ติดบ่วงจันทร์

ยามเหม่า (05:00-06:59) เดือนเก้า แคว้นเฉิน “ที่นี่คือที่ใดกัน” เยี่ยเยว่ซินเอ่ยถามขึ้น เพราะนางคล้ายว่าจะฝันเช่นนี้มานานแล้ว ในแต่ละวันภาพฝันของนางจะแต่งต่างกันไป แต่ไม่มีวันไหนเลยที่นางจะไม่เห็นเด็กน้อยที่มีชื่อเดียวกับนางต้องถูกคนในครอบครัวทุบตี ช่างน่าสงสารเหลือเกิน “เจ้ารู้สึกว่าเด็กผู้นี้เป็นอย่างไร” เสียงของชายชราเอ่ยขึ้น พร้อมกับปรากฏร่างเลือนรางขึ้นให้หญิงสาวได้เห็น “ท่าน! ท่านเป็นใครเจ้าคะ” เยี่ยเยว่ซินแทบจะซัดฝ่ามือไปที่อีกฝ่ายด้วยความตกใจ ก่อนจะเอ่ยถามออกไปอย่างงุนงง “ข้าเป็นเทพแห่งโชคชะตาอย่างไรเล่า” ชายชราเอ่ยตอบออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบ ท่าทางสุขุมมือข้างหนึ่งไขว้หลังเอาไว้ ส่วนอีกข้างก็ยกขึ้นลูบเคลาสีขาวของตนเองเบาๆ “ท่าน!! ท่านเทพ! ข้าเยี่ยเยว่ซินคารวะท่านเทพเจ้าค่ะ” เยี่ยเยว่ซินรีบทำความเคารพอีกฝ่ายทันทีอย่างนอบน้อม แม้นางจะไม่ได้เคร่งครัดในกฎระเบียบของสตรีในห้องหอมากนัก แต่ก็ไม่อาจจะละเลยคุณสัมบัติที่ดีของสตรีได้เช่นกัน “ลุกขึ้นเถิดนางหนู ข้าทำเรื่องที่ผิดต่อพวกเจ้ามากนัก แต่เดิมชีวิตของแม่หนูผู้นี้ต้องเป็นเยี่ยเยว่ซิน แต่เป็นข้าที่ทำให้เรื่องราวผิดพลาดอย่างไม่น่าให้อภัยเช่นนี้” เทพชราเอ่ยขึ้นอย่างพอใจ เด็กสาวตรงหน้าถือเป็นลูกรักของสวรรค์ นางมีความสามารถหลากหลายมาก ทั้งพลังปราณที่แข็งแกร่ง ด้านการรักษาเองก็ยอดเยี่ยม ทางด้านงานของสตรีก็ทำได้เป็นอย่างดีไร้ที่ติ ทั้งด้านอาหาร เย็บปักถักร้อยถือว่าไม่ด้อยไปกว่าผู้ใด แต่เสียอย่างเดียว คือนางไม่ชอบที่จะแสดงความสามารถของตนเองออกไป มีอยู่แต่ไม่ใช้ มันก็ไม่มีความหมายอะไรเลย “นั่น! หมายความว่าเดิมข้าต้องใช้ชีวิตที่ยากลำบากอย่างนั้นหรือเจ้าคะ” หว่างคิ้วนางกระตุกขึ้นทันที เหมือนว่าชีวิตของนางต้องพบเจอกับอะไรบางอย่างเป็นแน่ “หาใช่ไม่! นอกจากข้าจะนำดวงวิญญาณของพวกเขาส่งไปผิดที่แล้ว ข้ายังส่งเด็กน้อยผู้นั้นไปอยู่ผิดครอบครัวอีกด้วย” เรื่องความผิดพลาดที่เกิดขึ้นเป็นความละเลยต่อหน้าที่ของเขาเอง ดังนั้นจึงอยากจะขอความร่วมมือกับอีกฝ่าย เพราะหากเทพชั้นสูงล่วงรู้เข้าเขาคงถูกลงโทษหนักเลยนั่นเอง “ท่าน!!” เยี่ยเยว่ซินได้ แต่ตกตะลึงเมื่อได้ยิน หากอีกฝ่ายเป็นคนเหมือนกับนาง นางคงจะซัดอีกฝ่ายไปแล้ว “ข้าได้ยินที่เจ้ากล่าวโทษข้าในใจ แต่ข้าอยากขอร้องเจ้าให้ไปอยู่ในร่างของเด็กคนนั้นได้หรือไม่ อีกไม่นานนางจะจบชีวิตลงแล้ว” เขาได้ยินสิ่งที่นางก่นด่าของอย่างแน่นอน จึงเอ่ยความออกไปเล็กน้อย ก่อนจะอธิบายความต่อ “แล้วข้าเล่า…?” จะให้นางมาอยู่ในช่วงเวลาที่ไม่คุ้นเคยได้อย่างไร อีกอย่างหากนางตายไปพ่อแม่ของนางจะทำอย่างไร ยิ่งตอนนี้นางกับพี่ชายมีเรื่องผิดใจกันด้วย เป็นเช่นนี้แล้วพวกเขาไม่นึกโทษตัวเองหรอกหรือ “แน่นอนว่าวิญญาณของเด็กคนนั้น จะมาอยู่ในร่างของเจ้าแทน” เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ แม้ว่าเขาเองจะสูญเสีพลังเทพไปมากมายกับเรื่องนี้ แต่ก็ดีกว่าหากให้เทพชั้นสูงลงมือด้วยตนเอง “ท่านมาหาข้าเพื่อมอบความยากลำบากให้กับข้าหรือเจ้าคะ ท่านจะให้ข้าจากครอบครัวที่อบอุ่นของข้าเพื่อไปใช้ชีวิตที่ยากลำบากเช่นนั้นหรือ” นางเอ่ยถามออกไปอย่างท้อแท้ใจทันที แม้ว่านางจะเบื่อหน่ายกับชีวิตที่เป็นอยู่ตอนนี้ แต่ก็ไม่อยากทำให้ครอบครัวของนางต้องเสียใจ และที่สำคัญคงไม่มีใครเต็มใจที่จะใช้ชีวิตอย่างยากลำบากเช่นนั้น “เอ่อ…. เอาเช่นนี้ได้หรือไม่ ข้าจะมอบมิติพิเศษให้กับเจ้า และให้เจ้าเตรียมตัวสักสามวัน” เทพชราถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ก่อนจะส่งบางอย่างเข้าหาร่างบางอย่างจำใจ แม้พลังเทพของเขาจะลดลงไปแทบไม่เหลือ แต่ก็ไม่อาจจะปล่อยให้นางไปใช้ชีวิตที่ไม่คุ้นเคยเช่นนั้นได้ “มิติพิเศษเป็นอย่างไรเจ้าคะ เหมือนกับแหวนมิติของข้าหรือไม่” นางในตอนนี้ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นกับสิ่งที่เรียกว่ามิติเท่าไรนัก เพราะนางเกิดมาจากตระกูลร่ำรวยมากความสามารถ ของประเภทมิตินางมีอยู่หลายชิ้น จึงอยากรู้ว่าสิ่งที่ได้มาเหนือกว่าที่นางมีอยู่หรือไม่ “นั่น! ปานนี้จะติดไปกับเจ้าด้วย ข้างในเป็นมิติพิเศษเมื่อนำของเข้าไปแล้วสามารถนำออกมาแต่ของที่อยู่ด้านในจะไม่หายไป” ปานสีแดงปรากฏขึ้นที่ข้อมือเล็กๆ ของอีกฝ่าย เป็นรูปคล้ายกับพระจันทร์สีแดง แน่นอนว่าพื้นที่ด้านในกว้างขวางสามารถเติมของได้ไม่จำกัด ที่พิเศษไปมากกว่านั้นคือของที่อยู่ด้านในสามารถนำออกมาใช้เท่าไรก็ได้ไม่มีวันหมด “เช่นนั้นข้าสามารถเพิ่มจำนวนได้เรื่อยๆ ใช่หรือไม่เจ้าคะ” นางรู้สึกดีมากที่ได้ยิน เพราะมิติที่นางมีช่างเป็นมิติที่วิเศษมากจริงๆ หากมีสิ่งนี้นางก็สามารถใช้ชีวิตได้อย่างดีมากเลยสินะ “เป็นเช่นนั้น แต่มีข้อแม้เพียงข้อเดียว หากมีโอกาสเจ้าต้องคอยช่วยเหลือผู้คน ช่วยคนดีและสั่งสอนคนชั่ว อาชีพที่เจ้าเลือกได้มีเพียงทหารหรือไม่ก็หมอเท่านั้น” การที่เขามอบสิ่งมีค่าเช่นนี้ให้ แน่นอนว่าต้องมีข้อแลกเปลี่ยนตามมาด้วยเช่นกัน ด้วยนิสัยของสตรีผู้นี้นับว่าน่าเป็นห่วงอยู่ไม่น้อย แม้นางจะไม่ได้ร้ายกาจ แต่นางไม่สนใจสิ่งใดเลยเอาแต่ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยไปในแต่ละวันเท่านั้น “เช่นนั้นท่านช่วยพาข้าไปสำรวจในช่วงเวลาที่เด็กสาวผู้น่าสงสารอยู่ได้หรือไม่ และขอดูช่วงเวลาหลังจากนั้นอีกสักร้อยปีด้วยเจ้าค่ะ” แม้ในใจจะรู้ว่าขอมากไป แต่จะทำอย่างไรได้ นางเป็นคนที่ค่อนข้างระวังตนเอง จึงต้องการวางแผนรับมือสำหรับเรื่องพวกนี้เอาไว้ล่วงหน้า “อืม” เขาวาดมือขึ้นกลางอาการเล็กน้อย ก่อนที่ภาพเหตุการณ์ต่างๆ จะปรากฏขึ้นภายในหัวของสตรีตรงหน้าอย่างน่าอัศจรรย์ “แบบนี้ค่อยดีหน่อย ก็ได้เจ้าค่ะ ข้ารับปากท่าน” นางหลับตาลงเล็กน้อย พร้อมกับตั้งใจดูสิ่งที่เกิดขึ้นมา ไม่น่าเชื่อเลยว่าสิ่งที่จะเกิดขึ้นในภายภาคหน้าน่าน่าตื่นตาตื่นใจมากเช่นนี้ นางยกยิ้มให้อีกฝ่ายพร้อมกับรับปากออกไปทันที “ดี!” เทพชรายกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนร่างจะเลือนหายไปในอากาศ ยามเฉิน (07:00-08:59) “คุณหนูเจ้าคะ ตื่นได้แล้วเจ้าค่ะ” น้ำเสียงเร่งรีบของสาวใช้ข้างกายของคุณหนูสามเอ่ยขึ้นทันที เมื่อเห็นว่าสายจนป่านนี้แล้วคุณหนูของนางยังไม่ตื่นขึ้นมาเลย ทั้งที่เมื่อวานสร้างเรื่องเอาไว้มากมายเช่นนั้น ย้อนกลับไปเมื่อวานเกิดฝนตกหนักมาก