“ท่านชายเหมือนคนที่ยืนอยู่บนยอดเขาเหลียงซาน ส่วนข้านั้นเหมือนน้ำค้างที่อยู่บนยอดหญ้า.. มันต่างกันเกินไป” “มีอะไรที่นางมีแล้วเจ้าไม่มี” “นางเป็นคุณหนู รูปร่างหน้าตาก็งามสง่า ดูดีกว่าข้าเป็นไหนๆ” “อย่างนั้นเหรอ” คิ้วเข้มพาดเฉียงย่นเข้าหากันเล็กน้อยขณะมองหน้านาง เพ่งมองใบหน้างามที่ไม่ค่อยกล้าสู้สายตาสักเท่าไหร่ แล้วคลี่ยิ้มกว้างส่งให้เมื่อนางยอมสบตาสู้ “ทำไมข้าไม่รู้สึกแบบที่เจ้าว่าเลย” คำพูดของเขาทำให้เธอเขินจนหน้าร้อนระอุ ถ้าเอาน้ำแข็งมาวางคงละลายเป็นน้ำในพริบตา “สายตาท่านคงจะมีปัญหาอย่างหนัก” “คงจะใช่ หัวใจของข้าก็เช่นกัน” “ไปกินข้าวเถอะเจ้าค่ะ อาหารเย็นหมดแล้ว” ถ้ายังไม่เปลี่ยนเรื่องเธอคงเสียตัวให้เขาแน่

โชติรสรีบพลิกตัวหันหลังให้ชายหนุ่มทันทีที่เขาผละจากเธอไปยืนอยู่ข้างเตียง ควานมือไปด้านหลังเพื่อหาผ้าห่มมาคลุมร่างที่เปลือยเปล่าของตนให้พ้นจากสายตาร้อนแรงสีน้ำตาลเฮเซลคู่นั้น แต่ให้ตายเถอะผ้าห่มมันหายไปไหนวะ! ชายหนุ่มกอดผ้าห่มไว้กับอก มองทรวดทรงอวบอัดที่มีส่วนเว้าส่วนโค้งอย่างชัดเจน เธอคือผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบไร้ที่ติในสายตาของเขาจริงๆ คิดไปคิดมาความต้องการที่เพิ่งสงบลงไปก็เริ่มตื่นตัวอีกครั้ง เขารีบคลี่ผ้าห่มคลุมร่างให้เธอแล้วแต่งตัวเพราะกลัวอดใจไม่ไหว กลัวจะทำให้เธอเจ็บปวดทรมานจนเข็ดขยาด “ผมไปก่อนนะยอดรัก” เขาเกี่ยวร่างที่ตะแคงหันหลังให้ด้วยมือข้างเดียว แล้วโน้มหน้าไปกระหน่ำจูบที่เรียวปากอิ่มนั้นอย่างเสน่หา ก่อนจะออกไปจากห้องเขายังหยิบโทรศัพท์ของเธอมากดเข้าหาเบอร์ตัวเอง และอดไม่ได้ที่จะรั้งร่างบางมากอดแนบอกและดูดดื่มความหวานของเรียวปากอย่างอาลัยอาวรณ์ “อย่าลืมสัญญาของเราล่ะ” เธอเน้นย้ำเมื่อเขาจะจากไป เขามองร่างที่กอดกระชับผ้าห่มนวมเอาไว้ด้วยความรักใคร่อย่างเปิดเผย “ผมจะรักษาสัญญาอย่างเคร่งครัดถ้าคุณไม่ผิดคำสัญญา” “เราควรทำหนังสือสัญญาต่อกัน” “ไม่จำเป็น หน้าที่ของคุณคือเป็นตัวแทนของลิก้า หน้าที่ของผมคือห้ามยุ่งกับลิก้า ดังนั้นคุณและผมแค่ทำหน้าของตัวเองอย่างเคร่งครัดหนังสือสัญญาก็ไม่มีความหมาย” “ถ้าฉันรู้ว่าคุณยุ่งกับพี่สาวของฉันทั้งที่ฉันยอมคุณถึงขนาดนี้ เราได้เห็นดีกันแน่” เธอข่มขู่ “ผมไม่โง่เสียคุณไปหรอกยอดรัก คุณเด็ดกว่าเธอเป็นไหนๆ” “อย่ามาหยาบคายกับฉัน ไสหัวออกไปจากห้องฉันได้แล้ว” เธอหยิบหมอนปาใส่คนปากเปราะนัยน์ตาลามกด้วยความอับอายระคนโกรธแค้น

เขาคือเจ้าของฟาร์มนกกระจอกเทศที่ใหญ่ติดอันดับต้นๆ ของโลก ส่วนเธอคือหญิงสาวที่เขารับมาทำงานด้วยเพราะถูกน้องชายขอร้อง อะไรจะเกิดขึ้น? เมื่อคนที่เขาคิดว่าขี้เหร่นักหนากลายเป็นนางฟ้าเดินดินที่อยากครอบครอง

