Dusk of Mankind (bxb)

Humigpit ang hawak ko sa metal na tubo nang makarating ako sa tapat ng isang gusali. I’m trying my best to control my breathing, tila ba takot na marinig ng mga nilalang na nasa paligid. I’ve been eyeing this store for a while now, muka kasing hindi pa ganoong napapasok ng iba. Sakto namang paubos na ang stock ko ng pagkain at iba pang pangangailangan, kaya mukang naka-jackpot ako ngayon. But I know it won’t be easy. Lumingon ako sa kaliwa’t kanan, all clear. Now, all I have to do is to search for a way to get in. Gaya ng inaasahan, naka-lock ang main door nito. Kailangan kong magmadali dahil papalubog na rin ang araw. It supposed to be an advantage for me though, but the problem is, I didn’t bring my flashlight with me. Ubos na kasi ang battery nito. Kaya naman mahihirapan akong makauwi kapag inabutan ako ng dilim dito. Napangiti ako nang tumingala ako at nakita ko ang maliit na glass window na sa tingin ko ay kakasya  naman ang maliit kong body frame doon. It’s too high for me to reach, kaya dali-dali kong inilabas ang lubid sa backpack ko saka nagtali ng screwdriver sa dulo nito. My plan is to throw this screwdriver and hopefully, it would break the glass, and it will pass through it. Sana lang din ay may makapitan ito sa loob bilang suporta kapag hinila ko na ang sarili ko paangat gamit ang lubid na nakatali rito. Ang mga kailangan ko namang isipin ay una, yung ingay na magagawa ng pagkabasag ng bintana kaya kailangan kong bilisan kung sakali. Pangalawa, papaano kung may ibang surivors pala na naka-stay dito? Pangatlo, kung hindi survivors, papaano naman kung may mga infected sa loob? I took a deep breath. Bahala na. It’s now or never. I focused myself as I held the screwdriver in my hand, preparing for it to throw. Okay, this is it. Sinigurado ko ang lakas at pwersa ng pagbatong gagawin ko para mabasag ang bintana. I have to do it in the first try. Kaya naman nang makita kong nabasag at pumasok ang screwdriver, mabilis ko nang hinila ang lubid. Success. Agad akong napangiti nang maramdaman kong tila ba na-stuck ito sa kung saan. Hinila ko pa ito nang ilang beses para makasigurado sa tibay nito bago ko binuhat ang sarili ko paangat. I don’t have that super strength to survive, but at least I can carry myself in many situations. Tumigil ako sa paghila nang matanaw ko na ang loob ng shop. Medyo madilim sa loob kaya naman nahirapan pang mag-adjust ang mga mata ko na maaninag ito. I have to be careful. Napansin ko kasing sa loob naka-lock ang main door. Ibig sabihin ay posibleng nasa loob pa rin ang kung sinong nag-lock n’on. Isa pa, baka may iba pang survivors sa paligid na nagmamanman sa akin and they will jump in when I finally able to enter the place. Nang maaninag kong wala namang kahit ano sa loob, dali-dali ko nang sinuntok ang mga natitirang salamin para makapasok ako. I’m wearing gloves so I won’t cut myself by doing it. Nakita ko naman na sa isang shelf kumawit ang screwdriver na hinagis ko. Doon na rin ako tumuntong para makapasok sa loob. Muli kong kinuha ang tubo na dala ko. Now, I have to make sure that the place is clear. Dahil nasa ibabaw naman ako ng shelf, ipinukpok ko ang tubo sa ibabang bahagi nito para gumawa ng ingay. They always follow loud noises. Plus, it’s dark in here so I don’t think they will be able to see me. Sa ilan taong pag-o-observe at pamumuhay ko na kasama sila, sa tingin ko ay nagawa ko nang makabisado ang mga behaviors nila. They like loud noises, and they’re blind without light.  