เพื่อยอดเอนเกจอันหอมหวาน ยูทูบเบอร์ผู้ทะเยอทะยานอย่างฉันจึงแบกเป้ฝ่าลวดหนามบุกเข้าเขตหวงห้ามที่ทางรัฐบาลขีดเส้นตาย ซึ่งการตัดสินใจอันบ้าบิ่นนั่นก็ทำให้ต้องพานพบกับบางสิ่ง...ที่เปลี่ยนชีวิตฉันไปตลอดกาล

อาร์ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนหน้าด้านหน้าทนและน่ารำคาญเท่ายัยเด็กนั่นมาก่อน เป็นแค่เด็กมัธยมแท้ๆ แต่ทำตัวแก่แดดแก่ลมซะจนน่าโมโห... พาย ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนเล่นตัวและเข้าถึงยากขนาดนี้มาก่อน แต่คิดว่าฉันจะยอมแพ้หรือไง หล่อๆ อย่างพี่เขาน่ะยังไงฉันก็ต้องได้ ไม่เหลือไว้ให้ใครกินทั้งนั้นแหละ

“บ้านอยู่ไหน อายุเท่าไหร่ ลูกเต้าเหล่าใครล่ะเรา?” แย่แล้ว อยู่ดีไม่ว่าดีฉันก็ถูกลักพาตัว! กว่าจะมีสติได้ก็ตอนที่ตื่นขึ้นมาในห้องนอนของคนอื่น แถมยังได้รู้อีกว่า นี่ไม่ใช่การลักพาตัวธรรมดา มันคือการจับฉันใส่กล่องผูกริบบิ้น เพื่อส่งมาเป็นของขวัญให้คุณพี่ชายสุดหล่อ เจ้าของห้องที่ชื่อ ‘จุน’ ต่างหาก แต่ไม่ว่าเขาจะเท่และฮอตมากแค่ไหน ยังไงก็เป็นคนแปลกหน้าอยู่ดี ที่สำคัญคือฉันคิดว่าเขาแอบแทะเล็มฉันไปแล้วแน่ๆ หรือเขาจะอยู่เบื้องหลังการถูกลักพาตัวของฉันกันนะ? ไม่ได้การ... ฉันต้องหาทางเอาตัวรอดออกไปจากที่นี่ และในที่สุดฉันก็ทำได้! แต่โชคชะตากลับเล่นตลก ไม่นานฉันก็ถูกส่งตัวมาอยู่กับพี่จุน ในฐานะ ‘น้องสาวจำเป็น’ แถมยังต้องอยู่ด้วยกันสองต่อสองอีกด้วย ขอบอกไว้เลยว่าคนอย่าง ‘ตัวเล็ก’ จะไม่หวั่นไหวเด็ดขาด อดทนต่อความหล่อ ใจดี สปอร์ตตลอดการเทคแคร์ของพี่จุนน่ะแค่เรื่องง่ายๆ (ซะเมื่อไหร่กันล่ะ ฮือ~) “อย่ามาทำเเบบนี้นะ ทำไม่ได้ ตัวเล็กเป็นน้องพี่ไม่ใช่เหรอ” “อันที่จริง… พี่แค่อยากจูบ”

ทุกคนต่างอิจฉาฉันที่ได้ 'แอล' เป็นแฟน... แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่านิสัยจริงๆ เขาเป็นยังไง เเละทำให้ฉันเสียใจบ่อยเเค่ไหน ทุกอย่างมันเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ จนกระทั่งคืนนั้นซึ่งเป็นคืนครบรอบ 3ปี ของเรา เเอลกดฉันลงบนโซฟา จัดการกับเสื้อผ้าของเราสองคนโดยไม่พูดอะไรสักคำ มีเพียงแววตาเย็นชาดำมืด และสัมผัสหนักหน่วงซึ่งเหมือนเป็นการลงโทษที่ฉัน 'ทำบางอย่างพลาดไป' เเล้วอะไรล่ะ? ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำอะไรผิด รู้เเค่ว่าในคืนครบรอบ...มันเป็นวันเดียวกันที่ความสัมพันธ์ของเรายุติลง ฉันเสียครั้งแรกให้เขา ส่วนเขาก็หายไปไม่มีแม้แต่คำบอกลา ไม่มีอะไรเลย แล้วมันตลกร้ายตรงที่แอลดันมาปรากฏตัวตรงหน้าในหนึ่งปีให้หลัง พร้อมกับประโยคเห็นแก่ตัวนั่น “ไง คิดถึงจัง” เขาคิดจะทำอะไรกันเเน่ ฉันไม่เข้าใจจริงๆ

คนเราเมื่อเลือกที่จะรัก ก็ต้องกล้าที่จะเจ็บ "ฉันไม่กลัวที่นายเป็นฆาตกร ไม่โกรธที่นายฆ่าคน..." เเม้ว่าความเจ็บนั้นจะสาหัสมากเเค่ไหนก็ตาม ...... เรื่องนี้เป็นนิยายเก่าสมัย 10 ปีที่แล้ว เรานำกลับมาลงใหม่นะคะ หากมีภาษา เนื้อหา ทัศนคติตัวละครบ้ง ไม่ทันสมัย ต้องขออภัยด้วยนะคะ ป.ล เป็นนิยายกลิ่นอายอนิเมะ มีความเบียว ไม่สมจริงหลายส่วนค่ะ

