คุณพิภพ และคุณหญิงอรวี ทนเห็นลูกทำตัวเป็นคนไม่มีจุดมุ่งหมายไปวันๆ ไม่ไหวแล้ว!! "คุณตามใจลูกเกินไปจนลูกจะเสียคนหมดแล้วนะ เรียนจบมาแล้วยังมัวเอาแต่เที่ยวเล่นไปวันๆ" "คุณก็ให้เวลาแกสักหน่อยนะ เอาไว้แกพร้อมเดี๋ยวก็คงไปช่วยคุณบริหารบริษัทเองล่ะค่ะ" "เราต้องเลิกตามใจลูกได้แล้วนะคุณหญิง คุณหญิงลองคิดดูนะว่าถ้าหากวันนึงเราไม่ได้อยู่กับลูกแล้วลูกจะอยู่ยังไงถ้าทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่าง " คุณหญิงอรวีคิดตามใที่สามีบอก ก็จริงอย่างที่สามีเธอพูด เธอ สปอยลูกสาวมากเกินไปจนทำอะไรเองไม่เป็นสักอย่าง วันๆ เอาแต่เที่ยวเล่น อุตส่าห์ส่งให้ไปเรียนที่เมืองนอกคิดว่ากลับมาจะให้มาช่วยบริหารธุระกิจ แต่เปล่าเลยลูกของเธอวันๆ เอาแต่หาเรื่องออกจากบ้าน ใช้เงินวันละเกือบแสนทุกวัน คิดแล้วก็กลุ้มใจ "ได้ค่ะเอาตามแผนที่คุณว่าก็ได้"ทั้งคู่พากันวางแผนหลอกน้ำอิงว่าที่บ้านถูกฟ้องล้มละลาย แล้วพวกเขาจะไปอยู่ที่เมืองนอกสักพัก "คุณแม่ว่าอย่างไงนะคะ ที่บ้านของเราล้มละลายจริงๆ หรอ" คุณหนูน้ำอิงไม่อยากจะเชื่อ บ้านของเธอรวยมากจะล้มละลายง่ายๆ แบบนี้เลยหรอ "ฉันจะทำอย่างไงดีล่ะทีนี้ เงินติดตัวก็มีแค่ไม่กี่หมื่น บัตรเอทีเอ็มบัตรกดเงิน ทุกอย่างถูกอายัดหมดเลย" น้ำอิงจะเอาตัวรอดได้ไหมอย่าลืมเข้ามาอ่านกันนะคะ ?สปอย นิดหน่อย? "คุณไททัน จะทำอะไรค่ะ" "บอกให้เรียกพี่ไง จำไม่ได้หรอ" ไททันส่งเสียงดุ คนอะไรพูดอยากจริงๆ แถมยังสมองปลาทองอีกตังหาก "สรุปคุณอยากเป็นพี่ชายฉันใช่ไหมคะ?" เอาแต่บอกให้เรียกพี่เรียกพี่อยู่ได้ฉันไม่มีพี่ชายสักหน่อยฉันเป็นลูกคนเดียวจะบอกให้ ไม่ใช่สักหน่อยฉันอยากเป็นผัวเธอตต่างหากล่ะ "เอ่อคืออ..ฉันยังไม่ค่อยชินเท่าไรน่ะค่ะคนอะไรเอาแต่ใจชะมัด แถมยังดุเหมือนหมาอีก "เธอไม่คุ้นหน้าฉันมั่งหรอน้ำอิง" "ไม่นะคะ เราเคยรู้จักกันหรอคะ?" ซื่อบื่อชะมัดคนอะไรวะ แค่นี้ก็จำกันไม่ได้ เขาไม่สำคัญขนาดนั้นเลยหรอ "ไม่ก็ไม่ ไปทำงานได้แล้ว มัวนั่งอยู่ทำไม" คนตัวโตหงุดหงิด ที่น้องจำเขาไม่ได้ แต่เขาไม่เคยลืมเธอเลยสักวันอะไรของเขาเนี่ยเป็นไบโพล่าร์หรือเปล่า แค่นี้ก็ต้องดุด้วยบอกกันดีสิ ❌ไม่มีนอกกายหรือนอกใจ ❌ไม่มีการทะเลาะตบตีของพระนาง ☑️พระเอกดุมาก และ ปากหมานิดหน่อย ☑️นางเอกเถียงเก่งมาก ☑️พระเอกคลั่งรักหนักมาก คำเตือน นิยายเรื่องนี้มีฉาก 18+ คนที่มีอายุต่ำกว่า18ปีควรข้ามฉาก ที่เขียนว่าNc18+ นิยายเรื่องนี้มีการใช้ความรุนแรงเล็กน้อย คนที่มีอายุต่ำกว่า18ปีควรได้รับคำแนะนำ นิยายเรื่องนี้เป็นจินตนาการของนักเขียน ไม่ได้มีเจตนาพาดพิงบุคคลใด ตัวละครและฉากต่างในเรื่องนี้เป็นการสมมุติขึ้นมาทั้งหมด ไม่อนุญาตให้ดัดแปลงหรือทำซ้ำมิเช่นนั้นจะดำเนินคดีตามกฎหมาย

