ปรารถนาแห่งฟาโรห์

เสียงลูกธนูพุ่งผ่านอากาศอย่างแรงแสดงให้เห็นถึงพละกำลังและสายตาที่คมกริบดุจเหยี่ยวของผู้ยิงธนูได้เป็นอย่างดีแดดยามบ่ายในป่าโปร่งสะดุ้งตื่นทันทีที่รู้สึกว่ามีผู้บุกรุก สัตว์น้อยใหญ่ต่างหนีกระเจิดจากเงาแห่งความตาย “เจ้าชายเนเฟอร์คาเรช่างเปี่ยมไปด้วยพระปรีชาสามารถจริงๆ พะยะคะ”  ดวงเนตรคมกริบปรายตามองคนพูด เพียงแค่นั้นก็นำความเยียบเย็นจนเสียวสันหลังวาบมาสู่ตัวคนพูดเอง “โมตูไปดูให้ข้าซิ”           น้ำเสียงทรงอำนาจสั่งอย่างเด็ดขาดของเจ้าชายเนเฟอร์คาเร โอรสของฟาโรห์เตติและพระนางอิพูร่า ซึ่งสิ้นพระชนม์ตั้งแต่ให้กำเนิดพระโอรสน้อย ด้วยเหตุที่ฟาโรห์เตติทรงมีใจ สิเน่หามเหสีอิพูร่ามากจึงแต่งตั้งเจ้าชายเนเฟอร์คาเรยังเป็นองค์โตผู้ดำรงตำแหน่งองค์รัชทายาทแห่งบัลลังไอยคุปต์อีกด้วย แม้จะมีพระชันษาเก้าปีเท่านั้น แต่ท่วงท่าสง่างามถอดแบบพระบิดามาเลยก็ว่าได้ “พ่ะย่ะค่ะ” โมตูวิ่งไปในพงหญ้าแล้วคว้าเอาร่างกวางน้อยที่ไร้ลมหายใจกลับมาถวาย   โมตูมีอายุมากกว่าเจ้าชายสามปีเป็นบุตรชายของแม่นมชื่อบิเดท์ ซึ่งถวายการรับใช้เจ้าชายเนเฟอร์คาเรตั้งแต่ลืมพระเนตร     ครอบครัวของบิเดท์และโมตูได้รับพระมหากรุณาธิคุณจากมเหสีอิพูร่าอย่างล้นพ้นทำให้ทั้งสองยินดีมอบกายถวายชีวิตเพื่อรับใช้โอรสน้อยๆ พระองค์นี้ อียิปต์หรือไอยคุปต์ในยุคนี้มีการรวมอำนาจทางการเมืองของอียิปต์ตอนเหนือและตอนใต้ ภายใต้ฟาโรห์นาม เตติ พระองค์มีพระโอรสสองพระองค์  จากมเหสีอันเป็นที่รักสองพระองค์เช่นกัน มเหสีที่ฟาโรห์เตติรักใคร่มากที่สุดมีพระนามว่าอิพูร่า แต่พระนางก็สิ้นพระชนม์เมื่อให้กำเนิดกระโอรสนามเนเฟอร์คาเรและมเหสีอีกองค์หนึ่งมีพระนามว่าคูอิ ให้กำเนิดกระโอรสนาม อูเซอร์คาเร วันนี้ฟาโรห์นำโอรสทั้งสองออกมาล่าสัตว์ป่าเป็นครั้งแรก พระองค์พอพระทัยยิ่งนักเมื่อได้ทอดพระเนตรเห็น   ความสามารถของรัชทายาทผู้เปี่ยมไปด้วยความสง่างาม กล้าแกร่งและเด็ดเดี่ยวยิ่งนักซึ่งเป็นคุณสมบัติที่เพียบพร้อมของคนที่จะขึ้นเป็นฟาโรห์ในอนาคต “อูเซอร์คาเรดูความสามารถของพี่ชายเจ้าไว้ให้ดี” ฟาโรห์เตติทรงแสดงความชื่นชมออกมาอย่างเปิดเผย “อีกหน่อยเจ้าก็ต้องคอยดูแลอียิปต์แห่งนี้ช่วยพี่ชายเจ้า เข้าใจไหม” “เข้าใจแล้วพะยะคะเสด็จพ่อ”        ‘แต่ข้าจะไม่มีวันเป็นรองเจ้าเนเฟอร์คาเร และอาณาจักรอียิปต์จะต้องอยู่ในการปกครองของข้าเท่านั้น’ อูเซอร์คาเรได้แต่ประกาศกร้าวอยู่ในใจเท่านั้น ฝีมือการยิงธนูในวันนี้เขาไม่อาจสู้ผู้เป็นพี่ได้เลย และยิ่งเห็นเสด็จพ่อให้ความรักเมตตาเนเฟอร์คาเรมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งทวีความโกรธเกลียดไปที่เนเฟอร์คาเรมากเท่านั้น ‘ทำไมข้าต้องเกิดที่หลังเจ้านะ’ อูเซอร์คาเรสบถหยาบคายอยู่ในใจอีกหลายคำ เขาเกิดหลังเนเฟอร์คาเรเพียงแค่ข้ามคืนเท่านั้น หากเพียงแค่เขาได้ลืมตามองโลกนี้ก่อน ทุกสิ่งทุกอย่างในอาณาจักรอียิปต์จะต้องอยู่ในกำมือของเขา “เนเฟอร์คาเร ถึงการแข่งขันครั้งนี้เจ้าจะเป็นผู้ชนะแต่จะประมาทไม่ฝึกฝนก็มิได้ วันหนึ่งข้างหน้าฝีมือของน้องชายเจ้าอาจก้าวหน้ากว่า วันนั้นอียิปต์อาจจะไม่ได้อยู่ในมือเจ้าก็เป็นได้ “ข้าทราบแล้วเสด็จพ่อ” เนเฟอร์คาเรน้อมรับคำสั่งสอน        “วันนี้ข้าจะเข้าวังก่อน...