เมื่อคืนไม่ใช่แบบนี้? |Light×Mei

คนเราจะรู้ตัวว่าแอบชอบใครสักคน มันไม่ง่ายเลยนะคะ รู้ตัวอีกที..ก็ไม่อยากให้ใครหน้าไหนมายุ่ง มาแตะ มาต้องเขาเข้าแล้ว.. เช้าวันจันทร์อันสดใส กับความวุ่นวายในออฟฟิศที่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยของพนักงานที่สนิทสนมกันดี แต่จู่ๆ ความคึกคักทั้งหมดก็สะดุดลง เมื่อมีเสียงดังของสองคนที่เดินตามกันเข้ามา "บอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้สั่ง!" รุ่นพี่สาวหุ่นเป๊ะ หน้าสวย ผู้เป็นหัวหน้าแผนกฝ่ายขาย เดินหนีอย่างรวดเร็วโดยมีรุ่นน้องสุดเท่ที่ดูจะไม่ยอมแพ้ เดินตามมาติดๆ พร้อมกาแฟในมือ "แต่เค้าเต็มใจซื้อให้พี่เลยนะคะ" น้ำเสียงออดอ้อนของเด็กคนนั้นชวนให้เหมยอยากจะหันไปตบสักที แต่เธอทำได้แค่เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น หวังจะหนีให้พ้น กึก! เสียงส้นรองเท้าสูงหักลงอย่างแรง ร่างบางเอนเอียงตามแรงโน้มถ่วงของโลก 'ฉันต้องเจ็บตัวแน่ ๆ!!' เหมยสบถในใจอย่างรวดเร็ว หมับ! แขนแกร่งของไลท์คว้าเอวเธอไว้ได้ทัน ก่อนที่เธอจะล้มลง ท่ามกลางสายตาร้อนผ่าวของหนุ่มๆในออฟฟิศ ที่ไม่เคยแม้แต่จะได้แตะมือสวยๆ ของเธอแต่ยัยสาวทอมบอยคนนี้กลับได้กอดเอวบางเต็มไม้เต็มมือ มันน่าอิจฉาเสียจริง.. "พี่จะหนีเค้าทำไม เค้าไม่ใช่ผีซะหน่อย แค่เอากาแฟมาให้เอง" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเบาๆ เรียกสติของคนในอ้อมแขนที่ดันเผลอมองหน้าไลท์ไม่ละสายตาไปเสียแล้ว "จิ!!"เสียงจิ๊จ๊ะที่บ่งบอกถึงความรำคาญดังขึ้นเบา ๆ ก่อนที่เหมยจะค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นยืนตรง"ซี๊ด!.." ความเจ็บแปลบแล่นไปทั่วข้อเท้าเล็กมือเล็กเผลอบีบแขนของไลท์แน่นโดยไม่รู้ตัว ความเจ็บค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนเหมยแทบจะทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นอีกครั้ง "ข้อเท้าพลิกหรอ? ให้เค้าอุ้มไปคลินิกมั้ย?" เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างห่วงใย แต่แววตากลับเป็นประกายเล็กๆ ราวกับกำลังดีใจที่ได้แตะเนื้อต้องตัวอีกครั้ง "ไม่ต้องยุ่ง!! ไม่ใช่เพราะเธอไล่ตามพี่หรอกเหรอ มันถึงได้เป็นแบบนี้อ่ะ!.. โอ๊ยย~" เสียงเล็กๆบ่นขึ้นทันทีที่มีโอกาส แต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อความเจ็บแปลบแล่นขึ้นมาอีกครั้ง "ถ้าพี่ไม่หนีเค้า ก็คงไม่เป็นแบบนี้" 'ยัยเด็กตัวสูงคนนี้!! ตอบมาหน้าตาเฉยว่าฉันผิดงั้นเหรอ!?' ร่างหนาไม่ปล่อยให้สาวเจ้าคิดนาน รีบถอดเสื้อนอกตัวเองคลุมต้นขาขาวไว้ ก่อนจะช้อนอุ้มร่างเล็กขึ้นอย่างง่ายดาย แล้วก้าวฉับๆตรงไปยังคลินิก โดยไม่แยแสสายตาทุกคู่ในออฟฟิศที่มองตามเป็นตาเดียว "นี่! ฉันเดินเองได้นะ!"ร่างเล็กในอ้อมแขนดิ้นเบาๆเสียงขึ้นจมูกปนงอน ขณะสองแก้มขาวเริ่มแต้มสีเรื่อขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ "ถ้าพี่ยังไม่หยุดโวยวาย.." เสียงทุ้มเอ่ยชิดหู พร้อมสายตาแพรวพราวที่มองมาอย่างเจ้าเล่ห์ "..เค้าจะจับพี่จูบปิดปากต่อหน้าคนทั้งออฟฟิศเลย คอยดูสิ" รุ่นพี่เหมยเงียบเสียง พรางหลบสายตาของสาวทอมบอยที่ตอนนี้กำลังอุ้มเธออยู่ขาเรียวของไลท์ก้าวเดินมั่นคง มุ่งหน้าไปยังคลินิกใกล้ๆอย่างไม่รีบร้อน แต่หนักแน่นในทุกย่างก้าว ในออฟฟิศ “โห.. วาสนาน้องไลท์แม่ง..” “ตาร้อนไปหมดแล้ว!” “กูรักของกูมาเป็นปีๆ!” เสียงบ่นปนเขินดังระงมไปทั่วออฟฟิศ หลังจากร่างสูงเพิ่งพารุ่นพี่สุดสวยเดินผ่านไปไม่ถึงนาทีแต่ทิ้งความปั่นป่วนไว้ได้ทั้งชั้น ภายในคลินิก... "อื้ม.. สงสัยจะข้อเท้าแพลงนิดหน่อยนะคะ" ถุงมือสีขาวของหมอจับๆ บีบๆข้อเท้าเล็ก แล้วพลิกไปมาดูอยู่พักหนึ่ง "เดี๋ยวหมอจะพันข้อเท้าให้ แล้วก็พยายามอย่าลงน้ำหนักที่เท้าข้างนี้สักอาทิตย์นะคะ" "ค่ะ.." เสียงตอบรับแผ่วเบาจากร่างเล็กที่นั่งหน้าหงอย ช่างแตกต่างจากเสียงหัวเราะคิกคักของร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านหลังอย่างเห็นได้ชัด "ขำอะไรของเธอ? ต้นเหตุมันไม่ได้มาจากเธอรึไง?!" เหมยหันขวับไปมองตาขวาง ก่อนจะแผดเสียงออกมาอย่างโมโห "ก็พี่วิ่งเอง เค้าไม่ผิดซะหน่อย" ไลท์ตอบหน้าตายียวน ไหนจะสีหน้ากวนๆที่ดูไม่รู้ร้อนรู้หนาวนั่นอีก โอ๊ยย.. ตอนนี้หน้าเหมยขึ้นสีแดง แต่ไม่ใช่เพราะเขินหรอกนะ! มันคือ ความโกรธ ล้วนๆต่างหาก!? "เอ่อ.. อันนี้ยากับผ้าพันค่ะ เอาล่ะ อย่าตีกันในนี้นะคะ"เสียงคุณหมอดังขึ้น เรียกสติของคนตัวเล็กให้สงบลง ก่อนที่มือเล็กๆจะยื่นไปรับยา แล้วค่อยๆเดินกระเผลกออกไป โดยมีไลท์คอยประคองอยู่ไม่ห่าง เมื่อถึงหน้าคลินิก เหมยก็สะบัดแขนไลท์ออกอย่างแรง ก่อนจะเดินต่อไปโดยไม่สนใจ "เดี๋ยวพี่ก็ล้มอีกหรอก เค้าช่วย" "ช่วยอยู่ห่างๆพี่เถอะ เธออยู่ใกล้พี่ทีไร เจ็บตัวตลอดเลย" คนตัวเล็กค่อยๆเดินต่อ อย่างทุลักทุเล ไลท์ไม่พูดเถียงอะไร เพียงเดินตามหลังอย่างเงียบๆพร้อมทั้งสีหน้ารู้สึกผิด . . หลายวันต่อมา ไลท์ยังคงตามง้อพี่คนสวยไม่หยุด เหมือนจะใจอ่อน แต่กลับโดนปฏิเสธอีกหลายครั้ง เพราะหัวใจของเหมยไม่เชื่อมั่นในตัวเด็กอย่างไลท์.. เช้าวันนึง "พี่คะ เค้าซื้อขนมมาฝาก~"เสียงสดใสเอ่ยขึ้น พร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจอย่างเช่นเคย เด็กสาวทักทายด้วยความดีใจที่ได้เห็นคนสวยประจำออฟฟิศ "อย่าไร้สาระ พี่ไม่กินขนม"เหมยตอบเสียงเรียบนิ่ง ก่อนจะหันหน้าหนี พยายามไม่มองสบตากับรอยยิ้มและแววตาน่ารำคาญนั่น "หงึ~"หมาเด็กพองแก้มออกอย่างงอแง ก่อนจะวางขนมไว้เงียบๆแล้วเดินออกไปอย่างหูตก เหมยมองตามหลังไป ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ"เฮ้อ.. ไม่รู้สิ ว่าจะเชื่อยัยเด็กนี่ได้มากน้อยแค่ไหนกันแน่.." ตื๊อดึง! เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ดังขึ้น 'พี่เชื่อเค้าได้นะ เค้าจีบจริงๆ ไม่ได้จีบเล่นๆ' "หึ่ย! ยัยเด็กนี่.. มีพลังจิตรึไง?!" สายตาของเหมยกวาดมองรอบๆอย่างระแวง ก่อนจะหยุดลงที่ร่างสูงซึ่งนั่งทำหน้าหงิกอยู่มุมหนึ่งของแผนก กำโทรศัพท์ในมือนิ่งแน่น และมองเธอด้วยแววตางอนๆ อย่างเปิดเผย “จิ๊!” เสียงของเหมยหลุดออกมาเบาๆอย่างขัดใจ ขณะกดปิดหน้าจอมือถือ ราวกับต้องการตัดการสื่อสารจากยัยเด็กตัวโตนั่นให้ขาดสะบั้นเสียที ‘เชื่อได้แค่ไหนก็ไม่ควรเปิดเผยขนาดนี้.. ฉันไม่อยากเป็นขี้ปากของคนทั้งออฟฟิศหรอกนะ จำไว้!’ เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเหลือบมองไปรอบตัว ทุกคนในแผนกดูเหมือนจะยุ่งกับงานของตัวเอง แต่ใครจะรู้ว่าเบื้องหลังสายตาบางคู่ อาจกำลังจับตามองอะไรบางอย่างอยู่ก็ได้ ตื้อดึง! หน้าจอสั่นอีกครั้งจนคนถือสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบยกขึ้นดูอย่างห้ามไม่ได้ ‘ยังไงก็เถอะ… พี่จะกีดกันเค้าแบบนี้ไม่ได้หรอก เค้าไม่ยอม!’ ข้อความนั้นตามมาด้วยอีโมจิหน้ายู่ กับสติกเกอร์รูปหมางอแงที่ทำเอามุมปากของเหมยกระตุกขึ้นโดยไม่รู้ตัว แต่เพียงเสี้ยววินาทีต่อมา สีหน้าของเธอก็กลับมาเรียบเฉยอีกครั้ง พร้อมกับนิ้วเรียวที่พิมพ์ตอบกลับอย่างรวดเร็ว ‘ทำงานไปเลย ยัยเด็กบ้า!’ เธอวางโทรศัพท์ลง แล้วพยายามตั้งสมาธิกับเอกสารบนโต๊ะอีกครั้ง แม้ในหัวจะเต็มไปด้วยเสียงบ่นของหัวใจตัวเองที่กำลังไหวหวั่นเกินควบคุม