“นี้มิรินเมื่อไหร่แกจะมีแฟนว่ะ แกเรียนจบมีงานทำแล้วนะเว้ย”แพรวาเพื่อนสนิทของมิลินพูด “ฮ่า ฮ่า แกจะบ้าหรือไง ฉันเรียนจบแล้วก็จริง แต่ฉันเพิ่งอายุ 25 ปีเองอายุเท่าเนี้ยเขายังไม่คิดเรื่องแฟนหรอกยะ”ฉันพูด “ถ้าอย่างนั้นฉันขอถามแกหน่อยนะว่า แกไม่รู้สึกเหงาบ้างเลยหรอ ฉันเห็นแกพูดแบบนี้มาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วนะ จนตอนนี้แกเรียนจบทำงานแล้วไม่คิดอยากหาแฟนสักคนเลยหรือไง ระวังแก่ไปจะไม่มีคนดูเลนะเว้ย ฮ่า ฮ่า ~~~”แพรวาพูดหยอกเพื่อนสาว แต่หารู้ไม่ว่าประโยคสุดท้ายที่เธอพูดทำให้ฉันรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาในใจ “นี้ใกล้เลิกงานแล้วกลับบ้านกันเถอะเดี๋ยวไม่ทันรถเมล์”ฉันพูด “ไม่อ่ะ แกกลับก่อนเลยวันนี้หวานใจมารับอ่ะ”แพรวาพูด “ห่าา ไม่ยักรู้ว่าหวานใจแกมีรถยนต์ขับด้วย เห็นมีแค่บิกไบท์ขับไม่ใช่หรอ”ฉันพูด “แก ฉันจะบอกอะไรให้นะ สมัยนี้ใครเขาคบเพื่อจริงใจกันล่ะ ฉันคบไปเรื่อยๆ เพื่อหาคนที่ดีที่สุด พี่คนนั้นนะฉันเลิกล่ะคนนี้คนใหม่ยะ”แพรวาพูด “แกเปลี่ยนใหม่อีกล่ะ เพื่อนฉันนี้มันนอ งอกออกมา2นอแล้วเนี้ย ฮ่าๆ”ฉันพูด “ฮ่า ฮ่า แล้วแกจะแรงเพื่อ ฮ่าๆ นี้ฉันมีแอพแนะนำให้แกด้วยเป็นแอพหาคู่อ่ะ แกลองเอาไปเล่นบ้างสิ เล่นๆไม่ต้องจริงจังอะไรหรอก คุยแก้เหงาบ้าง ในแอพมีต่างชาติด้วยนะไม่ใช่แค่คนไทย ลองดูหน่อยนะ ฉันได้ผู้จากแอพนี้ดีๆก็มีเยอะเลยนะแก ฝากไว้ให้คิสนะจ้ะ ไปล่ะ”แพรวาพูด พร้อมเดินจากฉันไปเพื่อไปรอรถหวานใจคนใหม่ “เห่อ เพื่อนคนนี้ แอพ.. มันจะมีรักแท้ในแอพจริงๆหรอ”ฉันพูด และเดินไปรอรถเมล์ที่หน้าบริษัทเพื่อกลับหอพัก มิรินหญิงสาวที่ไม่เคยมีแฟนเลยแม้แต่ครั้งเดียวในชีวิตเธอมุ่งมั่นแค่เรื่องหาเงินให้ได้มากๆเพื่อจะไปเที่ยวรอบโลก เธอจึงเป็นคนที่ตั้งใจทำงานมากจนได้เลื่อนขั้นเป็นรองหัวหน้าฝ่ายบัชชีภายในระยะเวลาแค่ 1ปีครึ่งหลังเรียนจบ แต่เรื่องมันก็ได้เริ่มต้นจากแอพหาคู่นี้ล่ะที่ทำให้ชีวิตของเธอเปลี่ยนไปจากเดิม “คนสวยนั่งข้างพี่ไหมจ้ะ ใส่กระโปรงยืนพี่เห็นแล้วหัวใจจะวาย”ชายบนรถเมล์แซวเธอ แต่มิลินก็ไม่ได้สนใจเพราะเธอโดนแซวแบบนี้ประจำ เธอเป็นคนส่วนสูง