พวกเจ้าจะไปเล่นสนุกที่ไหนก็ตามใจเถิด” นานๆ ครั้งที่พระองค์จะแสดงความใจดีออกมา อูเซอร์คาเรซ่อนความริษยาไว้ภายใต้ใบหน้าที่แย้มยิ้มแล้วเดินทางเข้าวังกลับพร้อมฟาโรห์เตติ แต่เนเฟอร์คาเรยังคงมองเหม่อไปที่แม่น้ำไนล์ตรงหน้า แม่น้ำที่ไหลผ่านหล่อเลี้ยงชีวิตของประชาชนชาวอียิปต์มานานนับพันปี            “เสด็จกลับเลยมั๊ยพะยะคะ” โมตูเอ่ยถามอย่างเกรงๆ “ข้าใช้ลูกธนูไปกี่ดอก” เนเฟอร์คาเรเอ่ยถาม “สิบสองพะยะคะ” โมตูงุนงงกับคำถาม “แต่เจ้าชายก็ได้กวาง กระต่าย นกเป็ดน้ำตั้งแปดตัวนะพะยะคะ เจ้าชายอูเซอร์คาเรได้เพียงกระต่ายสองตัวเท่านั้น” “ลูกธนูสิบสองดอกก็ต้องได้สัตว์สิบสองตัว” เนเฟอร์คาเรกวาดสายพระเนตรมองไปรอบๆก่อนจะกระโดดลงจากหลังม้ามุ่งหน้าไปทางริมแม่น้ำ “เจ้าชายเนเฟอร์คาเร” โมตูเผลอตะโกนเรียกอย่างตกใจแล้ววิ่งตามเจ้าชายทันที รูปร่างปราดเปรียวและสง่างามดุจพญาราชสีห์ของเนเฟอร์คาเรกระโจนไปที่ก่อหญ้าสูงท่วมศีรษะใบหน้าหล่อเหล่าเผยรอยพระสรวล เมื่อสิ่งที่คาดไว้จริงดังคาด    “เจ้าเป็นใคร เปิดเผยตัวตนของเจ้ามา” พระหัตถ์ทรงอำนาจกระชากผ้าคลุมที่ปกปิดและพยายามซ่อนร่างกายด้วยการขดตัวงอจนแทบกลายเป็นก้อนหินกลมๆ “กรี๊ด!”  เนเฟอร์คาเรถึงกับชะงักไปเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงสตรีแต่เพราะความกระหายใคร่รู้ไม่มีความหวาดกลัวใดๆ จึงกระชากไหล่น้อยๆ ที่สั่นสะท้านให้หันมาเผชิญหน้า แต่ผู้ที่ต้องตกตะลึงกลับเป็นเนเฟอร์คาเรเสียเองเขาเคยเห็นนางสนมสวยๆ ของเสด็จพ่อหลายคน ทว่าไม่เคยเห็นใครมีผิวขาวเนียนละเอียดและเส้นผมยาวสลวยสีรัตติกาลเช่นนี้      แม้ว่าหญิงงามตรงหน้าจะเป็นเพียงเด็กเด็กหญิงวัยเก้าขวบทว่ากลับมีความงามที่เปล่งปลั่งจนน่าตื่นตาตื่นใจยิ่ง “เจ้าเป็นใคร”      เด็กหญิงส่ายหน้าไปมาจนผมยาวปลิวสยายเธอหวาดกลัวจนริมฝีปากสั่นระริก แต่ในอ้อมอกมีกระต่ายน้อยสีขาวที่เธอปกป้องมันไว้ด้วยชีวิตของเธอ “กระต่ายน้อย” เนเฟอร์คาเรลากเสียงยาวและยานคางเหมือนจะกวนประสาทเพราะถือว่าตนเองนั้นเหนือกว่า       “เจ้าชาย ทรงปลอดภัยไหมพะยะคะ” “ข้าเจออะไรดีๆ แหละโมตู” เนเฟอร์คาเรหันมามองคนสนิทที่วิ่งกระหืดกระหอบตามา เด็กหญิงอาศัยจังหวะเผลอใช้ปากกัดหลังมือของเนเฟอร์คาเรเต็มแรงจนเจ้าชายน้อยต้องสะบัดมือปล่อยเด็กหญิงเป็นอิสระ      ทั้งคู่ประสานแววตากันครู่หนึ่งแล้วเด็กหญิงก็อุ้มกระต่ายน้อยสีขาวหนีหายไปในพงหญ้า “เกิดอะไรขึ้นพ่ะย่ะค่ะ” โมตูถามทั้งที “แผล...เจ้าชายบาดเจ็บ” “แค่กระต่ายกัดเท่านั้นหรอก”                   เนเฟอร์คาเรยักไหล่แล้วเดินกลับไปที่อาชาของตนเอง เขาเองก็แปลกใจที่ตนเองไม่คิดที่จะไล่ล่าเหยื่อตัวนั้น แต่สายลมแห่งแม่น้ำไนล์ได้กระซิบบอกเขาว่า ชะตาชีวิตของพวกเขาได้เริ่มอุบัติขึ้นแล้ว.