ในคืนที่ไม่คาดคิด พระเอกได้พบกับนางเอกครั้งแรกตอนที่นางเอกกำลังเกิดอุบัติเหตุ เขาได้ช่วยเธอออกมาจากเหตุการณ์นั้นและรู้สึกถูกชะตากับเธออย่างมาก หลังจากนั้นไม่นานเขาจึงได้รู้ว่าทั้งคู่มีความสัมพันธ์ที่ซับซ้อน เนื่องจากนางเอกเป็นลูกสาวของศัตรูทางธุรกิจของเขา โชคชะตาเล่นตลกอีกครั้งเมื่อพระเอกได้มีโอกาสใช้เวลาร่วมกับนางเอกในค่ำคืนหนึ่ง ซึ่งนำไปสู่ความสัมพันธ์แบบวันไนท์สแตน ที่ทำให้พวกเขาเริ่มรู้จักกันในระดับที่ลึกซึ้งขึ้น พระเอกตั้งใจที่จะหลอกให้นางเอกตกหลุมรักเขา และวางแผนจะทิ้งเธอเมื่อเขายึดครองตระกูลของเธอได้สำเร็จ แต่เมื่อเวลาผ่านไป พระเอกกลับพบว่าตนเองเริ่มมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งและจริงใจต่อเธอ ซึ่งทำให้เขาต้องตั้งคำถามกับแผนการของตนเอง ความรักและความแค้นเริ่มปะทะกันในใจของเขา ทำให้เขาต้องเลือกว่าจะเดินตามแผนที่วางไว้หรือยอมให้หัวใจนำทางเขาไปในทิศทางที่ไม่คาดคิด เรื่องราวนี้จึงเต็มไปด้วยความรัก ความแค้น และการต่อสู้กับโชคชะตา ที่จะทำให้ทั้งคู่ต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่อาจเปลี่ยนแปลงชีวิตของพวกเขาไปตลอดกาล

' มีพี่อยู่จะกลัวอะไร ' ' ไม่ได้กลัวอะไร ฉันอยู่ได้ ต่อให้ไม่มีพี่ฉันก็อยู่ได้ ' เสียงหนังจากทีวีที่แอรีสดูอยู่ มันทำให้ผมย้อนเวลากลับไปเมื่อ 2 ปีก่อน ที่เราทะเลาะกันเรื่องที่เธอจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ผมไม่รู้ทำไมตอนนั้นผมถึงพูดออกไปแบบนั้น ทั้งที่ผมไม่เคยจะขัดใจเธอเลย คงเป็นเพราะก่อนหน้านั้นผมไม่ได้คิดว่า ชีวิตจะไม่มีเธออยู่ข้างๆ ล่ะมั้ง "โอ๊ยยย! เจ็บอ่ะ ทำไมนางเอกพูดแบบนี้เนี้ย" "ฉันเข้าใจความรู้สึกพระเอกนะ คงจะเจ็บน่าดูแหละ" "นายจะไปเข้าใจอะไร เคยดูกับเขาหรือไง ซีรีส์อะ" เธอหันมาพูดกับผม "เพราะฉันเคยโดนแบบนั้นมาก่อน ไอ้คนที่เคยพูดเสมอว่า ' มีพี่อยู่จะกลัวอะไร ' มันแทบไม่คิดถึงช่วงเวลาที่มันจะไม่มีเขาหรอก ไม่ใช่สิ.....มันไม่เคยคาดการณ์ถึงความเสี่ยงนั้นเลยต่างหาก มันเจ็บปวดนะที่เห็นว่า จริงๆเขาน่ะอยู่ได้สบาย มีแต่ตัวเราเองนี้แหละที่ไม่เคยทิ้งเขาให้อยู่คนเดียวเลยต่างหาก...ที่จะอยู่ไม่ได้"

