ขอโทษผมรักคุณ

บทที่ 11

　　Vivian Cheng เก็บกล่องของเธออย่างรวดเร็วและลากมันออกไป

　　ยีนกูรีบคว้าเธอไว้ "อย่าไป! วิเวียนเฉิง ฉันห้ามไม่ให้คุณไป! ฉันจะไม่หย่า!"

　　"เจน ใจเย็นๆ" วิเวียนเฉิงขมวดคิ้ว “การแต่งงานต้องใช้คนสองคน แต่มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะยอมหย่า เรา...”

　　คำพูดของวิเวียนเฉิงยังไม่จบเมื่อจีนกู่ขัดจังหวะเธอ เขาเริ่มฉีกเสื้อผ้าของเธอ “วิเวียน ฉันรู้นะว่าทำไมเธอถึงใจร้าย เพราะเราไม่มีลูก ถ้าเรามีลูก เราจะมีความผูกพันธ์ มามีลูกและใช้ชีวิตดีๆ กัน ตกลงไหม?”

　　“จีนุ เจ้าบ้าไปแล้ว!” วิเวียน เฉิงมองเขาอย่างไม่เชื่อ “ปล่อย! ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจ!”

　　เธอยกโทรศัพท์มือถือขึ้นและขู่ว่าจะโทร 110

　　จีนกู่เหมือนคนบ้าที่เกาะติดกับวิเวียนเฉิง "วิเวียน มามีลูกกันเถอะ! เมื่อเรามีลูก เราจะไม่มีวันแยกจากกันอีก!"

　　ปากของเขาจูบใบหน้าของเธอและมือของเขาคลำไปทุกที่

　　วิเวียนเฉิงยื่นมือของเธอออกเพื่อผลักเขาและเตะเขาด้วยเท้าของเธอ แต่มันก็ไม่มีประโยชน์ ความแตกต่างระหว่างความแข็งแกร่งทางกายภาพของผู้ชายและผู้หญิงทำให้เธอเสียเปรียบอย่างค่อยเป็นค่อยไป

　　Vivian Cheng ขึ้นเสียงอย่างสิ้นหวังและตะโกนว่า "ช่วยด้วย! ข่มขืน! ช่วยด้วย ช่วยด้วย!

　　เธอไม่สนใจหรอกว่าเธอถูกขายหน้าแค่ไหน ; ยีนกู่ไร้ยางอายและเธอจะไปกับเขาเพื่อเสียหน้า

　　Gene ku ตกใจและหยุดด้วยเสียงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งของเธอ

　　วิเวียนเฉิงกำลังรอโอกาสนี้อยู่ เธอคุกเข่าและตียีนกูส่วนที่เปราะบางที่สุด

　　วิเวียนเฉิงใช้ความพยายามอย่างมาก และจีนกู่รู้สึกเจ็บปวดจนบิดตัวไม่ได้ด้วยซ้ำ

　　วิเวียนเฉิงรีบเปิดประตูและหนีไป

　　เธอวิ่งออกจากพื้นที่ใกล้เคียงด้วยความเร็วสูงและตระหนักว่าเธอไม่มีอะไรเลยนอกจากโทรศัพท์มือถือที่กำไว้ในมือแน่น

　　กระโปรงถูกยีนกู่ขาดและคลุมไว้ไม่ได้ มีคนส่งสายตาที่เป็นศัตรูมาที่เธอบนถนน

　　Vivian Cheng ต้องการโทรหา Lizzy Cheng น้องสาวของเธอด้วยโทรศัพท์มือถือของเธอ นิ้วของเธอชี้ขึ้นแล้วและเธอก็กดอีกครั้ง

　　Vivian Cheng กดหมายเลขโทรศัพท์อื่น

　　หมายเลขโทรศัพท์ของ Anthony Ku

　　Anthony Ku กำลังทำงานในการศึกษาของเขาและรู้สึกประหลาดใจที่เห็นชื่อผู้โทรเข้า

　　“สวัสดี? วิเวียน เฉิง？”

　　“ใช่ ฉันเอง คุณอยู่ที่ไหน ฉันมาหาคุณ” วิเวียนเฉิงกล่าวอย่างใจเย็น

　　"ทำไม?" Anthony Ku เลิกคิ้ว ในคืนหนึ่ง มีความเร่งรีบสำหรับกระดุมข้อมือหรือไม่?

　　เนื่องจากเขาไม่ได้พูดอะไรเลย Vivian Cheng จึงรายงานที่อยู่ของเธอว่า "ฉันอยู่ที่สวนสาธารณะบนถนน Sinan มีบางอย่างที่ฉันต้องบอกคุณ มานี่สิ ฉันรอคุณอยู่"

　　วิเวียนเฉิงวางสายโทรศัพท์ไม่ว่าเขาจะได้ยินหรือไม่ก็ตาม

　　ฟังเสียงโทรศัพท์ว่างๆ วางสาย แอนโธนี่ คูถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้ตามอำเภอใจเกินไป และพูดไม่ชัด จากนั้นวางสาย

　　เมื่อ Anthony Ku มาถึงสวนสาธารณะริมถนน Vivian Cheng ซ่อนตัวอยู่ใต้ต้นไม้ ตัวสั่นด้วยความหนาวเย็น

　　ลมตอนกลางคืนหนาวมาก กระโปรงของเธอขาดอีกแล้ว และเก้าอี้หินก็เย็นมาก เธอหนาวมาก

　　แอนโธนี่ คูมองไปรอบๆ ก่อนที่เขาจะเห็นร่างนั้นอยู่ใต้ต้นไม้

　　มืดเกินกว่าจะมองเห็นได้ชัดเจน เขากำลังจะเดินไปดู วิเวียนเฉิงลุกขึ้นยืน เอามือโอบหน้าอกของเธอ แล้วออกมาจากใต้ต้นไม้ “แอนโธนี่กู่ พาฉันไปที่โรงแรม”

　　เธอพูดอย่างชัดเจนโดยไม่ลังเลหรือเขินอาย

　　Anthony Ku เห็นรอยหยิกสีม่วงที่คอของเธอ เห็นกระโปรงขาดๆ ของเธอ และเห็นดวงตาสีแดงบวมของเธอแต่ก็จัดตัวเอง

　　เขาคงเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

　　ดวงตาของ Anthony Ku เป็นประกาย แต่เขาไม่ได้พูด

　　“แอนโทนี่ คู พาฉันไปที่โรงแรม” Vivian Cheng คลายมือของเธอและชุดที่ฉีกขาดก็กางออกเผยให้เห็นหน้าอกของเธอในอากาศ