บทที่ 1
2605 Kata
ทางเดินในโรงพยาบาลเต็มไปด้วยผู้คน
อย่างไรก็ตาม Darren Ye ไม่ได้กังวลเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมของเขาเลย เขาคร่ำครวญและนั่งยองอยู่ในมุมหนึ่ง
“เนื้องอกในกระเพาะอาหารของแม่คุณกลายเป็นมะเร็ง เธอมีเวลาอยู่แค่เดือนเดียว เธอต้องได้รับการผ่าตัดโดยเร็วที่สุด อย่างไรก็ตาม คุณต้องเสียค่าใช้จ่าย 100,000 หยวน”
คำพูดของหมอแทงทะลุหัวใจของดาร์เรนราวกับมีดที่คมกริบ
ค่ารักษาพยาบาลแพงมาก ดาร์เรนไม่สามารถจ่ายได้เลย
ดาร์เรนถูกเลี้ยงดูมาในครอบครัวอุปถัมภ์ น่าเสียดายที่ Daniel Ye พ่อบุญธรรมของเขาหายตัวไปเมื่อปีที่แล้วขณะทำงานบนเรือ และแม่บุญธรรมของเขาชื่อ Phoebe Sim ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นเนื้องอกในกระเพาะอาหาร เนื่องจากเธอถูกพบว่าหมดสติที่บ้านและถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล ดาร์เรน ซึ่งเพิ่งจบการศึกษา ต้องแบกรับความรับผิดชอบทั้งหมดเหล่านี้ให้กับครอบครัวของเขาด้วยตัวเขาเอง
ดาร์เรนใช้เงินออมทั้งหมดของเขาจนหมดและยังได้รับเงินกู้ออนไลน์เพื่อใช้เป็นค่ารักษาพยาบาลของมารดา เพื่อหารายได้เพิ่ม เขายังแต่งงานกับตัวเองในตระกูล Tang เพื่อเป็นลูกเขยที่อาศัยอยู่
เขาละทิ้งศักดิ์ศรีและทำงานเป็นทาสให้ตระกูลถัง แต่สุดท้ายเขาได้รับเงินเพียงห้าแสนจากตระกูลถัง
อย่างไรก็ตาม เงินจำนวนนี้หมดลงในชั่วพริบตา เนื่องจากแม่ของเขาต้องใช้เงินจำนวนมากในการรักษาพยาบาล ตอนนี้เขามีโทรศัพท์มือถือเหลือเพียง 10 หยวนในกระเป๋าของเขา
"ฉันต้องการหมื่น หมื่นเพื่อช่วยแม่ของฉัน..."
ดาร์เรนสิ้นหวังเมื่อคิดถึงค่ารักษาพยาบาล เขาไม่รู้เลยว่าเขาจะหาเงินมารักษาแม่ได้อย่างไร เขาอยู่ที่ปลายเชือกของเขา
อย่างไรก็ตาม เขารู้ว่าเขาไม่สามารถยอมแพ้ได้ง่ายๆ และดูแม่ของเขาตาย
“ตอนนี้ฉันยอมแพ้ไม่ได้แล้ว! ฉันต้องหาวิธีหาเงินให้แม่!”
เขาปาดน้ำตา กัดฟัน และยืนขึ้น "ฉันจะไม่ยอมแพ้แม่!"
เขาตัดสินใจที่จะสละศักดิ์ศรีและยืมเงินจากใครก็ตาม
คนแรกที่เขามาคือลุงของเขา เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งจึงเคาะประตู
ป้าของเขาเปิดประตู แต่เธอก็ทำหน้าตรงทันทีเมื่อเห็นเขา
ดาร์เรนอ้อนวอนคุณป้าอย่างหมดหนทาง “คุณป้า แม่ฉันต้องผ่าตัด ขอยืมเงินจาก...”
“อีกแล้วเหรอ ฉันให้เงินคุณไปแล้วสองร้อยหยวน แต่คุณก็ยังขอเงินเพิ่ม!”
“เราไม่มีญาติที่โลภอย่างคุณ ไปจากที่นี่ซะ!”