ปรื้นนนนนน ปรื้นนนนนน ปรื้นนนนนนนนนนนนน! โครม! แต่ฉันก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นรถแข่งคันนึงพุ่งเข้าชนกับกำแพงอย่างแรง ถ้าฉันมองไม่พลาด รถคันนั้น...มันเหมือนรถของพี่พิภูเลย ฉันรีบวิ่งลงไปข้างล่างทันทีโดยที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แต่พอลงมาถึงก็เหมือนมีเหตุการณ์ตะลุมบอนอะไรก็ไม่รู้ แต่เหมือนพี่พิภูจะอยู่ในเหตุชุนมุนนั้นด้วย เขา..ไม่เป็นอะไรหรอ รถเข้ากำแพงขนาดนั้นอะนะ "มึงเป็นเหี้ยอะไรวะ!" "อะไร กูทำไร" "มีโกง! ยังมีหน้ามาถามอีก ต้องการเหี้ยอะไร" ฉันพยายามแทรกตัวเข้าไป เพราะฉันได้ยินเสียงพี่พิภูตะคอกออกมาอย่างแรง ตั้งแต่วันที่เขาใช้หนี้ให้ฉันตอนนั้น ฉันก็ไม่เคยเห็นเขาเกรี้ยวกร้าดอะไรขนาดนี้อีกเลย "ตอบดิวะ!" "ก็มีคนบอกว่า ถ้ากูชนะการแข่งขันครั้งนี้ กูจะได้ผู้หญิงคนนั้น" ฉันเงยหน้าขึ้นมองหน้าผู้ชายคนนั้นที่ชี้นิ้วมาทางฉัน ฉันยืนฟังด้วยความตกใจ ได้อะไรและฉันเกี่ยวอะไร แต่ยังไม่ได้จะเอ่ยปากอะไรออก พี่พิภูที่ยืนข้างผู้ชายคนนั้นก็คว้าคอเสื้อเขาไปอย่างแรง "กูไม่ให้!" ตุ๊บ! เรื่องใจร้อนนี้ไม่มีใครเกินจริงๆเลย ทุกอย่างก็เริ่มชุนนุมอีกครั้ง ผู้ชายคนนั้นลงไปนอนกองกับพื้น พี่พิภูเขาก็ต่อยเอาๆ ฉันควรทำยังไงดี เหมือนฉันจะเป็นตัวต้นเรื่องนะ "ไอ้ภูพอแล้ว เดี๋ยวมันก็ตายหรอก" "มึงอย่ายุ่ง ไอ้เหี้ยนี่ต้องตายคาตีนกูวันนี้แหละ" พี่พิภูสลัดมือพี่ธีร์ออกอย่างแรงก่อนที่จะซัดเข้าที่หน้าผู้ชายคนนั้นต่อ "ไอ้เหี้ยมึงก็ช่วยกันห้ามดิวะ เดี๋ยวไอ้ห่านั้นก็ตายจริงๆหรอก" "มึงคิดว่า ใครจะเอามันอยู่หรอ ตอนโมโหอ่ะ" "จิ๊!" ฉันยืนมองเพื่อนของพี่พิภูที่ยืนเกี่ยงกันไปมา ก็คงไม่มีใครเอาอยู่จริงๆแหละ เพราะขนาดพี่ธีร์เข้าไปห้ามเขาก็ยังไม่ฟังเลย แต่ถ้าปล่อยไปแบบนี้ มีหวังผู้ชายคนนั้นเขาได้ตายคาพื้นจริงๆ แน่ เอาเถอะ! เขาคงไม่กล้าต่อยฉันหรอก หมับ! "พี่พอแล้ว พอแล้วๆ" ฉันหาจังหวะเดินเข้าไปกอดข้างหลังของเขาเอาไว้ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงใจเย็นออกไป ไม่รู้ใครตอนนี้เป็นยังไงแต่ตัวฉันสั่นมากเลย เกิดเขาเลิกซัดหน้าผู้ชายคนนั้นแล้วหันมาซัดฉันแทนจะเป็นยังไงกันนะ "ปล่อย!" เสียงตะคอกของเขาทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อย แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้หันมาต่อยฉัน ค่อยยังชั่วหน่อย "ถ้าพี่ไม่หยุด ฉันจะคิดว่า พี่จะยกฉันให้คนอื่นจริงๆ" ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจพูดประโยคนี้ออกไป ก็ไม่รู้เขาจะตอบอะไร แต่ฉันก็ไม่รุ้จะห้ามเขายังไงแล้ว "ฉันไม่ได้จะยกเธอให้ใครทั้งนั้นแหละ! ส่วนมึงอย่ามายุ่งกับของของกู" และแล้วความสัมพันธ์ของฉันและเขาก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ เหมือนทุกอย่างจะดีมาตลอด