Deniz kızı ne senin denizinde ne de senin göğünde soluklanamaz Gökdeniz. Ben kendi karanlığımda, kendi serin sularımda, yalnızlığıma mahkumdum. Senin uzattığın eli tutamazdım çünkü ben bana uzatılan başka bir eli tuttuğumda yukarı değil tam aksi dibe çekilmiş, boğulmuştum. Deniz kızları boğulur muydu? Boğuluyormuş demek ki. Ben bunu da yaşamış, bir imkansızın içinde kulaç atmaya devam etmiştim. -Belki şimdi tüm bunlarla seni yüzleştirdiğim için bana kızıyorsun bilmiyorum ama bunu yapmamın sebebi kimsenin senin önüne kalkan olmasını istemediğini bildiğimden. O yüzden kardeşlerin gibi gördüğün insanlardan bile saklıyorsun her şeyi çünkü onlar senin önünde, sana siper olmaya çalışıyorlar ama senin istediğin bu değil. Senin istediğin sadece yanında duran birilerinin olması, bunu biliyorum güzelim. Sen sadece sana destek olacak birilerini istiyorsun. Birisi vardı; Gök'ü nefes, Deniz'i can olmaya ant içmişti bu kadın için. Hafızasını kaybeden ve her hatırladığı anıyla daha da dibe batan bir kadın. Yeri geldiğinde o dipte boğuldu ama nefes almasını da öğrendi. Acı dolu geçmişi peşini bırakmazken, hatırladıkça unutmak istediklerini tekrar yaşadı. Yaşadıkça öldü, öldükçe herkese inat dirildi. Kalbine saplanan tüm bıçakları kendi çıkardı tek tek. Ve o yaralarını kendi sarmasını öğrendi.

Aşkı için geçmişin kapısını aralayıp sevdiği kadını bulmaya giden bir adam... Kadının her bir yarasını dudaklarıyla sardı o adam. Ve kadın... Adamın ruhunda ki her boşluğu şefkatiyle ve sevgisiyle doldurdu. Geçmişin kapısı aralandı. Gelecek göründü.... Bu onların Zamansız Sevgilerinin sonsuzluk hikayesi. Geçmiş, gelecek,şimdi... Bu onların zamana karşı savaşlarının hikâyesi. Peki kazanan zaman mı aşk mı? Kırmadan, incitmeden sevenlerin hikayesi...