ชายที่ใช่สำของเธอตลอดไป

บทที่ 4

　　หลายคนตกใจกับความโกลาหลที่เกิดขึ้น รปภ.ก็รีบมาจัดการเนื่องจากเป็นงานเลี้ยงสำหรับคนใหญ่คนโต รปภ.จึงต้องเร่งรีบมาคุมสถานการณ์ ไอรินนาแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าธรรมดาๆ เธอจึงถูกมองว่าเป็นพนักงานเสิร์ฟโดยปริยาย รปภ. รีบลากเธอออกจากงานทันทีโดยที่ไม่ได้ถามหาข้อเท็จจริงจากเธอเลย

　　เนื่องจากดวงตาของเภตราแสบจากน้ำเกรวี่พริก เธอจึงถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว หลังจากที่เอกริณได้ยินเรื่องราวที่เกิดขึ้นนี้เขาจึงรีบไปดูไลลีนที่ใบหน้าของเธอมีรอยแดงของฝ่ามืออย่างชัดเจน และชุดราตรีราคาแพงของเธอก็เปียกโชกโชนเต็มไปด้วยน้ำซุป เขาตกใจกับสภาพที่เห็นตรงหน้าและถามว่า "เกิดอะไรขึ้น?"

　　ไลลีนกลัวว่าเอกริณจะรู้ว่าไอรินนามางานนี้ด้วย แต่เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถซ่อนความจริงจากเขาได้ และสถานการณ์ก็เลยเถิดมาถึงขั้นนี้แล้วด้วย เธอจึงร้องไห้และบ่นว่า "เอกริณ ฉันเห็นไอรินนา เธอทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟที่นี่ ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร เธอจงใจทำน้ำหกใส่ฉันเมื่อเภตราเห็นเธอทำเช่นนั้น เภตราทนไม่ได้และเข้าไปดุเธอ แต่ทันใดนั้นเธอก็อารมณ์เสียและเทอาหารใส่เภตรา และเธอก็ยังตบฉันอีกด้วย..."

　　เอกริณตกตะลึงและกวาดสายตาไปรอบๆ อย่างรวดเร็ว แต่ไม่พบไอรินนา จากนั้นไลลีนก็บีบน้ำตาและพูดต่อ "เสื้อผ้าของฉันเปื้อนและฉันก็โดนเธอตบ ตาของเภตราถูกราดด้วยน้ำเกรวี่พริกจากฝีมือของไอรินนา คุณไอรินนาเขาตั้งใจจะสาดมาที่ฉัน แต่เภตราเข้ามาบังให้."

　　สีหน้าของเอกริณไม่สามารถอ่านออกอะไรได้เลย ในขณะที่เขาจ้องไปที่ใบหน้าอันน่าสงสารของไลลีนที่กำลังปาดน้ำตา และเขาถามอย่างเย็นชาว่า "เธออยู่ที่ไหน?"

　　"เธอถูกรปภ.จับตัวไปแล้ว!"

　　"งั้นไปดูกัน!"

　　หลังจากเอกริณพูดแบบนี้ เขาก็พาไลลีนที่หมดสภาพนั้นออกจากงาน ไอรินนาถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพาไปที่ห้องข้างห้องโถง พวกเขาดุเธอและโทรหาตำรวจ

　　ไอรินนานั่งคอตกอยู่บนโซฟา ร่างกายของเธอเปียกโชกโชนด้วยไวน์ และเธออารมณ์เย็นขึ้นหลังจากที่เธอถูกพามาที่นี่

　　เธอควรมีความอดทนมากกว่านี้ แต่เธอกลับควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้จึงทำให้เกิดเรื่องบานปลายมาถึงขั้นนี้ ฤทธิ์ไม่ยอมปล่อยให้เธอไปได้อย่างง่ายๆแน่นอน เขาเป็นเพลย์บอยที่ร่ำรวยและมักจะอารมณ์ขุ่นเคืองและดุร้ายต่อเธอเป็นพิเศษ

　　ธรรมรักษ์บังคับให้ฤทธิ์รับไอรินนามาเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของเขา

　　ซึ่งทำให้ฤทธิ์ไม่ชอบเธอมาโดยตลอดและทำให้ร่วมงานกันได้ยาก แต่ตอนนี้เธอได้สร้างเรื่องขึ้นมา ถ้าจะไล่เธออกจากงานมันก็สมเหตุสมผล

　　ขณะที่เธอตอนนี้มีแต่ความกังวลใจเต็มไปหมด ประตูก็ถูกผลักเปิดออกและลมเย็นพัดเข้ามา ไอรินนาเงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่ดวงตาสีเข้มที่ไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ได้

