"งั้นจินขออะไรเฟิงอีกอย่างหนึ่งได้ไหม เรื่องนี้จริงจัง" "ว่ามาได้เลยครับคนสวย" "เลิกยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงทุกคน มีเมียแล้วต้องซื่อสัตย์กับเมียแค่คนเดียว พอจะทำจริง ๆ จัง ๆ ได้ไหม ไม่ใช่รับปากแค่ให้ผ่าน ๆ ไปเหมือนทุกครั้งที่จินจับได้อะ" "" คำขอของจินหมี่ทำเอาเฟิงเฮยใบหน้าถอดสี แววตาเลิ่กลั่กอย่างฉับพลัน เพราะเมื่อไหร่ที่เธอหยิบยกเรื่องผู้หญิงที่เขาแอบชุ่มคบมาพูด แสดงว่าเธอต้องได้ข้อมูลอะไรมาบางอย่าง "ตั้งแต่ที่เฟิงรับปากกับจินเมื่อสองเดือนก่อน เฟิงก็ไม่ได้อะไรกับผู้หญิงพวกนั้นแล้วนะ นอกซะจากจะบังเอิญเจอกัน แค่บังเอิญเจอกันนะจิน ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น" "คนดีชอบแก้ไข คนหลายใจชอบแก้ตัว!" "เฟิงไม่หลายใจนะ มีหัวใจดวงเดียวแต่มีสี่ห้อง"

“เด็กแสบอย่างเธอ แม่งเอามันฉิบหายเลยว่ะ “ประโยคแหบพร่าเจือแววหัวเราะอันเยียบเย็นดังขึ้น เอื่อย ๆ ข้างใบหูฝั่งซ้าย พร้อมกับลมหายใจอุ่น ๆ ที่เป่าเข้ามาในรูหู ทำเอาหญิงสาวตกใจสุดขีด ผลัวะ! “โอ๊ยย! ยัยบ้าเอ๊ยอีกข้างยังไม่หายเลยนะโว้ย! “ทินกรตะโกนลั่นสุดเสียงด้วยอาการเจ็บหน่วงกะทันหัน และ รู้สึกโมโหในเวลาเดียวกัน เมื่อถูกหมัดเล็กของหญิงสาวกระแทกเข้ามาตรงเบ้าตาข้างขวาพอดิบพอดีเป็นครั้งที่สองแต่คนละข้าง ต่างกันตรงวันเวลาโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว

หญิงสาวที่ไม่ได้รักและไม่ได้เกลียด แต่เขาต้องใช้ชีวิตอยู่กินฉันสามีภรรยากับเธอ อีกทั้งเธอยังเป็นน้องสาวของแฟนเก่า..

" รำคาญ !! " " รำคาญหรอคะ ? ถ้างั้นเจลก็จะอยู่ให้แด๊ดดี๊รำคาญแบบนี้แหละค่ะ " หญิงสาวเชิดหน้ากอดอกบอกอย่างมั่นใจพร้อมกับยิ้มกว้างอย่างมีความสุข ในขณะที่อีกคนขมวดคิ้วยุ่งไม่ชอบใจ

" เธอเลือกเองนะมีนตรา อย่ามาโทษฉันทีหลังก็แล้วกัน " " .....ค่ะ " " หึ งั้นก็ถอดชุดออกให้หมด แล้วขึ้นไปนอนอ้าขาให้ฉันบนเตียง "

" ยังไม่เคยสินะครับ " " อืม " " ไม่ต้องกลัวนะครับ ครั้งแรกของพี่ฟ้าผมจะทำเบา ๆ"

