Chasing Storm

“YSABELLE, remember that you promised me you'll behave,” her Dad said, takot na baka awayin niya ang mga bata roon. “Yes, Dad. I'll be good,” she smiled widely, causing her dimples on her right cheeks to show up. Pupunta sila sa orphanage na palaging pinupuntahan ng Dad niya ever since her Mom died. The We Care Home Orphanage. First time niyang sumama sa Dad niya roon kaya nag aalala ito na baka hindi siya umakto ng tama. While looking outside the window, she remembered their conversation yesterday. “Dad, why are you so into orphanage?” she asked out of curiousity. Halos araw-araw kasi ay bumibisita roon ang Daddy niya at kapag pupunta sila ng mall ay palaging hindi nawawala sa listahan ng bibilhin ang mga laruan na para sa mga batang naroon. Hindi siya nagseselos even though her Dad was with those children all the time, kahit pa ang oras nito para sa kanya ay madalas napupunta sa orphanage. Actually, she felt proud for his Dad for helping childrens who doesn't have a family, not every Dad can have a heart like that. “Hmm, maybe because your Mom was once part of them,” binitiwan niya ang ballpen na hawak at tumitig sa akin. “Alam mo naman na ang mommy mo ay adopted diba?” I was 8 years old when they told me about that. I nod and smiled. “Yes po.” Ginulo niya ang buhok ko at binuhat ako para makaupo sa lap niya. “At isa pa, ayoko na maramdaman mo ang mag-isa kapag dumating 'yung araw na mawala na ako. I want to surround you with good people who'll help you, that's why I'm trying my best to be a good person. Para pagdating ng panahon, kapag nangailangan ka ng tulong, merong mga taong tutulong sa'yo kasi anak kita.” “But I have many friends here and they're so good to me naman.” I answered. “You know, I believe that good people are mostly in orphanage,” sagot niya at ibinaba na ako para tapusin ang tina-type niya sa laptop. I just smiled at him that time kahit hindi ko totally naintindihan ang reason niya. “We're here.” napatingin ako kay Dad ng sabihin niya iyon, “Behave okay?” Inirapan ko siya. “Yes po. ” Pagkababa ko ng sasakyan ay tiningnan ko ang paligid. Malaki ang bahay ampunan pero hindi ganu'n kalaki. Pinaghalong brown at krema ang pinaka background nito sa labas. May mga designs din na nakadikit at nakasabit sa bawat poste at halatang naaalagaang mabuti ang lugar dahil wala kang makikitang dumi o kalawang sa labas. I remained standing, waiting for my Dad who's getting the boxes of foods and toys behind the car. Nagulat ako ng may biglang dumating na mga lalaki na nakasuot ng blue uniform at slacks pero mga nakatsinelas lang to help my Dad. Body guards ba sila? Hindi ba't hindi uso sa orphanage ang ganun? “Come on, Shan,” aya ni Dad at dere-deretsong naglakad papasok without looking at me. He was so confident that I'll follow him. “Hello po, Mr. Franco!” sigaw ng mga bata ng makita si Dad. Nakatingin lang ako sa kanila ng tumakbo sila palapit kay Dad at isa isang yumakap sa kanya. My Dad was smiling so brightly, and that made me smile too. ‘Yung iba ay tingin ko kasing edad ko lang, habang ang karamihan ay siguro nasa 7 years old. “Diba ang sabi ko ay ipapakilala ko sa inyo ang anak ko?” nakangiting tanong ni Dad, sabay sabay naman silang tumango. “Here she is, her name is Ysabelle.” Hinila ako ni Dad sa tabi niya kaya agad akong ngumiti, “Hello.” “Hi, Ate Ysabelle,” sigaw ng lahat. I waved my hands on them and smiled as wide as i can. My Dad was looking at me with his wide eyes and that made me laugh. He was so nervous, at dahil 'yun sa palagi siyang pinapatawag sa school dahil sa mga inaaway kong bully. I told him that I'm not a bully and i was just trying to help those kids na binubully but he doesn't believe me. Akala niya ay ako ang pasimuno ng gulo sa school, ang hindi niya alam ay ako ang tagapagtanggol ng inaapi. Habang busy sila sa pag uusap about sa toys ay naglakad lakad ako. The orphanage looks so fine, considering na luma na 'to. Walang second floor pero malawak. Dumeretso pa ako hanggang sa makarating ako