ชายที่ใช่สำของเธอตลอดไป

บทที่ 1

　　กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อฟุ้งกระจายเต็มไปทั่วอากาศในโรงพยาบาล

　　ไอรินนา รีบออกจากห้องหมออย่างตื่นเต้นกับผลตรวจในมือของเธอ ในขณะที่เธอกำลังจะโทรออก มือถือของเธอก็ดังขึ้น เธอรับสาย และลุงของเธอพูดว่า "ไอรินนา ระหว่างเธอกับเอกริณนี่มันยังไงกัน?"

　　"พวกเราก็เรื่อยๆนะลุง มีอะไรหรือเปล่าคะ?"

　　"ฉันได้ข่าวมาว่า เมื่อวานซืนเอกริณได้พาผู้หญิงคนนึงไปโรงพยาบาลเพื่อไปฝากครรภ์..."

　　ไอรินนากลั้นขำไว้ไม่อยู่และตอบกลับไปว่า "ลุงคิดว่าเอกริณซ่อนผู้หญิงไว้อีกคนงั้นรึ?"

　　"ใช่!"

　　"อย่ากังวลไปเลยลุง ในบรรดาผู้ชายทั้งหมด เขาคงเป็นคนสุดท้ายในโลกนี้ที่จะทำเรื่องอะไรแบบนี้"

　　หลังจากที่ไอรินนาวางสายจากลุงของเธอ เธอก็โทรหาเอกริณ แต่เขาไม่รับสาย กว่าเขาจะรับสายก็ใช้เวลานานพอควร และพูดกับไอรินนาว่า "อย่าโทรมารบกวนถ้าไม่มีอะไรสำคัญ! เพราะฉันยุ่งมาก แค่นี้นะ"

　　เอกริณดูเย็นชาไร้อารมณ์ที่จะคุย และวางสายไปทั้งๆที่ไอรินนายังไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ ไอรินนากำผลตรวจของเธอไว้ และรู้สึกเหมือนกับว่าความปรารถนาอันแรงกล้าที่เธอมีได้สลายหายไป

　　ตั้งแต่พวกเขาแต่งงานกันเมื่อสามปีที่แล้ว เอกริณ ก็อ่อนโยนต่อเธอเสมอมา แต่หลังๆนี้ทัศนคติของเขาได้เปลี่ยนไป ไม่เพียงแต่เย็นชา แค่รับสายจากไอรินนาเขาก็ยังหงุดหงิดโมโห ซึ่งทำให้เธอสงสัยว่าอะไรที่ทำให้เขาเปลี่ยนแปลงได้ถึงเพียงนี้นะ

　　ไอรินนาได้แต่กังวลใจและหมกมุ่นกับความคิดของตัวเอง "พี่!" เสียงเรียกอย่างนุ่มนวลกึกก้องและร่างบางปรากฎอยู่ตรงหน้า

　　เมื่อไอรินนามองไป เธอเห็นไลลีนมาพร้อมกับหญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง

　　ไอรินนาทำสีหน้าไม่พอใจด้วยสายตาที่ดูถูกเหยียดหยามเมื่อเห็นไลลีนผู้เป็นน้องเลี้ยง และเธอตอบกลับอย่างเย็นชาว่า "จำไว้นะ ฉันเป็นลูกคนเดียวที่แม่ให้กำเนิดมา"

　　แทนที่ไลลีนจะโกรธกับคำตอบของเธอ ไลลีนกลับยิ้มและถามอย่างอ่อนโยนว่า "ไอรินนา เธอมาโรงพยาบาลเพื่อมาตรวจปัญหาการมีบุตรยากอีกแล้วหรอ?"

　　"มันไม่ใช่ธุระของเธอซะหน่อย."

