“Mahmut Ağa, anlaşma anlaşmadır. Eğer ki büyük kızın Efser’i bulup gelin diye konağıma getirmezsen bilirsin küçük kızın Gülendam’ı gelin diye alacağımı.” **** Banyoya girerken hava hala biraz aydınlıktı, ışıkları açmadığım için evin içerisini net olarak göremiyordum.“Çok uzun süre kalmışım sanırım” diyerek kendi kendime mırıldandım. Şarja taktığım telefonumu almak için odanın ışığını açmamla çığlık atmam bir olmuş bir yandan da bornozuma sarılmıştım. Koltukta takım elbisesiyle oturan kalıplı bir adam vardı. Siyah saçları ve kirli sakalı yüzünü örterken mavi gözleri çatık kaşlarının altından bana bakıyordu. “İnsan kocasını görünce çığlık atar mı hiç?” Yüzüne korku dolu ama bir o kadar da boş gözlerle baktım. Telefonuma ulaşıp polisi aramam gerekiyordu.“Bornozuna o kadar sıkı sarılmana gerek yok. Neden utanıyorsun ki? Bugün seni takip ettim, dışarıda da çok farklı giyinmiyorsun.”Yüzüne baktıkça tanıdık gelmeye başlayan bir çehreye dönüştü. Dudaklarımdan ismi döküldü:“A-Afran…”“Evet, Afran. Kan davası bitsin diye evlenmen gereken, doğduğun an gelini olduğun Afran Azizan…”

“Mardin’in adı çıkmış kızını bana gelin diye mi alacaksınız? Liva Rosa’nın kim olduğu dillere destan! Bana layık gördüğün gelin bu mudur dede!” “Sen benim sözümün üzerine söz mü söylersin Şerzat! Haddini bilesin!” Babama döndü ve daha yüksek bir sesle hem babama, hem de anneme bağırmaya başladı: “Ne kızınıza sahip çıkarsınız ne de oğlunuza terbiye verirsiniz! Ben böyle mi öğrettim size? Hele sen Yusuf, hele de sen! Ben seni böyle mi büyüttüm bre vefasız!” Annem ve babam boyunlarını önlerine eğerlerden kardeşim Levent’in birden tekerlekli sandalyesinde bağırarak ağlamaya başladığını fark ettim. Onun yanına gidip sakinleşmesi için elimden geleni yapmaya çalıştım. “Eğer ki kan davasına düşersek, ilk biz öldürürüz ancak bunun sonu gelmez ve ilk bizden alacakları kişi Levent olur! O yerini hududunu bilmez kızınız Dilşad hem aşirete hem de namusumuza leke sürdü! Bu olay kimseye duyurulmadan çözülecek. Kız verdiler, kız almadılar dedirtmem! O düğün olacak!” Dedemin son sözü ile berdel netleşmişti. Liva Rosa artık müstakbel karımdı…

Bana dans etmeyi öğretmek için belime elini doladığında, kimsenin duymaması için iyice yaklaştı: “Seni asla kabul etmeyeceğim Asya… Asla bir Koran olamayacaksın!” Birkaç adımlık hamleyle müziğe ve ona ayak uydurdum ama sanki ayaklarıma cam kırıkları batıyordu. Bana acımadı ve konuşmaya devam etti: “Bu pahalı kıyafetler, bu ev… Ucuzluğunu gizler mi sanıyorsun? Seni bizden biri yapar mı sanıyorsun?”

Zamanın sonsuz karmaşasında, kelimelere âşık iki ruhun birbirine rastlamasını ve sonsuzluğa gidişini anlatan bir hikâye. Üniversite okumak için gittiği şehirde hayatının aşkı ile tanışan Alin, ölümün onları ayırma korkusu ile yüzleşmek zorunda kalır. Rap müzik ile uğraşan Göktuğ, enkazların altında kalan hislerini ise her şeyden habersiz Alin ile sarmaktadır. Biri şarkıları ile insanlara haykırır iken bir diğeri yazdıkları ile insanlara dokunmanın hayalini kuruyordu. Birbirlerini gördüklerinde artık her şeyin olması gerektiği gibi olacağından, buna zamanın dahi engel olamayacağından ikisi de emindi. Zaman ile savaşmadılar, onu sevdiler. Böylece zaman onları sonsuzluğun evrenine hapsederek, aşkla ödüllendirdi.