จนกระทั่ง!!!! "ฮืออออออออ! อ๋าาาาาา! ฉันจะทำยังไงดี" ฉันยืนอยู่หน้าคอนโดด้วยความที่ไม่เข้าใจและก็สับสนด้วย ทั้งที่เราก็ต่างคิดว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดีไม่ใช่หรอ แล้วทำไมเราสองคนถึงพากันมาอยู่จุดนี้ได้ก็ไม่รู้ ร่างกายที่ไร้สติของฉันทำให้ฉันเดินไปร้องไห้ไปจนไม่ทันได้ระวังตัวว่า มีรถกระบะกำลังขับพุ่งตรงมาหาฉันด้วยความเร็วสูง และทุกอย่างหลังจากนั้นก็เกิดขึ้นเร็วมาก.... ปึก!!!!!!!! อร๊ายยยยย!!!! โครมมมม!!!!!!!!!!!! "......" ใช่...มันน่ากลัวมากและก็น่าเสียใจมากด้วย เมื่อนึกได้ว่า.... ถ้าฉันผ่านประตูบานนั้นไป ฉันก็จะไม่มีโอกาสได้เจอเขาอีก ฉันไม่อยากจะพูดแบบนี้เลย เพราะมันทำให้ฉันดูเหมือนคนโง่ แต่ว่า....ถ้ารู้แบบนี้ ฉันจะไม่ไปให้เขากลับไปนอนบ้าน ฉันจะคุยกับเขาให้รู้เรื่อง เราจะได้มีความสุขด้วยกันมากกว่านี้ ต่อให้วันนี้ฉันจะต้องเดินผ่านประตูนั้นไป ฉันก็คงจะไม่เสียดายเท่าตอนนี้ "แต่ยมทูตอย่างฉัน มันก็ไม่ได้ใจร้ายอะไรมากมายนักหรอก" ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ แล้วไอ้รอยยิ้มเยือกๆ เย็นๆ แบบนั้น มันทำให้ฉันรู้สึกไม่ไว้ใจเขาเอาซะเลย "ฉันมีเกมอะไรมาให้เธอลองเล่นเดิมพันดู สนใจมั้ย" "เดิมพันหรอ....." "ช่ายยย เดิมพันมันด้วยชีวิตและหัวใจของเธอยังไงล่ะ โดยมีฉันเป็นเจ้าของเกมนี้" เขากำลังพูดเรื่องบ้าอะไรเนี้ย "ทำไมฉันต้องเล่นด้วย" "เธอจะไม่เล่นก็ได้นะ ก็เดินผ่านประตูนั้นเข้าไปสิ แต่ถ้าเธอจะลองเสี่ยงเพื่อลองมัน ถึงมันจะ 50 50 แต่มันก็คือ การเดิมพัน มีเสียก็ต้องมีได้ เพราะถ้าเธอชนะ เธอก็จะได้ชีวิตเธอคืน แบบนั้นไม่น่าสนใจหรอ" ชีวิตของฉันหรอ พอได้ยินแบบนั้นมันยิ่งทำให้ฉันสนใจเขาไปใหญ่เลยว่า อะไรที่จะมาทำให้ชีวิตฉันกลับคืนมา

"รู้สึกว่า....อยากมีเขาตลอดไป แบบนี้เรียกว่าความรักมั้ย" มะปรางพูดด้วยเสียงเรียบๆ แต่ไอ้สายตาที่จ้องมาทางผม คือน้องกำลังจะสื่อถึงอะไรหรือป่าว ที่สำคัญผมเขินทำไมก่อน สติหน่อยสิไอ้ธีร์! "ทำไมอ่ะ ปรางรู้สึกแบบนั้นกับใคร" "ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แค่ถามเผื่อไว้ เพราะว่า ถ้ามีความรักแล้วเราต้องกระวนกระวายแบบนั้นมันดีจริงๆหรอคะ เหมือนเราจะขาดเขาไม่ได้ เหมือนเราจะตาย...