　　"จะไม่ถามหน่อยเหรอว่าทำไมฉันถึงได้มาแผนกตรวจตั้งครรภ์นี้?" ไลลีนถามและมองไอรินนาด้วยท่าทางที่เยาะเย้ยและกวนโมโห จากนั้นเธอก็ได้ก็หัวเราะออกมาและป่าวประกาศว่า "ฉันท้องลูกของเอกริณแล้วนะ!"

　　ไอรินนาได้สังเกตเห็นท้องน้อยๆของไลลีนหลังจากที่เธอพูดออกมาแบบนั้น ความรู้สึกของไลลีนที่มีต่อเอกริณมันชัดเจนมาก หล่อนพยายามหาทุกวิธีทางเพื่อที่จะจับเอกริณก่อนที่เขาจะแต่งงานกับเธอ แต่ไอรินนาก็ยังรู้สึกเฉยๆกับพูดของหล่อนและตอบกลับอย่างเยาะเย้ยไปว่า "เธอเสียสติไปแล้วหรือ?"

　　"ไม่เชื่อฉันเหรอ? ก็ดูนี่สิ!"

　　ไลลีนจึงแสดงผลตรวจรายงานการตั้งครรภ์ของเธอให้ไอรินนาดู ทันใดนั้นไอรินนาแสดงสีหน้าเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเธอเห็นลายมือที่คุ้นเคย เธอแทบจะไม่เชื่อสายตาของตัวเองเมื่อเห็นลายเซ็นของเอกริณปรากฎอยู่บนเอกสารนั้น

　　"ฉันใช้เวลาดูดดื่มอยูกับเขาเมื่อสี่เดือนที่แล้ว ฝีมือของเขาไม่เลวนะ และฉันก็ท้องตั้งแต่นั้นมา" ไลลีนป่าวประกาศและยิ้มอย่างภาคภูมิใจ "เขาชอบเด็กคนนี้มากและขอให้ฉันเก็บไว้ด้วย เธอควรถอยแล้วละหลังจากที่ลูกของฉันเกิดมา"

　　"อีผู้หญิงเลว!" ไอรินนาด่าด้วยใบหน้าที่สั่นสะท้านที่เต็มไปด้วยความโกรธ และเธอตบหน้าไลลีน ไลลีนล้มลงกับพื้นทันทีอย่างที่เธออยากให้เกิดสิ่งนี้ "อุ๊ย ท้องของฉัน!" เธอกรีดร้อง

　　ไอรินนาเพียงแค่ตบหน้าลิลลี่เท่านั้น แต่เลือดสีแดงเข้มเริ่มไหลออกมาจากกางเกงของเธอทันทีที่เธอล้มลงกับพื้น ไอรินนาตกใจ และแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า

　　เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลรีบพาไลลีนไปที่ห้องฉุกเฉินทันที ไอรีนทำตัวไม่ถูกเลยรีบตามเธอไปด้วย

　　หลังจากรออยู่นอกห้องฉุกเฉินมาสักพัก ไอรินนาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าและเหลือบไปเห็นมาริสา ซึ่งผู้เป็นแม่สามีของเธอ มาริสาจ้องมองไอรินนาอย่างโกรธจัด "เกิดอะไรขึ้น? ไลลีนไปอยู่ในห้องฉุกเฉินได้อย่างไร?"

　　"นางสาว เนตรา... ไม่ นาง วิรุณ เมยาสุวรรณผลักเธอ!" หญิงวัยกลางคนที่มากับไลลีนตอบ

　　"เธอมันเลว! เธอมันไร้ประโยชน์และขี้อิจฉาในสิ่งที่คนอื่นทำได้ แต่เธอกลับทำมันไม่ได้ใช่ไหม?" มาริสากรีดร้องและตบหน้าไอรินนา ยิ่งก่อนหน้านี้ก็ไม่ค่อยชอบเธออยู่แล้วด้วย เธอจึงไม่เสียใจกับการกระทำที่ได้ทำลงไป และไม่ได้เห็นใจที่เห็นใบหน้าของไอรินนาเริ่มบวมขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

