ท่านประธานเย็นชา ที่แปลว่าสามีร้อนแรง

ตอนที่ 1 โดนงูรัด “โอ๊ยจะตกลงมาทำไมนักหนาเนี่ย คนกำลังทำมาหากิน” ผมบ่นให้กับลมกับฟ้าที่ปล่อยฝนห่าใหญ่เทกระหน่ำลงมาซ้ำเติมคนหาเช้ากินค่ำ ให้ได้รับความทุกข์หนัก เพราะนอกจากไอ้ฝนบ้านี่มันจะทำให้ผมทำมาหากินไม่ได้แล้ว มันยังทำให้เสื้อผ้า รองเท้าชุดใหม่ของผมเปื้อนเปรอะเลอะไปด้วยน้ำฝนซึ่งมีฝุ่นละอองดำๆ ทำให้เสื้อขาวผมเก่าไปในชั่วพริบตาเดียว “โธ่เอ๊ย ไฟแดงแล้ว” ผมยืนมองสัญญาณไฟแดง ตรงสี่แยกด้วยความรู้สึกเสียดาย ปกติแล้วหากสัญญาณไฟจราจรบอกสถานะให้รถทุกคันบนถนนเส้นนี้หยุดลง นั่นหมายความว่า ผมจะได้มีโอกาสออกไปเดินขายนมเปรี้ยว แต่วันนี้เหมือนฟ้าโกรธ สวรรค์แกล้ง ส่งพายุฝนมาถล่มลงใจกลางกรุงเทพ ตั้งแต่บ่ายโมงจนตอนนี้ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงง่ายๆ ต่อให้รถทุกคันจอดนิ่งสนิทอยู่นานหลายนาที ผมก็ไม่สามารถเดินฝ่าสายฝนออกไปขายนมเปรี้ยวได้อย่างที่ใจต้องการ เพราะต่อให้เดินออกไปคงไม่มีใคร ยอมเสี่ยงเปิดกระจกรถเพื่อถามซื้อ เพราะไม่อย่างนั้นฝนบ้านั่นอาจสาดเข้าไปในตัวรถได้ “ขายเท่าไหร่” เสียงของใครคนหนึ่งดังมาจากรถเก๋งคันใหญ่ที่จอดอยู่ใกล้กับจุดที่ผมยืนสั่นเหมือนลูกนกตกท่อ “โหลละ 160 บาท ครับ” ผมตะโกนแข่งกับเสียงฝน เอียงคอลงไปมองลอดช่องกระจกซึ่งลดระดับต่ำลงมา ดวงตาคมของผู้ชายคนหนึ่ง โผล่พ้นขอบกระจกรถมาเท่านั้น “เอาทั้งหมดนั่น” “หมด...หมดไหนครับ” “หมดที่แปลว่า...ทั้งหมดที่เธอมี จะขายมั้ย” “ขายสิครับ...แต่...คุณเอาหมดแน่เหรอ ในลังน้ำแข็งนั่นนะครับ” “เธอมีเวลาห้าสิบแปดวินาที ขนนมเปรี้ยวทั้งหมดที่มีใส่รถให้ฉัน ขนขึ้นมาได้เท่าไหร่ ฉันจะจ่ายเงินให้ทั้งหมด” ธนบัตรใบสีเทาสองใบส่งลอดช่องกระจกขนาดสักคืบมาให้ ผมรีบคว้ามันมายัดใส่กระเป๋ากางเกงแล้วรีบวิ่งกลับไปยังถังน้ำแข็ง สอดนิ้วหิ้วถุงพลาสติกซึ่งจัดเรียงนมเปรี้ยวขวดเล็กๆ อัดใส่ไว้จนเต็ม แล้วรีบวิ่งเอากลับมาเปิดประตูหลังนำนมเข้าไปวางเรียงให้จากนั้นรีบวิ่งกลับไปแล้วขนกลับมาใส่ให้ใหม่ก่อนที่สัญญาณไฟจราจรจะเปลี่ยนเป็นสีเขียว “ขอบคุณครับบบบบบบ” ผมยกมือป้องปากตะโกนขอบคุณไล่หลังไฟท้ายสีแดงที่เลี้ยวซ้ายไปตามถนนที่แน่นขนัดไปด้วยรถยนต์ ผมไม่รู้ว่าตาคนนี้เมื่อกี้เป็นใครหรือว่าหน้าตาเป็นยังไง แต่เขาคือผู้มีพระคุณสำหรับผม