เซ็นต์ชื่อแล้วคุณคือของฉัน

บทที่ 8

　　เฮเซลรั้งตัวเองไว้เพื่อเซ็นเอกสาร เธอหยิบปากกาขึ้นมาและกำลังจะเซ็นชื่อแบบสบายๆ เมื่อทนายความขัดจังหวะเธอ

　　“คุณวิลกินสัน คุณเซ็นชื่อผิด... ไม่ต้องกังวล ฉันเตรียมชื่อไว้เพิ่มเติม คุณสามารถเซ็นชื่อใหม่ได้”

　　ทันทีที่เขาพูดจบ ทนายก็หยิบเอกสารอีกฉบับออกมาและส่งให้เฮเซล

　　เฮเซลรู้สึกหนาวที่กระดูกสันหลังของเธอ พวกเขารู้ชื่อจริงของเธอได้อย่างไร

　　เป็นไปได้ไหมว่าเขาได้ตรวจสอบภูมิหลังของเธออย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว?

　　เฮเซลรู้สึกไม่สบายใจในทันที และเธอทำได้เพียงเซ็นชื่อจริงด้วยความกลัว

　　เธอวางปากกาลงทันทีหลังจากเซ็นชื่อแล้วลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว กระตือรือร้นที่จะจากไป “ผมออกไปได้หรือยัง ผมต้องไปทำงาน...”

　　“แน่นอน คุณทำได้ คุณมอร์ริสอนุญาตให้คุณเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระในระหว่างวัน เราจะส่งคนขับรถไปและกลับจากที่ทำงาน คุณน่าจะถึงบ้านประมาณหกโมงเย็น มิฉะนั้น คุณมอร์ริสจะเป็น โกรธและเจ้าควรแบกรับผลที่ตามมาทั้งหมดเอง” แม็กซ์พูดด้วยรอยยิ้มที่มีความหมาย

　　เฮเซลรู้สึกเสียวซ่าหนังศีรษะของเธอด้วยคำพูดของแม็กซ์...

　　แม้จะนั่งอยู่ในรถหรู แต่เฮเซลทุกคนก็รู้สึกหมดหนทาง

　　จิตใจของเธอยุ่งเหยิงเมื่อเธอจ้องมองไปที่ทิวทัศน์นอกหน้าต่างรถอย่างว่างเปล่า

　　เธอยังคงอยู่ในภวังค์

　　จนถึงตอนนี้ เธอยังคงพบว่ามันยากที่จะเชื่อว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในสมัยนี้เป็นเรื่องจริง

　　“มันจะเป็นแค่ความฝันได้ไหม” เธอถามตัวเอง

　　มันไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนนั้นเป็นใคร!

　　เมื่อเธอเกือบจะถึงออฟฟิศ เธอตระหนักว่าเธอต้องไม่ปล่อยให้เพื่อนร่วมงานเห็นว่าเธอไปทำงานในรถหรู มิฉะนั้นจะทำให้เกิดความเข้าใจผิด

　　เฮเซลจึงรีบพูดขึ้นว่า "ท่านครับ หยุดที่นี่ได้ ขอบคุณ..."

　　“ค่ะ คุณหญิง” Ollie Lawson คนขับรถตอบด้วยความเคารพ

　　ในขณะนี้ แม็กซ์รู้สึกกลัวเล็กน้อย เขายืนอยู่หน้าประตูที่ปิดอยู่และยื่นเอกสารเข้ามาในห้องอย่างระมัดระวังผ่านตัวประสาน

　　เขาไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงเพราะกลัวว่าจะรบกวนคุณมอร์ริสที่อยู่ข้างใน

　　สำหรับทุกคนที่คุ้นเคยกับคุณมอร์ริส พวกเขารู้ว่าอารมณ์ของเขาในตอนกลางวันนั้นแย่ยิ่งกว่าช่วงเวลาอื่นๆ ของวัน!

　　.......

　　ที่สำนักงาน เฮเซลรวบรวมความกล้าเพื่อขอให้หัวหน้าของเธอพักช่วงสั้นๆ

　　ในปีที่ผ่านมาเธอไม่มีวันหยุดแม้แต่วันเดียว ดังนั้นการลาที่เธอเก็บไว้น่าจะเพียงพอสำหรับวันหยุดพักผ่อนหนึ่งเดือนของเธอ

　　เฮเซลได้ตัดสินใจที่จะใช้ประโยชน์จากการเดินทางไปต่างประเทศครั้งนี้เพื่อผ่อนคลาย

　　ไม่ว่าเธอจะหนีหรือลี้ภัยก็ตาม!

　　เธอจะจากไปในวันนี้ เธอจะไปสนามบินเดี๋ยวนี้!