เธอผลักเขาออกจากบ้านและกระแทกประตูเข้าที่หน้าเขาอย่างแรง
ดาร์เรนโกรธจัดและตัวสั่นกับคำสบประมาทของเธอ เขาไม่สามารถระงับความโกรธของเขาและชกกำแพงได้
บ้านหลังนี้เดิมเป็นของพ่อของเขา ส่งต่อไปยังบิดาของเขาหลังจากที่ปู่ของเขาเสียชีวิต ลุงของเขาแย่งบ้านหลังนี้ไปจากพ่อของเขา แม้ว่าเขาจะไม่ได้คาดหวังความช่วยเหลือมากมายจากลุงของเขา แต่เขาไม่รู้ว่าป้าของเขาจะเย็นชาได้ขนาดนี้
ในทางกลับกัน ดาร์เรนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินทางต่อไปเพื่อขอความช่วยเหลือจากญาติคนอื่นๆ น่าเสียดายที่ไม่มีใครเต็มใจยื่นมือให้เขา
บางคนถึงกับเตือนเขาให้อยู่ห่างจากครอบครัวของพวกเขาหรือพวกเขาจะรายงานเขาต่อตำรวจในข้อหาล่วงละเมิด
ยิ่งไปกว่านั้น เขาได้รับโทรศัพท์จากเจ้าของบ้านของเขา เจ้าของบ้านขู่ว่าเขาจะขับไล่พวกเขาออกจากบ้านหากดาร์เรนไม่เคลียร์ค่าเช่าภายในหนึ่งสัปดาห์
บริษัทเงินกู้ออนไลน์ยังคอยสแปมโทรศัพท์ของเขาและเรียกร้องให้เขาชำระหนี้
เขารวบรวมความกล้าที่จะติดต่อ Samantha Tang ซึ่งกำลังพักผ่อนอยู่ที่มัลดีฟส์
อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกหงุดหงิดและวางสายเมื่อได้ยินเขาขอเงิน
ตอนนี้เขาอยู่ที่ปลายเชือกจริงๆ
เขาปาดน้ำตาและไปที่ศูนย์องศา บาร์ที่เคยเป็นของนาตาลี หยวน แฟนเก่าของเขาหลังจากผ่านวันอันแสนลำบากมาทั้งวัน
ผับแห่งนี้ไม่ใช่ของนาตาลีจริงๆ ความจริงก็คือเคนเน็ธ หว่อง อดีตเพื่อนร่วมห้องของเขา ให้ยืมนาตาลีห้าล้านหยวนเพื่อที่เธอจะได้ทำตามความฝันของเธอ
อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้คาดหวังว่านาตาลีจะตัดสินใจยุติความสัมพันธ์และเปลี่ยนตัวเองไปหาเคนเนธเพราะเรื่องเงิน
ผับทำได้ดีมาก ต้องขอบคุณโฆษณาดีๆ กับผู้หญิงที่โด่งดังที่สุดในมหาวิทยาลัย ผับแห่งนี้จึงกลายเป็นสถานที่พบปะสังสรรค์ที่มีชื่อเสียงสำหรับเด็กที่ร่ำรวยในมิดเดิลซี
ดาร์เรนมักจะเป็นคนหัวเราะเยาะในหมู่เด็กที่ร่ำรวยเสมอเนื่องจากภูมิหลังที่น่าเศร้าของเขา
เขารู้สึกเขินอายเมื่อเดินเข้าไปในผับ อย่างไรก็ตาม เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกลืนศักดิ์ศรีของตัวเองลงไป เนื่องจากเขาต้องการความช่วยเหลือเรื่องค่ารักษาพยาบาลของแม่จริงๆ
เขายังเชื่อว่านาตาลีจะให้เขายืมเงินเพื่อเห็นแก่ความสัมพันธ์ครั้งก่อนของพวกเขา
ผับมีบรรยากาศที่น่ารื่นรมย์ มีวงดนตรีเล่นสดบนเวที ผู้คนต่างพูดคุยกันและหัวเราะกัน
กลิ่นหอมของน้ำหอมหรูหราแผ่ซ่านไปทั่วบรรยากาศของผับ ซึ่งทำให้ Darren รู้สึกไม่คุ้นเคย
เลานจ์ค่อนข้างแออัด และทุกคนก็แต่งกายอย่างหรูหรา ขณะที่ดาร์เรนเดินเข้าไปในห้องรับรอง ทุกคนต่างจ้องมองมาที่เขา และห้องรับรองก็เงียบลง
ดาร์เรน เคนเนธ และนาตาลีมองหน้ากัน
เขาสัมผัสได้ถึงความเย่อหยิ่งและดูถูกจากสายตาของเคนเน็ธ ทุกสิ่งทุกอย่าง ยกเว้นร่องรอยของความผิดที่เขาควรจะมี
นาตาลีสวมเสื้อครอปเอวต่ำและกระโปรงสั้นอย่างไม่น่าเชื่อ เผยให้เห็นเอวบางๆ ที่น่าดึงดูดใจและขาที่ยาวอย่างน่าดึงดูดใจ
ผิวสวยของเธอ ต้นขาเรียวและใบหน้าที่สวยงามของเธอนั้นสะดุดตามาก
อย่างไรก็ตาม หลายคนเหินห่างจากเธอเนื่องจากใบหน้าที่เย่อหยิ่งและไร้อารมณ์ของเธอ
เธอมองดูดาร์เรนอย่างไร้ความรู้สึกเช่นเดียวกับที่เธอจ้องมองสุนัขจรจัดบนถนน
Melissa Yong เพื่อนสนิทของ Natalie กระโดดลงจากเก้าอี้สูงของเธอแล้วพูดว่า
“ดาเรน คุณมาทำอะไรที่นี่”
เห็นได้ชัดว่า Melissa รู้สึกรำคาญและรังเกียจเมื่อปรากฏตัว
ดาร์เรนดึงความกล้าออกมา "ฉันมาที่นี่เพื่อ..."
