บทที่ 3
1677 Kata
เมื่อจีน่าเซียวเข้ามาในสำนักงาน อีสันลู่กำลังนั่งดูเรซูเม่ที่เธอส่งมาหน้าโต๊ะทำงานของเขา แสงอาทิตย์ส่องโครงหน้าที่เหล่อเหลาของเขาผ่านประตูกระจก ท่าทางที่เหนื่อยล้าและเฉื่อยชาเผยให้เห็นความหล่อเท่แต่ร้ายกาจ
เขาเป็นแบบนี้มาตลอด เขาไม่ได้มีเจตนาปล้นใจผู้หญิง
เมื่อได้ยินเสียงเธอเดินเข้ามา อีสันลู่ก็ยังคงไม่มองเธอ ขณะดูเรซูเม่ เขากล่าวว่า "คุณนายเซียว เรซูเม่และวุฒิการศึกษาของคุณยอดเยี่ยมจริงๆ"
จีน่าเซียวเพิ่งสำเร็จการศึกษาระดับปริญญาเอก และเธอได้รับรางวัลมากมายจากผลงานที่เธอเขียน เธอมีประสบการณ์ทางการแพทย์สูงมาก ดูภายนอกถือเป็นชุดข้อมูลที่ดีมาก แต่เขาก็หาเรื่องพูดเหน็บแนมจนได้
จีน่าเซียวคอตกและไม่ได้พูดอะไร
อีสันลู่โยนเรซูเม่ของเธอลงบนโต๊ะและนั่งตามสบายบนเก้าอี้สำนักงานพลางทำท่าไขว้นิ้วขอให้เธอโชคดี เขามองดูเธอแล้วพูดว่า “แต่ต่อให้ประวัติดูดีแค่ไหน มันก็เป็นแค่เปลือกนอก”
คำพูดของเขามีความหมายที่ซ่อนอยู่ แต่จีน่าเซียวยังคงเงียบกริบ
อีสันลู่เอนตัวพิงเก้าอี้สำนักงานอีกครั้ง และน้ำเสียงของเขาก็สุขุมเช่นเดิม “พูดตามตรงนะ คุณห่างชั้นจากมาตรฐานของผมจริงๆ แต่ที่นี่คือโรงพยาบาลของน้องชายผม เขาเชื่อถือคุณ และย้ำให้ผมเก็บคุณไว้”
น้องชายของเขาคือใคร ไมค์ลู่หรือ
โลกนี้แคบจัง
“งั้นผมขอให้โอกาสคุณอีกครั้ง” ตอนนี้อีสันลู่เป็นเหมือนจักรพรรดิผู้สูงศักดิ์ แน่นอนว่าอนาคตของเธออยู่ในกำมือของเขา
“ตอบคำถามของผมในห้องสอบสัมภาษณ์จนกว่าผมจะพอใจ คุณจึงจะอยู่ได้”
คำถามไหน คำถามที่ว่าทำไมฉันถึงอยากเป็นหมอ หรือฉันมีจรรยาบรรณแพทย์หรือไม่น่ะหรือ
เขาคิดว่าเขายังมอบความลำบากใจในห้องสอบสัมภาษณ์ให้เธอไม่พออีกหรือ
เธอเดินไปที่โต๊ะของเขาและหยิบเรซูเม่ของเธอขึ้นมา แสร้งทำเป็นใจเย็นและพูดว่า “ขอโทษค่ะ ฉันมีคุณสมบัติไม่ตรงตามข้อกำหนดของโรงพยาบาลคุณ ฉันขอยกเลิกใบสมัครงานของฉัน คุณลู่ คุณสามารถจ้างผู้เชี่ยวชาญคนอื่นได้”
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เธอหยิบเรซูเม่ขึ้นมา เขาก็คว้าคืนมา ทำให้เรซูเม่ร่วงหล่นลงกับพื้นเสียงดัง เธอยังไม่หายจากอาการช็อก แต่กลับพบว่าข้อมือของเธอถูกกำไว้แน่น
“อีสันลู่ คุณกำลังทำอะไร” จีน่า เซียวตะโกน และเธอเจ็บข้อมือที่เขาจับไว้ ยิ่งเธอสะบัด เขาก็ยิ่งจับแน่นขึ้น "ปล่อยฉันไปเถอะ!"
“คุณคิดว่าผมอยากจะทำอะไรล่ะ” เสียงที่เย็นชาของเขาดังมาจากบนหัวเธอ “คุณเป็นเพียงผู้สมัคร โรงพยาบาลจะตัดสินเองว่าจะเก็บคุณไว้หรือไม่ คุณมีสิทธิ์ตัดสินเสียเมื่อไหร่”
“ใช่ ฉันเป็นเพียงแค่ผู้สมัคร คุณมีสิทธิ์ที่จะไม่จ้างฉัน แต่คุณไม่มีสิทธิ์จะมาดูถูกฉัน!” จีน่าเซียวเงยหน้ามองตาที่เดือดดาลของเขา เธอยังตะโกนเสียงดังอีกด้วย แต่คำพูดเหล่านี้ทำให้เขาโกรธอย่างเห็นได้ชัด และเขาก็ยิ่งจับข้อมือเธอแน่นขึ้น
“ผมไม่มีสิทธิ์อย่างนั้นหรือ” ดวงตาของอีสัน ลู่แข็งกร้าว "แม้แต่ชีวิตของคุณผมก็เป็นคนมอบให้ คุณกล้าพูดได้ไงผมไม่มีสิทธิ์? จีน่า เซียว ผมกำลังจะบอกคุณว่า โลกของผมไม่ใช่ที่ที่คุณจะสามารถไปไหนมาไหนได้ตามใจ ในเมื่อคุณเลือกที่จะไป ผมจะให้คุณจ่ายค่าเสียหายเพราะคุณเป็นหนี้ผมเมื่อหกปีที่แล้ว!”
หัวใจของจีน่า เซียวเต้นไม่เป็นส่ำ ใช่แล้ว เธอเป็นหนี้เขา
จีน่าเซียวหยุดดิ้นและปล่อยให้เขาระบายความโกรธไปด้วย เพียงปล่อยให้เขาจับข้อมือเธอไว้ แม้เขาอยากจะบีบคอเธอ เธอก็จะยอม เขาเป็นผู้ให้ชีวิตเธอ ถ้าเขาอยากจะเอาชีวิตเธอไปในตอนนี้ เขาก็ย่อมทำได้!
จีน่าเซียวหยุดดิ้น ซึ่งทำให้อีสันลู่ยิ่งรู้สึกรังเกียจเธอ ปล่อยข้อมือเธอ บางทีเธออาจจะอ่อนแรงเพราะ ทันทีที่เขาปล่อยเธอไป เธอก็ล้มลงกับพื้น
“โรงพยาบาลจะให้คำตอบคุณหลังจากได้ข้อสรุปว่าเราจะจ้างคุณหรือไม่” อีสัน ลู่หันกลับมา "ออกไป!"
จีน่าเซียวโล่งใจมาก เธอรีบออกจากสำนักงานของท่านประธานโดยเร็วที่สุด เธอไม่รีรอที่จะวิ่งออกจากโรงพยาบาล เธอเรียกแท็กซี่ต่อหน้าชายหนุ่มคนหนึ่งแล้วขึ้นรถไป นอกหน้าต่าง ชายหนุ่มยังคงต่อว่าเธอ
แต่เธอไม่ได้ยิน และเธอขยับตัวไม่ได้ จริง ๆ แล้วเธอเคยเพ้อฝันว่าจะได้พบเขาครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่จบสิ้น เธอคิดว่าเธอสามารถเผชิญทุกอย่างได้อย่างใจเย็น แต่เมื่อเธอยิ้มด้วยปากที่เขาเคยคลั่งไคล้มากที่สุด เธอก็พบว่าน้ำตานองเต็มหน้าเธอ
เธอหลับตาลง ความทรงจำในอดีตทั้งหมดที่มีเกี่ยวกับเขานั้นแวบวาบราวกับฉากในหนัง ตั้งแต่ต้นจนจบซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“คุณนาย เรามาถึงแล้ว” คนขับเตือนเมื่อรถจอดที่โรงเรียนสอนดนตรีของเรนนี่น้อย เมื่อเขาหันกลับมา เขาก็ต้องตกใจที่เห็นเธอร้องไห้น้ำตานองหน้า เขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า “คุณสบายดีไหม”
"ฉันสบายดี ขอบคุณ" จีน่าเซียวรีบปากน้ำตาและจ่ายเงินเพื่อลงจากรถ
แต่เธอไม่สามารถสงบใจได้ เธอพยายามอย่างหนักที่จะกลับเป็นปกติและไปเข้าห้องน้ำเพื่อแต่งหน้าเพราะกลัวลูกสาวจะสังเกตเห็นว่าเธอร้องไห้
หลังจากเรนนี่น้อยเรียนเสร็จ อีเวตต์ เหลียนแม่ทูนหัวของเธอก็พาตัวเธอออกไป
“การสอบสัมภาษณ์ของคุณเป็นยังไงบ้าง” อีเวตต์ เหลียนถาม "คุณต้องทำให้ผู้สัมภาษณ์ทุกคนทึ่งไปเลยใช่ไหม"