ภาพวาด น้องม.1 ตากลมผมยาว ผิวขาว ปากอวบอิ่มอมชมพูตัวอวบอ้วน นิสัยดีน่ารัก เป็นที่รักของเพื่อนๆ ธิวา พี่ม.3 หนุ่มหล่อหน้าคมเข้ม ยิ้มมีเสน่ห์ อารมณ์ดี พี่เขาเป็นรักแรกของฉัน เราพบกับโดยบังเอิญ ฉันแอบดูเขาอยู่บ่อยๆ ทำไม่ระยะเวลาที่ได้เจอกันมันสั้นจังนะ พี่เขาเรียนจบแล้วฉันจะได้เจอเขาอีกไหม ฉันคงคิดถึงเขาแย่เลย "พี่ค่ะหนูชอบพี่" คำๆนี้ยังไม่ทันได้พูดเลย ฉันเรียนจบแล้วกำลังจะไปต่อมหาลัยบังเอิญจังได้เรียนที่เดียวกับพี่เขาด้วยตอนนี้ฉันผอมแล้ว พี่เขาจะจำฉันได้ไหมนะ โทษนะคะขอถามหน่อยค่ะว่าคณะอักษรศาสตร์ไปทางไหนค่ะ ใบหน้าหล่อค่อยๆหันมา "คับ อ้าวนี่น้องคนนั้นนี่ จำพี่ได้ไหมคับ" ตึกๆ ตึกๆ!!! พี่เขาจำฉันได้ด้วยจริงๆไม่อยากจะเชื่อ "คะ ค่ะพี่ธิวา" "คณะอักษรหรอ ตรงไปอีกนิดเดียวก็ถึงแล้ว น้องเรียนที่คณนี้หรอ" "ใช่ค่ะ" เธอยิ้มแล้วบอกเขา "อื้มดีเลยงั้นเดี๋ยวเจอกันนะครับน้องภาพวาด" ประโยคนี้ทำเอาฉันขนลุกเหมือนกันนะ . . "นั่นไงล่ะว่าแล้วที่พี่เขาพูดไม่ฟังดูแปลกๆที่ไหนได้เรียนคณะเดียวกันนี่" ธิวาส่งยิ้มหล่อเจ้าเสน่ห์มาให้กับภาพวาดอะไรจะพรหมลิขิตขนาดนั้นไม่ได้เจอกันตั้งนานได้เรียนที่เดียวกันแถมคณะเดียวกันอีก 'สาธุถ้าเทวดาฟ้ามีตาจริงๆขอให้พี่ที่ว่าได้เป็นพี่ได้เป็นลุงรหัสของฉันด้วยเถิดเพี้ยงๆๆๆ!!!!' เอาอีกแล้วนะภาพวาดพึ่งพาสิ่งศักดิ์สิทธิ์อีกแล้วรอบที่แล้วได้ผลรอบนี้จะได้ผลไหมนะลองดูกัน

เมษา สาวสวยปี1 บังเอิญมีปากเสียงกับ พายุรุ่นพี่ปี2หนุ่มหล่อประจำคณะบริหาร หลังจากวันนั้นชีวิตของเมษาก็ไม่สงบอีกเลย พายุเอาแต่ตามจีบตามติดเธอเป็นเงาตามตัว พรึ่บ ! อุ้ย! พายุ : “จะรีบไปตามควายที่ไหนคับ” เมษา : "อ้าวพี่ทำไมปากหมาแบบนี้อะ “ เธอตอกกลับเขาทันทีโดยที่ยังไม่ทันมองเลยว่าเขาคือใคร ‘ซวยแล้วเมษาเอ้ย รุ่นพี่ที่คณะนี่น่า ’ พายุ : ' เก่งดีนี่ กล้าเถียงรุ่นพี่ซะด้วย ชื่ออะไรเนี้ย เมษาปี1คณะบริหารหรอ หึๆ" เขาอ่านป้ายชื่อที่คล้องคอเธออยู่ พร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก พายุ : “ปากเก่งแบบนี้พ่อจะดูดให้พูดไม่ได้เลยคอยดู” เขากระซิบข้างหูเธอ พายุเล็งเมษาไว้แล้ว เธอไปไหนไม่รอดแน่ๆ หลังจากนั้นชีวิติในมหาลัยที่เคยคิดว่าจะสงบของเมษาคงไม่สงบอีกต่อไป ~ เรื่องราวจะเป็นอย่างไงอย่าลืมเข้ามาอ่านกันนะคะ