“เราไม่ต้องการภารโรงที่นี่ คุณออกไปได้แล้ว!”
เมลิสซ่าพูดอย่างประชดประชัน
เธอดูถูกเขาเสมอเนื่องจากภูมิหลังทางครอบครัวที่ยากจนของเขา นั่นเป็นเหตุผลที่เธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อนำนาตาลีและเคนเนธมาพบกัน
เขาโบกมืออย่างรวดเร็วและอธิบายว่า “ฉันไม่ได้หางาน ฉันมาที่นี่เพื่อ…”
“น้ำมะนาว 28 หยวน และค็อกเทลราคาหนึ่งร้อยแปดสิบหยวน คุณพอจะจ่ายไหวไหม?”
เมลิสซ่าเยาะเย้ย “แม้ว่าคุณจะมีเงินค่าขนมจากตระกูล Tang คุณก็ไม่ได้รับการต้อนรับที่นี่”
เคนเน็ธถ่มน้ำลายและพูดว่า “ช่างเถอะ ช่างเป็นวันที่โชคร้ายจริงๆ ฉันควรจะไปหาหมอดู มิฉะนั้น วันนี้ฉันจะไม่เจอขยะพวกนี้”
ทุกคนรู้ว่าดาร์เรนแต่งงานกับตัวเองเพื่อความมั่งคั่งเพื่อเงิน
ฝูงชนเริ่มหัวเราะเมื่อได้ยินเรื่องนี้
"ผม - "
ดาร์เรนก้าวไปข้างหน้าและมองที่นาตาลี ขณะที่นาตาลีกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง สาวสวยอีกคนก็ขัดจังหวะเธอ
"เอามือสกปรกออกจากโซฟา! นี่คือหนัง"
สาวสวยทำท่าราวกับว่าดาร์เรนเพิ่งโผล่ออกมาจากคูน้ำเหม็นด้วยการโบกมือที่หน้าจมูกของเธอ
เขารีบชักมือราวกับว่าถูกงูกัด ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความละอาย แม้ว่าเขาคาดหวังว่าวันนี้จะไม่ง่าย แต่เขาก็ยังประเมินความโหดร้ายของพวกเขาต่ำเกินไป
เขากัดฟันและโพล่งออกมา “ฉันมาที่นี่เพื่อนาตาลี!”
“นาตาลี ไปคุยกันข้างนอก...”
เขาหวังว่าจะรักษาร่องรอยสุดท้ายของความภาคภูมิใจของเขาไว้
นาตาลีเอนกายลงบนเก้าอี้อย่างช้าๆ และนั่งไขว่ห้าง เธอยังคงนิ่งเฉยไม่แสดงท่าทางหรือเยาะเย้ยเขา อย่างไรก็ตาม นี่เป็นการดูถูกคาร์เรนมากพอๆ กับ
เคนเน็ธยิ้มด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย
“โปรดทราบว่านาตาลีเป็นแฟนฉันแล้ว เธอไม่ใช่คนที่คุณตามหาได้”
เขายังวางมือบนต้นขาของนาตาลีเพื่ออวด
ดาร์เรนเริ่มรู้สึกร้อนขึ้นบนใบหน้าของเขา "นาตาลี ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณ ได้โปรด มาคุยกันเถอะ"
นาตาลียังคงไม่ตอบและยังคงเงียบ ความเย่อหยิ่งที่ไร้อารมณ์บนใบหน้าของเธอเหมือนกับการมองมดที่ไม่มีนัยสำคัญ
“ออกไปจากที่นี่! คุณรังเกียจฉันจริงๆ”
เมลิสซ่าตะโกนอย่างไม่อดทน “หยุดทำลายคืนของเราได้แล้ว!”
