าของร้านหรอกน่า แค่กลับก่อนเวลาห้านาที”
“ฉันสบายดี”
“ถามจริงเหอะ ถูกผู้ชายหักอกมาเหรอ เธอเหมือนกับคน” พูดพลางมองเพื่อนหัวจรดเท้า “เอิ่ม...คนหัวใจสลาย”
นีน่าไม่รู้ว่าคำพูดนั้นจี้จุดเจ็บของคนฟังมากแค่ไหน ชิร