ผมอยู่รอให้ฝนซาลงมาอีกสักหน่อยแล้วเดินลุยน้ำขายนมเปรี้ยวที่มันเหลืออยู่ก้นถังน้ำแข็งอีกห้าหกถุงจึงกลับบ้าน แต่ระหว่างที่ผมกำลังเดินเลี้ยวเข้าซอยสายตาดันไปสะดุดกับรถเก๋งคันใหญ่คุ้นตา เพราะไอ้เลขทะเบียนตัวเดียวที่มันแปะอยู่ท้ายรถนั่นมันเป็นเลขเดียวกับที่ผมยืนยกมือไหว้ไฟท้ายสีแดงเมื่อช่วงเย็น “รถคันนี้ ของผู้ชายคนนั้นที่ซื้อนมไปนี่ ลืมปิดกระจกรถอย่างนั้นเหรอ แย่แล้วๆ” ผมยืนส่องช่องกระจกรถที่มันลดระดับลงมาเกือบหนึ่งฝ่ามือ โชคดีที่ด้านนี้มันเป็นมุมมืดเพราะมีเหลี่ยมมุมของตึก หากไม่สังเกตดีๆ อาจคิดว่าเป็นเงาดำเท่านั้น ผมหันมองซ้ายขวาก่อนจะตัดสินใจวิ่งไปหยิบฝาถังขยะขนาดใหญ่แล้วนำมันมาใช้บังละอองฝน “นั่นเธอกำลังทำอะไรน่ะ ขโมยของอย่างนั้นเหรอ” เสียงเข้มตวัดห้วนลอยมา ปลุกผมที่ยืนตากฝนนานจนเผลอหลับจนคอพับ แต่แขนยังทำหน้าที่หนีบฝาถังขยะไว้ไม่ยอมปล่อย “ผมเปล่าขโมยนะครับ รถของคุณลืมปิดกระจกน่ะ ผมเลยเอาอันนี้มาบังฝนให้” ผมยกไหล่ขึ้นมาเช็ดไล่หยดน้ำที่มันกำลังไหลจากไรผมลงมาเข้าตา “นี่เธอ...คนที่ขายนมเปรี้ยวอยู่ตรงสี่แยกนี่” หนุ่มหล่อในชุดสูทเหมือนพระเอกในละครทีวียืนตัวตั้งหลังเหยียดตรง มือถือร่มสีดำคันใหญ่ห่างจากผมไปไม่ถึงหนึ่งช่วงแขน “ครับ คุณจำผมได้ด้วยเหรอ” “ฉันจำเด็กขายนมเปรี้ยวได้ทุกคนนั่นแหละ แล้วนี่เธอ...ยืนเอาไอ้นี่บังรถให้ฉันตลอดเลยเหรอ” หน้าหล่อพยักพเยิดมายังฝาถังขยะใหญ่ในมือของผม “ก็ไม่ตลอดหรอกครับ พอดีผมเดินผ่านมาเห็น แล้วจำทะเบียนรถคุณได้...เป็นห่วง กลัวว่าฝนมันจะสาดเข้าไปในรถ ของข้างในจะเสียหาย เลยเอาไอ้นี่มาบังไว้ คุณมาก็ดีแล้วผมจะได้ไป” “เธอชื่ออะไร” ขายาวก้าวมาข้างหน้าก้าวเดียว รัศมีร่มช่วยปกป้องผมจากละอองฝนที่ยังคงพรำตกลงมาไม่ขาดเม็ด “กวี” “กวี...ไม่ได้เรียนหนังสือเหรอ ทำไมถึงไปขายนมเปรี้ยวที่สี่แยกนั่น” “ผมเรียนจบแล้วครับ แต่ยังหางานทำไม่ได้ เลยมารับจ้างขายนมเปรี้ยวช่วยแม่หาเงินน่ะครับ” "รับจ้างขาย?" "ครับ รับนมมาขายได้โหลละ 20 บาท จริงสิขอบคุณนะครับที่คุณช่วยซื้อเมื่อช่วงเย็น ไม่อย่างนั้นป่านนี้ผมคงยังไม่ได้กลับบ้าน" “เธอเรียนจบอะไรมา” “ไอที ครับ” “ก็เลือกคณะมาดีนี่นา ทำไมถึงยังหางานไม่ได้ เรียกเงินเดือนแพงอย่างนั้นเหรอ” “เปล่าสักหน่อย ผมไปสมัครมาหลายที่แล้ว แต่บริษัทส่วนใหญ่ เขาเลือกรับคนมีประสบการณ์ เด็กจบใหม่อย่างผมเขาคงไม่ค่อยอยากได้มั้งครับ” ผมเผลอถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อย้อนนึกไปถึงใบสมัครงานที่กรอกผ่านมือไปจนแทบนับจำนวนไม่ได้ หลายแห่งอุตส่าห์ได้เข้าไปสัมภาษณ์แล้วแท้ๆ แต่ก็ยังไม่มีโชคสักที “พรุ่งนี้ลองไปสมัครที่บริษัทนี้ดูสิ...” กระดาษแข็งสีทองใบเล็กถูกยื่นดึงออกมาจากกระเป๋าสตางค์ส่งให้ผม “เขารับสมัครพนักงานอยู่เหรอครับ” ผมรับนามบัตรนั้นมาด้วยความดีใจ “อืม” “ขอบคุณครับ พรุ่งนี้เช้าผมจะรีบไป” ผมนั่งพลิกนามบัตรสีทองนี้กลับไปกลับมา พร้อมทั้งอ่านตัวหนังสือภาษาอังกฤษสีดำเงาวับบนนั้นหลายรอบ น่าแปลกที่มันไม่ยักมีชื่อเจ้าของ นอกจากชื่อบริษัทยักษ์ใหญ่ที่ผมเคยเห็นและรู้จักมันผ่านหน้าโปรไฟล์เว็บไซต์รับสมัครงานออนไลน์ แต่ผมไม่เคยกล้ายื่นใบสมัครเพราะส่วนมากเขารับแต่พนักงานมีประสบการณ์แล้ว แถมยังเน้นการสื่อสารภาษาต่างประเทศเป็นหลัก สัมภาษณ์และกรอกใบสมัครยังมีแต่ภาษาอังกฤษ 100% แล้วคนที่สอบผ่านได้เกรด C ฉิวเฉียดอย่างผมจะเอาความมั่นใจมาจากไหน แต่พอมาสมัครงานตามคำแนะนำจริงๆ ทุกอย่างไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด “น้องกวี สามารถมาเริ่มงานได้วันไหนคะ” “ครับ...เริ่มงานเหรอครับ” “ค่ะ สะดวกมาเริ่มงานวันไหนคะ” “หมายความว่า...ผมได้งานแล้วเหรอครับ” “ค่ะ...ยินดีด้วยนะคะ” ผมเดินยิ้มเหมือนคนบ้าขึ้นรถไฟฟ้า ต่อรถเมล์ แล้วลงเรือไปขึ้นสองแถวเพื่อกลับบ้าน จากนั้นรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วนั่งรถสองแถวออกมาหน้าปากซอย ขึ้นรถเมล์มายังโรงแรมหรูระดับ 5 ดาว เพื่อมาช่วยแม่ทำงานต่อ “แม่...ลูกได้งานแล้วนะ” ผมกระโดดเข้าไปเกาะเอวเป็นชั้นห่วงยางนุ่มนิ่มของแม่ที่กำลังยืนหันหลังวุ่นวายอยู่กับการทำงาน “จริงเหรอ โอ๊ยคุณพระคุณเจ้า สงสัยแม่ต้องเอาน้ำแดงไปแก้บน พระพรหมหน้าโรงแรมแล้วเนี่ยไอ้วี” แม่ของผมยกมือพนมขึ้นไปเหนือหัวปากบางยิ้มกว้างอย่างมีความสุข หากจะมีใครที่ดีใจมากกว่าผมก็คงเป็น แม่แก้ว แม่บังเกิดเกล้าของผมคนนี้ เพราะเมื่อได้รับข่าวดีว่าผมมีงานทำแม่ก็เดินส่ายเอวร้องเพลงเข็นรถประจำตำแหน่งหน้าระรื่น “นี่ถึงขนาดไปบนเลยเหรอแม่” “เออสิวะ แล้วได้งานที่ไหน” "แถวสาทร วียังคิดอยู่ว่าต้องตื่นกี่โมงถึงจะนั่งรถไปทำงานทัน" ผมยืนเอียงคอเหลือบตาขึ้นมองนาฬิกาบนข้างฝาห้องซักรีดของโรงแรมใหญ่ซึ่งแม่ผมมารับจ้างทำงาน "เออ ทนเอาลูก" "ครับ เออแม่เมื่อคืนวีฝันประหลาด แม่ตีเลขเร็วเผื่อเอาไปซื้อหวย" "เหรอฝันอะไร" พอพูดถึงศาสตร์ความฝันและพลังตัวเลข แม่ผมนี่หูผึ่งทันที "ฝันเห็นงู...