Inaudible Melodies

"I-I'm tired, Lucian. Can we just book a hotel room in here?" sambit ko na ngayo'y nakatingin na sa kanya. I can see the synthesized emotions in his eyes but the feared expression out high the others. He fears my sudden act and it bothers him to the extent kaya hindi siya mapakali sa tabi ko. "Kung 'yan ang gusto mo. There's a hotel room here to spend a day in. Okay lang ba sa 'yong dito muna tayo manatili?" Napapikit ako. Tangina. Ano ngayon, ha? 'Di ba sabi mo ibibigay mo ang pagmamahal na deserve niya? Fuck. Why I am torn between making him happy or making myself enlightened by the truth?! Tatanungin ko lang naman siya, 'di ba? But why can't I?! Damn it! Bakit hindi ko magawa? Perhaps because I'm scared to know the truth? May parte sa 'kin na dapat na lang manahimik para hindi na ako masaktan sa katotohanan pa. But it's a coward quirk! Kung patuloy akong ganito ay paniguradong hindi ako patatahimikin ng mga tanong na nasa isip ko. It troubled me so much! "Let's book a room then." Hahakbang pa lang sana ako nang sa isang iglap ay nakakulong na ako sa mga bisig niya. I can feel his trembling arms that were caging me. It's like he was scared that I will disappear out of the blue if he's gonna let go of me. It made my heart throb in suffering. Ngayon ko lang nakitang nagkakaganito si Lucian at hindi ko akalaing dahil sa akin iyon. "Bakit pakiramdam ko kapag pinakawalan kita... hindi na kita mahahawakan pa?" A sudden sharp of distress knocked my chest, ripping my heart apart into fragments that I don't even know if someone can pick it up and make it whole again. "You know that my love for you doesn't easily break..." he mumbled and tightened his grasp. "You're not sure about that," I whispered, anguish was twisted in my tone. My heart snapped bit by bit until it eventually shattered at the end of it. "Kung n-nasasaktan na kita dahil sa pagkakamali ko... anong gusto mong gawin ko para maitama ko iyon?" mahina niyang usal, puno ng sakit ang kanyang tono at bahagya iyong nanginginig. "Itigil na natin 'to." halos pabulong kong sambit habang ang puso ko ay parang pinipiraso sa bawat salitang lumalabas sa bibig ko. I-I can't afford to hurt him... but doing this will help us find ourselves that we lost in our way. Lucian immediately cracked from our embrace. Ang bawat pagtibok ng puso ko ay siyang katumbas ng sakit na nararamdaman ko para sa aming dalawa... para sa pagmamahal na hindi ko kayang ipaglaban katulad niya. Matinding sakit ang nangingibabaw sa kanyang mga mata. Halos hindi ko na mahanap ang tamang salita para dito sa masakit na sitwasyon kinakaharap namin. O tamang sabihin na walang akmang salita na karapat-dapat kong sabihin dahil masyado ko siyang sinaktan... masyado ko ring sinasaktan ang sarili ko. We suffered because of the love we have that not everyone will understand... not everyone will like and approve, and not the both of us can fight. Because our love is the forbidden fruit of the origin of lies I'm struggling to withstand against. Our love was full of pain that couldn't be conquered. The trust that can't be back again... and crossed all borders that we didn't know we can actually do. Tumingin ako sa kanyang mga mata. Nando'n ang matinding pagpipigil sa desisyon ko. Ngunit mas pinili niyang ipinikit ang kanyang mga mata at dahan-dahang tumalikod sa 'kin. Ngunit alam ko na sa kanyang pagtalikod, nando'n ang mga luha na dulot ng sakit dahil sa ginawa ko sa kanya. Nando'n ang mahinang paghikbi dahil sa hinanakit. Pinili niya na tumalikod dahil alam kong kapag hindi niya ginawa iyon.. pipigilan niya ako sa desisyon ko. Lucian chose not to be selfish. He begged, he kneeled but in the end... he didn't go that far because he knows how to quit when there's no point in fighting anymore. I know how badly he wanted to be selfish and stop me from doing this pero hindi niya ginawa dahil alam niyang magkakasakitan lang kami sa bandang huli. At kung magmamakaawa man siyang muli sa 'kin, alam ko sa sarili kong bibigay at bibigay ako. Ngunit iba na ngayon. Ibang-iba. Hindi niya ako pinigilan dahil handa na niya akong pakawalan. At ako? Masakit man pero ito ang alam kong tama. Dahil kaming dalawa ay walang patutunguhan kung sa bawat araw ay pinagdududahan ko siya sa lahat ng bagay. Isa pa, ang pag-ibig namin ay nagsimula sa isang kasinungalingan. Ngunit para sa 'kin... si Lucian ang nag-iisang katotohanan sa buhay ko. "I love you..." Umiiyak kong saad, mahihimigan ang panginginig ng aking boses. I was 16 when I fall in love for the first time... yet I got my heart wrecked in the end. I guess we are the exact definition of the parallel lines who were never meant to be together.