1894 AND A DAY

Cali lifted his face in an abrupt nang marinig ang ingay na nagmumula sa alarm clock na nakapatong sa kaniyang side table. It was only 6:30 in the morning. He still wanted to go back to sleep but Calypso Imperial is more than just your ordinary guy. He is very consistent most especially when it comes to following his daily schedule. At dahil nga araw ng Linggo, ang schedule niya ay mag-jogging sa riverpark na malapit lamang sa kanilang subdivision. Tuluyan na siyang bumangon at ikinurba ang matikas na katawan na tanging boxer shorts lamang ang suot, grabbed his towel and went straight to the shower room. A few minutes after, Cali went downstairs at dumiretso sa kitchen where he found his Mom preparing for breakfast. “Good morning, Mom.” Humalik siya sa pisngi nito at pagkatapos ay kumuha ng bottled water sa refrigerator. “Aalis ka na ba kaagad? I’m preparing for breakfast,” tanong ng Mama niya. “Thanks, Mom, pero mamaya na lang.” He gave her Mom another kiss on the forehead at tinungo na nito ang pintuan. Makikitang wala pang gaanong mga tao sa paligid. Hindi pa gaanong mataas ang sikat ng araw kung kaya ramdam pa ni Cali ang lamig ng hangin, most especially the way it touched his skin. Wala rin pang gaanong mga sasakyan sa kalsada kung kaya sariwa pa ang hangin na nalalanghap niya. He walked for ten minutes bago makarating sa Riverpark. He stood on the riverbank for a while habang pinagmamasdan ang payapang agos nito. Paminsan-minsan ay tumatama rito ang repleksyon ng sikat ng araw na ngayon ay unti-unti nang nakasilip mula sa mga puno. Mayroon ding iilang nagbibisekleta na matatanaw sa hindi kalayuan. After a few moments, he started jogging. Maraming benches na madadaanan sa kahabaan ng riverpark. And on one of these benches is where Cali would always prefer to take a rest. Medyo malayo ito sa trail ng mga nagjo-jogging at nagbibisekleta. Sa tingin niya ay siya pa lamang ang nakaaalam ng side na ‘yon ng park dahil natatakpan ito ng isang malaking puno ng akasya. When he discovered this place ay talagang namangha siya sa ganda nito. However, there was a sense of déjà vu the first time na ma-discover niya ito. Para bang minsan na siyang napadpad sa lugar na ito. There were wild flowering plants na nakapaligid dito. Cali assumed na maybe it was the reason why wala ritong gaanong pumapansin. Giniya siya ng kaniyang mga mata mula sa malaking puno paakyat sa mga malalaking sanga nito that shaded even the spot kung saan siya nakatayo. Nakamamangha ang taas at yabong ng puno. Ilang sandali pa ay dinala siya ng kaniyang mga paa palapit dito and he was surprised for what he discovered. Dahan-dahan niyang hinawi ang mga baging ng ligaw na d**o at halaman sa gilid ng puno. And gradually, a little place that seemed like a paradise was revealed in front of his very eyes. Isang wooden bench at round table ang tumambad sa kaniya. It was surrounded by plants which seemed like it haven’t been trimmed for ages. Mayroon ding mga bulaklak sa paligid na hindi niya alam kung ito ba ay mula sa mga ligaw na halaman o sadyang itinanim doon. The place was really captivating at magmula nga noon ay dito na siya nagpapahinga. After an hour ay nakaramdam ng pagod si Cali. He stopped right beside the tree na kung saan natatakpan ng mga ligaw na halaman ang daanan papunta sa kaniyang munting paraiso. Bago niya pinagkasya ang kaniyang katawan sa makipot na lagusan ay tumingin muna siya sa paligid. He wanted to make sure na walang sino man ang nakaaalam sa lugar na ito maliban sa kaniya. He just had a feeling na he needed to protect this place. Nang nasa loob na siya ay tila slow motion na nahuhulog ang mga dahon ng akasya sa tuwing umiihip ang hangin. Umupo siya sa bench. Sinandal niya ang kaniyang likod, took a deep breath and closed his eyes. He remained in that position for a couple of minutes at nang maramdamang naibsan na nang kaunti ang kapaguran ay muli siyang tumayo. Inayos niya ang kaniyang bag at kinuha ang bottled water saka nilisan ang munting paraisong iyon at ipinagpatuloy ang pag-jogging. Ilang minuto ang lumipas nang umalis si Cali ay isa namang lalaki ang napadako sa bahaging iyon. He seemed very familiar with the place na para bang matagal na niya itong alam. Patingin-tingin din ito sa paligid bago hinawi ang mga baging kung saan dumaan si Cali. “This place never changed at all,” sabi nito sa sarili habang ginagala niya ang paningin. Diretso itong umupo sa bench at sinandal ang likod na tila ninanamnam ang lamig ng hangin at ganda ng paligid. Pinikit nito ang mga mata at huminga nang malalim. Nanatili ito sa ganoong posisyon sa loob ng halos tatlong minuto. Kung pagmamasdang maigi ay tila isang anghel ang nakaupo sa bench ngayon. He seemed very innocent. His wavy chestnut hair matched his thick eyebrows and