ถ้าต้องเห็นเขาไปกับคนอื่น อะไรแบบนั้นหน่ะค่ะ" "พี่ก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน แต่พี่รู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงคนนึงแล้วพี่ก็เรียกมันว่า ความรัก แต่ความรักของพี่มันต้องรอก่อน เธอก็เลยยังไม่รู้ว่า พี่รักเธออยู่ แต่การที่รอเธออยู่ตรงนี้ไม่ได้แปลว่าพี่จะปล่อยเธอไปกับคนอื่น เพราะมันก็เป็นอย่างที่ปรางบอกว่า เหมือนเราจะตายให้ได้ตรงนั้นเวลาเห็นเขาอยู่กับคนอื่น" "แสดงว่า ผู้หญิงคนนั้นคงโชคดีที่สุดในโลก เพราะว่าพี่ธีร์น่ารัก ถึงจะดูเจ้าชู้ไปหน่อยแต่ปรางว่า พี่ธีร์ต้องดูแลเธอดีแน่ๆ" ผมมองมะปรางด้วยความอึ้งๆนิดหน่อย ผมไม่คิดว่า เธอจะพูดออกมาแบบนั้น ปกติน้องจะไม่ใช่คนพูดอะไรแบบนั้นเท่าไร ด้วยความที่ติดอยู่ในภวังค์ของห้วงความคิดทำให้ผมเผลอพูดบางอย่างออกไปอย่างไม่ได้ตั้งตัว "แล้วอยากเป็นผู้หญิงคนนั้นมั้ยล่ะ" "หื้ม?" "ป่าว ไปทานข้าวกันเถอะ" ผมรีบลุกแล้วเดินไปที่ห้องอาหารทันทีเพราะเหมือนผมจะเผลอพูดบางอย่างออกไป ผมรีบสบัดความคิดอันใจร้อนของผมทิ้งไปซะ โดยไม่ได้หันกลับไปสนใจมะปรางที่กำลังไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมพูดอยู่ ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า จะพูดแบบนั้นออกไปทำไมกัน

"นี่คือดาวคณะของเรานะครับ พี่เอวา" "บ้าชิบหายเลย" ผมพึมพำออกมาอย่างหงุดหงิดใจเมื่อได้ยินชัดเจนเลยว่า เธอคือ เอวาที่ทะเลาะกับเจ๊จริงๆด้วย เสียงฮือฮาดังขึ้น แต่เธอก็ยังไม่ละสายตาไปจากผมเลย ไม่ใช่สายตาที่คลั่งรักหรือพิศสวาทอะไรหรอก เหมือนเธอกำลังคิดว่าจะแกล้งผมยังไงมากกว่า รอยยิ้มมุมปากของเธอ ถ้าเป็นคนอื่นเห็นมองบอกว่า สวยมากแต่ในสายตามันดูน่าขนลุกแปลกๆ "เอาล่ะ ต่อไปนะครับเดี๋ยวพี่จะให้น้องๆมารับซองนี้กันคนละใบนะ เพื่อหาพี่รหัสนะครับ มาๆครับ" ทันทีที่สิ้นเสียงของพี่เขาก็เหมือนทุกคนจะวิ่งกรูกันเข้าไปแย่งซองไร้สาระนั้น ผมก็เลยกะจะให้คนน้อยๆก่อนแล้วค่อยเดินไป แต่ในขณะที่ผมนั่งรออยู่ก็เหมือนมีสายตาคู่นึงจ้องมองผมอยู่จากส่วนใดส่วนนึงของห้องนี้แหละ จะใครอีกล่ะนอกจากพี่เอวาที่นั่งไขว่ห้างมองผมอยู่จากด้านหน้าจนผมทนไม่ไหวต้องลุกไปหยิบไอ้ซองนั้น "ขึ้นต้นด้วยสระเอ ต่อด้วยอ.อ่างหลังจากนั้นใส่ว.แหวน ลงท้ายด้วยสระอา" หื้ม? เล่นบอกชื่อกันแบบนี้ก็หาง่ายสิวะ ก็เอวาไง โถ่วว...ห๊ะ! เอวา เชี้ยล่ะไง พระเจ้ายังเห็นผมเป็นลูกอยู่หรือป่าวเนี้ย ทำเหมือนไม่รักกันแล้วเลยนะ! "กิจกรรมนี้ไม่ยื้อยืดกันไปนานนะครับ เอาให้จบภายในเวลากิจกรรมเลย ซึ่งมันก็เหลือเวลาอีกแค่ 20 นาที สู้ๆครับ" ไอ้บ้าเอ้ยย ทำไมไม่บอกวะว่า จับเวลาด้วย จิ๊! เธอคงไม่ได้สนใจเราหรอกมั้ง บางทีเธออาจจะไม่ได้เป็นเจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนั้นก็ได้ "พะ..