Prologue " Yes po mama hi-hindi na po mauulit pa." aniya ko kay mama habang nakayuko. Hindi ko naman kasalanan na si kuya Henry yung tumulak kay Karl nakalaro namin. " Tandaan mo itong sasabihin ko sayo na wag na wag ka ng maglalaro ng kahit na ano!..maliwanag!." saad ni mama habang walang tigil na hinahampas ang pwetan ko gamit ang kamay niya. Wala akong magagawa kundi ang umiyak ng umiyak. Hindi ko naman kasalanan yun. Gusto kung sabihin yun pero tanging iyak lang lumalabas. "Babae ka at hindi lalaki...kaya wag kang makikipaglaro sa lalaki o kahit na sa tulad mong babae..malinaw ba yun Razelda?." "Opo mama." "Umasta ka ng naaayon sa edad mo...dalaga kana.."diin niya "Sige na umakyat kana sa kwarto mo at maligo amoy pawis ka!." gigil na sabi mama. Nagmadali akong umakyat sa taas baka paluiin pa ako ulit ni mama. Nagmadali akong pumasok sa banyo at naghumad na ng damit ko ang tanging natitirang saplot ko sa katawan ko ay panloob lamang. Sa edad na labinglima pinapalo pa rin ako ni mama tuwing may nagagawa akong kasalanan. Pero yung kanina hindi ko yun kasalanan, kasalanan yun ni kuya Henry. twenty-one na si Kuya Henry. Naalala ko noong unang tungtong niya dito sa bahay, kung hindi ako nagkakamali sixteen siya noon. Sabi ni papa pinanganak daw si Kuya sa America at lumaki na kila Lolo at Lola iniwan nila doon kase nag-aaral ito ng elementarya. Bumalik sila dalawa ni mama sa Pilipinas noong sampung taon na si kuya at iniwan nila ito. Kaya ganon na lamang ang ugali ni Kuya Henry. Noong unang kita niya saakin para na niya akong kakainin sa tingin niya. Nakakakilabot. Ngayon ako naman sinisisi sa kagagawan niya. Nakita iyon ni Andra pero takot sumama sa bahay kase takot din kay mama. Tapos si kuya naman hindi ko alam bakit niya ginawang saktan si Karl. Nagkukulitan lang kami noong dumating si Kuya at nakita niya kami tapos bigla lamang niyang tinulak si Karl kaya ayon sa lakas ng pagkatulak niya natamaan ang ulo ni karl sa bato at dumugo ito. Ang sama talaga ni ku- Napalingon ako ng may nararamdaman ako nakatingin sa akin. "Anong ginagawa mo dito!?." sigaw ko sa taong kinaiinisan ko. Nakamasid lamang siya sa akin takang napatingin ako sa buong katawan ko. Dahil doon tumuon ang tingin niya. Kinuha ko ang towel na nakasabit sa gilid saka ko binalot ang katawan ko. Sanay na ako na ganon siya. " Ano kuya? anong ginagawa mo dito? Kita mo naliligo ako." matapang na saad ko dito. Napaatras ako ng lumapit siya saakin. " I told you... avoid him." diin na sabi niya habang humahakbang siya patungo sa akin. Wala na akong ma-atrasan naramdaman ko sa likod ang malamig na pader. " i-ikaw ang may kasalanan kaya na-ospital si karl kaya aminin mo na kay mama na ikaw ang may kasalanan." binaliwala ko ang sabi niya sakin. Isang hakbang na lang at tuluyuan na siyang makakalapit saakin. " tss. baby I warned you. kapag nasagad ako hindi ako magdadalawang isip na gagawin ang nasa isipan ko." diin na saad niya. Hindi ako yumuko o anuman bagkos sinalubong ko ang mga titig niya. Madilim at nakakatakot kung tumingin si Kuya. "Umalis kana Kuya." matapang na saad ko. Niyakap niya ako ng mahigpit at ramdam ko ang lakas ng tibok ng puso niya. Ang mga kamay niya humahaplos sa basang buhok ko. Sanay na ako na ganito siya. Noong labingdalawa ako na nagsimula ang ganitong tungo niya saakin. " Please baby... understand your brother." malambing na saad niya. " I'm sorry I told mama what happened earlier..hmm.. don't worry about Karl..his ok. " labas kana tatapusin ko muna ang pagliligo ko.... Kuya." "Okay, pagkatapos mo sabay na tayo mag dinner..mama and papa they have a meeting in library." huling sabi bago lumabas ng banyo. Tinapos ko agad ang pagliligo ko baka magalit naman saakin yun. Nagsuot na lang ako ng pantulog ko na ang design ay mukha ni Cinderella. My favorite Disney Princess. Nang dumating na ako sa dining area nakita ko si kuya nakatalikod at may ginagawa ito hindi ko na lang pinansin at umupo na. Naabutan niya akong nakatingin sa kanya at lumapit siya saakin sabay hawak ng buhok at inipit ito sa likurang tainga ko. "Niluluto ko pa ang paborito natin." mahinang bulong niya sabay halik sa pisngi ko. Hindi na ako umimik. Bumalik siya para kunin yata ang niluto niyang ulam na pareho naming gusto..Pinakbet. Inayos niya ang plato ko at tumabing umupo saakin. Kumuha na lang ako kanin at ulam. " Kumain ka ng marami ang payat mo na and after this tutulungan kitang ayusin ang mga gamit mo." Nagulat ako sa sinabi niya mag-aayos ng gamit ko? "Bakit naman ako mag-aayos ng gamit ko? Inayos na iyon ni nanay losita tukoy ko sa kasambahay namin. " Sasabay ka saakin papuntang manila.." " Ano manila? bat naman ako pupunta doon?." putol ko sabi niya. "Because You and I stay together.." malumanay na saad niya. " Saakin ka na titira." patuloy niya na ikinabigla ako. "Hindi dito lang ako." matapang na saad ko at sinalubong ang madilim na titig niya saakin. " Wala kang pagpililian zelda."

Ang kapalaran ng isang tao ay hindi mo malalaman sa hinaharap. Ang ordinaryong tagpo ay makakagawa ng maling storya o mabuting storya dahil hindi mo alam ang mangyayari sa buhay mo..sa buhay ng ibang tao. Ang akala niya ay malilimutan niya ang taong isang araw lamang nagpapainit at nagpapakulo ng dugo niya ay muling mahaharap niya ito. at tadhana ang may gawa at ang tadhana na iyon ay gawa ng isipan at desisyon niya sa buhay.

Napa-upo sa sahig Si Charyle ng nabalitaan na nawala na ang kanyang pinakamamahal na kasintahan. Hindi siya makapaniwala na wala na ang tanging bumuo ng buhay niya. Sa isang iglap naglaho ito na parang bula. Gusto niya na rin sumama sa kabaong ng Mahal niya ngunit malabong mangyari 'yon. Makakahanap pa kaya siya ng lalaking mag-aalis ng sakit sa puso niya? Magmamahal pa kaya siya ulit? o hindi na..?

Ang kapalaran ng isang tao ay hindi mo malalaman sa hinaharap. Ang ordinaryong tagpo ay makakagawa ng maling storya o mabuting storya dahil hindi mo alam ang mangyayari sa buhay mo..sa buhay ng ibang tao. Ang akala niya ay malilimutan niya ang taong isang araw lamang nagpapainit at nagpapakulo ng dugo niya ay muling mahaharap niya ito. at tadhana ang may gawa at ang tadhana na iyon ay gawa ng isipan at desisyon niya sa buhay.