เนื้อเรื่อง คู่หมั้นหมอมาเฟีย เกี่ยวกับพระเอกซึ่งเป็นหมอเจ้าของโรงพยาบาล และ เป็นมาเฟีย เขาถูกบังคับให้หมั้นกับกับนางเอก เธอเป็นนักเขียนนิยายอยู่ในสำนักพิมพ์แห่งหนึ่ง ทั้งคู่เคยเจอกันมาก่อนแล้ว แต่เกลียดขี้หน้ากันเจอกันเมื่อไหร่เป็นต้องมีปากเสียงเถียงกันตลอด พวกเขาสองคนมีเหตุจำเป็นต้องมาหมั้นกันนาง สำนักพิมพ์ you and me แทนขับรถหรูสีขาวเข้ามาจอดหน้าสำนักพิมพ์ you and me หลังจากขับรถออกมาจากงานแต่งมิลินใช้เวลาเกือบชั่วโมงก็มาถึงซึ่งเวลาในขณะนี้สองทุ่มครึ่งแล้ว ขอบจัยอีแทนที่มาส่ง หวานกล่าวขอบคุณเพื่อนรักด้วยสีหน้าวิตก ทีแรกเธอกะจะขับรถกลับมาก่อนแต่แทนขออาสาขับมาส่งเพราะทั้งคู่ตอนไปก็ไปด้วยกันอีกอย่างแทนเองก็เป็นห่วงเธอที่ขับรถกลับดึก ๆ มันอันตราย เออ เลิกทำหน้างั้นได้แล้วเดี๋ยวหน้าก็เหี่ยวหรอก อีแทนมึงนี่ปากหมา ฉันเครียดอยู่นะ เออ ๆ ๆ ขอโทษไปได้แล้วกูรอที่รถ ขึ้นไปด้วยกันไหม อยากให้ขึ้น แทนเลิกคิ้้วถามอย่างกวนประสาทเพื่อนสาว อือ ฉันกลัวร้องไห้แล้วไม่มีใครปลอบ หวานก้มหน้าตอบอย่างเศร้าใจและเธอยังกังวลกับเรื่องงานอีก อือก็ไป ไม่อยากเห็นคนแถวนี้ร้องไห้ขี้มูกโป่ง เออแล้วก็เลิกได้แล้วนะไอ้ขี้แงเวลาแก้ปัญหาอะไรไม่ได้เนี่ยหัดลองนั่งนิ่ง ๆ แล้วลองคิดหาวิธีแก้ปัญหาอื่นแทนการมานั่งร้องไห้ ปกติมึงก็ดูเข้มแข็งนะ แกไม่ได้ด่าฉันใช่ไหม กูแนะนำมึงไม่ใช่ด่า อย่าทำตัวโง่ อีแทน หวานเหวใส่เพื่อนรักทันทีอย่างไม่สบอารมณ์กับคำด่าของเพื่อนรัก รีบไม่ใช่หรอ ยังจะมามองกูอีกจะไปไหมเนี่ย อือลง หวานตอบแทนด้วยน้ำเสียงอ่อนก่อนจะเปิดประตูรถก้าวขาเรียวเล็กลงแล้วเดินเข้าไปในสำนักพิมพ์พร้อมกับแทนเพื่อนของเธอ หวาน ทันทีที่ทั้งสองมาถึงแพรวเธอเป็น บก. ของสำนักพิมพ์จึงเอ่ยเรียกพร้อมกับเหลือบสายตามองชายหนุ่มที่เดินมาพร้อมกับเธออย่างสงสัยว่าเป็นใคร ได้เรื่องว่ายังไงบ้างคะ มิ้มได้ข้อมูลบางส่วนมาแล้วว่าคอมหวานถูกแฮก แล้วรู้ไหมว่าเป็นใคร เท่าที่พี่ดูจากแหล่งที่มา มันแฮกจากสัญญาณอิเทอร์เน็ตที่ร้านกาแฟ XXX แต่ยังไม่รู้ว่าเป็นใครต้องลองเจาะข้อมูลดูอีกที กราฟพูดขึ้นพร้อมกับหมุนโน๊ตบุ๊คมาให้ทุกคนดูภาพเส้นทางของแฮกเกอร์ ค่ะ พี่กราฟ หวานมีศัตรูที่ไหนหรือเปล่า แพรวเอ่ยถาม หวานก็ไม่รู้เหมือนกันพี่แพรว พี่ว่าคนที่จ้างแฮกเกอร์เอาข้อมูลนี่ต้องเป็นคนที่ต้องการผลงานของหวานมากแน่ ๆ แล้วเราพอมี..