พี่ใช่พี่รหัสผมหรือป่าวครับ" แววตาและท่าทางที่ดูเย็นชาของเธอนั้น มันทำให้ใจผมกระตุกวูบไปอยู่ตาตุ่มเลย บางทีผมก็กลัวอะไรเกินเหตุนะ เธออาจจะไม่ได้สนใจผมด้วยซ้ำไป "..." "คือผมอ่านคำใบ้แล้ว..." "แผ่นดิน..." เธออ่านชื่อผมขึ้นแล้วก็พยักหน้าเบาๆ ไอ้รอยยิ้มนั้นเมื่อไรเธอจะเลิกยิ้มสักทีมันดูน่าขนลุกชะมัด ดูเหมือนจะผิดคาดแฮะ..เหมือนเธอจะจำผมได้และเหมือนจะสนใจผมกว่าเดิมอีก บ้าจริงไอ้ดิน! "รบกวนเซ็นให้หน่อยได้มั้ยครับ" "เราเคยเจอกันด้วยนิ...ใช่มั้ย" "ไม่หรอกครับ พี่อาจจะจำผิดก็ได้ครับ" "แน่ใจหรอ..นายเป็นน้องชายขอบฟ้าไม่ใช่หรอ" "ช่วยเซ็นทีครับ" "ไม่เอาหรอก คนอื่นเขาจะได้ลายเซ็นเขาก็ต้องทำนั้นนี้ นายจะมาได้ง่ายๆได้ยังไงกัน" เธอพูดด้วยท่าทีสบายๆ ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดสักหน่อย ผมคิดไว้อยู่แล้วว่าเธอต้องเป็นคนแบ่งแยกได้ว่า อันไหนเป็นอันไหน ไม่ใช่พาลมั่วไปหมด พอพี่เขาเป็นแบบนี้สบายใจจริงๆเลย "ได้สิครับ ทำอะไรหรอครับ" "ไปตายอ่ะ ทำให้หน่อยสิ" พี่เอวาดันลิ้นที่ข้างกระพุงแก้มอย่างไม่สนใจว่า ตัวเองพูดอะไรออกมา ผมถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากัน โทษทีนะอะไรที่อวยไปเมื่อกี้ถอนให้หมดเลยนะครับ ไม่เอาล่ะฮะไม่ใช่แหละ!

เก้า&วี "วี "...." "วี!" "...." "แฮมทาโร่!!!!!!!!!!!!" ผมว่าวีมีปัญหาเรื่องหูนะ ถ้าผมเรียกวีอ่ะไม่หัน ลองผมเรียกแฮมทาโร่นี่จะตะโกนมาแต่ไกลเลย เป็นอะไรก็ไม่รู้ ว่างๆต้องพาไปตรวจหน่อยล่ะ "อะไร" นั้นไงเห็นมั้ยบอกแล้ว "มีคนโทรมา" เบอร์ใครก็ไม่รู้ ไม่เห็นขึ้นชื่อคนโทร คอนเซนเตอร์หรือป่าว มิฉาชีพมันเยอะช่วงนี้ "อ้อ ใครอ่ะ" "ไม่รู้อ่ะ ไม่ขึ้นชื่อ" ผมตอบแล้วก็ยื่นโทรศัพท์ให้ไป แล้วก็หันกลับมาดูทีวีเหมือนเดิม วีเดินออกไปคุยนอกระเบียงผมถึงกับเบาเสียงทีวีเลย คือมันแบบ อยากรู้แหละว่าคุยไรกัน ทำไมหน้าวีเครียดแบบนั้นวะ แล้วพอคุยสิ้นก็กลับเข้าไปในห้องครัวเหมือนเดิม "อ่ะ ลองกินดูสิ" สักพักวีก็เดินออกมาพร้อมกับจานสปาร์เก็ตตี้คาโบนาร่าที่มีกุ้งอยู่ด้วย ในจานนี้มารวมทุกสรรพสิ่งที่ผมชอบเลย "กุ้งหรอ" ผมชะเง้อไปดูอาหารในจาน "แกะแล้วน่าา ไม่ต้องห่วงหรอก" วีอยู่กับผมไม่นาน แต่เธอรู้ใจผมหมดเลยว่า ผมชอบกินอะไร ผมไม่ชอบแกะกุ้ง แล้วก็เรื่องนั้นนี้ๆไร้สาระ เธอจำได้ยังไงกัน "ใครโทรมาหรอ" "รามหน่ะ ฉันวางไว้นี้นะ รีบมากิน เดี๋ยวเย็นจะไม่อร่อย" วีพูดเสร็จแล้วก็เดินหายไปในห้องนอน ทำไมวันนี้ไม่กินด้วยกัน อย่าบอกนะว่า ไอ้รามนั้นมันจะมาเอาตัวเธอคืนไป!!! ไม่เอานะ อรั้ยยยยยยยยยยยยยย นี่ผมเป็นอะไรเนี้ย.... "อ่าว ทำไมยังไม่กิน แล้วร้องไห้ทำไมเก้า" สักพักวีก็เดินออกมา ร้องไห้...