ในจวนของเสนาบดีแห่งนี้ไม่มีใครเป็นหมอ แม้จะตามหมอก็ยังยากลำบาก นายท่านใหญ่ถึงให้บุตรสาวของเขาที่มีความสามารถในด้านนี้ไปช่วยดูอาการป่วยของพี่สะใภ้ที่เพิ่งแต่งเข้ามาได้ไม่ถึงเดือน แต่เนื่องจากคุณหนูเยี่ยเยว่ซินไม่ชอบที่สะใภ้ที่แต่งเข้ามาจึงไม่ยอมไปรักษาให้ ทั้งยังทะเลาะกับคุณชายใหญ่อย่างรุนแรงด้วย คุณชายใหญ่แต่เดิมรักและเอ็นดูน้องสาวเป็นอย่างมาก นึกไม่ถึงว่าเขาจะกล้าว่ากล่าวน้องสาวของเขาอย่างรุนแรงจึงทำให้เรื่องดูเหมือนจะวุ่นวายมากไม่น้อย “อือ! ชิงชิงวันนี้ข้าจะเข้าไปที่ร้านผ้าสักหน่อย” เยี่ยเยว่ซินลืมตาขึ้นมาทันที ก่อนจะเร่งไปล้างหน้าบ้วนปากและแต่งกายเช่นทุกครั้ง แต่วันนี้นางตื่นขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น ในหัวของนางตอนนี้มีข้อมูลมากมายอัดแน่นอยู่ และที่สำคัญนางจะอยู่ในช่วงเวลานี้อีกแค่สามวันเท่านั้น “ที่นั่นมีปัญหาอะไรหรือเจ้าคะ” ชิงชิงถามอย่างไม่เข้าใจ ไม่ใช่ว่าเรื่องที่คุณหนูของนางควรทำคือไปขอโทษคุณชายใหญ่และนายท่านใหญ่หรอกหรือ “ไม่มีหรอก ข้าแค่เบื่อๆ จึงอยากไปเที่ยวเล่นสักหน่อย” นางเลี่ยงที่จะตอบออกไป “ดีเจ้าค่ะ คุณหนูไม่ได้ออกไปที่ใดนานแล้ว” ชิงชิงได้ยึกดีใจที่เห็นท่าทางกระตือรือร้นจากคุณหนูของนาง ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว หากในยามปกติป่านนี้คุณหนูของนางคงไปที่ค่ายทหารใกล้ๆ เพื่อประมือกับคนพวกนั้น จากนั้นก็กลับมาคอยกลั่นแกล้งพี่สะใภ้ของตนเองเล็กๆ น้อยๆ จากนั้นก็นอนอ่านนิยายจากร้านหนังสือต้องห้าม ดูเหมือนคุณหนูของนางจะเรียนรู้การใช้ชีวิตขึ้นมาบ้างแล้วสินะ ช่างน่าเสียดายพรสวรรค์ที่ติดตัวอยู่จริงๆ “เรารีบไปห้องอาหารเถอะ ข้าอยากรับสำรับร่วมกับคนอื่นๆ” นางไม่ได้ลืมเรื่องที่ตนเองก่อเอาไว้ ดังนั้นวันนี้จึงตั้งใจจะไปขอโทษทุกคน ที่สำคัญที่สุดคงเป็นพี่สะใภ้ของนาง แม้ว่าอีกฝ่ายจะมาจากครอบครัวธรรมดาไม่ได้เป็นคุณหนูตระกูลใหญ่ แต่หากมองดูดีๆ แล้ว หญิงสาวผู้นี้ก็นับว่าใช้ได้ แต่ว่าจะไม่ค่อยคู่ควรกับพี่ชายของนางมากก็ตาม “จริงหรือเจ้าคะ” ชิงชิงถามขึ้นด้วยสีหน้าดีใจ ห้องอาหาร “อ่ะ! น้องสะใภ้” น้ำเสียงสตรีเอ่ยขึ้นอย่างตกใจและหวาดหวั่น เมื่อนางเผลอชนเข้ากับน้องสาวสามีผู้เอาแต่ใจเข้าให้แล้ว หวังว่าวันนี้อีกฝ่ายคงไม่หาเรื่องนางเหมือนกับที่ผ่านมาหรอกนะ “คารวะพี่สะใภ้เจ้าค่ะ ขออภัยที่ข้าไม่ทันระวัง” เยี่ยเยว่ซินได้แต่ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เมื่อเห็นร่างสั่นเทาจองพี่สะใภ้ ราวกับกระต่ายตัวน้อยก็ไม่ปาน นี่นางน่ากลัวถึงเพียงนั้นเลยหรือ “เอ่อ.. ไม่เป็นไร เจ้าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” สะใภ้ใหญ่เยี่ยเหมยตกใจขึ้นมากเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าดูแปลกไป ไม่ใช่ว่าอีกฝ่ายจะวางแผนอันใดอยู่หรอกนะ ทั้งๆ ที่นางนึกเอ็นดูอีกฝ่ายอยู่ไม่น้อยแท้ๆ “เราเข้าไปรับสำรับเถอะ” เยี่ยเยว่ซินประคองพี่สะใภ้ของนางเข้าไปในห้องอาหาร พร้อมกับลอบจับชีพจรของอีกฝ่ายไปด้วย เมื่อรับรู้ว่าร่างกายของอีกฝ่ายไม่ได้มีปัญหาอะไรร้ายแรงแล้ว จึงปล่อยมือออก “คารวะท่านพ่อ ท่านแม่ พี่ใหญ่ พี่รองเจ้าค่ะ” นางทำความเคารพผู้ที่นั่งอยู่อย่างนอบน้อม ก่อนจะนั่งลงยังที่ของตนเอง ทำราวกับว่าไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น “ซินเอ๋อร์ ได้ยินว่าเจ้าไม่สบายหายดีแล้วหรือ” เป็นนายท่านใหญ่ที่เอ่ยถามออกไป เพราะเมื่อวานชิงชิงสาวใช้ข้างกายแจ้งกับเขาว่านางไม่สบาย จึงไม่สามารถทำการรักษาให้กับสะใภ้ใหญ่ของจวนได้ “ดีแล้วเจ้าค่ะท่านพ่อ ขออภัยที่ทำให้ท่านเป็นห่วงนะเจ้าคะ แม้ว่าข้าไม่ได้ไปตรวจแต่ยาที่ให้ไปคงจะได้ผลดีสินะเจ้าคะ” นางเอ่ยคำออกไปด้วยท่าทางเรียบนิ่ง ก่อนจะเอ่ยถามออกไปด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย “ขอบใจ" ไม่มีคำตอบอะไรเอ่ยออกมามากกว่าจี้จากพี่ใหญ่ของนาง เพราะยังรู้สึกว่าครั้งนี้น้องสาวของเขาเล่นแรงเกินไปหน่อย “กินข้าวเถอะ” ผู้เป็นมารดาเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าลำบากใจ เมื่อเห็นบรรยากาศอึดอัดขึ้นมา “เจ้าค่ะ” เยี่ยเยว่ซินลงมือคีบอาหารเข้าปากทันทีอย่างไม่สนใจสิ่งใด นี่เป็นท่าทางเช่นเดิมที่นางเคยชินไปแล้ว ไม่ว่านางจะทำสิ่งใดบิดามารดามักจะสนับสนุน เพราะรู้ดีว่าหญิงสาวไม่มีทางทำเรื่องเสื่อมเสียหรือร้ายแรงอย่างแน่นอน “ท่านพ่อท่านแม่เจ้าคะ วันนี้ซินเอ๋อร์ขอไปเดินเล่นในเมืองหน่อยนะเจ้าคะ ว่าจะแวะไปที่ร้านผ้ากับร้านเครื่องประดับของเราด้วย” หลังจากที่รับสำรับเรียบร้อยแล้ว เยี่ยเยว่ซินจึงเอ่ยคำขอออกไป “ได้สิ เจ้าไปเถอะ” บิดาของนางมีหรือจะกล้าขัดใจ “ให้พี่สะใภ้เจ้าไปด้วยสิ ยังไงนางก็ต้องออกไปที่ร้านผ้าอยู่แล้ว” มารดาของนางเห็นว่าคงจะดีหากให้ทั้งคู่ได้ใช้เวลาร่วมกัน ลูกสะใภ้ของนางคนนี้นับว่าดีมากทีเดียว คงจะดีหากทั้งคู่สนิทสนมกันมากกว่านี้ “ได้เจ้าค่ะท่านพ่อ” สะใภ้ใหญ่รับคำขึ้นทันทีอย่างไม่ลังเล แม้จะถูกมือของสามีดึงเอาไว้ก็ตามที “จะดีหรือเจ้าคะ อาการของพี่สะใภ้ยังไม่คงที่เท่าไร ควรพักผ่อนให้มากกว่านี้” เยี่ยเยว่ซินเห็นท่าทางเป็นกังวลของพี่ชายก็เข้าใจได้ดี แม้นางจะไม่เคยทำร้ายร่างกายของพี่สะใภ้ แต่อีกฝ่ายก็คงเป็นห่วงอยู่ดี นางเองก็ไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องรู้สึกไม่ดีด้วยเช่นกัน “ไม่เป็นไร ขอบใจยาที่เจ้าส่งมา ตอนนี้ร่างกายข้าไม่ได้มีปัญหาอะไรแล้ว” สะใภ้ใหญ่เอ่ยคำออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานทันที แม้นางจะแปลกใจที่อีกฝ่ายแปลกไป แต่ก็เข้าใจได้ว่าอีกฝ่ายคงจะรู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นแน่ ยามซื่อ (09:00-10:59) “พี่สะใภ้เมื่อก่อนข้าไม่รู้ความท่านคงไม่ถือสาข้าใช่หรือไม่” ในระหว่างเดินทางด้วยรถม้า เยี่ยเยว่ซินพยายามพูดคุยกับพี่สะใภ้ของนางด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “ข้ามาจากตระกูลพ่อค้าเล็กๆ หากผู้คนจะดูถูกบ้างคงไม่เป็นไร” สะใภ้ใหญ่ยกยิ้มให้อีกฝ่ายเล็กน้อย เดิมทีนางก็ไม่ได้โกรธอะไรมาก เพราะน้องสามีเพียงแค่กลั่นแกล้งนางแค่เรื่องเล็กๆ เท่านั้น ไม่ได้ใหญ่โตอะไรหรือไม่ได้ทำให้นางลำบากใจอะไรเลย “ข้าขออภัยที่เคยล่วงเกินท่านจากใจจริง หากข้าในอีกไม่กี่วันเปลี่ยนไปจากนี้ ขอให้ท่านช่วยดูแลสักหน่อยนะเจ้าคะ” นางเอ่ยความขึ้นด้วยท่าทางสำนึกผิดทันที “เจ้าเป็นน้องสาวข้าแล้วเหตุใดต้องเอ่ยเช่นนั้น ไปเถอะเข้าร้านกัน วันนี้มีผ้าไหมจากทางเหนือมาส่ง เรารีบไปดูเถอะ” สะใภ้ใหญ่ดีใจที่อีกฝ่ายเอ่ยกับนางเช่นนี้ ตามที่ได้ยินมาน้องสามีผู้นี้ค่อนข้างจะเป็นคนตรงไปตรงมา ที่ผ่านมาอีกฝ่ายไม่ชอบนางก็จะแสดงออกมาทันทีไม่ได้เสแสร้งแต่อย่างใด นางจึงเชื่อสนิทใจในคำกล่าวของอีกฝ่าย พร้อมกับเดินลงจากรถม้าด้วยท่าทางยิ้มแย้มทันที “ท่านไปทำงานเถอะเจ้าค่ะ ข้าแค่ต้องการด้ายปักผ้าเท่านั้น ข้าไปดูเองได้" นางคิดว่าคงใช้เวลาไม่นานจึงไม่อยากรบกวนอีกฝ่ายไปมากกว่านี้ “ได้สิ เจ้าไปเถอะ” สะใภ้ใหญ่ยกยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องทำงานของนาง “ชิงชิง ร้านของเราใหญ่โตไม่น้อย ข้าดีใจที่มีชีวิตที่ดีแบบนี้” เยี่ยเยว่ซินเรียกให้ชิงชิงเข้ามาใกล้ๆ ทันที พร้อมกับกวาดสายตามองผ้าที่มีอยู่มากมายรอบตัว “วันนี้คุณหนูดูแปลกๆ นะเจ้าคะ” ชิงชิงเอ่ยถามออกไปอย่างสับสน ที่ผ่านมาไม่เห็นว่าคุณหนูของนางจะตื่นเต้นเท่านี้มาก่อน “ข้าจะดูผ้าไหมกับผ้าขนสัตว์พวกนี้หน่อย เจ้าไปนำด้ายปักมาให้ข้าอย่างละม้วนใหญ่ทีนะ ข้าจะนำกลับไปที่จวน” นางมองสีหน้าชิงชิงอย่างไม่สบอารมณ์นัก เจ้าจะรู้อะไรอีกไม่กี่วันข้าก็ต้องไปใช้ชีวิตไม่ต่างจากทาสแล้วนะ “ได้เจ้าค่ะ” ชิงชิงยกมือขึ้นเกาศีรษะเล็กน้อย ก่อนจะเร่งเดินไปทำตามคำสั่งอย่างงงๆ “ผ้าพวกนี้คงต้องเก็บไปด้วย” นางนำผ้าไหมชั้นดีเก็บเข้าในมิติพิเศษเมื่อสัมผัสมันเท่านั้น ผ้าตรงหน้ามากมายตรงหน้าก็หายเข้าไปในปานแดงรูปดวงจันทร์ทันที ก่อนที่นางจะกำหนดจิตส่งผ้าเหล่านั้นออกมาอีกครั้งในเวลาไม่นาน" “เฮ้อ~” นางถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่สามารถทำได้อย่างราบลืม ไม่เพียงเท่านั้นนางยังนำของที่นางเก็บเอาไว้ในแหวนมิติใส่เข้าไปด้านในด้วย เพราะคิดว่าพลังปราณคงจะใช้ในช่วงเวลาที่นางต้องไปอยู่ไม่ได้ “คุณหนูเจ้าคะ ข้านำมาทั้งหมดแล้วเจ้าค่ะ” ชิงชิงกลับมาพร้อมกับคนงานในร้านที่ช่วยกันขนม้วนด้ายเข้ามามากมาย ด้ายพวกนี้ต่างเป็นด้ายคุณภาพดี ยังมีที่ทำจากเงินและทองรวมอยู่ด้วย “มากมายเช่นนี้ คุณหนูจะปักอะไรหรือเจ้าคะ” ชิงชิงอดสงสัยไม่ได้จริงๆ แม้อีกฝ่ายจะมีความสามารถเรื่องการปักผ้า แต่นางก็ไม่เห็นอีกฝ่ายสนใจในเรื่องนี้นานมากแล้ว “เจ้านำแหวนมิติข้าไปซื้อเนื้อสัตว์ เครื่องปรุง เครื่องเทศทุกอย่าง ผักสดกลับมาให้ได้มากที่สุด” เยี่ยเยว่คร้านจะตอบคำถามของอีกฝ่าย จึงส่งแหวนมิติให้นางไปจัดการเรื่องอาหารสดให้ “คุณหนู!! ท่านคงไม่คิดจะหนีออกจากจวนใช่หรือไม่” ชิงชิงนึกหวั่นๆ ขึ้นมาบ้างแล้วในตอนนี้ หากอีกฝ่ายต้องไปจริงๆ แล้วนางเล่าจะอยู่อย่างไร “หาใช่ไม่!! ข้าต้องการเรียนรู้เรื่องการทำอาหารจากท่านแม่ จำไว้ซื้อมามากที่สุดเท่าที่เจ้าจะทำได้” นางเอ่ยตอบออกไปอย่างไม่ใส่ใจนักทันที ก่อนจะหันกลับมาสนใจผ้าตรงหน้าต่อ “เจ้าค่ะ” ชิงชิงเอ่ยตอบออกไปด้วยน้ำเสียงอิดออดเล็กน้อย ก่อนจะเร่งไปจัดการตามที่คุณหนูของนางสั่ง ดูจากแหวนมิติขั้นสูงที่ได้มาแล้ว นางคงต้องวิ่งไปหลายร้านเป็นแน่ “ไหมทอง ไหมเงินพวกนี้คุณภาพดีทีเดียว” หลังจากที่ชื่นชมเส้นด้ายที่อยู่ตรงหน้าเรียบร้อยแล้ว