อีเวตต์เหลียนคือเพื่อนเพียงคนเดียวที่เธอมีตั้งแต่เธอทิ้งอีสัน ลู่ เธอเป็นคนตรงไปตรงมาและยุติธรรม เมื่อเห็นว่าเธอต้องทำงานหนักเพื่อเลี้ยงลูก เธอจึงเป็นแม่ทูนหัวให้กับเรนนี่น้อย เธอช่วยเหลือได้มากตลอดช่วงไม่กี่ปีมานี้
“อย่าพูดถึงมันอีกเลย ฉันทำมันพังไปแล้ว” จีน่าเซียวดึงเอาเรนนี่น้อยมาจากมือของอีเวตต์ เหลียน
"จริงหรือ" อีเวตต์ เหลียนตกใจมาก "คุณทำให้พังได้อย่างไรในเมื่อคุณมีความรู้ความสามารถมากพอ"
“ถ้าอย่างนั้น คุณแม่สอบตกหรือคะ” ใบหน้าของเรนนี่น้อยแสดงความคับข้องใจ “แล้วแม่เข้าทำงานในโรงพยาบาลที่แม่ต้องการไม่ได้หรือคะ”
เมื่อเห็นเรนนี่น้อยพูดแบบนี้ เธอก็ทนไม่ไหว เธออุ้มเรนนี่ขึ้นมา ยิ้มแล้วพูดว่า "ยังจ๊ะ ยังไม่เรียบร้อยเลย แม่ได้ยินว่าผู้อำนวยการอยากจะเก็บแม่ไว้ จึงยังคงมีหวังอยู่"
"เหี้ย" อีเวตต์ เหลียนชกเธออย่างแรง “ในเมื่อผู้อำนวยการบอกแล้วว่าจะเก็บเธอไว้ ข้อตกลงจึงควรเป็นที่ยุติแล้ว ทำไมเธอถึงยังทำตัวเป็นคนโง่แบบนี้ เชื่อไหม ฉันอยากจะตีเธอให้ตาย”
จีน่า เซียวรับประกันไม่ได้จริงๆ ว่าผู้ช่วยของเขาพูดถูก ชายผู้นั้นคนเดียวที่จะตัดสินว่าเธอจะได้อยู่ต่อหรือไม่ ไมค์ ลู่ไม่เคยตัดสินใจแทนพี่ชายของเขาได้
“ไม่เป็นไรแล้วเรนนี่น้อย อีกไม่นานแม่ของหนูจะได้เป็นคุณหมอในโรงพยาบาลใหญ่ สุดท้ายแล้วหนูก็ไม่ต้องทุกข์ใจกับแม่ของหนูอีกต่อไป”
"แม่เยี่ยมมาก แม่เก่งที่สุด"
เรนนี่น้อยยิ้มอย่างมีความสุข แต่ยิ่งลูกรู้ความมากเท่าใด จีน่าเซียวก็ยิ่งรู้สึกผิดและโทษตัวเองมากขึ้นตามไปด้วย ในช่วงหลายปีมานี้ เรนนี่น้อยต้องทุกข์ใจกับเธอมากจริงๆ เวลานี้เธอกลัวว่าจะถูกปฏิเสธจากโรงพยาบาล เธอกลัวที่จะเห็นเรนนี่น้อยแสดงความผิดหวัง
“ยินดีด้วย หนูน้อย ในที่สุดหนูก็ผ่านมันมาได้ วันนี้แม่หยุดงาน เราจะไปทานอาหารนอกบ้านเพื่อฉลองกันดีไหม”
“ดีมากเลยค่ะ หนูอยากกินกั้งแซ่บ ๆ!” เรนนี่น้อยพูดอย่างตื่นเต้น
จิตใจของจีน่า เซียวยังคงว้าวุ่นอยู่ในตอนนี้ และเธอหมดอารมณ์จริงๆ มิหนำซ้ำ ในช่วงไม่กี่วันมานี้ เธอเหนื่อยมากกับการเตรียมตัวสมัครงาน
“ฉันเหนื่อยมาก ฉันแค่อยากจะกลับไปนอน อีเวตต์เธอเพิ่งบอกว่าเธอหยุดงานใช่ไหม”
“ใช่ ฉันออกตามหาเหยื่อตัวใหญ่มาสองสามวันแล้ว ฉันจึงไม่ต้องเข้าออฟฟิศ”
อีเวตต์เหลียนทำงานให้กับสื่อนิตยสาร พูดให้ดีก็คือ เธอทำงานเป็นนักข่าวสายบันเทิง แต่พูดตรงๆ ก็คือเธอเป็นปาปารัสซี่ ส่วนเหยื่อตัวใหญ่ที่เธอพูดถึงนั้น เธอไม่สนใจเลยซักนิด
“งั้นวันนี้เธอไปกับเรนนี่น้อยก็ได้ ฉันจะออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดให้” จีน่า เซียวขอโทษเรนนี่น้อยว่า "แม่ขอโทษนะลูกรัก วันนี้แม่เหนื่อยเหลือเกิน ให้แม่ทูนหัวของหนูพาหนูไปที่นั่นก่อนหนึ่งวันนะ พรุ่งนี้แม่จะพาลูกไปสวนสนุก ตกลงไหม?"
“ค่ะแม่ พักผ่อนมาก ๆ นะคะ หนูจะเป็นเด็กดีค่ะ”
จีน่า เซียวยิ้มและจูบบนหน้าลูกอีกครั้ง
“โอเค วันนี้ฉันไม่มีอะไรทำ ดังนั้นฉันจะช่วยเลี้ยงลูกให้เธอหนึ่งวัน แต่ถ้าฉันจับเหยื่อตัวใหญ่ของฉันได้พรุ่งนี้เธอต้องช่วยฉันนะ”
“ตกลง” จีน่า เซียวตอบ
- Penulis