ดาร์เรนรู้สึกอับอายและผิดหวัง อย่างไรก็ตาม เขายังคงสามารถเอาประโยคออกจากปากของเขาได้
“นาตาลี ฉันขอยืมเงินคุณหนึ่งหมื่นหยวน”
เขาสัญญาว่า
“ฉันสัญญาว่าฉันจะจ่ายคืนให้คุณแน่นอน คุณสามารถเก็บบัตรประจำตัวและใบรับรองการสำเร็จการศึกษาไว้เป็นหลักประกัน...”
“หนึ่งแสนหยวน?”
เมลิสสาตะโกนเกินจริง
“ดาร์เรน เจ้ากล้าดียังไงถึงกล้าขอยืมเงินจากเรามากมายขนาดนี้ ข้าวของทั้งหมดของคุณไม่มีค่ามากขนาดนั้นด้วยซ้ำ!”
เขามองไปที่นาตาลีและอธิบายว่า "แม่ของฉันต้องการเงินสำหรับการผ่าตัดของเธอ..."
“ได้โปรด ฉันรู้ว่านี่เป็นคำขอที่เกินควร แต่ฉันต้องการความช่วยเหลือจากคุณอย่างยิ่ง”
เขายังเอาเวชระเบียนของแม่ออกมาเพื่อพยายามเกลี้ยกล่อมเธอ
เคนเน็ธมองเขาราวกับว่าเขากำลังมองคนงี่เง่า
“พ่อคุณหาย บ้านคุณโดนลุงลักไป บ้านที่คุณอาศัยอยู่ถูกเช่า และคุณเป็นลูกเขยที่อาศัยอยู่ไม่มีงานทำ อะไรท�าให้คุณคิดว่าคุณจะช�าระเงินได้ แสนหยวนคืน?”
ดาร์เรนทุ่มเทความพยายามทั้งหมดของเขาในการดูแลแม่ที่ป่วยและรับใช้ครอบครัว Tang หลังจากจบการศึกษาจากวิทยาลัย เขาไม่เคยมีโอกาสได้หางานทำ
นั่นคือเหตุผลที่เขายังว่างงานในเวลานั้น
“ฉันจะหางานทำหลังจากที่แม่ของฉันได้รับการผ่าตัด ฉันจะจ่ายเงินคืนให้คุณอย่างแน่นอน”
เขาอายมาก เขารอไม่ไหวที่จะหันหลังหนีแต่เขาต้องยืนกรานไว้ ณ จุดนี้
“ได้โปรด นาตาลี ฉันต้องการเงินจำนวนนี้สำหรับแม่ของฉันจริงๆ...”
เขารู้สึกราวกับว่าเขาเป็นสุนัขจรจัดขอเศษอาหารในขณะนี้
เมลิสซ่ากล่าว “เราไม่ใช่พ่อของคุณ การผ่าตัดของแม่คุณไม่ใช่เรื่องของเรา”
"ขอมือหน่อย นาตาลี"
เขาอ้อนวอนเธอว่า “ฉันจะจ่ายคืนให้คุณอย่างแน่นอน”
ทุกคนหันมามองเธอ
ยังคงไม่มีการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของนาตาลี เธอพูดอย่างเย่อหยิ่ง
“เธอไม่คิดว่าการยืมเงินฉันมันตลกเหรอ? ชีวิตแม่เธอไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย”
เธอเยาะเย้ย “เราเลิกคบกันแล้ว”
"อย่ายกยอตัวเอง"
“เราอยู่คนละระดับกัน ฉันไม่สนใจเรื่องสกปรกแบบคุณหรอก”
ดาร์เรนตกตะลึง และเขาไม่สามารถละสายตาจากนาตาลีได้ เขาไม่อยากเชื่อสิ่งที่เธอเพิ่งพูดกับเขา
“คุณไม่ใช่เพื่อนของเรา”
“ผมจะไม่ให้คุณยืมเงิน”
“ผมไม่มีความรู้สึกกับคุณเลย”
“ว่าแต่ ตอนที่เราคบกัน คุณยังจำได้ไหมว่าตอนที่ฉันป่วย คุณให้อะไรฉันบ้าง หยกมรกตชิ้นหนึ่ง คุณบอกว่ามันจะทำให้ฉันปลอดภัยและมีสุขภาพดี”
“ฉันจะคืนหยกมรกตนี้ให้คุณ ตอนนี้ใช้มันเพื่อเป็นพรแก่แม่ของคุณ”
เธอหยิบหยกชิ้นหนึ่งออกมาจากลิ้นชักแล้วโยนใส่เขา
“ไปให้พ้น และอย่ามาที่นี่อีก”