ตัวเบ้อเริ่มเลย มันเลื้อยมารัดคอวีเกือบตาย..." “เอ๋...นั่นคุณคนนั้นนี่” ความหล่อสะดุดตาของผู้มีพระคุณฉุดขาผมให้เดินเร็วๆ ก่อนที่ลิฟต์ตัวใหญ่จะเลื่อนลงมาถึง “คุณครับ...คุณครับ” ผมกระโดดมาขวางหน้าผู้ชายใจดีเอาไว้ได้ทัน ไฟสีส้มๆ บอกสถานะลิฟต์โดยสารที่กำลังเคลื่อนลงมาจากชั้นสูง ยังพอมีเวลาให้ผมได้ทักทายกล่าวคำขอบคุณ คนที่ช่วยให้ผมได้งาน “ผมได้งานแล้วนะครับ ขอบคุณคุณมากๆ เลยที่แนะนำให้.....เอ่อ...เอ๋ คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ...” ผมโน้มลงไปจ้องแก้มเข้มสีแดงเป็นปื้นๆ นั้นด้วยความเป็นห่วง “ช่วยด้วย...ช่วยฉันที” ผู้มีพระคุณที่ผมยังไม่รู้จักชื่อเอียงไหล่ลงไปพิงกับผนัง ท่าทางแตกต่างจากครั้งก่อนที่เราเจอกันมาก “คุณเป็นอะไรครับ ให้ผมเรียก รปภ. มั้ย หรือว่า....แจ้งตำรวจดี...หรือจะไปแจ้งล้อบบี้” ผมชี้นิ้วหมุนแขนหันไปตามทิศทางต่างๆ ตามตำแหน่งของเจ้าหน้าที่โรงแรมซึ่งพร้อมดูแลให้บริการแขกผู้เข้าพัก “ไม่ต้อง...พาฉันกลับไปส่งห้องก็พอ” คีย์การ์ดสีทองสำหรับแขกระดับ VVIP ถูกดึงออกมาจากกระเป๋ากางเกงยัดใส่มือ ตัวหนังสือภาษาอังกฤษสีทองบอกหมายเลขห้องชัดเจน มือหนาเริ่มกระตุกกระดุมและดึงชายเสื้อออกมาจากกางเกง เป็นจังหวะเดียวกับประตูลิฟต์เปิดกว้างออกมาผมจึงคว้าเอวผู้มีพระคุณเข้าไปด้านในใช้มือสะบัดๆ พัดโบกให้เกิดลมเย็น เนื่องจากสังเกตเห็นเหงื่อซึมออกมาจำนวนมาก “อ๊ากก” กำปั้นใหญ่ทุบลงไปบนผนังลิฟต์ มืออีกข้างคว้ากำเป้ากางเกงตุงบีบขยำ จนผมกลัวว่าไอ้สิ่งที่อยู่ข้างในมันจะหักคามือ “คุณโดนยาปลุกเซ็กมาเหรอ?” ถึงแม้ว่าผมไม่ใช่คนชอบเที่ยวกลางคืน แต่เคยฟัง เคยอ่านผ่านหูผ่านตามาบ้างว่า ไอ้อาการอย่างนี้คงหนีไม่พ้นถูกใครบางคนหยอดยาให้ อาจเพราะผู้ชายคนนี้หล่อเกินไป ทั้งหนุ่มน้อย หนุ่มใหญ่ สาวแก่ แม่หม้าย จะอยากได้ก็ไม่แปลก หรือเพราะฐานะที่น่าจะร่ำรวยเกินค่าเฉลี่ยมาตรฐาน แต่เท่าที่ผมเห็นอยู่เวลานี้ใช้คำว่า น่าจะ คงไม่ถูก ต้องบอกว่าผู้ชายคนนี้รวยมากต่างหาก ดูจากรถยนต์ เสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า นาฬิกา แถมยังเข้าพักโซน VVIP ที่สนนราคาต่อคืนอยู่ที่หลักแสน นี่ก็การันตีได้แล้วว่าพ่อคนหล่อนี่ไม่ธรรมดาแน่นอน “ช่วยฉันหน่อย” “ครับ ช่วย..