sa may parang garden. Ang dami kong nadaanang pinto at gusto ko sanang buksan isa-isa pero baka pagalitan ako kaya nagderetso na lang ako ng lakad. Wala man lang akong nakitang kahit isang kalat, which is nakakapagtaka dahil puro bata ang nakatira rito. Ang ini-expect ko ay maraming toys na nakakalat sa daan pero wala. Marami ring boxes sa may hallway na nakaayos, ayun siguro 'yung mga donations. White at brown ang pinturang ginamit sa loob kaya ang linis lalo tingnan. Hawak hawak ko ang cellphone ko at nag try na mag take ng pictures. Pinipicturan ko ‘yung mga designs na nakasabit sa bawat poste. I'm sure it's hand made, and I love hand mades. Mas prefer ko ang hand made na toys, 'yun nga lang ay bihira ako bilhan ni Daddy ng ganun dahil unfortunately ay walang ganun sa mall. Nang mangawit ay umupo muna ako sa upuan na gawa sa kahoy malapit sa garden. May garden sila pero wala masyadong halaman na nakatanim maliban sa d**o at iilang puno na nakatayo. May mga upuan rin sa gilid na nakapatong patong at may dalawang duyan sa ilalim ng malaking puno ng mangga. Sinilip ko ang mga pictures na nakuha ko, namimili ng pwedeng ipang post sa ** dahil matagal na rin akong walang naipopost doon. “Pangako. Ikaw lang ang papakasalan ko, Shan.” Natigil ako sa pag scroll sa cellphone ko ng marinig ang pangalan ko. Nagpalinga-linga ako at nakita ang dalawang tao na nakaupo sa damuhan sa may sulok malapit sa pwesto ko. “Ako rin. Ikaw lang din ang pakakasalan ko, Storm.” sagot ng kasama nitong babae. Pareho silang nakatalikod sa akin kaya hindi ko makita ang mukha nila. Gusto kong matawa dahil sa narinig. I'm already 12 years old pero never pang pumasok sa utak ko ang marriage. Not even the boyfriend thing. Kasing payat ko 'yung babae at mas matangkad naman sa kanya ng kaunti ang lalaking katabi niya. Pareho kami nu'ng girl na mahaba ang buhok at itim na itim ang kulay. Napahawak tuloy ako sa buhok ko. “Hey!” halos mapatalon ako at muntik ko ng mabitawan ang cellphone ko ng marinig ang boses na 'yun sa likuran ko, “Hanap ka ng Daddy mo.” Tumalikod ako para makita ang nagsalita. Isang batang lalaki na mas matangkad sa akin. Una kong napansin sa kanya ang matangos niyang ilong at ang mapungay niyang mata. “Sorry kung nagulat kita.” saad niya habang nakatingin sa likuran ko, “Kung hindi ka nakikinig sa usapan ng iba ay hindi ka sana nagulat ng todo.” Sasagot na sana ako ng biglang may nagsalita na naman sa likuran ko. Hobby ba nila ang ganun? “Uy, Lance! Gising ka na pala. Inaantay ka namin kasi may dalang pagkain si Mr. Franco.” masayang sigaw ng babae.“Ang tagal mo gumising, batugan ka talaga.” Lumingon ako para tingnan ang babae pero bumungad sa akin ang mukha ng lalaking kasama nito. Natulala ako sa ganda ng mata niya, kulay light brown iyon at lalo pang gumanda dahil nasisinagan ng araw. It was my first time admiring someone's eyes. Ni hindi ko na napansin ang kabuuan ng mukha niya dahil natutulala ako sa mata niya. Tumingin din ang lalaki sa akin, “Ikaw ba ang anak ni Mr. Franco?” tanong niya. Matangos ang ilong niya at makapal ang kilay niya na lalong nagpabagay sa kanya ng kulay ng mata niya. Maputi rin siya at matangkad ng kaunti sa akin. Hindi ko napansin na nakatingin sila sa akin dahil nakatitig lang ako sa mata ng lalaking nasa harap ko. I want those eyes. “Uy, ate. May sakit ka ba?” agad akong natauhan ng tapikin ako ng babae. Napapahiyang yumuko ako ng marealize na matagal pala akong nakatitig sa kanya. “Ah... A-no nga uli 'yun?” tanong ko. Kinutkot ko ang daliri ko at pinisil pisil iyon. “Ikaw ba kako ang anak ni Mr. Franco?” tanong niya, walang expression ang mukha niya kaya hindi ko alam kung matutuwa ba siya kung sasabihin kong oo. “Ah.... Yes, I am.” i answered, blink my eyes twice and avoided his gaze. I don't know why I'm so into his eyes. It's not my first time to see brown eyes, but it's my first time admiring them. “Hala. Ang ganda mo,” nakangiting sabi ng babae. Mahaba ang pilik niya at makapal din ang kilay niya katulad sa akin. Mas