Ilang ingay na ang nagagawa ko pero walang kahit anong sign ng tao o infected sa loob. Naghintay pa muna ako nang ilang sandali bago tuluyang bumaba, assuming that it’s already clear. I didn’t let my guard down since they’re pretty smart sometimes. Magugulat ka na lang ay bigla silang lalabas sa kung saan at dadambahan ka. It happened to me a lot of times already. I immediately unzipped my bag to gather all the things that I need. Canned goods, bottled water, and toiletries are my top priorities. Napailing na lang ako nang makakita ako ng batteries sa isang section. I should’ve brought my flashlight with me. Kumuha na lang ako ng ilang pack saka isinilid iyon sa bag ko. After a few minutes, I already gathered all the things I need. Handa na sana akong umalis nang makarinig ako ng mahinang kaluskos sa counter. Bigla tuloy naalerto ang katawan ko dahil doon. I kept praying that it was just a rat or something. Kahit dalawang taon na ang nakalilipas, hindi ko pa rin naman maiwasang kabahan sa tuwing may makakaharap akong infected. Who wouldn’t? Sana lang ay pwede kong iwasan ang kung ano man ang nasa counter, pero kinakailangan kong dumaan dito para makapunta sa bintanang pinasukan ko kanina. Humigpit tuloy ang hawak ko sa tubo habang hinahanda ang sarili ko sa kung ano mang mangyayari. My heart is already racing but I did my best to control my breathing, preventing myself from making any noises. Nang tuluyan na akong nakalapit, handa na akong hampasin ang kung ano mang lalabas doon nang bigla na lamang may tumalon na daga sa akin. “Ay daga!” gulat na sabi ko saka pa napahawak sa dibdib ko nang mabitawan ko ang tubo. The metal tube clanged on the tiled floor, making my body jolt from the loud noise it just created. Nang yumuko ako para damputin ito, halos mapatid ang hinginga ko nang makita ang pares ng paa na nasa tapat ko. Agad ko itong tiningala pero halos lumabas ang puso ko nang makita ang isang infected na nakaambang kagatin ako. Nanindig ang mga balahibo ko lalo na nang makita ko ang maputla nitong itsura at blangkong mga mata. Pero bago pa man n’ya ako tuluyang maabot, dali-dali akong gumulong palayo sa kaniya at agad s’yang hinambalos ng tubo sa likod ng tuhod. Nakita kong nawalan ito ng balanse at bumagsak sa sahig kaya naman mabilis akong tumayo para muli itong hampasin. Naramdaman ko na lang ang pagsirit ng likido sa muka ko nang mabasag ang bungo nito sa paulit-ulit na paghampas ko. Nang tumigil ako, hindi na rin gumalaw ang lalaki. Wala na akong inaksayang oras. Mabilis na akong tumakbo at sumampa sa shelf para tuluyan nang makalabas sa shop na yon. Hindi ko alam kung ilan pa bang infected ang nandoon sa loob. The thought of me staying in a closed place with those monsters is giving me goosebumps. Mabilis pa ang paghinga ko dahil sa kaba nang tuluyan akong makalabas. The orange sky is already spreading through the horizon. Kailangan ko nang magmadali. Ilang minutong pagtakbo at pag-iwas sa mga infected pa ang ginawa ko bago ako tuluyang naka-uwi sa bahay. I immediately dropped my backpack saka hinihingal na sumalampak sa couch. Puno ng pawis ang suot ko kaya naman mabilis kong hinubad iyon at pinunasan pa ang muka kong natalsikan ng dugo kanina. Napangiti na lang ako nang makita ko si Chichay na dali-daling kumandong sa akin. “Meow,” she meowed when I started scratching her neck. “I made it,” usal ko na lang, trying to calm my nerves. S’ya na lang ang natitira sa akin magmula noong mangyari iyon. Hanggang ngayon ay malinaw pa rin sa akin kung papaanong nagsimula ang lahat, kung papaano naging impyerno ang mundong kilala ng lahat, at kung papaano nalagas ang halos buong populasyon ng bansa. They’re hungry... and our flesh is what they want. The table has turned. This time, we became the most vulnerable prey.