ช่วย ผมจะช่วยคุณ แต่...ทำยังไง...ทำยังไง...ผมต้องทำยังไงล่ะ เปิดกูเกิ้ล...อากู๋ช่วยกูด้วย” ผมล้วงมือลงไปหยิบโทรศัพท์มือถือ เปิดค้นหาคำแนะนำในการช่วยเหลือเบื้องต้นสำหรับคนถูกมอมยา พอดีกับลิฟต์ใหญ่ดึงตัวเองขึ้นมาถึงชั้นสูงสุด ผมวิ่งเอาคีย์การ์ดไปเปิดประตูห้อง แล้วเดินกลับมาพยุงกึ่งลาก กึ่งแบกคนที่แทบไม่เหลือสติครองตนให้เดินตาม “เอ่อ...ห้องน้ำๆ ทางนี้ คุณมาตรงนี้ก่อน” ผมล้วงมือดึงเอาโทรศัพท์มือถือ กระเป๋าสตางค์ ของมีค่า รวมถึงนาฬิกาหรูออกมาวางไว้บนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า แล้วพาเจ้าของห้องไปนั่งอยู่ในตำแหน่งใต้ฝักบัวใหญ่ จากนั้นเปิดน้ำปล่อยให้มันไหลรดใส่หัวคนที่ทิ้งตัวลงไปนอนขดอยู่บนพื้น “น้ำๆ คุณต้องดื่มน้ำเยอะๆ ครับ” ผมวิ่งตัวแฉะเพราะตกกระไดพลอยโจนตัวเปียกโชกไปด้วย รื้อตู้เย็นขนเอาน้ำเปล่าสามสี่ขวดวิ่งกลับเข้ามาเปิดฝาจับกรอกใส่ปากนั้นทันที “อ๊า...” มือหนึ่งกระชากดึงเสื้อเชิ้ตจนกระดุมขาดกระเด็นกระเด้งหายไปคนละทิศละทาง “คุณโอเคมั้ยเนี่ย ผมโทรแจ้งตำรวจดีกว่าเอามั้ย” ผมยืดคอชะเง้อมองโทรศัพท์มือถือที่วางทิ้งไว้ตรงหน้ากระจกติดกับอ่างล้างหน้า “ไม่!” “ไม่เหรอ...แล้วจะทำยังไงล่ะ” “เธอ...ช่วยฉันที” หัวเข็มขัดสีเงินเงาวับถูกปลดออกด้วยความเร็ว ตามมาด้วยซิปกางเกงรูดลงจนสามารถมองเห็นเนื้อผ้ากางเกงในสีดำ รอยนูนอูมอวบก้อนใหญ่ ดันกางเกงในสีเข้มเด้งพ้นขอบกางเกงขึ้นกระแทกสายตา จนผมผงะรีบยกหน้าเงยขึ้นมาสบตากับเจ้าของมัน “เอ่อ....ผม....” “อ๊าก...เจ็บ ปวดจนมันจะระเบิดอยู่แล้ว...ซี้ดดดด ช่วยฉันเร็ว” “ช่วย...อึ้ก” ภาพตรงหน้าอยู่ถูกตัดฉับหายไป มือหนาคว้าหมับจับท้ายทอยผมกดกลับลงไปยังเบื้องต่ำ สิ่งที่สายตามองเห็นได้ มีเพียงขอบกางเกงผ้าสีดำ ความรู้สึกชัดเจนที่สุดเวลานี้ คงหนีไม่พ้นช่องปากและลำคอ เพราะมีท่อนเนื้อใหญ่ทะลวงลึกหายเข้าไปภายใน ความยาวมันเท่าไหร่ผมไม่รู้ แต่ความใหญ่ของมันเกือบจะฉีกปากผมแหก “อ่าส์” มือหนักขยำเส้นผมจิกทึ้งดึงขยับโยกหัวผมขึ้น ๆ ลง ๆ “อื้อ” แม้จะมองไม่เห็นอะไรนอกจากกางเกงสีดำ แต่ผมรับรู้ได้ถึงท่อนแขนที่กำลังรัด กดบ่าลงมาเพื่อป้องกันไม่ให้ผมผงกหัวสูง แผ่นหลังรองรับน้ำหนักจากท่อนขาใหญ่ซึ่งพาดทับ กดล็อกตัวผมไว้เหมือนงูเหลือมกำลังจะเขมือบเหยื่อ “อ่าส์...ดี ดีจริงๆ มันดีมาก”