ประมาณ165เซนติเมตร ผิวขาวอมชมพู หน้าอกและบั้นท้ายของเธอค่อนข้างจะตูบ มันเลยทำให้เธอไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง เพราะมันชอบเป็นที่ล้อตาล้อใจพวกโรคจิตทั้งหลาย “ยายขอนั่งได้ไหมจ้ะยายปวดขา”ยายคนหนึ่งรู้สึกปวดขาเลยขอชายคนหนึ่งนั่ง “โห้ยายผมทำงานมาทั้งวันผมก็ปวดขาเหมือนกันครับยาย สังคมสมัยนี้ มีแต่ให้ผู้ชายเสียสละ”ชายคนนั้นพูดและยังนั่งต่อไป บังเอิญตอนนั้นที่ที่ฉันยืนอยู่มีคนลุกไปพอดี “ยายคะมานั่งที่นี้ก็ได้ค่ะ”ฉันพูด พร้อมพยุ่งคุณยายมานั่ง “ขอบคุณนะหนู สวยและยังใจดีอีกด้วยแล้วหนูมีแฟนหรือยัง?”คุณยายพูด “ยังไม่มีหรอกค่ะคุณยาย”ฉันพูด “อ้าว หนูต้องรีบมีเลยนะ เดี๋ยวแก่มาจะไม่มีคนดูแลเหมือนยาย”ยายพูดพร้อมแววตาที่ดูเศร้า พอดีถึงป้ายที่ฉันลงพอดีฉันเลยไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่คิดในใจว่าวันนี้มันวันอะไรกันนะมีแต่คนบอกให้ฉันมีแฟน ฉันอยู่แบบนี้มันก็ดีแล้ว งานก็มีทำ เงินก็มีใช้ แก่มาก็มีที่พวกสวัสดิการดีๆให้อยู่แล้วและถ้าตอนนี้ฉันหาเงินให้ได้เยอะๆฉันก็สามารถจ้างคนมาดูแลได้สบายๆ ฉันถึงห้องก็ทำกับข้าวทำความสะอาดห้องพัก และอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอนเร็วกว่าทุกวันเพราะวันนี้รู้สึกเหนื่อยเป็นพิเศษ “ฝันดีนะมิรินวันนี้เธอเก่งมากเลย”ฉันพูดให้กำลังตัวเองก่อนนอนทุกวันและก็ผล่อยหลับไป “มิรินทำไมแกมานั่งขอทานอยู่ข้างขยะล่ะ”แพรวาพูด “ทำบุญทำทานให้ฉันด้วยนะ วันนี้ยังไม่มีข้าวตกถึงท้องฉันเลย”ฉันพูด ในขณะที่มองดูแพรวาที่เดินมาพร้อมกับสามีและลูกของเธอเป็นครอบครัวที่สุขสันต์ “ฉันเคยบอกแกแล้วไงมิรินว่าให้มีลูกมีผัวจะได้คอยดูแลตอนแก แล้วดูแกตอนนี้สิ ฮ่าๆ”แพรวาพูดพร้อมเดินจากไปแต่ฉันก็ต้องตกใจมากกว่าเดิมเมื่อมีงูยักษ์ขนาดใหญ่ที่มาจากไหนก็ไม่รู้เลื่อยเข้ามารัดตัวฉันอย่างเร็วหวังจะกินฉันเป็นอาหาร “ม่ายยยยยยยยยยย”มิลินร้องออกมาพร้อมสะดุ้งตื่นเหงื่อที่ท้วมตัวเต็มที่นอน “เห่ออ โล่งอกไปที ที่แท้ก็ฝันร้าย”ฉันพูดพร้อมกับเดินไปล้างหน้าล้างตาพร้อมชงนมอุ่นๆดื่มตอนนี้ก็เป็นเวลา 5ทุ่มกว่าๆ “ติ๊ง~~”เสียงmassage ในแอพดังขึ้น “โธ่เอ่ย ยายแพรแกมาติดตั้งแอพให้ฉันพร้อมสมัครให้ฉันอีก แล้วดูมันเอารูปที่ฉันใส่ชุดราตรีที่มันเลือกให้แล้วให้ฉันลองทำท่าsexyลงยายแพรแกโดนแน่แล้วใครอีกล่ะเนี้ย”ฉันพูดพร้อมเปิดดูข้อความที่ใครคนหนึ่งในแอพหาคู่ส่งมา ~แชท~ “Hi! คุณสบายดีไหม?”