นางก็นำใส่ไว้ในปานแดงของนางทันที นำไปแค่นี้คงไม่มีผลอะไรกับร้านแห่งนี้หรอก ไม่เพียงเท่านั้นนางยังนำฝูกนอน ผ้าห่ม และข้าวของที่จำเป็นใส่ไว้อีกหลายอย่าง เพราะรู้ดีว่าสภาพร่างของเด็กสาวผู้นั้นเป็นอย่างไร “ซินเอ๋อร์เจ้าจะไปแล้วหรือ” ระหว่างที่เยี่ยเยว่ซินเดินออกจากร้าน พี่สะใภ้ของนางก็ส่งเสียงขึ้นถามทันที “ข้านำด้ายพวกนั้นไปนะเจ้าคะ นี่เป็นตั๋วเงินพันตำลึงพี่สะใภ้เก็บไว้นะเจ้าคะ” นางส่งรายการด้ายที่นำกลับไปพร้อมกับตั๋วเงินทันที “แค่ด้ายเหล่านั้น เจ้าไม่ต้องจ่ายหรอก” นางเห็นว่าไม่ได้มากมายอะไร จึงไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องจ่ายเงิน เพราะยังไงนางก็สามารถเบิกจากเงินกองกลางของจวนได้อยู่แล้ว “ไม่ได้เจ้าค่ะ ทำการค้าต้องซื่อตรง ที่เหลือท่านช่วยเก็บไว้ให้ข้าหน่อยนะเจ้าคะ เผื่อว่าข้าต้องการสิ่งใดเพิ่มเติมจะบอกพี่ทีหลังเจ้าค่ะ” เยี่ยเยว่ซินตอบออกไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน หากมองดีๆ แล้วพี่สะใภ้คนนี้ก็เรียบร้อยอ่อนหวาน เหมาะกับพี่ชายใหญ่ของนางมาก เป็นนางเองมากกว่าที่นิสัยไม่ดีคอยรังแกอีกฝ่ายอย่างที่ผ่านมา “ได้สิ พี่จะเขียนรายการของเจ้าเอาไว้ก็แล้วกัน” นางพยักหน้าลงอย่างพอใจ ก่อนจะรับปาก “เช่นนั้นข้าขอตัวไปที่ร้านเครื่องประดับก่อนนะเจ้าคะ” นางต้องมีสมบัติติดตัวไปด้วย ไม่เช่นนั้นคงจะใช้ชีวิตลำบากมากแน่ ดังนั้นจึงตั้งใจว่าจะซื้อทองเก็บเอาไว้ ไม่ว่าจะเป็นยุคใด ทองคำก็นับว่ามีค่าอยู่ดี “คุณหนูต้องการเครื่องประดับอะไรหรือขอรับ” หลงจู๊ประจำร้านถามขึ้นด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วนเล็กน้อย อีกฝ่ายคงไม่ได้เข้ามาป่วนที่ร้านเหมือนอย่างเคยหรอกนะ เพราะเมื่อวันก่อนที่เข้ามาคนงานในร้านต่างร้องโอดครวญกันเป็นแถว เพราะถูกลากตัวไปเป็นคู่มือในการฝึกวรยุทธใหม่นั่นเอง ด้วยคุณหนูของพวกเขาให้ความเห็นว่าคนงานในร้านดูอ่อนแอจนเกินไป “ข้าขอดูชุดทองคำกับชุดหยก แล้วก็นำทองคำแท่งออกมาให้ข้าด้วย” นางเอ่ยตอบออกไปอย่างเร่งรีบ ก่อนที่จะเข้าไปรอในห้องรับรองของทางร้าน “ได้ขอรับ” หลงจู๊ประจำร้านไม่ได้คิดมากอะไร เพราะคุณหนูของพวกเขามักจะเข้ามาเลือกของขวัญให้กับสหายหรือผู้อาวุโสอยู่แล้ว “ชุดเครื่องประดับทองกับหยกมีเท่านี้หรือ?” ตรงหน้าของนางมีชุดเครื่องประดับเพียงห้าสิบชุดเท่านั้น นับว่าน้อยมากทีเดียว “มีเพียงเท่านี้ขอรับ” เพราะเครื่องประดับของที่นี่ขายดีมาก ดังนั้นจึงเหลืออยู่เพียงเท่านี้ “พวกท่านออกไปเถอะ ข้าขอดูสักครู่” นำของทั้งหมดเข้าไปในปานแดง ก่อนที่จะนำออกมาไว้เช่นเดิม พร้อมกับเลือกเครื่องประดับไว้สามสี่ชุดเท่านั้น “ข้านำเครื่องประดับเหล่านี้กลับไป นี่เป็นตั๋วเงินทั้งหมด” นางนำตั๋วเงินส่งให้ตามราคาของ ก่อนจะเดินจากไป “ขอรับคุณหนู" หลงจู๊ยื่นมือไปรับตั๋วเงินอย่างว่าง่าย แต่ก็แอบแปลกใจอยู่เล็กน้อยที่ครั้งนี้คุณหนูของพวกเขาเป็นคนจ่ายเอง ก่อนจะให้เด็กในร้านนำเครื่องประดับและหีบทองคำแท่งไปเก็บไว้ที่เดิม “ต่อไปคงเป็นสมุนไพรสินะ เรื่องนี้ขาดไม่ได้” นางมีความรู้และความสามารถเรื่องสมุนไพรมาก จึงต้องการใช้ของพวกนี้เพื่อเป็นประโยชน์กับตนเอง