ปรั่ก แก้วไวน์ถูกกระแทกลงบนโต๊ะกระจกอย่างแรง ก่อนที่เจ้าของแก้วไวน์จะดันตัวลุกขึ้นจากโซฟา หวังเดินเลี่ยงออกจากห้องเจ้าของผับทว่า หมับ “นี่!” แผดเสียงใส่ทันทีที่ถูกมือหนาคว้าข้อมือไว้ “ฉันยังไม่อนุญาตให้เธอออกไป เธอก็ไม่มีสิทธิ์ออกไป” “แล้วจะให้ฉันอยู่ทำไมอีก นายให้ฉันมาทำความสะอาดที่นี่ไม่ใช่?” มิลนิกส์ใช้ข้อเสนอหยิบยกขึ้นถามหวังใช้เป็นข้ออ้างหนีออกจากผับ หากเธอไม่รีบออกไปภายในหนึ่งนาทีคงไม่รอดจากฤทธิ์ของยากล่อมประสาท “ใช่” “งั้นก็ปล่อย ฉันจะไปทำงาน” “อยู่กับฉันก็ทำงานของเธอได้” นัยน์ตาคมกริบโลมเลียไปตามส่วนเว้าโค้งของหญิงสาวด้วยแววตากะลิ้มกะเหลี่ย “หมายความว่ายังไง?” มิลนิกส์ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ หัวดวงใจน้อยเต้นแรงไม่เป็นส่ำ ลางสังหรณ์บางอย่างผุดขึ้นในหัว “ก็ทำงานบนเตียงกับฉันไง ต้องให้บอกทุกอย่างเลย?” “ฝันไปเถอะ!”