ชายฝรั่งหน้าตาดีหน้าตาออกแนวตุรกีส่งข้อความมา(ไรท์จะให้การสื่อสารพูดคุยกันเป็นภาษาไทยนะ อิ อิ) “บ้าอะไรอีกเนี้ย ใครจะบ้าไปตอบหน้าตาแบบฉันยิ่งล้อแต่พวกโรคจิต แต่..ก็หน้าตาหล่อไม่เบาเหมือนกันนะเนี้ยแต่อาจเป็นรูปปลอมก็ได้ “ระวังแก่ไปจะไม่มีคนดูแลนะเว้ย ระวังแก่ไปจะไม่มีคนดูแลเหมือนยายนะ”เสียงของแพรวาและคุณยายก้องในหัวของฉัน “เอาว่ะ ลองคุยเล่นๆคงไม่เสียหายอะไรหรอก”ฉันพูด

ในค่ำคืนที่มืดมิด ในยามที่สิ้นหวัง ในช่วงที่ชีวิตจมดิ่งฉันกำลังจะตัดสินใจที่จะกระโดดลงหน้าผา ภายในสมองขาวโผน ไม่มีสิ่งใดให้นึกถึง มีแต่ความต้องการอยากหนีจากการเป็นตัวเอง ฉันได้กระโดดลงไปในใจฉันคิดว่าฉันคงได้พ้นทุกข์สักที แต่ไม่เป็นอย่างที่คิด“ท่านหญิงฟื้นแล้วเจ้าค่ะนายท่าน”เสียงผู้หญิง รูปร่างเล็กได้เอ่ยขึ้น“นารินทร์เจ้าฟื้นแล้วข้าดีใจเหลือเกิน”ชายหนุ่มได้เข้าไปกอดหญิงสาวที่ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างสลึมสลือ พร้อมกับความงงงวยและสงสัยในใจ “คุณเป็นใครค่ะ และฉันอยู่ที่ไหน”ฉันได้เอ่ยขึ้น พร้อมกวาดสายตามองโดยรอบ อารมณ์เหมือนห้องนอนในพระราชวัง ผู้คนแต่งตัวแนวย้อนยุ เหมือนละครสมัยก่อน“นาริน ข้าเอง คีตะไง สามีของเจ้า” เขาเอ่ยขึ้นพร้อมจับมือฉัน ท่าทางเป็นห่วงฉันมากในใบหน้าของเขาช่างหล่อเหลาคมเข้ม พร้อมกับแววตาที่ดูมีอำนาจ ดูมีพลัง “นี้ฉันหลุดมาอยู่ในละครเรื่องไหน นิยายเรื่องไหนเนี่ย”และเขาก็ได้พาฉันลุกขึ้นจากที่นอนพร้อมแนะนำให้ฉันรู้จักกับคนใช้สองคน หน้าตาก็ดูอายุเยอะกว่าฉันประมาณ 10ปีกว่าได้ นางชื่อ ธารา กับชลา “ท่านหญิงเจ้าคะเดียวหม่อมฉันจะพาไปชำระร่างกาย แต่งตัวนะเจ้าค่ะ”ธาราเอ่ยขึ้น พร้อมจูงมือฉัน ฉันเดินไปมองตัวเองในกระจก ฉันต้องตกตะลึง ว่าเนี่ยคือฉันจริงๆใช่ไหม รูปร่างหน้าตาที่ดูจิ้มลิ้ม ผิวพรรณขาวผ่องอมชมพูแถมริมฝีปากสีชมพูดุจกลีบกุหลาบ นี้ฉันจริงๆใช่ไหม