Emery ตะลึงครู่หนึ่งและตอบสนองอย่างรวดเร็ว เธอไม่ควรคิดมาก และควรเรียกเขาว่าสามี
เธอเลียริมฝีปากสีแดงเล็กน้อย "สามี..."
เอเดนพอใจมาก และขมวดคิ้วโล่งใจ "คุณเชื่อฟังมาก"
เมื่อเอเมรีเห็นว่าเขามีความสุข เธอก็รู้สึกซาบซึ้ง เมื่อนึกถึงเงินพันดอลลาร์ที่เขาหักที่สำนักงานกิจการพลเรือนเมื่อเช้านี้ เธอก็ร่าเริงขึ้นทันที
เธอไม่สนใจว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน เพราะเงินสำคัญกว่ามาก สำหรับเธอ เงินไม่ใช่เงิน แต่เป็นชีวิตของน้องชายของเธอ
“ใช่ ฉันเชื่อฟังมาก” Emery กล่าวว่า "ถ้าอย่างนั้นคุณ... ขอเงินคืนหนึ่งพันเหรียญที่คุณหักไปเมื่อเช้าได้ไหม"
Aiden มองเธอด้วยหัวเอียงและมีรอยยิ้มในดวงตาของเขา เขาพูดว่า "คราวนี้คุณเร็วไหม"
"เราทุกคนต้องการเงินเพื่อความอยู่รอด" Emery ได้ตอบกลับ
“แล้วคุณมาทำงานเพราะเงินเหรอ” เอเดนถาม
“ฉันจะไปทำไมอีก” Emery ตอบคำถามด้วยคำถาม “คุณคิดว่าฉันมาที่นี่เพื่อรับ
