Billionaires baby 3: Alexander Lundqvist

"Mami-miss kitang bahay ka," naiiyak na namang aniya habang inaayos ang mga damit niya sa maleta. Ilang sandali lang ay may humahangos na pumasok sa kuwarto nila. Agad na kumunot ang noo niya nang makita ang binata. "Xander? Anong ginagawa mo rito? Wala ka bang trabaho?" Alanganing tanong niya. Ang mga mata nito'y nakatuon lamang sa maleta niya. "You're leaving," simpleng sambit nito. Agad na nilingon ng dalaga ang maleta niya at nagsimula nang magtupi. "Ah, oo eh. Babalik din naman agad." Pekeng ngiting sinalubong niya ang tingin ni Xander. "Bakit ka nga pala nandito?" tanong niya. "I received your resignation letter and the anullment papers," malamig na anito. Nanatilihing tahimik lamang ang dalaga at nang matapos ay izinipper ang maleta niya. "Siya nga pala ano? Aalis na ako," kunwaring masaya na ani ng dalaga. Bumuntong hininga lamang ang binata habang nakatingin sa kaniya. "Did we really need to do this?" nagugulohang tanong ng binata. "Anong ibig mong sabihin?" kunot-noong tanong niya. "I don't want you to leave, damn it," cold na aniya. Bitbit ang maleta na tinapik niya ang binata. "Tanggap ko na hanggang dito na lang talaga tayo Xander. Hayaan mo muna akong pagnilayan ang mga kamaliang nagawa sa tanang buhay ko," ani ng dalaga. Nang hindi magsalita ang binata ay naglakad na siya. "Stay, If you'll leave this house there will be no, Xander again. You will regret this big time." May halong galit na ani ng binata. Mabigat ang paghinga nito at nakakuyom ang kamao. "The moment you broke the last piece of myself, it was totally broken and it'll never be fixed again. I've already done that, a countless times," malungkot na ani ng dalaga. Tiningnan niya ang binata for the last time and smiled. "I gave you my world because I thought somehow you'd give yours too. But then, it was all just my assumptions. Let me heal, Xander. Dahil kapag nakikita kita, mas lalo kong nararamdaman ang panliliit at ang sakit na hindi ko alam kung hanggang kailan ko kakayanin," mahinang ani ng dalaga. Mabilis na niyakap siya ng binata at hinalikan ang tuktok ng ulo niya. Niyakap niya rin ito pabalik. "Thank you, and I will miss you," sinserong ani ng binata. Napaiyak naman agad ang dalaga at napayakap nang mas mahigpit. "Mami-miss din kita. S-sana maging masaya ka kasama ang...babaeng mahal mo. Wala akong ibang gustong mangyari sa buhay mo kung hindi ang makita kang masaya kasama ang magiging pamilya mo," humahagulhol na aniya. Xander chuckled and dried her tears. Napatitig siya sa mga mata ng binata na nakatingin lang din sa kaniya. "Can I kiss you?" tanong ng dalaga. Xander nodded. She tiptoed and met his lips. Napapikit siya nang maramdaman ang pamilyar na sensasiyon sa tuwing magkasama sila ng binata. Ang kahungkagan ng puso niya ay naghahari na naman, bumitaw siya sa halik nilang dalawa. "I love you, and I hope when we'll see each other again you're still the, Xander I used to know. Sana hindi ka magbago," aniya sa binata habang nakayakap dito. Ilang saglit lang ay bumitaw na siya at kinuha ang mga bagahe niya. "Bye Xander, invite me sa kasal niyo ha," naiiyak na ani ng dalaga. She knows how f*****g hurt she is. Kinakaya niya dahil ayaw niyang sirain ang kasiyahan ng binata. She loves him too much. "Call me," ani ng binata. Tumango ang dalaga. Walang ni isa ang may alam kung saan siya papunta. She deactivated all her social media accounts and even throw her cellphone away. Napatingin siya sa kabuoan ng bahay habang nakatanga. "Thank you for letting me live here. For teaching me how to be patient and just. And most of all, thank you for letting me fall in love with you, Xander. It is the most painful yet amazing feeling ever. I will treasure you forever for I know my whole being belongs to you only," mahinang ani niya.