“การปรากฏตัวของคุณที่นี่ทำให้เรารำคาญ”
น้ำเสียงของเธอแผ่วเบาแต่เจ็บปวด คำพูดของเธอกดเขาลงไปที่พื้นและยกระดับเขาไปสู่ระดับของความซับซ้อนที่สูงขึ้น
"รู้ข้อจำกัดของคุณ ขยะ"
เมลิสสาผลักเขาออกไปแล้วพูดว่า "ออกไปจากที่นี่ โสโครก"
ใบหน้าของดาร์เรนเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
จู่ๆ เคนเน็ธก็พูดขึ้นว่า “ฉันสามารถให้คุณยืมได้แสนหยวน”
ดาร์เรนประหลาดใจและร่างกายของเขาสั่นเทา “คุณจริงจังไหม”
เคนเน็ธยิ้มอย่างสนุกสนานและพูดว่า "คุกเข่าลง"
คำพูดของเคนเน็ธทำให้เลือดของดาร์เรนเดือดพล่าน เขาโกรธ แต่ก็สงบลงอย่างรวดเร็วอีกครั้ง
"ป๋อม--"
ดาร์เรนคลายเข่าของเขาและคุกเข่าลงกับพื้น
เข่าของเขาเจ็บ แต่หัวใจของเขาเจ็บยิ่งกว่า
เขาจะทำทุกอย่างเพื่อแม่คนนี้
"ฮ่าฮ่าฮ่า..."
เมลิสสาและฝูงชนต่างพากันหัวเราะคิกคัก พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าดาร์เรนซึ่งเป็นชายที่แข็งแกร่งและแข็งแกร่งจะคุกเข่าต่อหน้าพวกเขา
บางคนถึงกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป
นาตาลียกคางและทำตัวเหมือนเจ้าหญิงผู้เย่อหยิ่ง เธอพูดอย่างเหยียดหยามว่า
สิ่งที่เป็นนมผง
ทันใดนั้น เคนเนธก็ไปเข้าห้องน้ำและหยิบถ้วยที่มีของเหลวสีเหลืองมาวางไว้หน้าดาร์เรน
"คุกเข่าและดื่มมัน"
เขาโยนบัตรเครดิตออกแล้วพูดว่า "ฉันจะให้ยืมหนึ่งแสนหยวนนี้แก่คุณ"
ดาร์เรนตกตะลึงครั้งแรกเมื่อเขามองดูของเหลวนี้ จากนั้นเขาก็โกรธ
นี่คือปัสสาวะ!
“ไอ้พวกเลวทราม!”
เขาโยนถ้วยปัสสาวะใส่ฝูงชนและพูดว่า "พวกคุณมาไกลเกินไปแล้ว!"
ทุกคนกรีดร้องไม่หยุดและเสื้อผ้าของพวกเขาก็เลอะเทอะไปหมด
เคนเนธโกรธจัดและตะโกนว่า "ทุบมันให้ตาย!"
ดาร์เรนหันหางและวิ่งไป
ชายหนุ่มเจ็ดหรือแปดคนรีบวิ่งเข้ามาหาเขา
เขามีจำนวนมากกว่าและพ่ายแพ้อย่างรวดเร็ว
เขาทำได้เพียงพิงพิงกำแพงและเอามือปิดหัวไว้แน่น
มือของเขาชา แต่เขาไม่ได้ปล่อยมือจากมันโดยไม่รู้ตัว
อย่างไรก็ตาม เขาทำได้เพียงรักษาหัวของเขาให้ปลอดภัย ร่างกายที่เหลือของเขาเริ่มมีเลือดออกหลังจากถูกทุบตีอย่างหนักหลายครั้ง
นาตาลีและเมลิสซาเริ่มเชียร์เมื่อเห็นเขาถูกทุบตีกับพื้น
ในความเห็นของพวกเขา ดาร์เรนหยิ่งเกินไปและจำเป็นต้องได้รับบทเรียน เขาสมควรได้รับสิ่งนี้
“เปล่าประโยชน์!”
เคนเน็ธเหยียบหัวของเขา
"ปัง--"
ในที่สุด Darren ก็ปล่อยมือของเขา และร่างกายของเขาทั้งหมดก็ลื่นล้มลงกับผนังและล้มลงกับพื้น
เขาหมดสติ
เลือดไหลออกมาจากฝ่ามือของเขาและซึมเข้าไปในแผ่นหยกเก่า ...
"โว้ว!"
ลำแสงส่องประกายต่อหน้าต่อตาเขา
- Penulis