อดีตนักดนตรีรูปหล่อพ่อรวยที่ผันตัวเองมาเป็นนักธุรกิจเต็มตัวเพื่อสืบทอดกิจการของครอบครัว สามปีที่เขามัวแต่เรียนรู้เรื่องงานที่ไม่ถนัดจนต้องปล่อยวางเรื่องความรัก ตอนนี้เขาพร้อมแล้วที่จะรับมือกับมัน แต่ให้ตายเถอะ! ทำไมผู้หญิงแต่ละคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกถวิลหาได้เหมือนเธอคนนั้นเลยสักคน ตอนนี้เธออยู่ไหน ทำอะไรอยู่นะ เขาอยากเจอเธออีกสักครั้ง และครั้งนี้จะไม่ปล่อยให้เธอหลุดมือเด็ดขาด เชิญพบกับความรักของพี่โฉดผู้น่ารักกับน้องแนนผู้ใสซื่อ(จากบัญชารักจากหัวใจ)ได้ในเล่มนี้เลยค่ะ

เขากอดเธอแน่น จูบหนักหน่วงขึ้น เรียกว่าแทบจะสูบเอาวิญญาณออกมา จูบจนเธอต้องเบือนหน้าหนีเพื่อสูดเอาอากาศเข้าปอด “หายใจไม่ทันเหรอ” ถามเสียงนิ่ง จ้องใบหน้านวลไม่กะพริบ “ตอบผมสิ” คะยั้นคะยอขอคำตอบเมื่อเธอเอาแต่อ้ำอึ้ง ไม่กล้าจะสบตาด้วย “..ค่ะ” ตอบอย่างขัดเขิน “มองหน้าผมให้เต็มตาแล้วค่อยตอบสิหนูเล็ก” ไม่พูดเปล่า แต่ยังเอื้อมมือไปจับปลายคาง รั้งใบหน้าเธอให้หันมามองตน.. แต่ใบหน้าเรียวแดงซ่านช่างน่ารักเหลือเกิน อดใจไม่ได้ต้องโน้มไปหาและจูบเสียอีกที หอมอีกสองฟอด “เด็กเลี้ยงแกะ!” แล้วตำหนิเสียงขรึม แววตาวาว คนถูกดุเหลือบสายตามองโต้ ทั้งเขินทั้งงง ไม่เข้าใจว่าตนกลายเป็นเด็กเลี้ยงแกะได้อย่างไร

วิโมกข์คือชายหนุ่มวัยยี่สิบเจ็ดที่ผิดหวังจากความรักอย่างรุนแรง เขากลายเป็นคนอ่อนแอไร้หลัก หมกมุ่นอยู่กับสุรานานนับเดือน แต่หลังจากนั้นก็ได้สติเพราะคำพูดแทงใจของเด็กสาววัยสิบเจ็ดปีคนหนึ่ง เจ็ดปีต่อมาเขาได้กลายเป็นนายหัวผู้ทรงอิทธิพลในธุรกิจค้าหอยเป๋าฮื้อ และต้องเผชิญหน้ากับอดีตคนรักที่เข้ามาอยู่ในบ้านของเขาอีกครั้ง... ชาร์มมิ่งในวัยยี่สิบสี่ปีเดินทางจากนิวยอร์กสู่สงขลาอีกครั้งหลังจากเจ็ดปีผ่านไป เพราะถูกเพื่อนรักขอร้องให้มาแสดงละครขัดขวางอดีตคนรักของพี่ชาย เธอไม่อยากทำแบบนี้เลยเพราะพอใจที่จะแอบรักเขาไปแบบนี้มากกว่า แต่จะทำไงได้ล่ะ.. ในเมื่อเธอก็ถูกผู้เป็นย่าคอยจับคู่อยู่เรื่อยไป จึงตัดสินใจเลือกในสิ่งที่หัวใจปรารถนา... การแสดงที่มาจากส่วนลึกของจิตใจจริงๆ จึงเริ่มต้นขึ้นนับตั้งแต่วินาทีที่เธอเจอหน้าเขา

