จนถึงวันที่เธอจากฉันไป

บทที่ 2

　　"เอ็ดเวิร์ด ไอ้สารเลว!" ความปวดใจได้ปกปิดความเจ็บปวดของร่างกายไว้สักพักใหญ่ เบลล่าซบหน้าลงเบาะรถ ไม่ยอมส่งเสียงที่น่าอับอาย

　　แต่ยิ่งเธอปฏิเสธมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งกระตุ้นความต้องการของผู้ชายคนนี้มากขึ้นเท่านั้น เอ็ดเวิร์ดอาละวาดราวกับสัตว์ร้ายที่หิวโหยและแทะทุกตารางนิ้วของผิวสีขาวของเธอ กระตือรือร้นที่จะฉีกเบลล่าเป็นชิ้นๆ และกินเธอ

　　รถสั่นโยกอย่างรุนแรงและออกไปนอกประตูรถ รถคันอื่นๆ อีกหลายคันพุ่งไปมา กลบเสียงกรีดร้องของผู้หญิงและเสียงครางของผู้ชายในความมืดที่ไร้ขอบเขต

　　หนึ่งชั่วโมงต่อมา ทุกอย่างในรถก็สงบเงียบ เอ็ดเวิร์ดติดกระดุมเสื้อด้วยความสง่างาม เปิดหน้าต่างและจุดบุหรี่

　　เบลล่าขยับนิ้วของเธอและเปิดปากของเธอหลายครั้งก่อนจะพบเสียงของเธอ "ตอนนี้คุณพอใจหรือยัง?" เธอปาดน้ำตาและลุกขึ้นเปิดประตู แต่เพียงเพื่อถูกเอ็ดเวิร์ดดึงและล้มลงบนขาของเขา

　　"นี่เธอยจะหนีฉันเหรอ?" มือของเขาที่เอวเธอเอื้อมเข้าไปในกระโปรงแล้วขึ้นไป "ถ้าเธอไม่พอใจ เราค่อยทำใหม่ก็ได้นะ" เอ็ดเวิร์ดจับมือเบลล่าอย่างแรงและทำให้เธอแทบร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด

　　"พอได้แล้วเอ็ดเวิร์ด" เบลล่าร้อนใจมาก ลูกชายของเธอยังคงรอเธออยู่ และเธอเองก็รอต่อไปไม่ไหวแล้ว

　　"แน่นอนว่าไม่!" เอ็ดเวิร์ดทิ้งบุหรี่ลง เตะเปิดประตูรถ ดึงเธอออกจากรถ แล้วกดเธอลงบนฝากระโปรงหน้า

　　"เบลล่า เธอนอกใจฉันเห็นฉันเป็นตัวตลกหรือไงห้ะ?"

　　"ฉันเปล่า!" เบลล่าก็กังวลเช่นกัน โดยยกเข่าขึ้นแล้วดันเธอไปที่ส่วนบนของช่องท้องส่วนล่างของเขา

　　เธอไม่ได้ใช้ความพยายามมากเท่าไหร่ แต่เอ็ดเวิร์ดก็สูดลมหายใจและก้มตัวลง ส่วนที่เขาจับมือนั้นอยู่ตรงส่วนที่เบลล่าบริจาคไตให้เขาเมื่อสามปีที่แล้วโดยที่ไม่บอกเขา

　　นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงมีสุขภาพไม่ค่อยดี แพทย์แนะนำว่าไม่ควรตั้งครรภ์ แม่บุญธรรมของเธอที่กำลังรอหลานชาย ได้ทำให้เรื่องต่างๆ ยากขึ้นสำหรับเธอ และยังใส่ร้ายป้ายสีว่าเธอนอกใจ...

　　แต่ยังไงแล้ว เธอรู้สึกว่าตราบใดที่เอ็ดเวิร์ดเชื่อในตัวเธอ เธอสามารถทนต่อความอยุติธรรมใดๆ ก็ตาม แต่ดูเหมือนโชคชะตาจะไม่สนใจเธอ สามีสุดที่รักของเธอเคยนอกใจเธอก่อนหน้านี้กับป้าตัวน้อยที่เติบโตมากับเธอ

　　"คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?" เบลล่าตาเป็นประกายเล็กน้อย แต่ก้าวของเธอเริ่มถอยหลัง นี่คือผู้ชายที่เธอรักและยังคงรักอย่างสุดซึ้ง และตอนนี้ความเกลียดชังอันยิ่งใหญ่ในสายตาของเขาขัดขวางเธอ

　　เธอรู้ว่ามีบางอย่างระหว่างพวกเขานอกเหนือจากน้ารูบี้ของเธอ

　　"เบลล่า กล้าดียังไงถึงเดินหนีฉัน?" เอ็ดเวิร์ดยกตัวเองขึ้นหมวกฮู้ดด้วยมือเดียวง ดวงตาของเขาจ้องไปที่เบลล่า

　　ตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของเบลล่าก็ดังขึ้น นั่นเป็นครูอนุบาลของลูกชายเธอ เมื่อคิดถึงลูกชายของเธอ เรื่องราวต่างๆ ก็ผุดขึ้นมาในหัวของเธอ เธอหยุดลังเลแล้วหันกลับเข้าไปในตรอกข้างถนนโดยไม่หันกลับมามอง

　　เมื่อเห็นร่างสีขาวหายไปในมุมมืด เอ็ดเวิร์ดก็รู้สึกว่าหัวใจของเขาเองเต้นแรง กลิ่นเลือดไหลเข้าปากของเขาและเขาก็ค่อยๆ ล้มลง

　　......

　　เมื่อถึงเวลา 9:30 น. เช้าวันรุ่งขึ้น เบลล่าก็ส่งลูกชายของเธอกลับไปต่างจังหวัดเมื่อคืนนี้ ในที่สุดก็มาถึงบริษัทของลุงของเธอด้วยดวงตาสีดำสองดวงโต

　　เบลล่ากลั้นน้ำตาเอาไว้เมื่อคิดถึงเสียงร้องไห้ของลูกชายของเธอเมื่อเขากลับต่างจังหวัด ความทรงจำเมื่อสามปีที่แล้วยังสดอยู่ในใจของเธอ

　　เธอพยายามฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดลงทะเล แต่ก็รอดปลอดภัยมาได้ เธอก็บอกว่าเธอท้อง ตอนนั้นเธอไม่รู้จริงๆว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี