ซ่งจื่อเหยียนถูกน้องสาววางแผนร้าย ในงานวันเกิดองค์หญิงหกกลับพบว่านอนกอดก่ายอยู่กับเว่ยเซียวหยาง แต่เขารังเกียจสตรี แต่งกับนางหรือฝันเฟื่องหรือไง นางจึงถูกไล่ไปอยู่จวนร้างไกลเมืองหลวงถึงห้าสิบลี้ ????? หลี่จื่อเหยียนมาถึงทั้งทีก็สวมบทคุณแม่เลย  ซ่งจื่อเหยียนเจ้าของร่างเดิมจากไปขณะคลอดลูก  แล้วฉันทำไมต้องมาเบ่งแทนวะ ให้ไปแม่น้ำเหลืองเลยไม่ได้หรือไง มันเจ็บนะโว้ย ฮือๆๆๆ สาวใช้ของนางพยายามช่วย ป้าหูอายุห้าสิบแล้ว เป็นชาวบ้านครอบครัวเดียวที่อยู่แถวนั้น "คุณหนูเบ่งอีกนิดเจ้าค่ะ  ฮือๆที่นี่อยู่ไกลนักไม่มีหมอตำแยสักคน" "เอาน่าแม่นางเย่วเล่อ ข้าไม่เคยทำคลอดแต่ข้าก็เคยคลอดลูกแหละน่า นี่ๆอาซ้อซ่งเจ้าเบ่งอีกหน่อย แล้วอย่าสลบไปแบบเมื่อกี้เล่า อดทนหน่อย "อ๊ายย  โอ๊ยเจ็บโอ๊ยเวรกรรมฉิบหายยังไม่ทันมีผัว  ไม่ทันได้รู้รสชาติการป๊าบๆกับผู้ชายเลย  ก็ต้องมาเบ่งลูก  อื้อเจ็บ  อ๊ะ อ๊ายยย" "คุณหนู  ท่านเบ่งอีกนิด  น้ำร้อนเตรียมแล้ว  เย่วหลีกำลังไปเอาเจ้าค่ะ  เหตุใดท่านอ๋องพระทัยร้ายนักฮือๆๆ" "พอแล้ว ไอ้อ๋องสุนัขนั่นสมควรไปตายซะ อ๊าย ข้าเจ็บจะตายเจ้าจะมารำพึงรำพันอะไรเย่วเล่อ  ออกแล้วข้าคลอดแล้ว  อ๊ะ อ๊ายยย" หลี่จื่อเหยียนคลอดบุตรชายของร่างเดิมออกมาหนึ่งคน  จากนั้นนางก็เพลียจนหลับไป ???? เว่ยเซียวหยางได้รับพระบัญชาจากฮ่องเต้ให้ช่วยเหลือคนที่หนีภัยน้ำท่วมมาเมืองหลวง  เดิมทีเขาจะหาสถานที่ทำเป็นค่ายผู้ลี้ภัย  แต่นึกขึ้นได้ว่าตนเองมีจวนอยู่นอกเมืองเช่นนั้นก็ใช้ที่นั่นก็แล้วกัน  จากนั้นก็พากันไปดูสถานที่  เขาลืมไปด้วยซ้ำว่าเคยโยนสตรีสมควรตายไว้ที่นั่นหนึ่งคน เขามาถึงก็ไล่นางออกไปและมันจะไม่มีเรื่องหากป้าหูคนนั้นไม่มาหานาง "ท่านป้าท่านนี้มาที่นี่มีเรื่องอันใดหรือไม่"เหวินเปียวถามหญิงวัยกลางคนตรงหน้า ป้าหูถามหาซ่งจื่อเหยียนกับเขา "เอ่อคุณชายท่านนี้...อาซ้อซ่งนางอยู่หรือไม่" เว่ยเซียวหยางที่กำลังนั่งเขียนแบบผังใหม่เงี่ยหูฟังองครักษ์ของเขากับหญิงชาวบ้าน "นางไม่อยู่หรอก นางจากไปแล้ว ท่านป้ามีเรื่องอันใดหรือ" "ห๊า นางจะไปได้อย่างไร บุตรชายนางมีไข้เมื่อคืน นางพาลุกเดินทางทั้งๆที่ป่วย ห้าย ผู้หญิงคนนี้เด็กป่วยเพียงนั้นรีบร้อนอะไรกันหนักหนา" เพล้ง!!! เว่ยเซียวหยางที่จิบชาอยู่ถ้วยหลุดมือทันทีก่อนจะเดินมาหาป้าหูเอ่ยเสียงเข้ม "บุตรชายหรือ อายุเท่าไหร่ นางไปมีลูกตอนไหนกัน" "นางมาอยู่ที่นี่ได้หกเดือนก็คลอด เฮ้อช่างเถอะๆข้าแค่จะเอาเงินที่นางฝากเลี้ยงบุตรชายนางเมื่อคืนนี้มาคืนมันเยอะเกินไปน่ะ ในเมื่อนางไม่อยู่แล้วงั้นข้าไปล่ะ" เว่ยเซียวหยางกำมือแน่น หกเดือนหรือนางมีสัมพันกับเขาก่อนหน้าที่จะเอามานางมาทิ้งที่นี่สามเดือน เขาไม่แต่งงานกับนางแต่จับนางมาโยนไว้ที่นี่ ขโมยลูกข้าหรือ "ซ่งจื่อเหยียน เจ้ากล้ามากนักนะ"

เสิ่นเยี่ยนฟางเจ้าสาวของเมิ่งหย่งชวน ถูกเมิ่งจื่อ   ลูกพี่ลูกน้องสามีผลักตกน้ำเพราะต้องการแย่งปิ่นปักผมของนาง    แต่นางไม่ยอมจึงยื้อแย้งกัน    ปิ่นนี้เป็นของดูต่างหน้าชิ้นเดียวที่มารดาทิ้งไว้   หลังจากตกน้ำก็มีคนช่วยขึ้นมาได้   จากนั้นนางก็ป่วยแต่เพราะสกุลเมิ่งไม่ต้องการเสียเงินค่ารักษา  สุดท้ายเด็กสาวก็จับไข้จนจากไป  จนวิญาณของหลิวเยี่ยนฟางที่ตายจากรถประสานงากับคนเมาแล้วขับเข้ามาแทนที่ "เอ้อ  ได้เกิดใหม่ทั้งทีก็โคตรจน   ฉันควรดีใจไหมวะคือนี่บ้านเหรอเนี่ย  แล้วยังมีญาติผัวประสาทเห็นแก่ตัวชอบเอาเปรียบ  อีกเวรของกรรมจริงๆ" หลิวเยี่ยนฟางที่ตอนนี้อยู่ในร่างของเสิ่นเยี่ยนฟางสาวน้อยวัยสิบเจ็ดกำลังด่าทอชะตาชีวิตที่ได้เกิดใหม่ ก่อนจะเข้าไปดูสามีหมาดๆที่เพิ่งจะแต่งงานกันเมื่อวาน   ก่อนที่เมิ่งจื่อบุตรสาวลุงใหญ่ของเขาจะผลักร่างเดิมตกน้ำจนเป็นไข้แล้วจากไป อืมหล่อมาก  เสียดายขี้โรคไปหน่อย  เฮ้อเวรกรรม  ก่อนจะเรียกคนที่หลับอยู่ให้ตื่น "นี่เมิ่งหย่งชวน  มาคุยกันหน่อยข้ามีเรื่องต้องคุยกับท่าน" เมิ่งหย่งชวนตื่นนานแล้วตั้งแต่เห็นนางยืนเท้าเอวเป่าปอยผมตนเองทำท่าเหมือนลูกแมวน้อยขู่ฟ่อๆ  ชี้ท้องฟ้าด่าสายลมอยู่หน้าบ้านก็อมยิ้ม  ก่อนจะปรับสีหน้าจริงจัง "อืม  ภรรยาเจ้ามีเรื่องอันใดหรือ" คำว่าภรรยาทำเอาหลิวเยี่ยนฟางถึงกับหน้าแดงจนถึงใบหู  ก่อนจะปรับสีหน้า "น้องสาวเจ้าอยากเก็บไว้ไหม  ปิ่นปักผมนั่นของมารดาข้า  นางหน้าด้านยื้อแย่งเจ้าตอบมาคำเดียวยังต้องการนางไหม" เมิ่งหย่งชวนไม่เข้าใจที่นางพูดจึงส่ายหน้า  แต่คนตัวเล็กเข้าใจผิดว่าเขาบอกว่าไม่ต้องการจึงพยักหน้าให้เขา  เรียกหาน้องชายสามีหมาดๆทันที "อืมดีมาก  เมิ่งลู่เจินเจ้ามาดูพี่ชายเจ้าหน่อยเข้าจะไปทวงของๆข้าคืน" พูดจบก็ตรงไปบ้านใหญ่ของสกุลเมิ่ง  ไม่นานชาวบ้านในหมู่บ้านก็ได้ยินเสียงโหยหวนของคนบ้านเมิ่ง  อีกทั้งเสียงข้าวของถูกทุบทำลาย  ได้ยินเสียงเสิ่นเยี่ยนฟางตวาดและชี้หน้าคนบ้านเมิ่ง รอบตัวนางแผ่รัศมีอำมหิตใช่น้อยเลย "เมิ่งจื่อ  จำไว้ของๆข้าถ้าข้าไม่ให้ก็อย่าได้โลภ  ส่วนสามีข้าป่วยข้าจะรักษาเขาหายหรือไม่ก็เรื่องของข้า   คิดจะฝังข้าให้ไปเป็นเพื่อนกับเขาหรือ   ยายแก่แร้งทึ้งเจ้ารักหลานชายคนนี้แต่เมื่อไหร่กัน  พอหาประโยชน์ไม่ได้ก็ขับไล่ไสส่ง  เงินสินสอดที่แต่งข้ามานั้นผู้นำหมู่บ้านเป็นคนจ่าย   อย่าห่วงเลยข้าจะฝังพวกเจ้าก่อนจะได้มีคนรอรับเขาที่ปรโลก  ข้าว่าฝังบ้านเมิ่งพวกเจ้าทั้งตระกูลเลยดีไหม" ก่อนจะทั้งเตะทั้งกระทืบจนแต่ละคนสภาพดูไม่ได้  หัวบวม ปากแตก  กระทั่งพ่อเฒ่าแม่เฒ่าเมิ่งเองก็ยังหน้าบวม  ชาวบ้านที่เป็นบุรุษยังไม่กล้าห้าม   นางช่างน่ากลัวจริงๆ หลิวเยี่ยนฟางมองหน้าทุกคน  ชาติก่อนเธออยู่หน่วยรบพิเศษ  เธอไม่ได้ปฏิบัติภาระกิจ  แต่เธอเป็นครูฝึกนาวิกโยธินเหล่านั้น  "ถุย กล้าหือกับเจ๊เหรอ  เดี๋ยวแม่จับทุ่มให้หมดเลย  มองอะไร    เมิ่งซานเจ้าเป็นลุงของพวกเขาแต่กลับไร้ปราณี  หากข้ารู้ว่าเจ้าตีลู่เจินน้องสามีข้าอีกข้าจะตัดมือเจ้าทิ้ง  หึ  มีแต่พวกอยากตายทั้งนั้น "

หลี่เสี่ยวหรูทะลุมิติมาอยู่ในร่างสตรีที่ชื่อและแซ่เดียวกัน นางเป็นฮูหยินของหวงจื่อหานราชครูหนุ่มวัยสามสิบ  แต่งงานมาปีกว่าสามีไม่เคยมองหน้า  เอาแต่ตั้งท่ารังเกียจ  เขามีคนรักอยู่แล้วนางถูกปู่ของตนอาศัยบุญคุณเคยช่วยชีวิตท่านผู้นำตระกูลหวงให้เขารับหลานสาวกำพร้าเป็นภรรยา  ไม่นานนางก็แต่งเข้ามา  หวงจื่อทงปู่ของเขาก็จากไป   นางได้รู้จักกับซุนเฟิงย่า จ้าวหลาน  ซุไห่ถิง  และจางลี่อิน  พวกนางล้วนเป็นอูหยินที่สามีรังเกียจ  แต่งมานานไม่เคยร่วมหอสักครั้ง  จนกระทั่งพวกนางรวมตัวกันทำขนมที่เรือนร้างของหลี่เสี่ยวหรู  กลับถูกใช้เป็นข้ออ้าไม่สำรวม  นางถูกโบยสิบไม้อีกทั้งบรรดาสามีทั้งหลายก็ลงโทษฮูหยินของตนให้คุกเข่าที่ศาลบรรพชนสามวันอาหารเพียงวันละหนึ่งมื้อ  นั่นเป็นจุดเปลี่ยนที่ทำให้หลี่เสี่ยวหรูพาสหายทั้งสี่หนีออกจากเมืองหลวง  พร้อมกับทิ้งใบหย่าไว้ให้พวกเขาดูต่างหน้า   ทั้งห้าคนขบกรามแน่น  หนีหรือกล้าดียังไงกัน "หึจ้าวหลานนางช่างกล้านัก  พี่จื่อหานฮูหยินท่านดูท่าที่ผ่านมาแสร้งอ่อนแอสินะ" หยางหมิงเช่อโกรธจ้าวหลานจนแทบจะอยากหานางให้เจอแล้วบีบคอนางนักเขาเป็นถึงหัวหน้าหน่วยองครักษ์เสื้อแพร  ถูกฮูหยินเขียนใบหย่าทิ้งไว้ให้เรื่องนี้รู้ถึงไหนอายถึงนั่น หวงจื่อหานหลับตาคาดโทษหลี่เสี่ยวหรูในใจ  เขาต้องตามหานางให้เจอ  กล้าดียังไงป่วนไปทั่วยุยงให้ภรรยาผู้อื่นกระด้างกระเดื่องต่อสามีเช่นนี้ "หวงจื่อหานที่นี่เรือนข้าไม่ใช่จวนราชครู  เชิญไปได้แล้ว" "หึ  เจ้าเป็นเมียข้าเรือนเจ้าเรือนข้ามีที่ไหนกัน" "ข้าเขียนใบหย่าแล้ว  ภรรยาของเจ้ามิใช่ท่านหญิงเซียงเซียงหรอกหรือ อ๊ะ!! ปล่อยข้านะ" "ใบหย่ามีเพียงลายมือเจ้าข้ามิได้ลงนามแต่อย่างใด" อีกสี่คนก็ฉุดข้อมือคนของตนไว้   หวงจื่อหานอุ้มหลี่เสี่ยวหรูขึ้นมานางดิ้นเขาจึงก้มลงจูบนางไม่ให้ตั้งตัว  หลี่เสี่ยวหรูหลบก็ไม่ได้ "ท่านทำบ้าอะไร" "เจ้าแต่งมาปีหนึ่งหนีข้ามาอีกปีครึ่ง ได้เวลาเข้าหอแล้วแม่ตัวดี  เดิมทีเห็นว่าเจ้ายังเด็กเลยไม่อยากเอาเปรียบตอนนี้เจ้าพร้อมแล้วกระมัง  ท้องว่างแล้วฟุ้งซ่าน  มีบุตรให้ข้าสักสิบคนจะได้ทำเรื่องไร้สาระน้อยลงหน่อย

เมฆาหนุ่มวัย40ที่ต้องเลี้ยงดูเด็กสาวในปกครองที่เพื่อนรุ่นพี่เอามาฝากไว้ให้  ความรู้สึกแปลกไปเมื่อวันเกิดอายุ15ของแสนรักที่เธอนั่งร้องไห้  เขากอดเธอปลอบจนหลับจากนั้นก็อุ้มไปนอน  เขารู้สึกกับเธอไม่เหมือนเดิมอีกแล้วจึงต้องพยายามผลักไสให้ไหอยู่ไกลๆจนกระทั่งงานแต่งรุ่นน้อง  เด็กในปกครองกลับรุกเร้าเขาจนเกือบเลยเถิด “หืมม อาเมฆเหรอ อาเมฆหล่อจังเลย หล่อจนแสนจะคลั่งตายแล้วววว อืม หล่ออออ เอิ๊ก” “แสนรักปล่อยฉันได้แล้ว เธอเมาก็ควรนอนสักทีอย่ารุ่มร่าม” คนตัวเล็กไม่ฟัง เธอปีนขึ้นมานั่งคร่อมตักหันหน้าเข้าหาเขาก่อนจะใช้มือไล้แก้มสากที่เพิ่งโกนหนวดมา พร้อมกับจ้องริมฝีปากเมฆาแล้วเลียริมฝีปากตัวเอง ภาพเย้ายวนนี่ทำเอาผู้ปกครองแทบจะตบะแตก เขาจับแขนเรียวที่คล้องคออยู่ออก แต่ไม่นานเธอก็คล้องคอเขาอีกรอบ ” อาเมฆขา จูบแสนหน่อยได้ไหมจูบแบบนี้น่ะ” แสนรักแนบริมฝีปากเข้าหาเมฆา จูบอะไรของเธอกันแค่เอาปากมาแตะเนี่ยนะ เมฆาพยามผลักเธอออก มือบางล้วงเสื้อเชิ้ตของเขาไล่สะกิดหัวนมจนเขาต้องซู๊ดปาก เด็กบ้านี่ยั่วเก่งเกินไปแล้วนะ เมฆาตบะแตกทันทีก่อนจะรั้งท้ายทองของแสนรักมาจูบอย่างดูดดื่ม ลิ้นสากเกี่ยวเอาลิ้นเล็กออกกมาจูบ ดูดกลืนน้ำลายอย่างไม่รู้จักอิ่ม เขาถอนริมฝีปากออกก็เห็นคนตัวเล็กหน้าแดงกล่ำ ดื่มไม่ดูสังขารจริงๆ “แสนพอหรือยังหึ ฉันจะไปนอนแล้ว เธอก็ควรนอนได้แล้ว” “อื่อ อึดอัดจังอาเมฆ มือบางรั้งเกาะอกตัวเองลงมากองที่ตัก เต้านมสีขาวสะอาดตา หัวนมสีชมพูสวยอยู่ต่อหน้าเมฆาทันที เขาแทบจะสำลัก “แสนรัก อย่าทำอย่างี้สิฉันจะไม่ไหวเอานะ” ปากก็ปรามแต่มือหนาเริ่มนวดคลึงก่อนจะอ้าปากครอบครองหัวนมสลับกันดูดเลียทีละข้างอย่างหลงไหล “อ่าห์ อาเมฆขา เสียวจังเลย อื้อ ดูดอีกสิคะ อูยเสียวอ่าห์” มือหนาเริ่มสำรวจข้างล่าง ปรากฎว่ามีความชุ่มชื้นหลั่งออกมาจากดอกไม้บอบบางของเธอ แสนรักเสียวจนกระตุกเกร็งเพราะเมฆาขยี้เม็ดทับทิมให้เธอ คนตวัดรั้งแผ่นหลังดันให้แอ่นขึ้นเพื่อดูดดื่มได้ถนัด เสียงครางเงียบไปแล้ว เขาเริ่มแข็งขึงไม่ไหว อยากจัดการคนตรงหน้าที่ยั่วเขาก่อนจะเรียก “แสนอยากให้หยุดหรืออยากให้เริ่มหืม” “...” “แสนรัก” “....” ไม่มีเสียงตอนเขาจึงเงยหน้าไปมอง สาวน้อยหลับกลางอากาศไปแล้วหลังจากเขาใช้นิ้วทองคำทำให้เธอสุขสม เมฆาแทบจะขย้ำคนในอ้อมกอดจริง “เด็กบ้า มายั่วกันแล้วหลับกลางอากาศ ทิ้งฉันไว้กลางทางเนี่ยนะ แสนรักเธอมันจริงๆ เลยเด็กบ้า” สุดท้ายก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ ตนเองก็ต้องไปจัดการระบายความต้องการของเขาในห้องน้ำ “ฮึ่มฝากไว้ก่อนนะแม่ตัวดี” จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนกอดคนตัวเล็กหลับไป ตีห้าจึงได้ตื่นขึ้นแล้วไปนอนตึกใหญ่ แต่คนตัวเล็กที่เช้ามาจำอะไรไม่ได้เลย ไม่รู้ด้วยว่ากลับบ้านได้อย่างไร

ไป๋ซู่ฮวาหลานสาวกำพร้าสกุลไป๋  ถูกคู่หมั้นวางแผนใส่ร้ายว่าคบชู้เพราะอยากถอนหมั้น  เขาวางแผนให้นางมาพบจากนั้นก็วางยานางแล้วนำไปนอนข้างๆหยางหนิงเฉิงที่หลับไปเพราะพิษไข้ที่บาดเจ็บจากการตกเขาหลังจากนั้นก็จุดยาปลุกกำหนัดให้ทั้งคู่    พอรุ่งเช้าจางชุนก็พาชาวบ้านมาจับชู้    ป้าสะใภ้ใหญ่รังเกียจหลานสามีคนนี้อยากขับไล่นางมานานแล้วจึงถือโอกาสนี้ อ้างว่าซู่ฮวาทำให้สกุลไป๋อับอายจึงยกนางให้ไปอยู่หยางหนิงเฉิงคนต่างถิ่นคนนั้น   เพื่อไม่ต้องการขายหน้า    ไป๋ซู่ฮวาไปทวงเงินที่จางชุนยืมไปสอบใครจะรู้เขาทุบตีนางจนตายกล่าวหาว่านางไม่สำรวมมีสามีแล้วยังมายั่วยวนเขา  จนกระทั่งไป๋ซู่ฮวาอีกคนเข้ามาแทนที่ หยางหนิงเฉิงเห็นสตรีที่ถูกทุบตีมาก็แค่นเสียง"ไป๋ซู่ฮวา เจ้าอาลัยอาวรณ์บุรุษผู้นั้นถึงเพียงนี้ก็ไม่ควรปีนเตียงข้า ไปขอร้องให้เขารับเจ้าเป็นอนุแต่กลับถูกทุบตีแล้วมาโยนไว้หน้าบ้านข้าช่างน่ารังเกียจนัก" "นี่หยางหนิงเฉิง ข้าไม่ได้ไปอาลัยอาวรณ์ไอ้หน้าปลาในนั่นข้าไปทวงเงินที่เขายืมข้าไปสอบต่างหาก " ไป๋ซู่ฮวาเพิ่งฟื้นก็ถูกคนบนเตียงด่าทอแถมยังขับไล่ ต้องไปจัดการไอ้สารเลวนั่นก่อนบังอาจนักมากล่าวหาเจ๊ว่าคบชู้ ถึงจะไม่ใช่คนเดิมแต่ตอนนี้นางอาศัยร่างนี้แล้วใครจะแบกชื่อเสียงไม่ดีกันเล่า "ไป๋ซู่ฮวาถ้าเจ้าไม่อยากอยู่กับพวกเราเจ้าก็กลับบ้านตนเองเถอะ ยังไงก็ไม่ได้กราบไหว้ฟ้าดิน เป็นป้าสะใภ้เจ้ายัดเยียดเจ้ามาใช่ว่าข้าอยากแต่งงานกับสตรีไร้ยางอายเช่นเจ้าเมื่อไหร่ ข้ามีคนรักแล้วใช่ว่าเจ้าไม่รู้" บุรุษบนเตียงยังคงกล่าวต่อ "นี่หยางหนิงเฉิงอย่าปัญญาทึบนัก เจ้าและข้าต่างก็ถูกคนใช้เป็นเครื่องมือ แต่แล้วอย่างไรล่ะถ้าเจ้ารังเกียจข้านักเหตใดคืนนั้นเจ้าไม่กัดลิ้นตัวเองให้ตายไปเสีย กลับขึ้นขย่มข้าเอาเป็นเอาตายทั้งคืนจนเอวข้าปวดเมื่อยอยู่จนถึงตอนนี้" ไป๋ซู่ฮวาพูดเสร็จก็ไม่มองหน้าเขาแต่หันไปสนใจเด็กทั้งสอง คนตัวโตหน้าแดงเขายอมรับว่าเมื่อคืนวานแม้จะถูกวางยาแต่ยามที่นางร้องครวญครางเสียงหวานอยู่ใต้ร่างเขานั้นช่างหอมหวานเร่าร้อนจริงๆ แต่เขาไม่ยอมรับยังคงด่าทอสตรีตรงหน้า "เจ้ามันสตรีแพศยา หน้าด้านนัก" "หนิงจิน หนิงหรง ดูแลพี่ชายแสนโง่เจ้าด้วยข้าจะไปเอาเงินของข้าคืนวันๆ กินแต่น้ำข้าวจะรอดได้กี่วันเชียว"ไป่ซู่ฮวารำคาญไอ้ทึ่มที่โวยวายนางอยู่บนเตียง เลยหันไปหาเด็กทั้งสองคนที่ยืนอยู่ เด็กทั้งสองมองหน้าพี่ชายสลับกับพี่สะใภ้สุดท้ายก็พยักหน้ารับ

เซียวจ้านเป่ยนายพรานแห่งหมู่บ้านจิ่วโจวแต่งงานกับหญิงงามในหมู่บ้าน  มีบุตรด้วยกันหนึ่งคนเป็นบุตรสาว  ต่อมาทางการได้มาจัดสรรที่ดินทำกิน  เมียสาวเกิดต้องตาขุนนางคนนั้น  จึงหอบผ้าหนีตามเขาไป  ทิ้งบุตรสาวอายุเพียงสามขวบไว้คนเดียว  จนเขากลับมาอีกสองวัน มีบุตรสาวนอนหายใจรวยรินเกือบตายแล้ว   ด้วยเกลียดสตรียิ่งนัก  แต่เพราะต้องขึ้นเขาบ่อยๆจึงต้องหาคนมาดูแลเซียวลี่ผิงบุตรสาว   อีกทั้งอยู่ไปก็ถูกเกณฑ์ไปเป็นทหาร   จูเหมยลี่ถูกนางเหวินป้าสะใภ้ใหญ่ขายให้เขาแลกกับเงินตำลึง จูเหมยลี่หวาดกลัวหน้าตาที่มีแต่หนวดเครา  อารมณ์ฉุนเฉียวของเขา    แต่งมาคืนแรกเขายังไม่ทันเข้าหอเช้ามาได้ยินว่านางกระโดดน้ำตาย  มีคนเอานางมาวางไว้หน้าประตูบ้าน เซียวจ้านเป่ยจึงโมโหจะไปเอาเงินคืน "นายพรานเซียว  เหม่ยลี่นะสินางโดดน้ำฆ่าตัวตาย  พวกข้าพามานางยังไม่ฟื้นเลย  เอาอย่างไรกันนางเป็นภรรยาเจ้านี่" "หืมมม  นางฆ่าตัวตายข้าเสียเงินไปสามตำลึงยังใช้งานนางไม่ถึงสิบอีแปะเลยมั้ง  พวกท่านกลับไปเถอะข้าจัดการเอง" ชาวบ้านกลับไปแล้ว   อย่างไรก็เป็นเรื่องผัวเมียแม้จะสงสารแต่ยื่นมือไม่ได้เซียวจ้านเป่ยหัวเสียมาก "น่าตายนักอยากตายก็ตายไปซะไปผิงเอ๋อร์พ่อจะไปเอาเงินคืน  ลูกไปเอาเสื่อในบ้านมาพ่อจะห่อศพนางไปโยนทิ้งหน้าบ้านสกุลจู" จูลี่ที่เพิ่งถูกดูดเข้ามาในร่างนี้สักพักแล้ว  นางกำลังรวบรวมความทรงจำของจูเหมยลี่คนเดิมอยู่  ทันทีที่เมมโมรี่อัพโหลดเรียบร้อยก็ลืมตาขึ้นมองหน้าเขา "ท่านลุงเจ้าคะ  ข้าหิวจังท่านมีอะไรให้กินหรือไม่" "น้ำเข้าสมองเจ้าหรือไงเรียกสามีตัวเองว่าลุง ข้าจะไปเอาเงินคืน ป้าสะใภ้เจ้าจะเอาไปเจ้าขายต่อก็ช่างเถอะ ไม่เต็มใจก็ไม่ต้องอยู่  อยากตายไปตายที่อื่น" "แหม่โว้ยไอ้แก่บ้านี่  ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่กับตาแก่ใจแคบนักหรอก  ทำไงได้ดันมาแล้วนี่" จูเหมยลี่ ถอนหายใจแลล้วลุกเผชิญหน้า  อ่อนแอไปทำไม  ยิ่งอ่อนแอยิ่งถูกข่มเหงง่ายๆ "นี่ท่านลุง  ข้าแต่งงานกับท่านเมื่อวาน หืมจะเอาข้าไปคืนหรือคนจะเชื่อว่าข้ายังบริสุทธิ์อยู่ไหม  หรือจะให้ข้าโพนทะนาว่าท่านเป็นพวกบกพร่องในร่างกายไม่สามารเข้าหอได้" "เจ้าๆๆ  หน้าไม่อายแพศยานัก  เพิ่งจะฆ่าตัวตายมาตอนนี้บอกจะอยู่ด้วย  น้ำเข้าหัวจนประสาทกลับรึ  สตรีน่ารังเกียจร่างกายเปียกปอนผมเผ้ารุงรังเหมือนวิญญานเพิ่งโผล่มาจากหลุมศพ  อัปลักษณ์สิ้นดี  ข้าแต่งเจ้ามาได้อย่างไรกัน" "โว้ย  ตาแก่ข้าทำเสื้อหล่นน้ำ  แล้วจะเก็บขึ้นมาไม่ระวังเลยตกลงไป  ท่านป้าหวงนางไม่รู้นึกว่าตรอมใจเรื่องที่ถูกขายให้ตาเฒ่าอย่างท่านสามตำลึงจึงคิดว่าข้าฆ่าตัวตาย  เงินแค่นั้นข้าหามาไถ่ตัวได้จะตายทำไมเหอะ" "เจ้าๆๆๆๆ  เรียกใครตาแก่ห๊ะ  สารรูปเจ้าใช่คนรึ  หลังบ้านมีลำธารใครใช้ให้เจ้าไปซักผ้าริมแม่น้ำกัน  ข้ออ้างฟังไม่ขึ้นหรอก  ไปข้าจะเอาเจ้าไปคืนป้าเจ้าเดี๋ยวนี้" จูลี่ที่ตอนนี้คือจูเหม่ยลี่กำลังโมโหไอ้แก่ปัญญาทึบตรงหน้าจะบ้าตายแล้ว  จึงเดินเข้าหากระชากหนวดที่ยาวเฟื้อยนั่นแล้วตะโกนใส่หน้า "ไม่ต้องไปหายายแก่มหาภัยนั่นหรอก  เงินแค่นั้นข้าหามาคืนเจ้าได้เอาสัญญาขายตัวกับเขียนใบหย่ามา  ตาแก่โง่เง่าสิ้นดี  ข้าเพิ่งมาบ้านเจ้าเมื่อวานจะรู้ไหมว่าหลังบ้านเจ้ามีลำธารห๊ะ!!? " เซียวจ้านเป่ยเจ็บแทบน้ำตาเล็ด  นังเด็กบ้านี่กล้ากระชากเขาเชียวหรือไม่สั่งสอนไม่ได้แล้วมั้ง  เขาจึงจับจูเหม่ยลี่หันหลังแล้วฟาดที่ก้นนางสามทีแรงๆ  จูเหม่ยลี่เจ็บจนน้ำตาไหล  "โอ๊ย ฮือๆๆเจ็บๆๆไอ้บ้าไอ้แก่ตัญหากลับ  ไอ้แก่ลามกไอ้แก่โรคจิต ฮือๆๆ"

"ขวัญ  บอกอามาสิว่าคืนนั้นเห็นอะไรบ้าง  หืม" "คืนไหนคะ  ขวัญไม่รู้วาอาคิมหมายถึงอะไร  เอ่ออาคิมจะให้ดูไฟล์ไหนคะ" "อาไม่ชอบคนโกหกนะคะ  บอกมาสิอารู้ว่ามีคนมาแอบดูอานะ  เห็นหลังไวๆ  หรือจะเป็นผีสาวกันนะ" "อาคิมคะ   อาคิมตัวเปียกอย่าใกล้มากนักสิคะขวัญอาบน้ำแล้ว" คิมหันต์รั้งร่างบางมาแนบชิดก่อนจะกระซิบ "ขวัญเคยจูบกับใครไหม  มีแฟนหรือยัง" "ไม่ค่ะ  ไม่เคยขวัญเรียนอย่างเดียว  อาคิมขาปล่อยขวัญก่อนสิคะ" "ขวัญ  อาจะสอนให้ดีไหมเผื่อเวลามีแฟนขวัญจะได้รู้ว่าต้องทำยังไง     มานั่งตักอาสิคะ  อืมเด็กดีพูดง่ายๆแบบนี้ค่อยน่าสอนหน่อย  ขวัญขาเผยอปากให้อาหน่อยอาอยากแลกลิ้นกับหนู" เด็กสาวเหมือนต้องมนต์  คิมหันต์เป็นผู้ชายที่หน้าตาดีจริงๆ  เขาหล่อมากอีกทั้งน้ำเสียงนุ่มนวลที่เขาเอ่ยกับเธอทำเอาเด็กสาวถึงกับเคลิ้ม  ลิ้นของชายหนุ่มเกี่ยวลิ้นของเด็กสาวเอาไว้  มือหนาปลดกระดุมชุดนอนออกก่อนจะฝังใบหน้ากับเต้าใหญ่โต  "นมหนูสวยมากเลยขวัญ  หัวนมสีหวานเหลือเกิน ขออาดูดได้ไหมคะอยากดูดอยากเลียหัวนมสีชมพูของหนูจัง" "อาคิมขา   แบบนี้จะดีหรือคะ  ขวัญยังเด็กอยู่นะอื้อ  อาคิมขาคนดี  ขวัญยังไม่ได้อนุญาตเลยนะคะ  อูยสียวอ่า  อาคิมขาไหนบอกจะสอนแค่จูบไม่ใช่หรือคะ อ่าเสียว" คนตัวสูงไม่ฟังเสียงเล็กๆที่คอยประท้วงเขาสักนิด  ปากหยักดูดเม้มลิ้นร้อนไล้เลียหัวนมจนเด็กสาวต้องแอ่นอกขึ้นหาริมฝีปากเขา    มือบางสอดในเรือนผมดกดำของเขา  คิมหันต์มัวเมาในความหวานเสียแล้ว   เด็กสาวคนนี้เป็นคนแรกที่เขาทั้งกอด ทั้งจูบอีกทั้งเต้านมแสนสวยนี่เป็นเต้าแรกที่เขาดูดเม้ม  หวานๆเหลือเกิน  เอาขึ้นเรือไปด้วยเลยดีไหม  เพียงขวัญเริ่มมวลท้องรู้สึกอยากปลดปล่อยอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน  คิมหันต์รู้ดีว่าหากมากกว่านี้เขาเลยเถิดแน่  เพียงขวัญยังเด็กอยู่  จึงละจากเต้าอวบอิ่มก่อนจะจูบปากของเธออีกครั้ง  จากนั้นก็ถอนออกอย่างเสียดาย "คนดี  ที่อาสอนไปจำได้ไหม  หรือให้อาทวนอีกรอบคะ" "จำได้ค่ะ  ขวัญจำได้แล้ว อื้อ  อาคิมขายังไม่อิ่มอีกเหรอ  นมช้ำหมดแล้วนะคะอ่าาา  อื้อ อาคิม" "ขวัญ  ห้ามให้ใครมาทำแบบนี้กับขวัญอีกนะสัญญากับอาก่อน  รอขวัญโตกว่านี้รอขวัญอายุ20ก่อนอาจะมาทวงสัญญาเข้าใจไหมคะ"

โจวหว่านถิงชนะเลิศออกแบบชุดราตรีได้รางวัลเป็นเงินสองแสนหยวนพร้อมทริปท่องเที่ยวเรือสำราญจึงมาเที่ยวกับเพื่อนสาว อากาศที่กำลังดีเหมาะแก่การตากอากาศที่ดาดฟ้าเรือ อยู่ๆมีประกาศเตือนพายุระดับรุนแรง ท้องฟ้ามืดครึ้มลมกระโชกแรงฝนตกหนักมาก โจวหว่านถิงกับทุกคนบนเรือจึงวิ่งหนีอลหม่านพากันหนีลงมาข้างล่าง แต่เธอโชคร้ายพลัดตกทะเล รู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ในร่างโจวหว่านถิงอีกคนแห่งแคว้นต้าเย่ว นางแสร้งโดดน้ำตายเรียกร้องความสนใจที่ถูกองค์ชินอ๋องจะให้หนังสือหย่า แต่นางดันตายจริงๆและโจวหว่านถิงอีกคนมาเข้าร่างแทน "โจวหว่านถิง เจ้ามันสตรีร้อยเล่ห์ข้าคิดถูกที่หย่ากับเจ้า" ซ่างกวนหลิวหยางเอ่ยแก่สตรีที่เพิ่งว่ายน้ำเข้าฝั่งมานอนแผ่หลา โจวหว่านถิงสำลักน้ำลุกขึ้นมา พอลุกขึ้นหันหน้ามาก็เห็นแต่คนแต่งชุดโบราณเต็มไปหมด ซ่างกวนหลิวหยางนั่งลง ใช้มือที่หนาบีบคางนางก่อนจะเอ่ยลอดไรฟัน "ข้าจะแต่งกับโจวลิ่วผิงน้องสาวเจ้า แม้ว่านางจะเป็นเพียงบุตรอนุก็ยังดีกว่าสตรีร้ายกาจเช่นเจ้า เทียบกับน้องสาวเจ้าๆนับเป็นตัวอะไร" โจวหว่านถิงที่ลำดับความจำเรียบร้อยก็แกะมือเขาออก มองหน้าคนตัวโตอย่างรังเกียจ "ท่านพูดว่าจะหย่ามากี่ครั้งแล้ว ลูกผู้ชายคำพูดมีค่าดั่งทอง ทำให้จริงสักที ถ้างานมากนักข้าช่วยท่านฝนหมึกก็ได้นะ ข้าเขียนหนังสือเป็นท่านแค่ประทับตราลงนามก็พอ เอาล่ะข้าจะกลับไปเขียนหนังสือหย่า ท่านก็รีบกลับไปรับรองใบหย่าด้วยล่ะ ซ่างกวนหลิวหยาง" โจวหว่านถิงกระชากมือกลับ ก่อนจะสาวเท้าไปไม่ใยดีเขาเหมือนเคย ปกติต้องร้องห่มร้องไห้แล้วที่เขาเฉยชา หรือพูดถึงสตรีอื่นเกิดอะไรขึ้นกับนาง เสี่ยวชุ่ยเห็นเจ้านายไม่สนใจชินอ๋องก็งง ปกติพระชายารักชินอ๋องมากนี่นา "พระชายา ปกติท่านรักท่านอ๋องมากนี่เพคะ" "ตอนตกน้ำเพิ่งนึกได้ ที่ควรรักคือตัวเอง อย่าเอาชีวิตที่มีคุณค่า ไปให้ใจคนไร้ค่าอย่างซ่างกวนหลิวหยาง" แม่จะเป็นเพียงการพูดคุยของนายบ่าว แต่พวกเขาได้ยินทุกคน

