Sıradan Yaşamların Hikayeleri

Hayat ve yaşam kavramlarından ne kadar sıkıldığımı ve bunu ciddi anlamda sonlandırmak istediğimi insanlara defalarca anlatmış olmama rağmen beni yeteri kadar anladıklarını sanmıyorum ya da anladılarsa da çok umursamıyorlar. Zaten hayatımda öyle beni çok fazla umursayan önemseyen de bir insan olduğunu düşünmüyorum. Herkes o kadar fazla yaşam mücadelesi içerisinde kaybolmuşlar ki.. yürüyen konuşan işe giden markete uğrayan ve yalnızca görünürde var olan ama aslında yaşamayan kocaman bir insan kalabalığı her taraf. O yüzden sürekli olarak kendi dertlerimin çarelerini başkalarında aramanın da pek bir faydası yok. Gerçekten böyle bir hayat için mi gelmiştik dünya’ya yoksa bir noktadan sonra değişecek miydi? Herkesin bir dönüm noktası mutlaka var mıydı? Soru işaretleriyle dolu kafamın için. Her şeyi anlıyor olmak gerçekten de bir hastalık. Belki benim de yapmam gereken tek şey topluma karışıp kafamı gömüp hiç bir şeyi sorgulamadan hayatıma bir şekilde devam etmek. Nasıl yapabilirim ki. Asla. Hiç öyle bir insan olmadım. Çocukken bile. Daha o zamanlar da bile her şeyi sorgulardım. Sorgulamadan bir şeyi yaptığımı hiç hatırlamıyorum. Bu da benim lanetimdi. İşten bir an önce çıkıp eve gidip yalnız başıma bira eşliğinde müzik dinlemek istiyorum. Hatta elimde olsa evden hiç çıkmam ama yine hayatın lanet olası düzeni yüzünden bir şekilde bende sabahları erkenden kalkıp mecburi görevlerimi yerine getiriyorum. Her şeyden çok fazla sıkıldım.