บทนำ หนึ่งปีที่แล้ว “ผมไม่อยากแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนนอกจาก เมจิแฟนผม! “ชายหนุ่มโพล่งขึ้นเสียงดุดัน ใบหน้าอันหล่อเหลาฉายแววเกรี้ยวโกรธ นัยน์ตาตาคมกริบจ้องผู้เป็นพ่อตาเขม็ง “แต่แกต้องแต่งกับลูกสาวของคุณทัศ เขามีพระคุณกับครอบครัวเรา!” “ฮึ ๆ มีพระคุณ? “เจ้าของใบหน้าหล่อแค่นเสียงหัวเราะเย็นเยียบออกมาอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะเลิกคิ้วถามด้วยสีหน้ากวนอารมณ์ ตามด้วยประโยคอันร้ายกาจ “แต่ไม่มีปัญญาหาเงินมาใช้หนี้ จนต้องเอาลูกสาวมาเร่ขายเพื่อชดใช้แทนเนี่ยนะ ยัยเด็กนั่นก็คงระริกระรี้อยากแต่งงานกับผมจนตัวสั่น ถึงได้ยอมพ่อตัวเองเอาง่าย ๆ” “หุบปากเน่า ๆ ของแกซะ! ยังไงแกก็ต้องแต่งงานกับหนูมีนา ถ้าแกยังดื้อด้านทุกอย่างที่เป็นของแกหรือแม้กระทั่งผู้หญิงคนนั้น ฉันจะทำลายมันทิ้งให้หมด แกเองก็รู้จักนิสัยฉันดีนะ..เพราะฉะนั้นก็คิดเอาเองว่าจะแต่งหรือไม่แต่ง! “ชายวัยกลางคนยื่นคำขาดด้วยถ้อยคำข่มขู่ และเมื่อจบประโยค จึงเดินหนีไปทันที ปล่อยให้ลูกชายได้ไตร่ตรองถามไถ่ตัวเอง ฮัททสึ กำหมัดแน่นจนเส้นเอ็นปูดนูนขึ้นมา พลางกัดกรามดังกรอด~ จนเห็นเป็นสันกรามเด่นชัด อารมณ์เดือดดาลภายในใจปะทุหนักกว่าเดิมเมื่อฟังประโยคของผู้เป็นพ่อ หัวใจแกร่งบีบรัดแน่นจวนปวดหนึบ ยามที่ต้องห่างเหินจากคนรัก หนำซ้ำยังถูกบังคับแต่งงานกับเด็กที่มีอายุเพียงสิบเจ็ดปี คราวนี้คงจนมุมแล้วจริง ๆ หากผู้เป็นพ่อไม่ใช้คนรักเข้ามาต่อรองก็อย่าหวังว่าตนจะยอม “…” ……. วันแต่งงาน (ประเทศญี่ปุ่น) “อึก~ฮื้ออ~ “หญิงสาวในชุดแต่งงานชิโรมุคุสีขาว สวมกอดผู้เป็นแม่ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างหนัก อยู่ในห้องรับรองบ้านของฝ่ายเจ้าบ่าว “นา..ไม่อยากแต่งงาน..อึก~~ “ “แม่ขอโทษนะลูกที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย “ฝ่ามือหยาบของผู้เป็นแม่ลูบหลังปลอบประโลมลูกสาว ด้วยหัวใจที่แทบแตกสลาย ยามเห็นหัวแก้วหัวแหวนต้องเจ็บปวดร้องไห้เพราะต้องฝืนใจ “ลูกสาวของแม่เก่งอยู่แล้วเนอะ แม่เชื่อว่าทุกอย่างมันจะต้องดีขึ้นนะลูกรัก “สองมือประคองใบหน้าหวานที่เลอะเปรอะเปื้อนด้วยเม็ดน้ำตาขึ้นมา พลางใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาออกให้อย่างอ่อนโยน แกร๊ก ~~ ขณะเดียวกันบานประตูก็ผลักเข้ามาพร้อมกับร่างใหญ่ของชายวัยกลางคน “หยุดร้องได้แล้วยัยมีนาพิธีงานแต่งใกล้เริ่มแล้ว “ “ไม่ร้องแล้วนะลูก” หญิงสาวพยักหน้าให้ผู้เป็นแม่อย่างเข้าใจ แววตาคู่สวยเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง จากนั้นเธอจึงเดินคล้องแขนผู้เป็นพ่อเข้ามาในพื้นที่แท่นบูชาหน้าบ้านฝ่ายชาย เพื่อทำตามขนบธรรมเนียมของชาวญี่ปุ่น ณ สถานที่ตรงนี้ ไม่มีแขกคนอื่นร่วมด้วย มีเพียงเหล่าลูกน้องที่ยืนเฝ้าตามจุดบริเวณบ้าน เพราะงานถูกจัดขึ้นเฉพาะคนในครอบครัวเท่านั้น เนื่องจากเจ้าสาวยังอายุไม่ถึงสิบแปดปีบริบูรณ์ จึงยังไม่ต้องการจัดให้งานเอิกเกริก “แกไปรับน้องมานั่ง “เมื่อลูกชายยังนิ่งเฉยเอาแต่นั่งทำหน้าเคร่งขรึมไร้อารมณ์ ผู้เป็นพ่อจึงเดินเข้ามากระซิบสั่ง ฮัททสึ ไม่ตอบแต่ดันตัวลุกขึ้นเต็มความสูง สาวเท้าเข้าหาเจ้าสาวด้วยท่าทางขึงขัง แววตาคมจ้องมองหญิงสาวตาเขม็ง พลางกัดฟันแน่นข่มอารมณ์จนเห็นสันกรามปูดนูนชัดเจน แม้ว่าเธอคนนั้นจะสวยน่ารักมากแค่ไหนก็ตาม แต่กลับไม่สามารถทำให้ชายหนุ่มหลงใหลได้เลยแม้แต่น้อย หมับ ! “อ๊ะ! “มือใหญ่กระชากต้นแขนเล็กออกจากท่อนแขนแกร่งของชายวัยกลางคนแล้วบีบรัดอย่างแรง จนหญิงสาวต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บแปลบราวกับกระดูกจะแตกหัก พึ่งเจอกันเป็นครั้งแรกในงานแต่ง ชายหนุ่มก็แสดงท่าทางป่าเถื่อน โดยไม่สนใจสายตาของใครหลายคู่ที่จ้องมองมา ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวหนักกว่าเดิม เมื่อสบเข้ากับนัยน์ตาดุดันคู่นั้น จนเผลอรอบกลืนน้ำลายเหนียวลงคอโดยอัตโนมัติ หนำซ้ำดวงตาสุกใสยังเอ่อล้นด้วยหยาดน้ำตาจวนจะหลั่งไหลออกมาเต็มที “เจ็บไหมลูก “ทัศเอ่ยถามลูกสาวด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ไม่สามารถต่อว่าลูกชายของเจ้าหนี้ได้ แม้ภายในใจจะเจ็บแค้นแทนลูกสาวมากเพียงใดก็ตาม มีนาไม่ได้ตอบสิ่งใดเพียงแต่ก้มหน้าหลบสายตาผู้เป็นพ่อเท่านั้น “แม่ง! “ฮัททสึ สบถถ้อยคำหยาบคายออกมาอย่างรำคาญ ทั้งที่มือใหญ่ยังบีบต้นแขนของหญิงสาวแน่น “ทำตัวน่าสงสารอยู่ได้ว่ะ รำคาญสัส!” “แกอย่ามาทำตัวต่ำทรามนะไอ้ฮัท! “คาทสึทนไม่ไหว รีบเร่งเข้ามาปรามลูกชายตัวดี ฮัททสึ ดันลิ้นกับกระพุ้งแก้มอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วปล่อยมือออกจากต้นแขนหญิงสาว โดยไม่ตอบโต้ผู้เป็นพ่อ ก่อนจะเดินตรงไปที่หน้าแท่นพิธีเช่นเดิม คาทสึจึงส่ายหัวเอือมระอา “ขอโทษคุณทัศ คุณปรีดา แล้วก็หนูมีนาด้วยนะครับ” “ฉันต้องขอโทษด้วยค่ะ เจ้าฮัทคงเครียดเรื่องงานด้วยน่ะค่ะ “จีร่าแก้ต่างให้ลูกชายต่อจากสามีด้วยความเกรงใจ แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นลูกหนี้ก็ตาม แต่พวกเขาก็เคยช่วยชีวิตเธอและสามีเมื่อหลายปีก่อนครั้งไปคุมงามที่บริษัทประเทศไทย “ผมเข้าใจครับ” “หนูมีนาไม่เป็นอะไรนะลูก” “ค่ะ “มีนาตอบรับอย่างสุภาพ ทั้งที่ภายในใจเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมานและสิ้นหวัง ไม่ทันได้ใช้ชีวิตในช่วงวัยรุ่นก็ต้องมีสามีเป็นตัวเป็นตนตั้งแต่อายุสิบเจ็ดปี หนำซ้ำยังต้องมารับมือกับสามี ที่ดูท่าทีเขาคงเกลียดและไม่ชอบเธอมากเช่นกัน ดูจากการกระทำรวมถึงวาจาเมื่อสักครู่