‘ดิน’ คือผู้ชายประเภทที่ฉันไม่อยากคบด้วย แต่เพราะเราเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน คณะเดียวกัน ห้องอยู่ตรงข้ามกัน แถมยังไปเที่ยวกับเพื่อนกลุ่มเดียวกันบ่อยๆ ทำให้เรากลายเป็นบุคคลคุ้นเคย เพราะแบบนั้นฉันเลยกล้าเรียกมันว่า ‘เพื่อน’ ได้อย่างเต็มปากเต็มคำ กระทั่งคืนหนึ่ง...มันเริ่มเผยสันดานดิบในแบบที่ฉันเกลียดออกมา *** “โทษทีว่ะ สงสัยจะเมาจนตาลาย” ดินพูดขณะคาบบุหรี่พลางใช้นัยน์ตาคมกริบสำรวจร่างกายของฉันที่เต็มไปรอยแดงช้ำ “...” “มองหน้าแบบนั้นอยากเรียกร้องอะไรวะ” “ฉันมีสิทธิ์เรียกร้องอะไรจากเพื่อนเฮงซวยอย่างนายเหรอ?” “ไม่รู้ ก็ถามดู...”

มาดูกันว่าความเลวที่ฉันมี...มากพอจะทำให้คนๆ หนึ่งกระอักเลือดได้แค่ไหน .... ฉันเคยเป็นผู้หญิงไร้เดียงสา ไร้พิษภัย จนวันหนึ่ง หลายสิ่งหลายอย่างทำให้ฉันเปลี่ยนไป หนึ่งในสาเหตุคือผู้ชายคนนั้น...คนที่เคยเป็นทุกอย่างในชีวิต ความเจ็บปวดในอดีตสั่งให้ฉันหนี แต่แล้วสวรรค์ก็เล่นตลกที่ส่งเชาคนนั้นกลับเข้ามาในชีวิตด้วบทบาทใหม่ แม่ของเขากลายเป็นภรรยาของพ่อ เขากลายเป็นน้องชายของฉัน น้องชายที่พยายามรื้อฟื้นความหลัวด้วยวิธีการเลว ๆ แต่เขาคงลืมไปว่าฉันคนเก่านั้นตายไปแล้ว เหลือแค่ฉันคนใหม่ คนที่ไม่เหลือเยื่อใยให้เขาแม้เพียงเศษเสี้ยว

เอะอะกอด เอะอะจูบ อยากรู้จริง ๆ ว่านี่คือสิ่งที่คนเกลียดกันเขาทำกันเหรอ!?

'การ์วิน' เป็นข้อยกเว้นเดียวในชีวิตฉัน

ในวันที่ 'ไม่มี' เรื่องของศีลธรรมเข้ามาเกี่ยวข้องแล้ว มีเหรอที่ฉันจะไม่คว้าโอกาส...และทำให้เด็กคนนั้นกลายเป็นของตัวเองโดยไม่สนวิธีการ

M ROMANCE  'โฮป’ คือแฟนที่ฉันคบหามาเป็นระยะเวลาห้าปี เขามีนิสัยเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ขี้เห็นอกเห็นใจ จึงไม่แปลกที่จะยอมให้ ‘เกรย์’ น้องชายคนสนิท ผู้ซึ่งมีปัญหากับครอบครัวเข้ามาอยู่ด้วยกันในคอนโดฯ หรูแห่งนี้ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ฉันค้นพบว่าเกรย์เป็นเด็กผู้ชายไร้เดียงสาคนหนึ่ง ไม่ค่อยมีพิษภัย ยิ้มแย้มแจ่มใส น่ารักน่าเอ็นดู แถมยังชอบทำตัวเหมือนเป็นลูกชายตัวน้อยขี้อ้อน แน่นอนว่าจากการคลุกคลีและอยู่ด้วยกันมา ทำให้ฉันผูกพันและรักเขาเหมือนน้องชายแท้ๆ ไปแล้ว ฉันหวังว่ามันจะเป็นแบบนั้นต่อไป ตลอดไปเลยยิ่งดี... แต่ใครจะรู้ว่าวันหนึ่ง...เขาจะกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวถึงขั้นกล้าลงมือทำลายความรู้สึกที่ฉันมีให้อย่างบริสุทธิ์ใจจนพังยับเยิน “...เมื่อคืนพี่นอนกับผมแล้วนะ” ใช่ น้องชายที่น่ารักในวันนั้น คือคนสารเลวที่นอนเปลือยข้างๆ กันในวันนี้... ทั้งที่เขาหักหลังโฮป ทั้งที่เขาบดขยี้ความรู้สึกฉันจนไม่เหลือชิ้นดี ทั้งที่เรื่องมันร้ายแรงขนาดนี้... แต่น่าตลก ฉันกลับใจแข็งไม่พอจะตัดขาด สุดท้ายจึงทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากต้องเก็บเรื่องคืนนั้นไว้เป็นความลับ

เริ่มด้วยความเกลียด... จบด้วยความชัง "ต่อให้แกเป็นผู้ชายคนเดียวบนโลก...ฉันก็ไม่มีวันรักคนอย่างแกลง!"

"มีปลอกคอหรือเปล่า เอามาสวมให้ฉันสิ สลักไว้ด้วยว่าฉันเป็นของเธอคนเดียว"

เขาไม่ได้รักฉัน ฉันไม่ได้รักเขา เราไม่ได้รักกัน แต่ 'เด็กในท้องฉัน' ดันเป็นลูกของเขา

ในวันที่ความอยากรู้อยากเห็นอยู่เหนือทุกสิ่ง ฉันได้ละเมิดข้อห้ามของตระกูลด้วยการแอบลงไปยังชั้นใต้ดินที่ถูกปิดตายมานานหลายปี จนได้พบกับสิ่งมีชีวิตสุดลึกลับ สิ่งมีชีวิตที่เหมือนมนุษย์ แต่ไม่ใช่มนุษย์