　　ไอรินนาได้ออกจากเมืองโดยไม่หันกลับไปเนื่องจากเอกริณจ้างทนายบังคับให้เธอเซ็นตกลงการหย่าร้างเมื่อสามปีก่อน

　　ตลอดสามปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เจอเอกริณอีก เพราะเธอได้คิดไว้แล้วว่าเขาจะไม่ขอพบเจอกันอีกในชาตินี้ ทว่าในวันแรกของเธอที่กรุงเทพ พวกเขากลับมาพบกันอีกครั้งในลักษณะนี้

　　เธออยู่ในสภาพยุ่งเหยิงสุดๆในขณะที่เขาอยู่เหนือเธอและมองดูเธออย่างดูถูกราวกับว่าเขาเป็นราชาในขณะที่แขนของเขายังคงโอบรอบเอวของไลลีน ไอรินนาสงสัยว่าเขามานี่เพื่อเอาเรื่องในสิ่งที่เธอได้ทำลงไปหรือเปล่า

　　ไอรินนาหลบหน้าอย่างเฉยเมยเพื่อระงับอารมณ์ที่มันหมุนวนอยู่ในหัวใจของเธอไม่ให้ออกมา

　　เมื่อเธอตัดสินใจจะปฏิบัติต่อเขาราวกับเป็นคนแปลกหน้า หากพวกเขาต้องสวนทางเจอกันอีกครั้ง ก็ไม่มีอะไรที่จะต้องเสียใจเลย จริงไหม?

　　นัยต์ตาของเอกริณร้อนผ่าวเมื่อเขาเห็นไอรินมามองด้วยความเฉยเมยเย็นชา หลังจากที่เขาพาไลลีนเข้ามาในห้อง เขาก็เอ่ยปากสั่งอย่างเย็นชาว่า "ขอโทษ!" อีกคนต้องสั่นสะท้านเมื่อได้ยินคำสั่งจากเขา

　　อย่างไรก็ตาม ไอรินนาเพียงแค่เม้มริมฝีปากของเธอและยังคงนิ่งเงียบ "เขาอยากให้ฉันขอโทษนายหญิงของเขาเหรอ? เขาเรียกร้องให้ฉันขอโทษทั้งที่ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดเนี่ยนะ ไม่มีทางที่ฉันจะทำตามคำขอแบบนั้นเด็ดขาด"

　　สีหน้าของเอกริณดุเดือดขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าเธอไม่ได้สนใจในสิ่งที่เขาพูดออกมา "ไอรินนา เธอไม่ได้ยินฉันหรอ? ขอโทษ" เขาสั่ง

　　"ขอโทษทำไม ทำไมฉันต้องขอโทษด้วย? คุณเอกริณ คุณคิดว่าคุณใหญ่มาจากไหนที่จะเอ่ยปากสั่งใครให้ทำอะไรก็ได้" ไอรินนายิ้มอย่างเหยียดหยาม

　　"ฉันจะเป็นอะไรนั้นมันไม่ไม่สำคัญ สำคัญอยู่ที่ว่าเธอจงใจทำร้ายผู้อื่น เภตราถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลแล้ว เธอควรรู้ว่าผลที่จะตามมาคืออะไร!"

　　เห็นได้ชัดว่าเขาข่มขู่เธอ และไอรินนารู้ว่าเขาไม่ได้ทำเพื่อเภตรา แต่เพื่อไลลีน ไอรินนายิ้มและตอบว่า "คุณเอกริณ คุณมีอำนาจมากจนทำอะไรก็ได้ตามที่ตัวเองต้องการ และฉันจะคอยดูว่าคุณจะทำอะไรได้บ้าง ส่วนคำขอโทษนั้น คุณก็ฝันไปเถอะ!"

　　เอกริณรู้สึกประหลาดใจและเจ็บปวดใจเมื่อเขาเห็นว่าไอรินนาเฉยเมยเพียงใดและเธอก็โต้กลับเขาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นซะด้วย

　　"ไอรินนา เธอเป็นคนดื้อรั้น อย่ามาโทษฉันทีหลังที่ไร้ความปราณีให้นะ” เอกริณตอบและมองดูเธออย่างเย็นชาก่อนจะหันไปสั่งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย “โทรแจ้งตำรวจหรือยัง?"

　　"แจ้งไปแล้วครับ!" รปภ.ตอบอย่างสุภาพ

　　"ถ้าอย่างนั้นเราจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจจัดการเอง! เราจะดูว่าเธอจะแน่ซะแค่ไหนเชียวเมื่อเธออยู่ในสถานีตำรวจ!"