นางตระเวนซื้อสมุนไพรและยารักษาโรคเอาไว้จำนวนไม่น้อย รวมทั้งโอสถบำรุงร่างกายและแก้พิษเอาไว้อีกจำนวนหนึ่งด้วย “ท่านป้าข้าขอซื้อหมั่นโถวของท่านทั้งหมดเจ้าค่ะ รวมทั้งขาหมูตุ๋นทั้งหม้อด้วย” นางเดินตรงไปยังร้านขายอาหารขึ้นชื่อที่นางชอบทันที พร้อมกับสั่งออกไป “ได้เจ้าค่ะคุณหนู” หญิงชราเอ่ยตอบออกไปอย่างนึกยินดีทันที “ข้าเพิ่มให้พิเศษเลยนะเจ้าคะ ท่านทำอาหารได้อร่อยมากเลย” นางเก็บข้าวของตรงหน้าเข้าไปในปานแดงทันที โดยที่ไม่ได้กลัวผู้อื่นสงสัย เพราะนางเป็นบุตรสาวตระกูลใหญ่ย่อมมีแหวนมิติหรือกำไลมิติติดตัวอยู่แล้ว “คุณหนู!! ข้าตามหาท่านแทบแย่” ชิงชิงส่งเสียงขึ้นด้วยสีหน้าเหนื่อยหอบเมื่อเห็นคุณหนูของนางนั่งกินหมั่นโถวอยู่ “ชิงชิง! เจ้าได้ของตามที่ข้าสั่งหรือไม่” นางเอ่ยถามออกไปทันที “ได้เจ้าค่ะ ในนี้อัดแน่นไปด้วยเนื้อหมู เนื้อไก่ เนื้อแกะ เนื้อกวาง ยังมีผักสดและเครื่องปรุงเครื่องเทศอีกหลายอย่างเลยเจ้าค่ะ” นางตระเวนไปหลายร้าน เนื้อทั้งหมดถูกแยกส่วนเป็นอย่างดี อีกทั้งนางยังซื้อมาเป็นจำนวนมากด้วย นอกจากนั้นยังมีพวกข้าว ธัญพืช ผักสด เมล็ดพืช เครื่องเทศ และเครื่องปรุงอีกมากมาย เพราะนางกลัวว่าคุณหนูของนางจะหนีออกจากจวนจึงต้องเตรียมทุกอย่างเอาไว้มากหน่อย “เช่นนั้นก็เพียงพอแล้ว เราไปเดินเล่นต่ออีกหน่อยเถอะ” นางยังต้องการเดินเล่นต่ออีกฝ่าย เผื่อว่าจะมีของที่ต้องการซื้ออีกนั่นเอง ยามเซิน (15:00-16:59) “คุณหนู ข้าเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว” หลังจากที่กลับจวนและเดินถึงเรือนของตนเอง ชิงชิงและคุณหนูของนางต่างทรุดร่างลงกับพื้นทันทีอย่างเหน็ดเหนื่อย “อย่าว่าแต่เจ้าเลย ข้าเองก็เหนื่อยเหมือนกัน” นางตระเวนจับจ่ายซื้อข้าวของเครื่องใช้มากมายตลอดทั้งวันจะไม่ให้เหนื่อยได้อย่างไร นางเล่นซื้อของเกือบทุกร้านที่เดินผ่าน ยังมีพวกเครื่องเรือน ถ้วยชาม เครื่องเคลือบ นอกจากนั้นยังมีกล่องใส่ของแกะสลักอีกจำนวนหนึ่งด้วย “ท่านจะย้ายไปอยู่ที่อื่นหรือเจ้าคะ ถึงได้ซื้อของพวกนั้น” ไม่รู้ว่าคุณหนูของนางใช้แหวนมิติหมดไปเท่าไร ถึงได้ซื้อข้าวของแทบจะทั้งเมืองเช่นนี้ “เจ้านี่ถามมากความซะจริง ข้าบอกเจ้าก็ได้ ของพวกนี้มันจำเป็นต่อความเป็นอยู่ของคนคนหนึ่งมาก ข้าอยากจะช่วยเหลือเขาเท่านั้น” นางบอกกล่าวอีกฝ่ายออกไปเล็กน้อย เพราะชิงชิงนับว่าฉลาดมาก หากไม่บอกอะไรนางไปบ้างก็คงจะถามอยู่ตลอดเวลาเช่นนี้ “เป็นผู้ใดกัน” ชิงชิงถามออกไปอีกครั้ง นางก็อยู่กับอีกฝ่ายตลอดเวลาเหตุใดนางถึงไม่รู้เรื่องนี้เลย “อย่าได้ถามให้มากความเลย ตอนนี้เจ้าไปยืมตำราสมุนไพรของท่านพ่อกับตำราอาหารของท่านแม่มาให้ข้าได้แล้ว” “เจ้าค่ะ” ชิงชิงยู่หน้าขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจ ด้วยความสามารถของคุณหนูของนางจำเป็นต้องอ่านตำราพวกนั้นด้วยหรือ คุณหนูของนางทั้งเก่งเรื่องการรักษาและทำอาหารจากสมุนไพร แต่ติดอยู่ที่ไม่ค่อยได้แสดงความสามารถออกไปเท่านั้น คุณหนูของนางมักให้เหตุผลว่ามันน่าเบื่อเกินไป “เฮ้อ~ เหนื่อย!!” นางส่งเสียงออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน ไม่รู้ว่าเมื่อเข้าไปอยู่ในร่างนั้นแล้ว