"ภาสกร" ไม่เคยเลือกมากเรื่องผู้หญิง ขอแค่มีใช้ระบายอารมณ์ก็พอ แต่เมื่อมาเจอกับเด็กสาวลูกครึ่งสวย สดใสไร้ที่ติอย่าง "เจมีน่า" เขาจะทำอย่างไรเมื่อเธอไม่สนกับความสาวที่เสียให้เขาไป… เจมีน่าก้าวเท้าไปยืนใกล้เขา กวาดสายตาสำรวจตั้งแต่ศีรษะไล่ลงจนถึงปลายเท้าแล้วจึงกลับไปมองที่ไหล่ขวาซึ่งมีผ้าพันแผลพันไว้ “จูนทราบข่าวว่าพี่ปูนถูกยิง..ความจริงจูนไม่ได้อยากมาเยี่ยมนะคะ แต่ไม่ทราบว่าขึ้นเครื่องมาได้ยังไง” เมื่อเห็นอาการของเขาไม่ได้หนักหนา และกำลังเตรียมตัวกลับบ้านก็หายตกใจ แต่กลับหวั่นไหวกับมัดกล้ามที่ประดับอยู่บนแผงอกยันหน้าท้องที่ถูกเสื้อเชิ้ตแขนสั้นปกปิดไว้แค่ครึ่งตัว “เพราะความตกใจกระมัง” ถึงแม้เธอจะสารภาพว่าไม่อยากมาเยี่ยม แต่เธอก็ขึ้นเครื่องมาแบบงงๆ แบบนี้จะให้หมายถึงอะไรอีก เธอก็มีความรู้สึกดีๆ มอบให้เขาไม่ใช่เหรอ ภาสกรฉีกยิ้มกว้างใช้มือข้างที่ไม่เจ็บดึงร่างอวบอิ่มนั้นมากอดแนบอก ส่งสายตาไล่ทนายกับลูกน้องอีกสองคนให้ออกไปจากห้องนี้…

“มีเมียน่ารักแบบนี้ไม่มีสามีคนไหนอดใจไหวหรอกนะจะบอกให้ นอนพักซะ เดี๋ยวพี่มาปลุก” เขาจูบทิ้งท้ายหนักหน่วงก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอน “เป็นอะไร หน้ามืดเหรอ” เขาตีหน้าเครียดถามไถ่ เก็บซ่อนอาการขำขันด้วยความเอ็นดูเอาไว้มิดชิด เธออายจนต้องยกมือปิดหน้า ซ้ำยังบิดตัวซุกหลบกับอกแกร่งเพราะกลัวจะตก “คุๆๆๆ คุณ..คุณไคปล่อยครีมลงเถอะค่ะ” “ไม่ปล่อย” “ทำไมล่ะคะ” “ก็ไม่อยากปล่อย ตั้งแต่แต่งงานกันมาเรายังไม่เคยทำตัวเป็นสามีภรรยากันเลย ผมก็อยากอุ้มภรรยาดูบ้างไม่ได้เหรอ” “ได้ค่ะ แต่ไม่ใช่เวลานี้ ตอนนี้คุณไคไม่สบายอยู่นะคะ ปล่อยครีมลงก่อนดีกว่าค่ะ อุ้มของหนักมากๆ เดี๋ยวยิ่งปวดหัวนะคะ” เธอแก้ตัวบ้าบออะไรของเธอเนี่ย ทำไมยิ่งฟังยิ่งน่ารักน่าฟัด พาให้หมั่นเขี้ยวนัก

เธอคือสาวสวย มาดมั่น วัย 30 ปี ที่ปากจัดสุดๆ ส่วนเขาเป็น CEO หนุ่มหล่อ มาดแมน วัย 27 ปี ที่เธอไม่ชอบขี้หน้าเอาซะเลย เพราะเขาคอยแต่จับผิดและชอบใช้งานเธอผิดหน้าที่อยู่บ่อยๆ ยัสซันรีบขยับกายตั้งท่าลุกขึ้นอย่างหัวเสีย วิ่งตามหญิงสาวฝีเท้าหนักที่ทำเอาเขาวูบไปชั่วขณะเพราะแรงของมัน เธอมันร้ายได้ทุกสถานที่จริงๆ ขนาดอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้ยังกล้าลงมือ ถ้าทำกันขนาดนี้ก็อย่าหวังว่าจะรอดออกไปได้ง่ายๆ “กรี๊ดดดด..” สองเท้าของเธอตะกุยอยู่ในอากาศ เพราะถูกร่างที่สูงใหญ่กว่าโอบอุ้มจากข้างหลังจนตัวลอย “ปล่อยฉันนะไอ้เลว ไอ้ระยำ แกจะต้องเสียใจที่ทำกับฉันแบบนี้” เธอยังดีดดิ้นเพื่อให้หลุดจากการโอบกอด “ใครกันแน่ที่ต้องเสียใจ กล้าถีบหน้าผมก็ต้องชดใช้ให้สาสม” จมูกโด่งเป็นสันแตะที่ขมับของหญิงสาว กระซิบที่หูขณะหิ้วเธอกลับไปที่เตียงนอน เหวี่ยงเธอลงไปบนเตียงหลังใหญ่อีกครั้ง แล้วรีบโถมกายตามไปติดๆ จัดการลงโทษตคำโปรยหลังามแบบที่ต้องการ