ผมร้องไห้หรอ.... บ้าจริงไอ้หนุ่มแบดบอย ทำไมถึงร้องไห้ได้วะ "ฉันไม่มีเพื่อนกินด้วย" "ฉันแค่ไปเอาของในห้อง นายเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม" วีเดินเข้าจับหน้าผมแล้วก็เช็ดน้ำตาให้ ผมกลัวว่าจะเสียเธอไป ก็เธอทำอาหารอร่อยนี่ วีเอาใจผมทุกอย่างมันทำให้ผมเคยตัวกับการที่มีเธออยู่ด้วย "เธอจะไม่กลับไปใช่มั้ย" "ไปไหน" "กลับไปหา...แฟนเก่าเธอ" "นี่นายร้องไห้เพราะเรื่องนี้หรอ หึ ไม่ใช่เขาแค่มาบอกว่า ข้าวของฉันที่เหลือให้ทำยังไง ฉันเลยบอกให้ทิ้งไปเลย ก็แค่นั้นเอง" วีพูดพร้อมกับสวมกอดเข้าหาตัวผม วีจะชอบปลอบผมด้วยวิธีนี้ตลอดจนผมติดการกอดของวีไปแล้ว คือผมก็ไม่ได้เคยพาไปเอาของที่ห้องหรอก ก็พาไปซื้อใหม่เลย ก็ไม่ได้อะไรหรอกแค่ไม่อยากให้วีกลับไปเจอไอ้รามไอ้เหี้ยไอ้ห่ารากนั้น "ไม่ร้องๆ มากินนี่สิ ฉันลองทำมีแต่ของที่นายชอบนะ มาเร็วมา" วีผละกอดออกพร้อมกับหยิบจานอาหารขึ้นมา "ก็ได้..." วีทำอาหาอร่อยมากเลย แบบมากๆเลย ผมติดใจอาหารเธอตลอดเลยนะ แบบไปไหนก็ตามก็ต้องกลับมากิน ขนาดไข่เจียวยังอร่อยเลย ผมไม่รู้เราอยู่ในความสัมพันธ์แบบนั้น แบบเพื่อนสนิทที่ตกลงกันไว้หรือตอนนี้มันมากกว่านั้นไปแล้ว แต่ผมมีความสุขที่ได้อยู่แบบนี้

คอนโดติน "ริต้า เดินช้าๆหน่อย เดี๋ยวล้ม" ผมที่กำลังเดินตามยัยเด็กเอาแต่ใจที่เดินดุ่มๆๆไม่สนใจทางและก็ไม่สนใจผมด้วย จะโกรธอะไรนักหนา เมียก็ไม่ใช่ "ไม่ ริต้าจะไม่ทำตามที่พี่บอก" ยัง...ยัง ยังจะเถียงอีก ผมไม่เข้าใจเลย พวกผู้หญิงนี้เขาเป็นยังไงกัน เรื่องเถียงนี่ที่หนึ่งเลย "ริต้า! เดี๋ยวล้ม" ผมตะโกนไปบอกเธอที่เอาแต่เดินๆๆ ไปกดรหัสหน้าห้อง ที่กดเท่าไรก็ไม่ได้สักที เพราะเธอเอาแต่โมโหหงุดหงิด มันจะได้ได้ยังไงล่ะครับ "มานี่ พี่กดเอง" ตี๊ดดดด..... ปัง!!! พอเข้าไปได้ก็เดินไม่ฟังเสียงอีกล่ะ และแล้วสิ่งที่ผมอยากให้เกิดเอ้ยยย..สิ่งที่ผมเตือนเธอว่าจะเกิด มันก็ได้เกิดขึ้นแล้วครับ ตุ๊บบบ....!!! "โอ๊ยยย อะไรเนี้ย" ภาพที่เห็นคือ ริต้าลงไปกองอยู่กับพื้น คาดว่าน่าจะเตะโต๊ะเพราะไม่มองทางเวลาเดิน "ไหน!! พี่ดูหน่อย" "ไม่ต้องมายุ่ง" เธอชักเท้ากลับพร้อมกับจะทำท่าลุกแต่ก็ไม่เป็นผลล้มลงเหมือนเดิม "โอ๊ยยยย" ตอนนี้ผมกำลังยืนมองผู้หญิงที่เอาแต่ใจแต่นั่งครวญครางร้องไห้อย่างเจ็บปวด ผมไม่เข้าใจเธอจริงๆ "อย่าดื้อเถอะน่า ลุกไม่ไหวก็ไม่ต้องลุก จะดื้อไปไหน" ผมอุ้มเธอในท่าเจ้าสาวแล้ววางงเธอที่เตียงอย่างเบามือเพราะกลัวเธอจะเจ็บ "ไหนบอกพี่สิ ไปผับนั้นได้ยังไง ไปถูกหรอ" "........." ."