สามีของฉันอบอุ่นเตียง

บทที่ 14

　　กรพูดโดยไม่คิด "ที่อินโนเวทีฟเทค ผมเป็นเจ้านาย คุณพึ่งผมได้ มีเพียงคุณเท่านั้นที่กลั่นแกล้งคนอื่นได้ คุณจะปล่อยให้คนอื่นรังแกคุณได้อย่างไร"

　　"ขอบใจ!" แก้วกานดากล่าว

　　โชคดีที่เขาไม่ได้ถามอะไรอีก แต่แค่ยืนอยู่ข้างๆ เพื่อสนับสนุนเธอ

　　“ขอบคุณเรื่องอะไรครับ” กรเลิกคิ้วขึ้นแล้วพูดว่า "เราเป็นสามีภรรยากัน เราควรเชื่อใจกันและช่วยเหลือซึ่งกันและกันไม่ใช่เหรอ?"

　　แก้วกานดาเลิกคิ้วและยิ้ม ความรู้สึกที่ได้รับความไว้วางใจและได้รับการสนับสนุนอย่างเงียบ ๆ นั้นรู้สึกดีจริงๆ ซึ่งทำให้เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นแม้ในสายลมเย็นของฤดูใบไม้ร่วง

　　เมื่อเห็นแก้วกานดายิ้ม กรก็เสริมว่า "ไปเดินเล่นกับผมไหม"

　　แก้วกานดาไม่อยากกลับไปร่วมกิจกรรม แต่เธอกังวลว่าคนอื่นจะเห็น ชั่วขณะหนึ่งเธอไม่รู้ว่าจะตกลงดีหรือไม่

　　กรไม่ให้เวลาเธอคิดเรื่องนี้ เขาจับมือเธอแล้วพูดว่า "ตามผมมา"

　　มือของแก้วกานดาเย็นมาก แม้ว่าในฤดูใบไม้ร่วงจะไม่หนาวขนาดนั้น แต่มือของเธอแทบไม่มีความอบอุ่นเลย

　　แต่ทันใดนั้น มือของเธอก็ถูกมืออุ่น ๆ ของเขาจับไว้ และความร้อนของเขาก็ค่อยๆ ไหลสู่เธอทีละเล็กทีละน้อย ซึ่งทำให้เธอเลิกดึงมือกลับ

　　ผ่านไปนาน แก้วกานดาก็ได้ยินเขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “มาหาผมเถอะ ถ้าคุณต้องเจอเรื่องพวกนี้ในอนาคต”

　　คำพูดของเขาทำให้แก้วกานดาหยุดกะทันหัน เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ขดริมฝีปากแล้วถามอย่างระมัดระวัง “กร คุณไม่สงสัยหรือว่าฉันเคยเป็นคนแบบไหน?”

　　กรดึงมือของเขาออกและเธอก็รู้สึกปวดใจ ขณะที่เธอกำลังจะพูดบางอย่าง มือใหญ่ของเขาก็จับหลังเธอและโอบเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาอย่างอ่อนโยน

　　เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความประหลาดใจและกรก็กล่าวว่า "แก้วกานดา อดีตของคุณไม่เกี่ยวอะไรกับผม ผมสนใจแค่อนาคตของคุณเท่านั้น"

　　ขณะซบอกแกร่งของกร ฟังเสียงหัวใจเต้นที่สงบของเขา และได้ยินเสียงของเขา ดวงตาของเธอก็เริ่มพร่ามัวด้วยเหตุผลบางอย่าง

　　เธออิงแอบเหมือนลูกแมวอยู่ในอ้อมแขนของเขา กรหยุดครู่หนึ่ง แล้วเขาก็กอดเธอแน่นยิ่งขึ้น

　　หลังจากผ่านไปนาน แก้วกานดาก็ยกศีรษะขึ้นจากแขนของเขา "ฉัน..."

　　เขาขัดจังหวะเธอ “ผมจะพาคุณไปที่นึง”

　　แก้วกานดาพยักหน้า เขาจับมือเธอและเดินหน้าต่อไป

　　ขณะที่เขาเดิน แปลงกุหลาบหลากสีก็ปรากฏขึ้นที่ด้านซ้ายของสนามหญ้า

　　ดอกไม้เต็มไปด้วยสีสันและกลิ่นหอมอ่อน ดอกไม้ทั้งหมดบานสะพรั่ง และเป็นทัศนียภาพที่งดงาม

　　แก้วกานดาเคยเห็นดอกไม้บานเต็มที่มาก่อน แต่เธอไม่เคยเห็นสวนดอกไม้ขนาดใหญ่เช่นนี้ เธอถึงขนาดมองไม่เห็นขอบในแวบแรก

　　"สวยมาก! ฉันอยากอยู่ที่นี่สักเดือนจริงๆ" แก้วกานดายังคงชื่นชมความงามของสถานที่แห่งนี้ เธอแทบรอไม่ไหวที่จะพุ่งตัวบนแปลงดอกไม้และไม่ออกมาอีกเลย