" ว้ายยยย!! กรี๊ดดดดด ช่วยด้วยค่ะเอาออกไปที " จิ้กจกตัวหนึ่งตกลงตรงไหล่ของดอม พอเห็นเท่านั้นแหละถึงกับร้องกรี๊ดออกมา พร้อมกับกระโดดทุกคนต่างตกใจกับเสียงของดอม ดอมเองที่กำลังกระโดดเพราะเจ้าตัวตกใจมาก พรึบ ! ดอมเซไปโดนใส่มาร์คซึ่งกำลังยืนจับมือกับน้ำอยู่ จนตัวของมาร์คของเซเข้าหาน้ำทันที เขาประครองน้ำแนบชิดกับแพรงอกแกร่งของมาร์คเพื่อไม่ให้ล้มลง เธอตกใจพร้อมกับหลับตาเพราะคิดว่าจะล้มไปชะอีก แต่กับมีมือหนา ของอีกคนประครองเธอไว้ และเธอก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาสบตากับมาร์คอีกครั้ง ทั้งคู่สบตากันได้สักพัก "พี่มาร์ค " เธอเผลอเรียกชื่อคนตรงหน้าอย่างลืมตัวเธอยิ้มจนแก้มปริมองคนตรงหน้าตาค้าง และตอนนี้หน้าของทั้งคู่ใกล้กันแค่คืบเดียวเท่านั้น ตาสบตา

" พ่อหยุดพูดเรื่องนี้ได้ไหม!!! “แพททริคพรวดพราดลุกขึ้นตวาดลั่นด้วยความโมโห เจอหน้าผู้เป็นพ่อทีไรมักจะพูดเรื่องที่เขาไม่อยากจำ และ ต้องการลืมมันให้สนิทใจอย่างนี้ทุกที “ใจเย็น ๆ ก่อนลูก” “ผมขอโทษครับแม่..ผมขอตัว! “