เขาคือซูเปอร์สตาร์ชื่อดังของแดนกิมจิ ส่วนเธอเป็นแค่ไกด์สาวชาวไทยคนหนึ่ง ดวงชะตานำพาให้เขาได้พบเธอ และเกิดความประทับใจไม่รู้ลืม สามปีผ่านไปเขาได้พบเธอใหม่อีกครั้ง เขาจะทำอย่างไร เมื่อหัวใจเรียกร้องหาแต่เธอ “คุณทำบ้าอะไร” เธอต่อว่าเขาน้ำตานองหน้า รีบก้มลงไปจูบซับเลือดให้ เหนือความกรุ่นโกรธที่มี มันยังเป็นความรักและความห่วงใยล้นปรี่หัวใจ “คราวหน้าอย่าทำแบบนี้อีกนะคะ” ชายหนุ่มซาบซ่านกับการกระทำอันอ่อนโยนของแฟนสาวยิ่งนัก ต่อให้ปากเธอร้องตะโกนว่าโกรธแสนโกรธเขายังไง แต่เธอก็ยังมีความห่วงใยให้เขาก่อนเสมอ “แต่คุณโกรธผม ผมแค่อยากทำให้คุณหายโกรธ” “ฉันแค่อายพี่สาวกับพี่เขยเท่านั้น” เธอแก้ตัว “คุณอายจนกลายเป็นโกรธ” “ฉันโกรธไม่นานเดี๋ยวก็หาย วันหลังคุณอย่าทำแบบนี้อีกนะคะ คุณเป็นดาราจะให้ใบหน้ามีแผลได้ยังไง” เรียวปากอวบอิ่มแนบไปที่แผลตรงริมฝีปากของเขาอีกครั้งเมื่อเห็นมีเลือดซึมออกมาอีก “คุณเรียกผมว่าเจสันก็ได้ แต่ผมจะเรียกคุณว่าคุณแยมเหมือนเดิม เพราะผมถือว่าคุณโตกว่า” “เรียกฉันว่าพี่สาวสิ ฉันอยากมีน้องชาย” “แต่ผมไม่อยากมีพี่สาว โดยเฉพาะคุณ” เขารีบหันไปมองทางอื่นเมื่อเห็นหน้าของเธอยื่นเข้ามาใกล้ๆ “ทำไม มันน่าอายนักเหรอที่มีพี่สาวหน้าตาแบบฉัน” “สำหรับผม.. คุณไม่เหมาะที่จะมาเป็นพี่สาวผมอย่างมาก” เพราะผมต้องการให้คุณเป็นอย่างอื่นมากกว่า เขาคิดในใจ

เขาคือ “พี่เขย” ของเธอ เธอคือ “น้องเมีย” ของเขา เขาอยากเป็นสามีของเธอ ส่วนเธอ… จำใจต้องเป็นภรรยาของเขา “การแต่งงานไม่ใช่ที่สุดของชีวิต แต่งได้ก็เลิกได้ ถ้าพี่รามไม่พอใจนิดเราก็หย่ากันเถอะค่ะ นิดจะได้ไม่ต้องมานั่งพะวงกับคำว่าชู้ของพี่ราม” เธอเจ็บจนนิ่วหน้าแต่ไม่ร้องขอความเห็นใจจากคนหน้ายักษ์ “อยากให้ชู้มาแทนที่ผัวนักเหรอไงถึงได้ท้าหย่าแบบนี้” “ก็ไม่แน่หรอกค่ะ ถ้าชู้มันดีกว่าผัวเฮงซวยแบบนี้” “พี่ไม่ดีตรงไหน พี่ขาดตกบกพร่องต่อหน้าที่อย่างไรถึงได้ว่าพี่เฮงซวย” เขาดูแลเธออย่างดีทุกอย่างทำไมเธอยังมาว่าให้เจ็บช้ำน้ำใจแบบนี้ “ก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ แค่รู้สึกว่าชู้น่าจะดีกว่าก็เท่านั้น” “กล้าพูดเรื่องชู้ต่อหน้าผัวแบบนี้ไม่คิดว่ามันเกินไปหน่อยเหรอหนูนิด” “เข้าใจผิดแล้วค่ะพี่ราม ถึงแม้เราจะจดทะเบียนสมรสกันแล้ว แต่ฐานะที่แท้จริงของเราก็คือพี่เขยน้องเมียเท่านั้น เรายังไม่ได้เป็นอย่างอื่นกันนะคะ ดังนั้นกรุณาสุภาพกับนิดด้วยค่ะ” “ถ้าอย่างนั้นก็เป็นให้มากกว่านี้เลยละกัน” พูดจบก็ดึงแขนเรียวตรงไปที่เตียง ไม่สนอาการฝืนแรงสู้ของเธอ…