ริต้า" "........" "ริต้า ถ้าไม่คุยกับพี่ พี่จะไปแล้วนะ จะไปหาเลี้ยงเด็กคนอื่นแล้วที่ไม่งอแงไม่พูดไม่จาแบบนี้" "......" ถ้าไม่ยอมปริปากอะไรเลย เอาแต่นั่งหน้านิ่งเหมือนคิดอะไรสักอย่างแล้วดูท่าจะโกรธมากๆ "ริต้า" "นี่ พี่จะเรียกริต้าไปถึงไหน ริต้ารำคาญแล้วนะ" "หึ ก็เรียกแล้วไม่ตอบเองนี่" ผมกำลังนั่งจ้องหน้าผู้หญิงที่ผมใกล้ชิดมาตลอด บางครั้งผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไง รู้แค่ว่า ผมต้องปกป้องเธอ มีหลายครั้งมากที่เพื่อนผมทักผมแปลกๆ ทักว่า ผมหวงริต้าเกินไปหรือป่าว เป็นแฟนริต้าหรอ แฟนก็ไม่ใช่จะหวงอะไรนักหนา ทั้งไอ้กิต ทั้งญาดา บางทีไอ้ธนามันก็เห็นด้วยไปกับญาดา จนเมื่อวานมาคุยกัน จู่ๆริต้าก็บอกว่า อยากมีแฟน อยากมีคนดูแลคนใหม่ แล้วผมดูแลเธอไม่ดีตรงไหน ผมก็เลยไปหาไอ้กิตด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้ต่อมความเจ้าชู้ในตัวมันเดือด ผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้น แหมม...ก็ใครจะไปคิดว่า แม่คุณเขาจะโวยวายขนาดนั้น... "มานี่มา โกรธอะไร หื้ม" ผมเข้าไปสวมกอดริต้าจากด้านข้าง เอาคางเกยไหล่เธอพร้อมกับถามออกมาด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ "ไม่ได้โกรธ" เธอเบี่ยงหน้าไปทางอื่น ขณะที่ผมก็กระชับกอดแน่นขึ้น "ถ้าโกรธก็บอกดีๆ ถ้าเงียบแบบนี้พี่ไม่รู้เรื่องนะ" ผมจับปลายคางของเธอขึ้นพร้อมกับประกบปากจูบเธออย่างดูดดื่ม ค่อยๆสอดแทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปากของเธอ ขณะที่ริต้าเบิกตากว้างอย่างตกใจพร้อมกับเอามือทุบที่หน้าอกผมเบาๆเหมือนเป็นสัญญาณว่า เธออยากให้หยุด แต่ผม...ไม่อยากหยุด... "ฮึกก..เห้อ... พี่จะฆ่าหนูหรอ" ทันทีที่ผมผละจูบออกจากปากของริต้า เธอก็พูดบ่นพร้อมกับแสดงอาการเหนื่อยหอบเพราะเราจูบกันนานมากก จนเธอน่าจะเกือบหายใจไม่ออก "ไม่ได้ฆ่า แต่อยากกิน..กินทั้งตัวเลย" ผมพูดพร้อมกับค่อยๆโน้มหน้าไปกระซิบข้างหูของริต้าตอนประโยคสุดท้าย ทำเอาริต้าสะดุ้งเหมือนตกใจเบาๆ ยิ่งทำให้เธอน่ารักเข้าไปใหญ่และทำให้ผมมีอารมณ์มากขึ้นไปอีก.... (อันนี้เป็นภาคต่อจาก เรื่อง รักวุ่นวาของยัยแอร์สาว นะคะ)