long eyelashes. He has a very nice skin. Walang kahit isang scar na makikita sa pisngi nito. His bow-shaped lips added a kind of innocence sa kabuuan nito. Maya-maya pa ay dinilat nito ang mga mata. He let out a smile. He opened his bag then took a notebook and a pen out of it. Nagsimula na siyang magsulat sa kaniyang journal. He recalled and wrote something about the sermon sa misa na dinaluhan niya kanina. Sinulat niya rin kung gaano kasarap ang sini-serve na putahe sa isang restaurant na paborito niyang puntahan pagkatapos magsimba. He also described how splendid it was watching the birds flying just above the surface of the river habang binabagtas niya ang trail papunta sa lugar na ito. After a few moments ay bigla niyang tinigil ang pagsusulat. His attention was caught by a yellow butterfly na paikot-ikot sa kaniyang kinauupuan. He remained silent. He didn’t move. After a while ay dumapo ito just at the tip ng hawak niyang ballpen. He was astonished with the way it calmly stayed in that position. He felt elated with the fact that a butterfly can really fly closer to him. Just as he was about to touch it ay bigla itong gumalaw at muling lumipad paikot sa kaniya. Binitawan niya ang hawak na ballpen at tumayo. He felt that something is mysterious with the butterfly, but he’s more feeling strange within himself. Something inside him wanted to follow it wherever it may lead him to. He followed the butterfly’s direction that led him towards the gigantic trunk of acacia tree. Dumapo ito sa puno ng akasya. It didn’t move, not even a single flap. He let out a smile with the thought na parang naghihintay na lamang ito na hulihin niya. But before his fingertips reached the butterfly, it’s gone. “Nakapagtataka. How can it disappear in a flash?” tanong niya sa sarili. Habang nasa ganoon siyang kaisipan ay pumukaw sa kaniyang atensyon ang tila marka na nakaukit sa mismong puno ng akasya. Out of curiousity ay dahan-dahan niyang hinawi ang mga baging at ilang halaman na nakapaligid upang makita niya ang nakaukit dito. When it’s finally free from the vines and wild plants ay bumungad sa kaniya ang mga letrang nakaukit dito.   “M and A? How does it make any sense?” He couldn’t understand why his heart beats rapidly. Biglang bumigat ang kaniyang dibdib nang makita ang letrang ito na nakapaloob sa isang infinity sign. He felt like his heart was swelling, all of a sudden. He couldn’t understand pero bigla na lamang pumatak ang luha sa kaniyang pisngi. He stretched his hand to feel the carving, and as soon as his fingertip touched the bark he was catapulted into some sort of a memory from the distant past. “Batid na ng lahat ang namamagitan sa ating dalawa, Antonio,” bagamat garalgal ang boses ay matikas ang tindig na wika ni Padre Manuelo habang nakatingin ito sa malayo. Nakasuot ito ng kulay itim na alba na lalong nagpatangakad sa kaniya. Mula sa repleksyon ng suot niyang salamin ay mababanaag ang luntiang paligid. Subalit hindi pa rin nito maikubli ang lungkot at namumuong luha sa kaniyang mga mata.   Bilang tugon ay hinawakan siya ni Antonio sa magkabilang balikat. “Lisanin natin ang lugar na ito. Maglalayag tayo sa ilog. Magtatago tayo.” Makikita sa kaniyang reaksyon ang labis na pagkabahala. “Hindi kita iiwan, Manuelo,” matapos banggitin ang mga katagang ito ay bumagsak ang mga butil ng luha sa kaniyang mga mata. Mapait na ngiti ang sinukli ni Manuelo sa kaniya at pagkatapos ay pinagdaop nito ang kanilang mga kamay. “Hindi ko kailan man ituturing na isang kasalanan ang ibigin ka, Antonio. Sa iyo ko narinig ang pag-awit ng mga ibon sa tuwing tinititigan ko ang iyong mga mata. Para kang musika na hindi mawaglit sa aking alaala.” Tuluyan silang nagyakap nang mahigpit na para bang ito na ang huli nilang pagsasama. “Magkikita tayong muli, Antonio at sa pagkakataong iyon ay wala nang makapipigil sa pagsinta nating dalawa,” bumuhos ang mga luha na wika ni Manuelo. “Maghihintay ako, Manuelo. Hihintayin kita.” Matapos na sabihin ito ni Antonio ay bigla na lamang niyang naramdaman na hinila siya ng isang lalaki habang si Manuelo naman ay ginapos ang mga kamay at tinalian ng busal ang kaniyang bibig. Nagpumiglas siya sa pagkakahawak sa kaniya ng dalawang gwardya na nagbabantay sa kumbento pero wala siyang nagawa kung hindi ang humagulhol sa maaaring sapitin ng lalaking iniibig. Pagkatapos nito ay walang kalaban-laban na kinaladkad sila papunta sa kumbento kung saan naghihintay si Monsenyor Diosdado at ang buong kongregasyon. Napaatras si Val mula sa puno. He put his hands on his face at nagulat siya nang maramdamang basang-basa ito ng kaniyang mga luha. Muli siyang nag-angat ng mukha upang tingnan ang mga markang M at A na nakapaloob sa isang infinity sign. “What is this? What has just happened?” naguguluhang tanong niya sa sarili.