　　ก่อนหน้านี้ เธอคิดว่าไลลีนกำลังโกหก แต่พฤติกรรมของมาริสาได้อธิบายทุกอย่างแล้ว

　　ความสิ้นหวังผุดขึ้นในหัวใจของไอรินนา เหมือนกับหายใจไม่ออกจนเธอแทบจะสลบ แต่ในขณะนั้นเอง ประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก และพยาบาลคนหนึ่งก็เดินออกมาเพื่อแจ้งพวกเขาว่าไลลีนเสียลูกของเธอไปแล้ว

　　มาริสาเสียใจและโกรธมากที่ได้ยินแบบนี้ และพุ่งเข้าไปกระชากผมของไอรินนาทันที ก่อนที่เธอจะเริ่มฟาดและเตะเธอ

　　ไอรินนาหมดสติอย่างรวดเร็วจากการทุบตีอย่างรุนแรง

　　ในที่สุดเธอก็ได้ฟื้นขึ้นมา เธอก็ลืมตาอย่างพร่ามัว เธอพยายามลุกขึ้นนั่ง แต่ร่างกายของเธอปวดเมื่อยมากจนต้องพิงกับหัวเตียงเพื่อที่จะหายใจได้อย่างสะดวก แต่ในขณะนั้นเอง ประตูห้องผู้ป่วยของเธอก็เปิดออก และชายคนหนึ่งสวมแว่นขอบทองก็เข้ามา

　　"สวัสดีครับ คุณเนตรา ฉันเป็นทนายของคุณ มณัชน์ เมยาสุวรรณ!”

　　"ทนายความ?" ไอรินนาพูดซ้ำและจ้องไปที่ชายคนนั้นต่อหน้าเธอด้วยความตกใจ

　　"ใช่ ผมเป็นทนายส่วนตัวของคุณ มณัชน์ เมยาสุวรรณเขามอบหมายให้ผมจัดการเรื่องหย่ากับคุณ"

　　"หย่างั้นหรอ? เอกริณต้องการหย่ากับฉันเหรอ?" ไอรินนาพูดย้ำคำพูด และแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอเพิ่งได้ยิน

　　ทนายความเดินไปที่เตียงและยื่นเอกสารให้เธอ "นี่เป็นข้อตกลงในการหย่า อ่านให้ละเอียดนะครับ"

　　มือของไอรินนาเริ่มสั่น เธอไม่คิดฝันไม่ฝันว่าวันหนึ่ง เอกริณ จะหย่ากับเธอจริงๆ เธอจ้องไปที่ทนายโดยไม่ได้อ่านข้อตกลงการหย่า "ให้เอกริณมาพบฉัน! ฉันอยากให้เขามาบอกกับฉันด้วยตัวเอง!"

　　"คุณมณัชน์ ยุ่งมาก เขาไม่มีเวลามาพบคุณ"

　　"เขายุ่งและไม่มีเวลา?" ไอรินนาหัวเราะคิกคักและคิดว่าเมื่อพวกเขาเริ่มที่จะไม่มีเยื่อใยต่อกัน เขาไม่มีแม้กระทั่งเวลาที่จะมาพบเธอได้

　　เธอหลับตาลง เธอหยิบโทรศัพท์ที่โต๊ะข้างเตียงและกดหมายเลขของเอกริณ แต่ดูเหมือนจะโทรไปหาเขาไม่ได้ละ

　　"เอกริณกับฉันจะมาจบลงแบบนี้ได้ยังไงกัน เรื่องชู้สาว การหย่าร้าง..." เธอพรึมพรำ

　　ทนายซึ่งยังคงรอคำตอบจากเธอ เร่งเร้าว่า "คุณเนตรา อ่านข้อตกลงด้วย ผมไม่มีเวลามากนะครับ!"