makapal lang ng kaunti ang labi niya, “Ako nga pala si Ashana. Ito naman si Storm, at iyang nasa likod mo ay si Lance.” pagpapakilala ng babae. I like her name, it sounds like my first name, Shan. Gusto kong matawa dahil marami kaming pagkakapareha pagdating sa physical aspects, pareho kaming balbunin at maputi. Ang buhok namin ay magkasing haba at parehong itim na itim. Pareho rin kaming payat at sa tingin ko ay magkasing tangkad lang kami. Maliban lang sa mata, singkit ako at bilugan naman ang sa kanya. “I'm Shan Ysabelle. You can call me Shan.” I replied. I don't know why i introduced my first name to them. I don't do that often, ayokong tatawagin akong Shan ng mga taong hindi ko naman ka-close. Its just that, I feel something different inside me right now. Parang hinahalukay ang sikmura ko na hindi ko maintindihan. “OMG, pareho tayo ng name. Shan din ang tawag nila sa akin dito. Nakakatuwa naman.” I just smiled at her awkwardly. Pati ba naman pangalan ay pareha kami. Nakatitig sa akin si Storm at hindi ako kumportable roon kaya nagpaalam na ako agad na babalik na kay Dad. Sila naman ay naiwan doon dahil kukuha pa raw sila ng mga plato para makakain ng food na dala ni Daddy. Naupo ako malayo ng kaunti sa kinaroroonan ng mga bata at inalalang muli ang mukha ng lalaking may brown na mata. “Why so silent?”napasinghap ako ng marinig ang boses ni Dad, “Ayaw mo na ba rito? Want me to take you home?” Dad asked worriedly. Tiningnan ko lang si Dad at pagkatapos ay tiningnan ko ang mga batang nakatingin din sa kanya, hinihintay ata siyang buksan 'yung boxes ng food. “I'm fine, Dad. Bumalik ka na roon dahil inaantay ka na nila.” tinulak ko siya para tumayo, akala ko ay aalis na siya pero tiningnan niya muna ako sandali at hinalikan ako sa noo bago siya pumunta sa harapan kung saan nakapwesto ang malaking lamesa na pinagpatungan ng mga kahon. Deretso ang tingin ko kay Dad pero napalingon ako sa gilid ng may biglang nag abot sa akin ng plato. “Kain ka rin.” saad niya. I looked away to avoid his eyes. Ayokong matulala na naman. Inabot ko ang plato kahit wala naman akong ganang kumain, “Thanks.” Akala ko ay aalis na siya pero umupo siya sa tabi ko. “Hindi ka ba nagseselos sa amin dito?” he asked. I was a little bit moved by his question. Hindi ko akalaing may magtatanong niyan sa akin. My friends won't bother to try and even my Dad didn't have the courage to ask me that. “Why would I?” tanong ko. I don't really get it. Should i be insecure? Should i be mad with my Dad? For what? For helping kids? That's funny. “Imposibleng hindi mo nararamdaman,”tumawa siya ng mahina, tawang sarcastic.“Your Dad became everyone’s Dad. Alam ko na 'yung time niya para sayo ay nababawasan because of us. Even his money, his attention and....his love.” dagdag niya habang nakatitig kay Dad. Ngumiti ako at tumingin sa mga batang nakapila, “I really don't get it. Maybe you're thinking that because I'm just 12, I'll be acting like a baby who will stick to her Dad and be annoyed whenever everyone is close to him.” I paused to licked my lower lip, “Sorry to say, but I'm not like that. I may be acting like a brat sometimes, but i support my Dad. I may not understand his reasons, but I support him. I really do. At hindi porket marami na kaming bata sa buhay niya ay nabawasan na ang love niya for me. Those kind of thinking were for immatures only. Love doesn't fade just because someone came.” Nanatili siyang tahimik sandali bago nagsalita. “You're just 12, huh.” ngumisi siya at agad na tumayo, “Okay, tatandaan ko 'yan. Remember my name dahil one day I'll come to you and ask you that again. I hope your answer will be the same. Because honestly, bilang na lang sa mundo ang taong nakakaintindi sa mga batang kagaya namin. Sana nga maintindihan mo ang Dad mo hanggang dulo.” he said and started to walk away. Pero ilang hakbang lang ay huminto siya at lumingon sa'kin, “Storm nga pala. See you again, soon.” saad nito at ngumisi pa muna bago tuluyang lumapit kanila Dad at iniwan akong nakatulala.