ความรักที่เกิดจากความแค้นของมาเฟียหนุ่มชื่อเทวิน เขามีความแค้นต่อพี่ชายนางเอกคือมิลิน ความแค้นเป็นเหตุทำให้พระเอกต้องจับตัวนางเอกมาเพื่อใช้เป็นเครื่องมือในการแก้แค้น ความรักทั้งสองจะเกิดขึ้นตอนไหนสามารถอ่านได้ในเนื้อเรื่องได้เลยค่ะ ความเลวของพระเอกเรื่องนี้จะเลวกว่าเรื่องก่อนหน้านี้ไหมติดตามกันค่ะ ไรท์อยากให้นักอ่านลองเปิดใจอ่านเรื่องนี้ถึงตอนสุดท้ายนะคะรับรองว่าสนุกและมีความสุขแน่นอนค่ะ พี่หายไปไหนมาเป็นปีคะ พี่รู้ไหมพ่อกับแม่เป็นห่วงพี่แค่ไหน พี่ไปทำงาน ไปทำงานอะไรคะพี่คิริน ทำไมไม่ติดต่อมาหายเงียบไปเลย มิลินเอียงคอถามด้วยใบหน้าไร้เดียงสาเธอไม่เข้าใจกับเจตนาของพี่ชาย พี่ขอโทษที่ไม่ได้ติดต่อมาแต่ตอนนี้พี่ต้องไปแล้ว พี่พึ่งกลับมานะคะจะไปแล้วหรอคแล้วพี่โทรไปหาพ่อกับแม่หรือยัง ไว้พี่จะโทรไปหาท่านแล้วกันนะแต่ตอนนี้พี่ต้องไปแล้วอยู่คอนโดคนเดียวก็ระวังตัวด้วยล่ะอย่าไว้ใจใครง่าย ๆ ค่ะพี่ชาย แล้วพี่พอจะบอกได้ไหมคะว่าพี่ทำงานอยู่ที่ไหนกับใคร แกไม่ต้องรู้หรอกลินไว้พี่จะติดต่อกลับมานะ ทำไมถึงรู้ไม่ได้คะ ลินก็แค่อยากรู้ว่าพี่ทำอะไรอยู่ที่ไหน ลินเป็นห่วงพี่ พ่อกับแม่ก็ด้วยค่ะ เอาหน่าลินแกขึ้นห้องไปได้แล้วไว้พี่จะมาเยี่ยม แต่พะ ลินพี่บอกให้ขึ้นไปได้แล้ว!! " คิรินดุน้องสาวเสียงแข็ง จนทำให้มิลินสะดุ้งเฮือกขึ้นมา แววตาทั้งสองข้างของเธอแดงกล่ำอย่างตกใจปกติพี่ชายไม่เคยดุเธอเลยสักครั้ง พี่ทะทำไมต้องเสียงดังใส่ลินด้วยล่ะคะ อึกก มิลินพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเคลือน้ำตาค่อย ๆ ไหลอาบแก้มทั้งสองข้างเธอไม่เข้าใจว่าวันนี้ทำไมพี่ชายตัวเองถึงได้เปลี่ยนไป ลินพี่ขอโทษอย่าดื้อ ขึ้นห้องไปได้แล้วมันดึกแล้วนะ คิรินเมื่อเห็นน้องสาวตัวเองร้องไห้ เขาจึงปรับอารมณ์ให้ใจเย็นขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงแล้วเดินเข้าไปปาดน้ำตาให้มิลินอย่างอ่อนโยน พี่จะไม่บอกลินจริง ๆ หรอคะ ว่าพี่ทำงานอะไรอยู่ ฟังพี่นะลิน พี่อยากให้ลินตั้งใจเรียนและดูแลพ่อแม่แทนพี่ด้วย แล้วพี่จะไปไหนล่ะคะ ทำไมพูดจาแปลก ๆ ทำเหมือนจะไม่ได้กลับมาอยู่ด้วยกันเลย ไม่หรอกลิน ไม่ต้องห่วงพี่นะขึ้นไปบนห้องได้แล้วพี่ต้องไปแล้ว ค่ะลินเชื่อพี่ แต่ไม่ขึ้นไปข้างบนกินข้าวกับลินก่อนหรอคะ ไว้วันหลังนะลินพี่ต้องไปแล้ว ก็ได้ค่ะดูแลตัวเองด้วยนะคะ อย่าลืมกลับไปเยี่ยมพ่อกับแม่ด้วย