ซ่งเหลียงฮวาประสบอุบัติเหตุรถของเธอประสานงา กับรถบรรทุกจนได้ไปเกิดใหม่ในร่างของซ่งจื่อหรูเด็กสาวกำพร้า ต้องเลี้ยงดูน้องอีกสองคน มีญาติที่เลวร้ายเสียยิ่งกว่ากระไร ต้องงัดสารพัดความรู้มาปรับใช้เพื่อเลี้ยงดูตนเองและน้องๆ พี่ชายข้างบ้านคนนั้นมักช่วยเหลือยามลำบากเสมอ เมื่อมีเขาอยู่นางจะอุ่นใจเสมอ นานวันความผูกพันจึงก่อตัวขึ้น ยังมีอดีตท่านตาที่ต้องตามหา อันตรายที่รออยู่ระหว่างทาง เขาทั้งคู่จะได้ลงเอยหรือไม่ ท่านตาเป็นใครมาดูจากไหน ญาติที่เหมือนศัตรูเหล่านั้นก็ต้องจัดการ

จางซูฉีที่กำลังจะไปนัดบอดอยู่ดีก็ถูกกระสุนปริศนายิงมา  นางตายโดยไม่ตั้งตัว  ต้องมาอยู่ในร่างคุณหนูสามที่แต่งงานกับอ๋องเย็นชาคนนึง   ถูกโยนมาอยู่ท้ายจวนกับสาวใช้อีกสองคน   เพราะด้านหลังไม่มีคนดูนางจึงสามารถแอบออกจากจวนไปเพื่อหาเงินสะสมไว้รอวันที่เขาเขียนใบหย่า    นางเก็บสมุนไพรไปขายแต่หอโอสถกลับเป็นของเขา  นางออกแบบเครื่องประดับร้านเครื่องประดับก็เป็นของเขาอีก  แต่เขาจำนางไม่ได้เพราะนางไม่ได้น้ำลายยืด  ทาแป้งหนาแต่งตัวเป็นนกแก้ว เจอกันอีกครั้งก็ทำเอาเขาแทบคลั่งตาย จางซูฉีกอดเขาแน่นนางกลัวความสูงนะไอ้เด็กบ้านี่  หนานกงเยี่ยวางนางลงยังไม่ทันจะเปิดปากด่าก็ถูกเขาจุมพิตเรียกร้อง  จางซูฉีประท้วงแต่เขาไม่ใส่ใจ  กลิ่นกายนางบวกกับเรือนร่างระหงเขาอยากกดนางลงตรงนี้นัก "ท่านทำอะไร  เยี่ยอ๋องท่านคิดว่าพวกข้าสามคนพี่น้องรังแกง่ายนักหรือ" จางซูฉีโมโหนางตบหน้าเขาอย่างแรง  หนานกงเยี่ยไม่โกรธเขารั้งนางเข้ามากอด  จางซูฉีดิ้นรนแต่ไม่สามารถหลุดจากอ้อมกอดเขาได้  หนานกงเยี่ยจูบนางอีกครั้ง  กำปั้นน้อยทุบไหล่เขาประท้วง  จนเขาถอนริมฝีปากออก "เจ้าเขียนนิยายวสันต์เหล่านั้นได้อย่างไร  เวลาโดนเองถึงไม่ประสานักหื้ม  ไปเอาความรู้มาจากไหนทั้งที่ตัวเองแค่จูบยังทำไม่เป็นเลย" จางซูฉีหน้าแดงเขารู้หรือ  จางซูฉีก้มหน้าซบอกหนานกงเยี่ย  ไม่ยอมให้เขาเห็นสีหน้าตนเองตอนนี้    "ทำไมอายหรือ" หนานกงเยี่ยเชยคางนางกระซิบข้างหู "มาเด็กดีข้าสอนให้ดีกว่า  เผื่อเรื่องต่อไปของเจ้าจะเร่าร้อนกว่าเดิม" "ข้าไม่ได้อยากรู้สักหน่อย อื้อๆ" ครั้งนี้คนตัวโตเรียกร้องเนิ่นนาน  จางซูฉีกอดคอเขาไว้  มือหนาล้วนวงสาบเสื้อนาง  จางซูฉีจับมือเขาออก  ละล่ำละลักพูด "ดึกแล้ว  ข้าง่วงด้วยต้องช่วยเสี่ยวเถาเลี้ยงคู่แฝดอีก"  จางซูฉีลุกขึ้นจะลงเขาแล้วไปทางไหนเล่า ตาบ้านี่พามาส่วนไหนของภูเขากัน  หนานกงเยี่ยอุ้มนางขึ้นก่อนจะดีดตัวพานางกลับบ้าน "เดี๋ยวๆๆๆ  ท่านอ๋องพระองค์จะนอนที่นี่ไม่ได้นะ ไม่มีห้องแล้ว" จางซูฉีดันหน้าอกหนานกงเนี่ยที่กำลังจะเดินเข้าบ้าน "ข้าจะนอนกับเจ้าไง  ผัวเมียนอนด้วยกันแปลกตรงไหน" "ไม่ได้   กลับตำหนักกุ้ยฮวาของท่านไปเลยคนบ้า" หนานกงเยี่ยไม่ฟังอุ้มนางเดินเข้าห้องหน้าตาเฉย  วางนางลงบนเตียงก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ  "ไม่นอนหรือ   งั้นให้ข้าช่วยเจ้าหาอะไรทำไหม"  "หนานกงเยี่ย  ท่านมันโรคจิต"