Stealing What's Mine

Sobrang lakas ng buhos ng ulan, malalaki ang butil niyon na dapat ay masakit kapag lumalapat sa balat pero ni kaunting sakit na hatid niyon ay wala man lang akong maramdaman. Manhid na ba ako? No, marahil ay wala nang mas masakit pa sa nararamdaman ko ngayon. Hanggang ngayon, kapag inaalala ko ang mga natuklasan ko kanina ay hindi pa rin ako makapaniwala. Hindi ako makapaniwalang ang lalaking minahal ko ng lubos, ang lalaking pinagkatiwalaan ko sa buong buhay ko ay nakaya akong pagtaksilan! Ang sakit! Ang sakit, sakit! Napapikit ako sa mga mata. I want to shout! Gusto kong isigaw lahat ng sama ng loob ko ngayon but I am pretty sure na mapapagod na lang ako, iyong sama ng loob ko mananatili paring mabigat. Mariin akong napapikit sa sakit. Bakit? Hindi ba ako kamahal-mahal? Am I not enough? Hindi ko ba nabigay ang mga pangangailangan niya? Hindi pa ba sapat ang lahat ng nabigay ko na sa kaniya? Ano pa ba ang kulang? I asked myself hoping na may maisagot ako sa sarili kong tanong pero mayamaya rin ay napahagulhol na lang ako ulit, kasi kahit anong pilit kong alalahanin ang mga bagay kung saan ako nagkulang ay wala akong maalala. All I can remember is I gave him all. Binigay ko na lahat sa kaniya kaya bakit? Bakit niya nagawa sa akin 'to?! "Akala ko ba mahal mo ako, Kier?" pabulong kong tanong sa gitna nang aking pag-iyak. Napahinto ako sa paglalakad, ni kaunting ginaw ya wala man lang akong nararamdaman sa katawan. All I can feel is the pain inside me, and it’s slowly swallowing me. The tears were flooding on my cheeks but because it was raining, para lang din itong mga butil ng ulan na dumadausdos pababa sa aking mga pisngi. I was lifelessly walking under the rain. Nasa loob na ako ng subdivision kung saan makikita ang La Timbreza. Ang mansiyon ng Lolo ko. Doon ko na piling tumungo dahil alam kong hindi katulad ng mga magulang ko ay hindi ako pagagalitan ng Lolo ko. Kung kina Mommy ako lumapit ay baka masabihan niya lang ako na ang tanga-tanga ko kasi. Pinagsabihan niya na ako dati pero hindi ako nakinig. Now, maybe I should have just listened to her before. If I did, maybe I am not in pain right now. Maybe in this specific point of time, nagliliwaliw pa ako kasama ang mga kaibigan ko. Maybe, I am enjoying my early adulthood life clubbing and having fun... not like this. Wala akong dalang payong kaya hinayaan ko na lang ang sarili kong mabasa ng ulan. Kasabay ng sakit na nararamdaman ko ay dinama ko ang pagpatak ng mga butil ng tubig mula sa madilim na kalangitan. I smiled bitterly. Tulad sa mga nobelang nabasa ko ay hindi ko lubos na akalaing magiging ganito kadrama din ang buhay ko na mapapasabi akong nakikisabay ang kalangitan sa anomang mabigat na nararamdaman ko. Malapit na akong makarating sa mansiyon. Kita ko na ang matataas na pader niyon. Ipinagdarasal ko na sana ay wala roon ang mga pinsan ko dahil nasisiguro kong magagalit ang mga iyon kay Kier kapag nalaman nila ang ginawa nitong kagagohan sa akin. Baka mapatay lang nila si Kier and I don’t want that to happen. Ayokong umabot kami sa point na mas gumulo pa. I know how powerful my clan is, so as Kier's. Galit ako sa ginawa niya sa akin pero hindi ko naman kayang makita siyang nasasaktan. I love him, I still love him at hindi ko alam kung kakayanin kong kalimutan at burahin ang pagmamahal ko para sa kaniya. Magagawan pa naman siguro namin ito ng paraan.Maybe it was just a mistake. Nanagkamali lang talaga siya. Napakagat ako sa aking pang-ibabang labi . Gusto kong paniwalaan that it was really a mistake at ang babaeng iyon ang may kasalanan! Napaka ilusyunada at desperada! She’s a b***h! Walang siyang pake kahit nakakasira na siya ng relasyon ng iba! Matapos kong maging mabait sa kaniya ay ito ang isusukli niya sa akin?! Paano niya na gawa sa akin ito? Sa amin?! Akala ko ay mapagkakatiwalaan siya but I never thought that magagawa niya sa akin ito! Pinaniwala niya ako sa maraming bagay na akala ko ay totoo but the truth is she's a snake! A snake hiding in a kunyareng kind faced b***h! Akala ko katulong lang papel niya sa bahay namin pero pati din pala ang role ko bilang asawa ay pinapapel niya na din! Hindi ko alam na tinitira niya na pala ako patalikud! I wonder kung paano niya inaahas ang asawa ko kapag nakatalikod ako sa kanila! Nanggigigil ako! Gusto ko siyang samapalin ng paulit-ulit pero hindi ko magawa dahil alam kong sa aming dalawa siya ang nag dadalang tao! Samantalang ako! Hindi iyon kayang ibigay kay Kier! Kaya mas lalo akong nahihirapan sa kung ano ang dapat kong gawin. Everytime I think about... pinatulan talaga siya ng asawa ko dahil mahal siya nito ay naninikip ng sobra ang dibdib ko. Paano nga kung pinatulan siya nang asawa ko kasi mahal siya nito? Anong gagawin ko? Papatawarin ko ba siya? Should I file a lawsuit against the both of them? Paano ang bata? Hindi ko naman kayang idamay ang isang inosenteng bata dahil lang sa galit ko at pagtataksil ng mga magulang niya sa akin. Hindi ko kayang gawin iyon. Nawawalan na nang lakas na umupo ako sa gilid ng kalsada. Anong oras na kaya alam kong wala nang sasakyan ang dadaan rito. Pagod na pagod na inihiga ko ang katawan sa malamig at basa na simento. Wala na akong pake kung maputikan man ang damit ko, all I want right now ay ang maihiga ang katawan ko dahil pagod na pagod na talaga ako physically, mentally and emotionally. Gusto ko nang makapagpahinga. But sadly, even if I close my eyes ay silang dalawa pa rin ang nakikita ko kaya nauwi na naman ako sa pag-iyak. Walang katapusang pag-iyak. Hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko. Hindi ko na alam… kailangan ko nang tulong. “Fajrah? Fajrah!”