　　โชคดีที่หัวหน้าของเธอเห็นด้วยกับเรื่องนี้ทั้งๆ ที่เขาทำหน้ายาว

　　หลังจากถอนหายใจด้วยความโล่งอก เฮเซลก็โทรหาอลาน่าเพื่อตรวจสอบเธอ

　　แทนที่จะตอบเธอ Alana กลับถามอย่างกังวลว่า "เกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้ ทำไมคนพวกนั้นถึงบุกเข้ามาโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า พวกเขาทำอะไรให้คุณหรือเปล่า"

　　เฮเซลรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจของเธอ

　　ความจริงแล้ว มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เธอต้องการบอกกับอลาน่า อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เธอทำได้คือกลืนคำที่เธอต้องการจะพูดกลับคืนมา

　　เธอพูดถึง...เรื่องไร้สาระแบบนี้ได้ยังไง!

　　บางอย่างที่แม้แต่เธอเองก็พบว่ามันยากที่จะเชื่อ!

　　เธอยิ้มอย่างขมขื่นและพยายามรักษาเสียงของเธอให้สงบ “ไม่เป็นไร… พวกเขาเข้าใจผิดว่าฉันเป็นคนอื่น คุณสามารถวางใจได้ว่าพวกเขาไม่ได้ทำอะไรกับฉัน”

　　“อืม ดีจังที่ได้ยินแบบนั้น...”

　　เฮเซลบอกอลานาว่าเธอมีแผนจะไปต่างประเทศ พวกเขาคุยกันสักพัก แล้วเฮเซลก็วางสาย

　　ขณะที่เฮเซลกำลังจะออกจากบริษัท เธอก็ได้พบกับชายหนุ่มรูปงามในชุดดำ หัวใจของเธอหยุดเต้นในทันที และร่างกายของเธอก็เกร็งขึ้น

　　ใบหน้าของเขาหล่อเหลาและสง่างาม แม้แต่สายตาของเขาก็อ่อนโยน “อรุณสวัสดิ์ เฮเซล...”

　　“อรุณสวัสดิ์ จูเลียน” หัวใจของเฮเซลเจ็บปวด แต่เธอก็ยังเลือกที่จะปกปิดมันด้วยรอยยิ้มของเธอ

　　“คุณกินข้าวเช้าหรือยัง” จูเลียน คอลลินส์ยื่นถุงอาหารเช้าในมือให้เฮเซล

　　อย่างไรก็ตาม เฮเซลเพียงยิ้มและโบกมือ เธอรีบปฏิเสธ “ฉันกินข้าวเช้าแล้ว ขอบคุณจูเลียน...”

　　เธอรู้ดีว่าจูเลียนมาส่งอาหารเช้าให้น้องสาวของเธอ

　　Scarlett ทำงานในบริษัทเดียวกับเธอ อย่างไรก็ตาม น้องสาวของเธอเป็นที่รู้จักกันดีในที่นี้ ไม่เหมือนกับเธอที่เป็นแค่ผู้ช่วยนักออกแบบตัวน้อย

　　ทุกวัน จูเลียนจะนำอาหารเช้าของสการ์เล็ตมารับประทานโดยไม่ขาดหาย เนื่องจากสำนักงานของเขาอยู่ใกล้ ๆ

　　จูเลียนเป็นคนใจดี เขาจะนำอาหารเช้าส่วนหนึ่งมาให้เฮเซลซึ่งบังเอิญทำงานที่นี่

　　จูเลียนขมวดคิ้วเมื่อมองดูใบหน้าซีดของเฮเซล เขารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเธอผอมเกินไป

　　ดังนั้น จูเลียนจึงคว้ามือของเฮเซลแล้ววางถุงกระดาษที่ดูวิจิตรงดงามไว้ในมือของเธอ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความกังวล "คุณผอมเกินไป คุณควรกินมากกว่านี้..."

　　เฮเซลซาบซึ้งในคำพูดและการกระทำของเขา แต่ในขณะที่เธอกำลังจะปฏิเสธอย่างขมขื่น เสียงที่อ่อนโยนของสการ์เล็ตก็ได้ยินจากข้างหลังเธอ

　　“จูเลียน คุณอยู่นี่...”

　　เฮเซลดึงมือของเธอออกจากมือของจูเลียนราวกับว่ามันถูกไฟฟ้าดูด

　　เธอไม่ต้องการให้ Scarlett กระตุ้นความสงสัยเพราะท่าทางที่พวกเขาอยู่นั้นดูสนิทสนมเกินไปสำหรับคนสองคนที่เป็นแค่เพื่อนกัน

　　ริมฝีปากของ Scarlett โค้งเป็นรอยยิ้มที่เรียบง่ายแต่สง่างามขณะที่เธอเดินขึ้นไปหา Julian และจับมือเขาไว้ เสียงของเธออ่อนโยน “จูเลียน ดูสิ เธอเอาอาหารเช้ามาให้ฉันอีกแล้ว คุณไม่ควรเอาอาหารมาให้ฉัน ถ้าคุณยุ่งกับงานของคุณ ฉันไม่อยากรั้งคุณไว้”

　　สการ์เล็ตต์ฟังเข้าใจมาก