　　กรมองเธอด้วยริมฝีปากบางเย้ายวนของเขายกขึ้นเล็กน้อยโอเชี่ยน บีเฮ วิลล่าทั้งหมดเป็นทรัพย์สินของเขา เธออยู่ที่นี่ได้ตลอดชีวิตนับประสาอะไรกับหนึ่งเดือน

　　แก้วกานดาถามว่า "ฉันคิดว่าดอกไม้จะบานแค่ช่วงต้นฤดูร้อนเท่านั้น นี่บานในฤดูใบไม้ร่วงได้อย่างไร"

　　กรกล่าวว่า "คนโบราณไม่เคยคิดว่าเครื่องบินจะบินได้"

　　“คุณพูดถูก เทคโนโลยีล้ำหน้ามาก ไม่มีอะไรแปลก” แก้วกานดายิ้ม “ฉันเข้าไปดูได้ไหมคะ”

　　กรพยักหน้า

　　แก้วกานดายิ้มให้เขา

　　วันนี้ แก้วกานดาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและชุดเอี๊ยม โดยมีหมีน้อยเย็บบนเสื้อเชิ้ตสีขาวของเธอ ผมสีดำของเธอถูกมัดเป็นหางม้า เธอแต่งตัวเรียบง่ายราวกับเด็กผู้หญิงอายุ 17 หรือ 18 ปี ซึ่งแตกต่างจากภาพลักษณ์ในที่ทำงานมาก

　　เมื่อเห็นแก้วกานดาวิ่งเล่นท่ามกลางดอกไม้ราวกับผึ้ง กรก็ถ่ายวิดีโอเธอบนโทรศัพท์มือถือของเขาเป็นครั้งแรก

　　ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นทำลายความเงียบ แก้วกานดายิ้มขอโทษกรและตอบว่า "วิทวัศ มีอะไรเหรอ"

　　กรไม่ได้ยินสิ่งที่กำลังพูดทางโทรศัพท์ แต่เมื่อแก้วกานดาได้ยินคำพูดนั้น เธอก็พูดทันทีว่า "ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้"

　　เมื่อวางสาย แก้วกานดามองไปที่กรและยิ้มขอโทษ “เพื่อนร่วมงานกำลังหาฉันอยู่ ฉันกลับไปนะคะ”

　　กรเอื้อมมือไปหยิบใบไม้ที่ติดอยู่บนผมของเธอออก “ผมจะให้ทัวร์บัสส่งคุณกลับ”

　　แก้วกานดาพยักหน้า "ได้ค่ะ"

　　เมื่อเห็นแก้วกานดาจากไปกับรถบัคกี้ กรก็มองไปทางอื่นและเรียกด้วยเสียงทุ้มว่า "อิงกมล"

　　อิงกมลรีบเข้ามาและพูดว่า "ผอ. ไม่ต้องห่วงค่ะ สัญญาเลิกจ้างมัลลิกาพร้อมแล้ว"

　　กรพูดอย่างเย็นชา "โอเค"

　　หลังจากทิ้งกรมา แก้วกานดาก็กลับมาร่วมทีม วิทวัศเห็นเธอและรีบวิ่งไปทันที “แก้วกานดา คุณไปไหนมา ผมไม่เห็นคุณตั้งนาน คุณทำผมกลัวนะ”

　　แก้วกานดายิ้มแล้วพูดว่า “ฉันคิดว่าทิวทัศน์ที่นี่สวยมาก ก็เลยไปเดินเล่นมา”

　　วิทวัศบอกว่า "ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว บริษัทเตรียมให้ทุกคนกินข้าวที่โคซี่ พาวิลเลี่ยน เข้าไปกันเถอะ"

　　แก้วกานดาพยักหน้าและเดินออกไป แต่เธอไม่ได้สังเกตว่าบนพื้นกระเบื้องมีแอ่งน้ำอยู่ใต้เท้า เธอลื่นหงายหลัง

　　วิทวัศรีบเข้ามาอุ้มเธอขึ้น

　　ทันใดนั้น เธอก็ผลักเขาออกไป ถอยหลังสองก้าว แล้วพูดอย่างสุภาพว่า “ขอบคุณค่ะ!”

　　ตอนนี้แขนของวิทวัศว่างเปล่า และเขาพูดอย่างเศร้าๆ "ไปกันเถอะ"

　　กรและอิงกมลบังเอิญได้เห็นฉากนี้ อิงกมลพูดอย่างแผ่วเบา "ดูเหมือนว่าคุณแก้วกานดาจะค่อนข้างป็อปในหมู่ผู้ชายที่บริษัทนะคะ"

　　กรมองอิงกมลอย่างเข้มขรึม อิงกมลพูดอย่างไร้เดียงสาว่า "คุณอยากให้ฉันเตรียมสัญญาเลิกจ้างของวิทวัศไหมคะ"

　　"ไม่" กรพูดอย่างเย็นชาและหันหลังเดินจากไป

　　......