นางต้องพบเจอกับอะไรบ้าง แต่ที่สำคัญนางจะไม่ยอมให้ใครมาดูถูกหรือทำร้ายเธอได้อีกอย่างแน่นอน สามวันผ่านไป ยามซื่อ (09:00-10:59) ตลอดสองวันที่เหลือนางหมดไปกับการปักผ้าเพื่อมอบมันให้กับบิดามารดาและพี่ชายพี่สะใภ้ของนาง ในวันนี้เป็นวันไหว้พระจันทร์ผู้คนต่างนิยมนำของขวัญมอบให้แก่กันอยู่แล้ว สิ่งที่นางทำจึงไม่ได้ดูแปลกแยกนัก “ท่านพ่อ ท่านแม่ นี่เป็นของขวัญจากลูกเจ้าค่ะ” เยี่ยเยว่ซินลงถุงสมุนไพรที่นางปักลวดลายดอกไม้นานาชนิดลงอย่างงดงามให้กับบิดาและมารดาด้วยรอยยิ้มทันที “งดงามยิ่งนัก ถุงสมุนไพรของเจ้าช่างดียิ่งนัก” มารดาของนางชื่นชอบเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังดีใจมากด้วยที่บุตรสาวของนางสนใจเรื่องพวกนี้ขึ้นมาแล้ว “ขอบคุณมากเจ้าค่ะ นี่เป็นของพี่ใหญ่ พี่รอง พี่สะใภ้เจ้าค่ะ” ไม่เพียงแค่นั้น นางยังส่งถุงสมุนไพรที่เหลือให้กับพี่ชายทั้งสองและพี่สะใภ้ของนางอีกด้วย “ขอบใจเจ้ามากน้องสาว” พี่ชายทั้งสองรับไว้ด้วยรอยยิ้มทันที เพราะพวกเขาปรับความเข้าใจกับนางแล้ว ถึงอย่างไรพวกเขาก็ไม่ได้ใจแข็งพอที่จะบึ้งตึงต่อน้องสาวได้นานนักหรอก “ขอบใจเจ้า” สะใภ้ใหญ่ยกยิ้มขึ้นอย่างอ่อนโยนทันที เมื่อเห็นว่าน้องสาวสามีนางเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ “พี่สะใภ้เจ้าคะ นี่เป็นสมุนไพรบำรุงเจ้าค่ะ ต่อไปท่านต้องดูแลตนเองในดี ร่างกายของท่านไม่ถูกกับอากาศเย็น ต้องทำให้ร่างกายอบอุ่นอยู่เสมอ ข้าผิดเองที่ไม่ได้ดูแลท่านให้ดี” นางยื่นมือไปจับกุมมือของอีกฝ่ายเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยคำออกไปด้วยรอยยิ้ม “น้องสาวข้าไม่เคยคิดตำหนิเจ้าเลย เรื่องนี้ข้าขอบใจเจ้ามาก” นางมีหรือจะกล้าคิดเช่นนั้น “ใช่แล้วซินเอ๋อร์ พี่ใหญ่ไม่โทษเจ้า ขอบใจเจ้ามากนะ” พี่ชายของนางเอ่ยคำขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูอบอุ่นทันที “ข้าดีใจเหลือเกินเจ้าค่ะที่ได้เกิดมาเป็นบุตรสาวของท่านพ่อท่านแม่ และมีพี่ชายอย่างพวกท่านสองคน ข้าดีใจจริงๆ” ดวงหน้างดงามเอ่ยคำขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย ทำให้ผู้ที่ได้ยินต่างนึกแปลกใจขึ้นมาทันที “!!!” พวกเขาต่างคิดกันไปต่างๆ นานา สาวน้อยที่เปลี่ยนไปมากเช่นนี้ นางคงไม่ได้ป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่หายหรอกนะ “เจ้าเป็นอะไร!? หรือป่วยที่ใดหรือ” พี่ชายรองของนางถามออกไปอย่างเป็นห่วง พร้อมกับใบหน้าของทุกคนจับจ้องมาที่นางเป็นตาเดียว “ข้าสบายดีเจ้าค่ะ พวกท่านอย่าห่วงไปเลย ข้ารู้สึกหนาวเล็กน้อย ขอตัวไปพักก่อนนะเจ้าคะ" นางยกยิ้มกว้างขึ้นทันที เพื่อให้ทุกคนได้เห็น ก่อนจะคิดว่านางควรกลับไปที่ห้องของตนเองได้แล้ว “แม่พาเจ้าไปนะ” มารดาของนางยังไม่วางใจ กลัวว่าลูกสาวของนางจะเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ จึงขอติดตามไปด้วย “เจ้าค่ะท่านแม่” ในคืนนั้นนางขอให้มารดาของนางนอนด้วยกันเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหลับใหลไปพร้อมกับหยาบน้ำตาที่ไหลรินราวกับสายน้ำหลาก และไม่นานท่านเทพก็ได้ดึงวิญญาณของนางออกจากร่าง พร้อมกับพาไปยังอีกยุคทันที…