(ภีม & วดี) ภีม แม่งเอ้ยย ไม่เห็นหน้าของวดี ก็รู้ว่าเธอร้องไห้หนักขนาดไหน เพราะตอนนี้รู้สึกว่าเสื้อเปียกมากเลย หลังๆมาวดีเปลี่ยนไปเยอะมาก จากที่เธอไม่สนใจอะไรเท่าไร แต่ตอนนี้การกระทำของผมดูมีผลต่อจิตใจเธอมากเลย ผมก็พึ่งเคยเห็นวดีเวอร์ชั่นนี้เหมือนกัน "ฉันขอโทษ ฉันรักเธอ ฉันไม่ได้จะเอามาแทนที่เธอ" ผมพูดพร้อมกับลูบหลังเธอไปด้วย "ฮือออ นายลืมคำปฏิญาณที่นายให้ฉันแล้วใช่มั้ย ฮีกกก ฮืออออออ" วันนี้ทำให้ผมรู้ว่า วดีไม่ใช่ผู้หญิงที่แข็งกระด้าง เธอเป็นผู้หญิงที่ทำให้ภายนอกดูแข็งแกร่งเพื่อป้องกันสิ่งอันตรายเท่านั้น "ไม่ได้ลืม ฉันจำได้" “…ข้าพเจ้า..นายปภาวินท์ วีร์ชาพิภัทร ..ขอรับ.. นางสาวจริยาวดี ธัญกฤษฏิ์ ..เป็น ภรรยา และขอสัญญาว่า จะถือซื่อสัตย์ต่อคุณทั้งในยามสุข และยามทุกข์ ทั้งในเวลาป่วยและเวลาสบาย เพื่อรักและยกย่องให้เกียรติคุณจนกว่าชีวิตจะหาไม่ ” “…ข้าพเจ้า..นางสาวจริยาวดี ธัญกฤษฏิ์ ..ขอรับ.. นายปภาวินท์ วีร์ชาพิภัทร ..เป็น สามี และขอสัญญาว่า จะถือซื่อสัตย์ต่อคุณทั้งในยามสุข และยามทุกข์ ทั้งในเวลาป่วยและเวลาสบาย เพื่อรักและยกย่องให้เกียรติคุณจนกว่าชีวิตจะหาไม่ ”

"อะ..อะไรของนาย" ญาดาพูดตะกุกตะกักเมื่อได้ยินธนาพูดแบบนั้น ฉันก็ไม่รู้ธนาเขาเป็นอะไร เดี๋ยวก็ดี เดี๋ยวร้าย เดี๋ยวก็เฉย สรุปแล้วเขารู้สึกยังไงกับฉันกันแน่นะ ส่วนความรู้สึกของฉันหน่ะหรอ ฉันว่าฉันชอบเขานะ ฉันไม่ชอบทำงานบ้าน ไม่ชอบซักผ้า รีดผ้า เอาง่ายๆคือ ฉันไม่มีความเป็นแม่ศรีเรือนเลยนั้นแหละ แต่ฉันรู้สึกมีความสุขเวลาทำให้เขา ฉันคิดว่า ฉันน่าจะชอบเขานั้นแหละ โอ๊ยย ใครจะไปคิดว่า ฉันจะมาโดนเด็กม.ปลายตกแบบนี้เนี้ยย!!! "ตกใจอะไร ก็เห็นบอกว่า คอนโดอยู่ไกล เธอเป็นขอมาอยู่เองนะตอนแรกอ่ะ" "อ้ออ ฉันกะ..ก็พูดไปเรื่อยน่าา นายไม่ต้องสนใจหรอก" "มาอยู่ด้วยกันหน่อย ไม่มีคนรีดผ้าให้ ไปเรียนผ้ายับมาหลายเดือนแล้ว" "อ้ออออ นายกะใช้แรงงานฉันตอนมาอยู่หน่ะสิ" "คงแบบนั้น" "ฉันกลับไปเอาเสื้อผ้าก่อน ไม่มีใส่แล้ว" "ไม่ต้องไปเอาหรอก พรุ่งนี้ค่อยไป มาสอนการบ้านก่อน" ธนาพูดพร้อมกับดึงแขนของฉันไปนั่งที่โต๊ะที่เขากำลังนั่งทำการบ้านอยู่ ฉันสอนเขาอยู่สักพักใหญ่ สอนไปคุยกันไปอย่างสนุกสนาน ฉันไม่เคยเห็นมุมนี้ของธนาเลย ธนาดูเป็นคนเฉยๆ นิ่งๆ เย็นชาหน่อยๆ มันทำให้ฉันยิ่งสงสัยว่า สรุปแล้วเราสองคนเป็นอะไรกันนะ "ห้องฉันอยู่ไหนอ่ะ" "ห้องที่อยู่ตรงข้ามฉันนั้นแหละ" "อ่าว แล้วทำไมเมื่อวานไม่ให้นอนห้องนี้อ่ะ" "เอาไปนอนด้วยเพื่อเช็คพฤตกรรมว่า อันตรายหรือป่าว แต่ไม่อันตรายฉันเช็คแล้ว" "!!" ธนาพูดหน้าตาเฉยแล้วก็เดินเข้าห้องไป ทิ้งฉันยืนงง อ้าปากเหวออยู่ว่า อะไรของไอเด็กนี้เนี้ย