　　ดูทรงของทนายความแล้วเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ยินดีปรีดาหากฉันปฏิเสธในการหย่าร้างนี้ ที่ผ่านมาทุกคนให้ความเคารพไอรินนามาตลอดสามปีที่เธอแต่งงานกับเอกริณ เมื่อทนายเย็นชาและโหดกับเธอ ก็เห็นได้ชัดว่าทนายปฏิบัติตามคำแนะนำของเอกริญอย่างเคร่งครัด

　　ไอรินนา ดูข้อตกลงการหย่าร้างและสะดุดตาไปเห็นข้อความที่ระบุว่าไม่มีกรรมสิทธิ์ใดๆในมรดก เนื่องจากก่อนแต่งงานทรัพย์สินทั้งหมดเป็นของเอกริณโดยเดิมอยู่แล้ว และไม่จำเป็นที่จะต้องแบ่งทรัพย์สินถ้าหากว่าหย่ากัน ทันใดนั้นน้ำตาไอรินนาก็เริ่มรินไหล

　　ครั้งหนึ่งเขาเคยพูดว่าเธอคือโลกทั้งใบสำหรับเขาและทุกสิ่งทุกอย่างที่เขามีทั้งหมดมันก็เป็นของเธอ ตัดภาพมาที่ปัจจุบัน ทาสแท้ของเขาก็ได้ปรากฏ เขาแค่ตกหลุมรักเธอเพียงแค่สามปีแรกในการแต่งงานเท่านั้น

　　ในที่สุดไอรินนาก็ได้รู้ความจริงว่าเอกริณซ่อนเมียน้อยเอาไว้จนกระทั่งหล่อนท้อง

　　“ฉันคิดว่ามันคงถึงเวลาแล้วที่คนเป็นหมั้นอย่างฉันจะต้องถอย” ไอรินนาตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวโดยไม่ได้อ่านข้อตกลงการหย่าร้างในกระดาษอีกต่อไป ไอรินนนาเหลือบมองทนายความที่จ้องมาที่เธอมาตลอด และเอ่ยปากพูดว่า "ขอปากกาหน่อย!"

　　ทนายความเปิดกระเป๋าเอกสารของเขา หยิบปากกาออกมาแล้วยื่นให้ไอรินนาก่อนจะพูดต่อว่า "คุณมณัชน์ฝากให้บอกว่าคุณไม่สามารถนำเครื่องประดับทุกชิ้นที่เขาซื้อให้คุณไปได้เลยนะครับ"

　　ไอรินนาจ้องตาแข็งไปที่พื้นข้างหน้าเธอได้สักพัก เมื่อทนายจะเล่นแบบนี้กับเธอ เธอก็ตอบ ตกลง "ได้"

　　จากนั้นเธอก็หยิบปากกาขึ้นมาและเซ็นชื่อในสัญญาการหย่าโดยทันที

　　หลังจากที่ทนายดูว่าเธอได้เซ็นตอบตกลงเรียบร้อยแล้ว เขาก็หันหลังเดินจากไปทันที

　　รถแอสตัน มาร์ตินสุดหรูจอดอยู่ในลานจอดของโรงพยาบาล และกระจกรถก็ค่อยๆเลื่อนลงมาเผยให้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มรูปงามที่ไม่มีใครเทียบเคียงได้ ทนายรีบเดินไปที่รถและรายงานว่า "คุณมณัชน์ครับ นายหญิงเซ็นให้แล้วนะครับ!"

　　"เธอเซ็นแล้วหรอ?" เอกริณพูดค่อยๆ และจ้องใบหน้าของทนายด้วยสายตาที่ไม่สามารถเดาอะไรได้เลย

　　ทนายรู้สึกกลัวๆเมื่อเห็นว่าชายผู้มีท่าทีแปลกๆ และถึงแม้ว่าทนายมีอะไรบางอย่างที่อยากจะพูด แต่เขาก็พูดอะไรไม่ออก จากนั้นเอกริณก็หันไปมองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่อึมครึม เขาถ่มน้ำลายและพูดว่า "ไปกันเถอะ!"