บทที่ 6

810 Kata

　　โทเบียสดูโดดเด่นเป็นพิเศษ ซึ่งรายล้อมไปด้วยกลุ่มคน 　　ในบรรดาผู้ชายที่สวมสูทและรองเท้าหนัง เขาเป็นคนเดียวในเสื้อกันลมสีเทาเข้ม ซึ่งเน้นรูปร่างที่เพรียวบางและสัดส่วนดีของเขา 　　ใบหน้าของเขาดูราวกับว่าพวกเขาถูกแกะสลักบนใบหน้าของเขาด้วยทักษะพิเศษ ดวงตาของเขาลึกและลักษณะของเขาเหมือนประติมากรรมที่ละเอียดอ่อน เขามีออร่าที่น่าประทับใจและโดดเด่น 　　ผู้คนที่มากับเขาล้อมเขาไว้ดุจดวงดาวที่บดบังดวงจันทร์ อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนพวกเขาจะกลัวที่จะทำร้ายเขา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่เข้าใกล้เขามากเกินไป 　　ท่าทางที่โอ่อ่าตระการตาของเขาช่างสง่างามราวกับเสด็จมาของกษัตริย์ 　　เมื่อเขาลาดตระเวนไร่กาแฟ ก็เกิดเสียงดังขึ้น 　　โทเบียสขมวดคิ้วและเร่งฝีเท้า 　　ย่างก้าวของเขามั่นคง และทุกย่างก้าวของเขานั้นสง่างาม 　　เมื่อเขาเข้าใกล้ที่มาของความโกลาหลมากขึ้น ก็พบว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งนอนหมดสติอยู่บนพื้น 　　ร่างกายของคนงานกาแฟถูกปกคลุมไปด้วยเสื้อผ้าของเธอ และเธอสวมหน้ากากบนใบหน้าของเธอ โดยเผยให้เห็นเพียงดวงตาของเธอต่อผู้ชมเท่านั้น 　　ขณะที่มองดูดวงตาที่ปิดสนิทและขนตาที่สั่นสะท้านราวกับปีกผีเสื้อ โทเบียสก็รู้สึกว่าเขาเคยเห็นดวงตาคู่นี้มาก่อนอย่างอธิบายไม่ถูก 　　คนงานเป็นลมหมดสติและล้มลงกับพื้นโดยไม่มีการเตือน ทุกคนต่างตื่นตระหนก พวกเขาสูญเสียสิ่งที่จะทำต่อไป 　　โทเบียสก็อุ้มเธอขึ้นมาและถามว่า “มีที่ร่มใกล้ๆ ไหม?” 　　“ใช่ครับ คุณวิทล็อค มีสำนักงานอยู่ข้างๆ...” ผู้จัดการลาร์สันแห่งไร่กาแฟตอบอย่างเร่งรีบ 　　“หาคนส่งยามาเพื่อให้เธอเย็นลงแล้วโทรเรียกหมอ” โทเบียสสั่ง 　　ในบรรดาทุกคน เขาเป็นคนที่สงบที่สุด ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้วเขาจึงเป็นคนที่พวกเขาสามารถพึ่งพาได้ 　　โทเบียสเดินเข้าไปในสำนักงานข้างไร่กาแฟพร้อมกับคนงานในอ้อมแขนของเขา 　　ผู้จัดการลาร์สันประกาศกับคนงานที่อยู่เบื้องหลังเขาว่า "ทำงานของคุณต่อไป" จากนั้นเขาก็รีบไปเรียกหมอ 　　เซบาสเตียนลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินตามโทเบียส 　　เขาเห็นว่าโทเบียสวางนาตาลีไว้บนโซฟา และตอนนี้กำลังปลดกระดุมเสื้อผ้าของนาตาลี 　　"คุณกำลังทำอะไรอยู่?" เซบาสเตียนอดไม่ได้ที่จะขึ้นเสียง 　　เขากลัวว่าชายผู้นี้จะเอาเปรียบนาตาลี! 　　ดวงตาที่เฉียบคมของโทเบียสกวาดสายตาไปที่เซบาสเตียน 　　ผู้หญิงคนนี้เป็นลมแดด เขาจึงปลดกระดุมเสื้อผ้าของเธอเพื่อให้เธอเย็นลง 　　แต่แน่นอน เขาไม่มีเหตุผลที่จะอธิบายเรื่องนี้กับคนที่อยู่ข้างหน้าเขา 　　โทเบียสเพิกเฉยต่อคำถามของเซบาสเตียนและยังคงถอดหมวกและหน้ากากออก 　　เซบาสเตียนต้องการหยุดเขา แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้ ราวกับว่าเขาถูกหยั่งรากถึงที่ 　　สายตาของชายผู้นี้ดูสง่างามอย่างยิ่ง เหมือนกับท้องฟ้าก่อนเกิดพายุ มันดูดอากาศออกจากปอดของเขาอย่างใด 　　ขณะที่ยืนอยู่ต่อหน้าชายผู้นี้ด้วยรัศมีอันแข็งแกร่ง อันที่จริงเขารู้สึกว่าร่างกายของเขาหดตัวลง 　　เขาถอดหน้ากากออกเผยให้เห็นใบหน้าที่ซีดและบริสุทธิ์ 　　ใบหน้านี้มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว มันดูบริสุทธิ์ แต่มีความหลงใหลซ่อนอยู่ในคิ้วของเธอ 　　โทเบียสตกตะลึง 　　“เธอเหรอ?” 　　ผู้จัดการ Larson แห่งไร่กาแฟรีบมาหาหมอที่ออฟฟิศ 　　แพทย์ให้ยาแก่นาตาลีเพื่อลดอุณหภูมิร่างกายของเธอ 　　“ไม่มีอะไรร้ายแรง แค่ร่างกายของเธออ่อนแอในตอนแรก และแสงแดดที่แผดเผาทำให้อาการของเธอแย่ลง อีกสักพักเธอก็จะหายดี” แพทย์กล่าวว่า 　　โทเบียสขมวดคิ้ว 　　วันนี้เขารู้สึกแปลกๆ เขาจะได้พบกับผู้หญิงคนเดียวกันสองครั้งได้อย่างไร? 　　ครั้งแรกคือโอกาสที่ผู้หญิงคนนี้ตั้งใจสร้างขึ้น แต่การมาเยี่ยมไร่กาแฟในตอนบ่ายเป็นการตัดสินใจที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาสั้นๆ 　　“ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร” โทเบียสถามอย่างเย็นชา 　　ผู้จัดการลาร์สันตกใจ เขาคิดว่าโทเบียสกำลังถามเพราะเหตุการณ์กะทันหันนี้รบกวนการตรวจสอบของโทเบียส 　　“คุณวิทล็อค... ฉันขอโทษ... ฉันไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ คนๆ นี้ถึงหมดสติไป…” ผู้จัดการลาร์สันอธิบายด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา 　　“อย่าพูดเหลวไหล บอกฉันทีว่าเธอเป็นใคร” โทเบียสขัดจังหวะผู้จัดการลาร์สัน 　　"เธอคือใคร?" ผู้จัดการ Larson ตกตะลึงกับคำถามของเขา

Bacaan gratis untuk pengguna baru

Pindai untuk mengunduh app

App Store Google Play

Facebookexpand_more